Ιστορίες Κακομαθημένων

Ο καιρός προσφερόταν. Λιακάδα και υψηλές, για την εποχή, θερμοκρασίες. Το ίδιο και οι επιλογές της μάζας. Στη θάλασσα πηγαίνουμε το καλοκαίρι, τότε που πηγαίνουν όλοι. 

Η βόλτα σε παραλιακή τοποθεσία της περιοχής φάνταζε -και τελικά ήταν- ιδανική επιλογή.

Ήρεμη θάλασσα, ελάχιστος κόσμος, ησυχία, ωραία μουσική, δεν χρειαζόμασταν περισσότερα για να επιλέξουμε σημείο συνάντησης με φίλους. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος, γνωρίζοντας τις παραξενιές μας, μάς έβαλαν σε τραπέζι μακριά από τη μεγάλη παρέα (Θεέ μου, πόσο στολισμένοι ήταν όλοι τους!!!) που ήδη καθόταν και τα νευρόσπαστα πιτσιρίκια, τα οποία βρίσκονταν σε παροξυσμό, ένθεη μανία και έξαλλο ενθουσιασμό, ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν.

Παρατηρώ -ευτυχώς από μακριά- τα νευρόσπαστα. Σκάβουν και πετούν άμμο μέσα σε πανδαιμόνιο. Έχουν πάρει τα μοντέρνα και, μάλλον, ακριβά φωτιστικά από τα τραπέζια, μετατρέποντάς τα σε σκαπτικά εργαλεία. Τα θάβουν στην άμμο, τα γεμίζουν λάσπες. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος τα κοιτάζουν έκθαμβοι. Ένας από αυτούς, βλέποντας την αδιαφορία των γονιών τους, δοκιμάζει να συμμαζέψει, να καθαρίσει και να τοποθετήσει στη θέση τους τα πορτατίφ. Άδικος κόπος. Το παρεάκι των σεληνιασμένων χρειάζεται δύο λεπτά για να επαναφέρει τη δική του... τάξη. Τα φωτιστικά βρίσκονται και πάλι μέσα στην άμμο ή εκσφενδονίζονται μακριά.

Ανήμποροι να αντιδράσουν, οι υπάλληλοι κοιτάζουν απορημένοι τους γονείς. Μάταια. Συνεχίζουν να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι και αδιάφοροι για τα κακομαθημένα τους. Ευτυχώς, κάποια στιγμή, φεύγουν, το μαγαζί μπαίνει σε αποδεκτή τάξη, η ανακούφιση και η ηρεμία επανέρχονται στα πρόσωπα των εργαζομένων. 

Όλα καλά.

Είμαι βέβαιος ότι οι συγκεκριμένοι γονείς, θείοι, θείες, κουμπάρες, γιαγιάδες, παππούδες, μπατζανάκηδες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για όσα, σε λίγο, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και τα οποία θα είναι πολύ αργά να διορθώσουν. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τα αποτελέσματα της έλλειψης δομής. Το μόνο που θέλουν είναι η πρόσκαιρη ησυχία τους. Η έννοια της διαπαιδαγώγησης δεν τους απασχολεί. Θα "ασχοληθούν" με τα παιδιά τους, όταν αυτά φτάσουν στο Λύκειο και άρα όταν θα πλησιάζουν οι Πανελλαδικές.

Μέχρι τότε θα έχουν δημιουργήσει άτομα χωρίς δομή, περιχαρακωμένα στο "εγώ" τους, αδιάφορα για τους γύρω τους, βίαια και επιθετικά, ανίκανα να συγκεντρωθούν ή να δεχτούν οποιαδήποτε παρατήρηση και παρέμβαση άλλου στις επιλογές και συμπεριφορές τους. Με λίγα λόγια, θα έχουν διαμορφώσει κακομαθημένα ολκής, αντιπαθή στον περίγυρο, τελείως ανεύθυνα, ανίκανα να οργανώσουν τη δουλειά τους και να πετύχουν στόχους.

Θα καθυστερούν στο μάθημα και στην παρατήρηση "άργησες", θα απαντούν "εεε, μόνο πέντε λεπτά" ή "δεν φταίω εγώ". Δεν θα μπορούν να συγκεντρωθούν στο ότι άργησαν, επειδή θα είναι ανίκανα να διαχειριστούν την παρατήρηση, να αναλάβουν την ευθύνη ή να αποδεχτούν το λάθος τους. Θα αμελούν τις υποχρεώσεις τους και στην οποιαδήποτε παρατήρηση, θα προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη κάπου αλλού. Τα ίδια δεν θα φταίνε ποτέ.

Και οι γονείς; Τι θα κάνουν τότε; Μέσα στην απόγνωση θα προσπαθούν να βρουν τρόπους, ώστε τα κακομαθημένα να στρωθούν για διάβασμα και να τα καταφέρουν στις εξετάσεις. Θα εκλιπαρούν τους εκπαιδευτικούς να τους δώσουν απάντηση στο: "και τώρα, τι μπορούμε να κάνουμε;". Εννοώντας, βέβαια, τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί, επειδή οι ίδιοι θα αδυνατούν να απαιτήσουν, να καθοδηγήσουν, να εμπνεύσουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αλλά τότε θα είναι αργά. Πολύ αργά, για να γίνει το οτιδήποτε. 

Ιστορίες Επαγγελματικού Αποπροσανατολισμού

Ο Paul Allen -συνιδρυτής της Microsoft- γνωρίστηκε με τον Bill Gates στο σχολείο. Ο ίδιος ήταν 14 ετών ενώ ο Gates 12. Παιδιά, δηλαδή. Ο P. Allen αναφέρει ότι μια μέρα ο B. Gates, δείχνοντάς του το ετήσιο αφιέρωμα του περιοδικού "Fortune" -στο οποίο συνδρομητές ήταν οι γονείς του- στις πιο ισχυρές εταιρείες του κόσμου, τον ρώτησε: "Πώς πιστεύεις ότι είναι να τρέχεις μια εταιρεία του Fortune 500;". Εκκολαπτόμενος επιχειρηματίας ετών 13.

Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους ίδρυσαν τη Microsoft και ο Gates θα γινόταν εξώφυλλο στο Fortune!

Δεν θα έδινα σημασία στη συγκεκριμένη ιστορία, την οποία ήδη γνώριζα από παλιά, αν λίγες μέρες πριν δεν είχαν προηγηθεί συζητήσεις με μαθητές μου ως προς τα μελλοντικά σχέδιά τους. Με κάποια θλίψη διαπίστωσα ότι ο συντηρητισμός καλά κρατεί, αφού αρκετοί εξέφρασαν την επιθυμία να μπουν σε μια στρατιωτική, αστυνομική σχολή ή σε σχολές που τους εξασφαλίζουν διορισμό στο Δημόσιο. Παιδιά 15, 16 και 17 ετών ονειρεύονται τη μονιμότητα και τη σταθερότητα.

Θα μπορούσα να δικαιολογήσω, εν μέρει, τη συγκεκριμένη επιλογή από εκείνους που τη βρίσκουν ως μοναδική διέξοδο, λόγω της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας. Μια κατάσταση που δεν επιτρέπει τη χρηματοδότηση διαφορετικών, πολυέξοδων και μακροχρόνιων σπουδών. Λυπάμαι, όμως, πραγματικά, όταν γι αυτή την επιλογή ευθύνεται η άγνοια των ίδιων και των γονιών τους. 

Η πλειονότητα των συγκεκριμένων μαθητών, στην προσπάθεια να αιτιολογήσει την επιλογή της, το κάνει, όπως ακριβώς το κάνουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, συντηρητικοί, οι οποίοι ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Έφηβοι με αντιλήψεις δεινοσαύρων, καμιά επαφή με την πραγματικότητα και την παραμικρή διάθεση να αμφισβητήσουν, να προχωρήσουν και να ξεφύγουν από τα στενά όρια που τους έχουν επιβληθεί από την οικογένεια και, δυστυχώς, από το σχολείο.

Δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τις εξελίξεις της αγοράς, για τις προοπτικές σχολών με σύγχρονο αντικείμενο σπουδών (όχι αναγκαστικά υψηλόβαθμες), τις ανάγκες για ειδικούς στην Πληροφορική, την επανάσταση που συντελείται σε τομείς άγνωστους ή και ανύπαρκτους ακόμη και λίγα χρόνια πριν. Η άγνοια κλείνει δρόμους, συρρικνώνει τους ορίζοντες, περιορίζει τις επιλογές, θέτει τα θεμέλια της μελλοντικής δυστυχίας, οδηγεί στη μετριότητα, εξασφαλίζει τον συμβιβασμό.

Σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία αυτών των μαθητών, αν οι γονείς τους και, λίγο αργότερα, οι εκπαιδευτικοί τους ήταν περισσότερο ενημερωμένοι, έδειχναν διάθεση να καταλάβουν το καινούριο που ήδη διαμορφώνεται κι εκείνο που έρχεται, αν περιόριζαν την επαφή τους με μέσα ενημέρωσης που σπέρνουν τον τρόμο, επενδύουν στη δυστυχία, έχουν για σημαία τους την απαισιοδοξία...

Κάν' το όπως ο Κασσελάκης

Λοιπόν, δεν πάει άλλο. Η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά.
Να ξυπνάς, να ετοιμάζεσαι για τη δουλειά σου, κάτι που δεν είναι και το καλύτερο πράγμα -όχι το να ξυπνάς αλλά το να πηγαίνεις στη δουλειά- και να φοβάσαι να ανοίξεις την πόρτα της εξόδου, η οποία μετατρέπεται σε πόρτα εισόδου κατά την επιστροφή στο σπίτι.
 
Γιατί, δεν μας έφταναν τα διαφημιστικά φυλλάδια των υπεραγορών, των κάθε είδους τεχνιτών, φροντιστηρίων, κομμωτηρίων, κολλεγίων, νυχάδικων, και δεν συμμαζεύεται, τα οποία συσσωρεύονται καθημερινά σε εισόδους σπιτιών, γραφείων, σε γραμματοκιβώτια, πεζοδρόμια, πλατείες, πάρκα. Ήρθαν να προστεθούν κι εκείνα των υποψηφίων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
 
Να ανοίγεις την πόρτα και να κινδυνεύεις να καταπλακωθείς από τον σωρό των φυλλαδίων που έχει μαζευτεί απ' έξω. Κι άντε να το έχεις στο νου σου και να ανοίγεις προσεκτικά και με αργές κινήσεις την πόρτα. Άντε η οικοδομή να διαθέτει και πίσω πόρτα και να βγαίνεις σαν τον κλέφτη. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιος βιάζεται και είναι αφηρημένος; Έχω την αίσθηση ότι είναι θαύμα που δεν θρηνήσαμε ακόμη θύματα από ασφυξία, λόγω καταπλάκωσης από φυλλάδια.
 
Δεν το καταλαβαίνω αυτό που γίνεται. Όλοι αυτοί που μας βομβαρδίζουν με τις αφεντομουτσουνάρες τους και, καλά μας συστήνονται και μας υπόσχονται και μας καλοπιάνουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια τέλεια εικόνα για την πάρτι τους, έχουν την αίσθηση ότι κάποιον θα επηρεάσουν με τον τρόπο αυτόν;
 
Α, καλά! Αυτές οι πρακτικές, κυρίες και κύριοι υποψήφιοι, είναι ξεπερασμένες, ανήκουν στο παρελθόν και αναφέρονται σε ανθρώπους που έχουν δει τα ραπανάκια ανάποδα εδώ και καιρό. Οι νέες γενιές προσεγγίζονται με διαφορετικό τρόπο. Αυτές θέλουν χρώμα, κίνηση, μουσική και βιντεοκλίπ στα μέσα δικτύωσης. Έτσι έμαθαν, έτσι λειτουργούν κι αυτό περιμένουν από εσάς.
 
Και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να το καταλάβει κανείς αυτό που συμβαίνει. Δείτε τι κατάφερε ο κ. Κασσελάκης μέσα σε δέκα - δεκαπέντε ημέρες. Αρχηγός κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έγινε ο άνθρωπος και, μάλιστα, χωρίς να εκφράσει την παραμικρή πολιτική θέση.
 
Δυο βιντεάκια για να συστηθεί, άλλα τόσα με τον σύντροφο αγκαλιά, κάποια ακόμη με το σκυλί του να κάνει την ανάγκη του στον δρόμο και τους έφαγε λάχανο τους άλλους τους συντηρητικούς και παλαιάς κοπής υποψηφίους.
 
Μήτε η χαριτωμενιά της Αχτσιόγλου μήτε η μπρουταλιά του Παππά μήτε το παρελθόν του Τζουμάκα μήτε τα γλυκούλια σπαστά ελληνικά του Τσακαλώτου φτούρησαν απέναντι στο χολυγουντιανικού τύπου χαμόγελο και το στήσιμο του Κασσελάκη.
 
Με πέντε βιντεάκια τα πήρε όλα κι έφυγε (τρόπος του λέγειν) ο τύπος.
 
Οπότε, κυρίες και κύριοι υποψήφιοι, μην το κουράζετε το πράγμα. Αφήστε τα παλιομοδίτικα και τα ξεπερασμένα. Προσαρμοστείτε στην εποχή της μεταπολιτικής. Ξεχάστε τα φυλλάδια και πιάστε τις κάμερες και το photoshop, βγάλτε κανένα σκυλί βόλτα, φορέστε το καλό χαμόγελό σας, σκεφτείτε κάποια έξυπνη και πιασιάρικη ατάκα και μην ανησυχείτε για το παραμικρό.
 
Κι εσείς θα έχετε την εκλογή στο τσεπάκι κι εμείς θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας χωρίς άγχος.