Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Με πρότυπο τη Γυναίκα του Καίσαρα!

Μια από τα ίδια! Πριν καν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος του ενός σκανδάλου, η δυσοσμία ενός άλλου αρχίζει να αναδύεται. Τα συνηθίσαμε πια, εδώ και χρόνια. Με διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικούς υπουργούς, Γραμματείς και Φαρισαίους. Κομματικά σύμβολα και πρόσωπα αλλάζουν, όχι, όμως, και η ποιότητα διοίκησης και διαχείρισης του κράτους, η οποία βρίσκεται σε επίπεδο χωρών του Τρίτου Κόσμου ή του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η αδυναμία ελέγχου της ποιότητας, των ενεργειών, των παρατυπιών και των επιλογών ακόμη και των πιο υψηλά ισταμένων καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Δυστυχώς από το μνημειώδες Παπανδρεϊκό «ένας κρατικός λειτουργός δικαιούται να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» της δεκαετίας του ’80 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό για να ξεβρομίσει τον τόπο από την κατάρα της αυθαιρεσίας της εκάστοτε εξουσίας του.
Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί σεμνότητας και ταπεινότητας, οι εξαγγελίες για δημιουργία επιτροπών και υποεπιτροπών που διερευνούν κάθε υπόθεση διαφθοράς σε βάθος απλώς δεν πείθουν κανέναν κι ακόμη πιο … «απλώς» προκαλούν μειδίαμα θυμίζοντας μάλλον ατυχή ανέκδοτα. Αυτά μπορεί να είχαν πέραση σε κάποιες άλλες -πόσο μακρινές;- εποχές. Τότε οι Έλληνες έδειχναν υπομονή, περίμεναν καλύτερες μέρες, καλύτερη Ελλάδα, κάθαρση, εκσυγχρονισμό και τίμια διακυβέρνηση. Τώρα πια έχει χαθεί το σημαντικότερο στοιχείο συνοχής μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη κι αυτή δεν κερδίζεται πλέον με λόγια και υποσχέσεις, αλλά με αποφάσεις δυναμικές και ριζοσπαστικές.
Το κράτος μας θυμίζει χάος, το οποίο είναι αδύνατο να ελεγχθεί ακόμη και στις βασικές λειτουργίες του. Η ανίερη συμμαχία κυβερνητικού λαϊκισμού και λαϊκού ατομικισμού δημιούργησαν ένα γιγαντιαίο γραφειοκρατικό μηχανισμό καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης, οργάνωσης κι ελέγχου. Η εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς, στα πλαίσια του συγκεκριμένου μηχανισμού, οδηγεί σε παιδαριώδεις πολιτικές επιλογές που επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το περιορίζουν. Περισσότεροι ελεγκτικοί θεσμοί, περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι που θα ελέγχουν τους προηγουμένους επιφέροντας εξυγίανση, ώσπου κι αυτοί να αφομοιωθούν, να σαπίσουν αναγκάζοντας το σύστημα να δημιουργήσει κι άλλους θεσμούς και υπηρεσίες που θα πρέπει να στελεχωθούν με άλλους υπαλλήλους και πάει λέγοντας!
Η λύση του προβλήματος της διαφθοράς δε βρίσκεται στη διόγκωση του κράτους. Καμιά λύση δε βρίσκεται εκεί! Η λύση βρίσκεται στην αντίπερα όχθη και λέγεται περιορισμός του κράτους σε κάθε επίπεδο. Δε χρειαζόμαστε τριακόσιους βουλευτές. Μπορούμε και με λιγότερους. Άλλωστε αποδεικνύεται ότι δε διαθέτουμε τριακόσιους τίμιους, οραματιστές, δυναμικούς και με διάθεση να αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά! Μπορούμε, λοιπόν, και με λιγότερους. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης, οργάνωσης, κάθαρσης ή επανίδρυσης, όπως την ονομάζουν οι πολιτικοί!
Κι αν μπορούμε με λιγότερους βουλευτές έχω τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε και με λιγότερα υπουργεία και υφυπουργεία και άρα με λιγότερους Γραμματείς, Συμβούλους, σωματοφύλακες, Δημόσιους Υπαλλήλους, λιγότερες Δημόσιες Υπηρεσίες, λιγότερα κρατικά αυτοκίνητα. Κι όλοι αυτοί οι … λιγότεροι θα συντελούσαν στον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της σπατάλης και της καθυστέρησης και της ανευθυνότητας. Η αλλαγή προσώπων -των εκάστοτε δικών τους- δε συνιστά επανίδρυση αλλά διαιώνιση κι εξάπλωση της υπάρχουσας παθογένειας.
Κι αν πράγματι είναι επιθυμητή η κάθαρση, πρέπει κάποια στιγμή να σεβαστούμε μια από τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας που κάνει λόγο για ανεξαρτησία των εξουσιών. Και σε μια τέτοια περίπτωση δε νοείται βουλευτής (Νομοθετική Εξουσία) να καταλαμβάνει και θέση στην Κυβέρνηση (Εκτελεστική Εξουσία), ώστε ο έλεγχος να ξεκινά από τα υψηλότερα σημεία του μηχανισμού και να περιορίζει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά εκεί που γεννιούνται. Μια τέτοια προσπάθεια εξυγίανσης που θα είχε ως αφετηρία της το ίδιο το κράτος και μάλιστα την εξουσία του είναι βέβαιο ότι θα έβρισκε ερείσματα στους πολίτες και θα αποτελούσε πρότυπο συμπεριφοράς γι αυτούς. Ένα τέτοιο κράτος θα μπορούσε να απαιτήσει τιμιότητα αρχικά από τους λειτουργούς και τους υπαλλήλους του και τελικά από τους πολίτες του (μ’ αυτή τη σειρά).
Τα δεδομένα μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς σε κάθε τομέα κι αυτό απαιτεί και εξέλιξη του κράτους. Σε μια εποχή που η παγκοσμιότητα αποτελεί το επίκεντρο και το σημείο αναφοράς των εξελίξεων είναι αδιανόητο να επιμένουμε στη λειτουργία του κράτους όπως αυτή ρυθμίστηκε κατά το παρελθόν για να εξυπηρετήσει διαφορετικές ανάγκες, ιδεολογίες και στόχους! Το σύγχρονο κράτος δεν μπορεί να είναι ο βασικός εργοδότης μιας κοινωνίας και μάλιστα με τη δημιουργία αντιπαραγωγικών θέσεων εργασίας αλλά ο ρυθμιστής του υγιούς ανταγωνισμού και ο τροφοδότης της ανάπτυξης. Και για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε ένα κράτος που όχι απλώς θα είναι αλλά και θα φαίνεται τίμιο. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα!

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Αναψυκτήριο "Ο Αρχοντοχωριάτης"

Τι ωραίο θέμα ενέσκηψε τη συγκεκριμένη περίοδο; Πόσα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν; Πόσες αφορμές για ηθικολογίες και για συζητήσεις όχι πλέον καφενείου αλλά … αναψυκτηρίου; Και μάλιστα όταν οι αφορμές προέρχονται όχι από κάποιους «απλούς» πολίτες αλλά από κάποιους «σύνθετους»(;) πολιτικούς, τα πράγματα κινούνται στα όρια του ευτράπελου και παρόλ’ αυτά είναι ικανά να καταδείξουν την πραγματικότητα που επικρατεί σ’ αυτό που επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε «σύγχρονο κράτος»! Το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι τίποτε πια είναι ικανό να μας προκαλέσει μεγαλύτερη θλίψη, αφού το σκεφτόμενο κομμάτι του λαού μας έχει πιάσει πάτο, οπότε και σκέφτεται (τι σκεφτόμενο θα ήταν άλλωστε;) τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε!
Ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων, το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει, οπότε και ο νεοέλληνας -πιστός στις παραδόσεις- αποφάσισε ότι η βρωμιά είναι αρετή, ενώ η καθαριότητα, η οποία παλιότερα αποτελούσε μισή αρχοντιά, κακία! Τώρα θα ρωτήσετε γιατί απορρίφθηκε το ρητό περί καθαριότητας και υπερίσχυσε το άλλο, περί ρυπαρού ιχθύος, αλλά αυτό είναι ολοφάνερο! Απορρίφθηκε επειδή, σύμφωνα με πληροφορίες, αποτελεί δάκτυλο των ιμπεριαλιστών που μας υπονομεύουν και των καπιταλιστικών κέντρων της αντιλαϊκής παγκοσμιοποίησης στην προσπάθειά τους να πουλήσουν περισσότερα σαπούνια, σαμπουάν, απορρυπαντικά αυξάνοντας τα κέρδη τους και εξανεμίζοντας το εισόδημα του εργάτη, του οποίου, ως γνωστόν, το δίκιο είναι νόμος για τη χώρα μας!
Και μετά τις αναγκαίες εγκυκλοπαιδικές διευκρινίσεις επανέρχομαι στο θέμα μας. Λοιπόν, αδυνατώ να καταλάβω τι μεμπτό εντοπίζουν ορισμένοι στο να υπάρχουν υπουργοί, βουλευτές και άλλοι κρατικοί παράγοντες με αυθαίρετα, παρανομίες στις οικοδομικές άδειές τους ή που έχουν διορίσει τα παιδιά τους σε περιζήτητες θέσεις του δημόσιου τομέα. Εκεί που οι άλλοι εντοπίζουν αυθαιρεσίες, αναξιοκρατία, υποκρισία, εγώ δεν μπορώ παρά να δω σύμπνοια! Μάλιστα, σύμπνοια πολιτών και πολιτικών! Και η σύμπνοια είναι το ζητούμενο για την αρμονική πορεία ενός λαού προς την πρόοδο, όπως βέβαια ο συγκεκριμένος λαός την ορίζει (την πρόοδο, όχι τη σύμπνοια).
Όλοι αυτοί που βγαίνουν και κρίνουν και επικρίνουν τώρα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το απλούστατο. Ότι, δηλαδή, ο Έλληνας είναι όπως ακριβώς και το κράτος του. Βγαίνουν, λοιπόν, οι «Emo» της υπόθεσης και τα παρουσιάζουν όλα μαύρα. Λένε και γράφουν ότι οι Έλληνες είναι υπερχρεωμένοι, αυθαιρετούν, δε σέβονται το περιβάλλον, κλέβουν το κράτος, επιδιώκουν το ρουσφέτι, είναι τεμπέληδες αντιπαραγωγικοί και άλλα τέτοια που ένα και μόνο σκοπό εξυπηρετούν. Να μας κάνουν την καρδία πιο μαύρη κι απ’ αυτή των Emo! Εγώ, λοιπόν, λέω σε όλους αυτούς να ακολουθήσουν το παράδειγμα της συμπαθέστατης νεανικής ομάδας και να πάρουν σβάρνα τις κηδείες και να κλαίνε όλοι μαζί πάνω από τα φέρετρα αγνώστων, μπας και εκτονώσουν την κακομοιριά τους εκεί και μας αφήσουν εμάς ήσυχους να το διασκεδάζουμε!
Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνει ο νεοέλληνας, όταν αυτά του διδάσκουν οι άρχοντές του; Όταν το κράτος του με χίλια δυο (1002) προβλήματα αποφασίζει να ξοδέψει ένα σκασμό χρήματα για να τελέσει Ολυμπιακούς Αγώνες, τι θα κάνει ο πολίτης; Δε θα χρεωθεί μέχρι τα μπούνια για να ζήσει την πολυτέλεια του αυτοκινήτου, της πισίνας, των καινούριων και στιλάτων ενδυμάτων; Όταν αυτοί που νομοθετούν παραβιάζουν τους νόμους τόσο κατάφωρα, τι περιμένουμε από τον πολίτη; Σεβασμό των νόμων; Σιγά και μην! Είπαμε σύμπνοια κι εδώ φαίνεται να υπάρχει μυστική συμφωνία ότι νόμοι θα συνεχίσουν να ψηφίζονται μεν, αλλά δεν είναι ανάγκη και να τηρούνται δε από κανέναν! Γιατί οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα έχουν καταλήξει σεμεδάκια πάνω στην τηλεόραση. Υπάρχουν, εμποδίζουν αλλά κανείς, τελικά, δεν τους δίνει την παραμικρή προσοχή!
Όσο για το ότι ο νεοέλληνας είναι τεμπέλης και αντιπαραγωγικός, τι να πω και τι να γράψω; Αγαπητοί, ο Έλληνας θέλει να αγιάσει και δεν τον αφήνουν! Δηλαδή, τι μπορεί να κάνει ο κακόμοιρος με τόσα αναψυκτήρια γύρω του; Ε τι να κάνει; Να μην τα στηρίξει; Και πώς θα ζήσουν μετά οι ιδιοκτήτες τους; Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Κλέφτες ή μήπως υπουργοί; Ε, όχι να γινόμαστε και παράλογοι τώρα!
Και μέσα σ’ όλα αυτά βιώνουμε την κατάρρευση ενός μύθου που λέει ότι οι πολιτικοί αμείβονται πλουσιοπάροχα! Μωρέ τι μας λες! Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είχαν ανάγκη δεύτερης δουλειάς; Αμ, δε θα είχαν! Εδώ κοτζάμ υπουργός και για να τα βγάλει πέρα ο άνθρωπος δουλεύει και αναψυκτήριο! Θα έκανε κάτι τέτοιο, αν τα τσέπωνε χοντρά από την πολιτική; Όχι, δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο και να μην τα κάνουμε όλα ίσωμα!
Αλλά τέτοιος λαός είμαστε! Μη δούμε κάποιον να ξεχωρίζει. Όχι! Μόλις αντιληφθούμε μεγαλείο γύρω μας θέλουμε να το ποδοπατήσουμε, να το αφανίσουμε από προσώπου Γης. Έτσι και τώρα! Τα βάζουν όλοι με έναν άνθρωπο που προσπαθεί να διαφυλάξει μέγιστες αξίες του ελληνισμού, όπως αυτή της φιλοξενίας! Δηλαδή, τι να κάνει ο άνθρωπος; Εμφανίστηκαν τρεις(3) τέσσερις(4) Πακιστανοί, Ινδοί κτλ στην πόρτα του, τι να έκανε; Να τους άφηνε στους πέντε(5) δρόμους; Και πώς θα το έκανε αυτό; Με ποιο τρόπο τρεις(3) ή τέσσερις(4) Πακιστανοί, Ινδοί ή ό,τι άλλο θα καλύψουν πέντε(5) δρόμους; Ο ένας(1) τουλάχιστον θα έπρεπε να καλύψει δύο(2)! Τι μπέρδεμα(*@%5$%+€=x)! Έκανε, λοιπόν, αυτό που θα έκανε ο κάθε Άνθρωπος. Άνοιξε τις πόρτες του αναψυκτηρίου του και τους καλοδέχτηκε κι αντί όλοι εμείς να τον επαινούμε γι αυτό (χρονιάρες μέρες κιόλας), τι κάναμε; Τα βάζουμε μαζί του και τον καταδικάζουμε! Πού βαδίζει πλέον αυτός ο λαός;
Προσωπικά θα συνεχίσω να δείχνω μεγαλειώδη αδιαφορία για καταστάσεις δεδομένες εδώ και καιρό και θα θλίβομαι πραγματικά για ένα και μόνο: Τον αφανισμό της μέγιστης (κάποτε) αξίας του ελληνισμού. Της αρχοντιάς! Γιατί το μόνο που αντικρίζω, όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου είναι πια η αρχοντοχωριατιά!!!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Φαινόμενο του θερμοκηπίου!

Λοιπόν, δεν ξέρω τι λένε επιστήμονες και ειδήμονες και οικολόγοι, αλλά εγώ τις έχω πάρει τις αποφάσεις μου!
Με το κρύο που έχουμε φάει τον τελευταίο καιρό, έχω αποφασίσει ότι το γνωστό σε όλους «φαινόμενο του θερμοκηπίου» είναι καλό πράγμα!
Πάρα πολύ καλό! Και δεν ακούω κουβέντα περί αυτού.
Δηλαδή, είναι κατάσταση αυτή τώρα; Να μην μπορείς να σταθείς, να μην μπορείς να κινηθείς, να μην μπορείς να σκεφτείς από το κρύο;
Εμ, δεν είναι!
Γι αυτό λέω «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και πάλι «φαινόμενο του θερμοκηπίου»!
Και δεν είναι θέμα εγωισμού! Εμπεριέχει βαθιά ανθρωπιστική κουλτούρα. Γιατί όλες αυτές τις μέρες με το ψοφόκρυο τι μπορεί να κάνει ο φτωχός και ο άστεγος;
Πώς να προφυλαχτούν;
Ενώ στη ζέστη είναι διαφορετικά! Πιάνουν μια σκιά (παχιά κατά προτίμηση), βουτούν και λίγο τα ποδαράκια σε κάποιο σιντριβάνι και πάει και τέλειωσε! Όλα ωραία και καλά!
Άλλωστε κάτι παραπάνω γνωρίζουν και οι πιγκουίνοι που μετακόμισαν!

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Η εφιαλτική πλευρά των Γιορτών!

Το πέρασμα του χρόνου αποτελεί για τους περισσότερους ανθρώπους έναν πραγματικό εφιάλτη! Σε κάθε συνειδητό «τικ» ή έστω «τακ» του ρολογιού οι περισσότεροι δε βλέπουν απλώς το χρόνο να σβήνει, βλέπουν το δικό τους χρόνο να περνά και να χάνεται, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επιστροφής. Κάθε ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο ή δέκατο του δευτερολέπτου που περνούν είναι εξαιρετικά απίθανο να μας επιστραφούν, αφού παρά τα εξαιρετικά βήματα προόδου της επιστήμης, κανένας μα κανένας δε στρώθηκε στη δουλειά με στόχο την εφεύρεση μιας … «μηχανής του χρόνου»!

Κι όμως, υπάρχει μία έστω περίοδος κατά την οποία προσωπικά λατρεύω το πέρασμα του χρόνου! Λατρεύω κάθε ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο κ.τ.λ. που σβήνει! Λατρεύω να παρακολουθώ το χρόνο να κυλάει, να περνάει και να χάνεται! Κι αυτή η περίοδος είναι η συγκεκριμένη! Και είναι η συγκεκριμένη γιατί μπορώ να σκέφτομαι: «Ναι! Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, οι διακοπές, η φυγή από τα συνηθισμένα, η τεμπελιά»!
Όσο κι αν δεν είναι λίγοι όσοι προσπαθούν να τα μετατρέψουν, κάθε χρόνο, σε εφιάλτη (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), εγώ έχω αποφασίσει ότι θα αδιαφορήσω και θα τα ευχαριστηθώ με κάθε τρόπο. Ο χρόνος του ρολογιού μπορεί να σβήνει, αλλά αυτό συμβαίνει για καλό! Κάθε «τικ» ή έστω «τακ» με φέρνει πιο κοντά στο όνειρο! Το έχω πάρει απόφαση ότι θα ηρεμήσω και θα διασκεδάσω αδιαφορώντας για τις επιλογές του … «μέσου όρου».
Κι ενώ το έχω αποφασίσει αυτό και άρα θα έπρεπε να βιώνω την ηδονή της αναμονής, ήρεμος και χαλαρός περιμένοντας την ώρα και τη στιγμή των «απόλυτων διακοπών», υπάρχει κάτι που δε μ’ αφήνει να ησυχάσω, που μου προκαλεί έντονο άγχος, απανωτές ανατριχίλες και κρύο ιδρώτα!
Θα μου πείτε υπάρχει κάτι τη συγκεκριμένη περίοδο ικανό να προκαλεί εφιάλτες; Ναι, υπάρχει και δεν πρόκειται για τις βεράντες που κινδυνεύουν να πέσουν από το βάρος των λαμπιονιών που τις … στολίζουν!
Ναι, υπάρχει και στην καθομιλουμένη ονομάζεται "χριστουγεννιάτικο δώρο"! Γιατί Χριστούγεννα ίσον δώρα. Δώρα για μικρούς, δώρα για μεγάλους, δώρα για γονείς, δώρα για γνωστούς, δώρα για αγνώστους. Παντού δώρα! Τόσα δώρα που είναι ικανά να με κάνουν να μισώ ακόμη και τη λέξη. Φτάνω σε απόγνωση. Βλέπω κουτί τυλιγμένο με φιόγκους και κορδέλες και με πιάνει ζαλάδα και θέλω να το ποδοπατήσω, να το διαλύσω, να το τσακίσω, να το σπάσω, να το εξαφανίσω, να του βάλω μπουρλότο, να του κάνω χειρότερα κι απ’ ό,τι κάνουν οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα σε στιγμές «έξαλλης μανίας και ένθεου ενθουσιασμού»! Συναντώ άτομο που κρατά κουτί ή σακούλα στολισμένα και επιθυμώ με έναν ακραία ενστικτώδη πρωτόγονο τρόπο να το φτύσω, να το μπουφλίσω, να το ξεφωνίσω! Κι απ’ την άλλη, συναντώ άτομο που δεν κρατάει δώρα και μου έρχεται να το αγκαλιάσω και να το φιλήσω σταυρωτά και πενταλφωτά και ημισεληνωτά μαζί!
Και τώρα θα βρεθούν όλοι εκείνοι που έχουν αποδεχτεί ό,τι τους προστάζουν οι κανόνες της αγοράς και του «καθωσπρεπισμού», όλοι εκείνοι που αγνοούν ακόμη κι ως λέξεις τις έννοιες του «αυθορμητισμού» και της «σκέψης» για να πουν ότι εγώ είμαι ο παράξενος για να με ενοχλεί κάτι τόσο αθώο που σε όοοολους αρέσει!
Κι εδώ είναι το ζήτημα, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία απ’ αυτό, γιατί κανένα μα κανένα δώρο δεν είναι αθώο! Το χριστουγεννιάτικο δώρο είναι απειλή! Απειλή για το χρόνο μας, για την τσέπη μας, για τα νεύρα μας, ακόμη και για τις σχέσεις μας! Κι ενώ προσπαθούμε να ξεκλέψουμε χρόνο για ξεκούραση, χαλάρωση και διασκέδαση, βρισκόμαστε στις γιορτές να τον σπαταλάμε και μάλιστα απλόχερα τρέχοντας από κατάστημα σε πολυκατάστημα κι από μπουτίκ σε παιχνιδομάγαζο φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια με κουτιά, κουτάκια, σακούλες και σακουλάκια. Τελειώνουν οι γιορτές και έχουμε φτάσει στα πρόθυρα υπερκόπωσης και νευρικής κρίσης και υποσχόμαστε ότι δε θα το ξανακάνουμε αυτό στον εαυτό μας και … ψάχνουμε στα ημερολόγια για την επόμενη ευκαιρία ξεκούρασης.
Κούραση και εξάντληση και μάλιστα μια κούραση που κοστίζει πανάκριβα! Γιατί σήμερα το δώρο πρέπει να είναι κάτι ακριβό. Όσο πιο ακριβό τόσο καλύτερο! Τα συναισθήματα που θέλει κανείς να εκφράσει μ’ αυτό συνδέονται αποκλειστικά με το κόστος του και δε διαθέτουν τίποτε το αυθόρμητο. Θέλεις να δείξεις το μέγεθος της αγάπης σου, του έρωτά σου, της φιλίας σου, της στοργής σου, της εκτίμησής σου; Θα το κάνεις, αν καταξοδευτείς. Όσο πιο ακριβό το δώρο τόσο περισσότερο θα εκτιμηθούν τα συναισθήματα που θέλεις να εκφράσεις. Κάπως έτσι τα "διακοποδάνεια" και τα "δωροδάνεια", για μια ακόμη χρονιά, θα εκτιναχθούν στα ύψη για να καλύψουν τις ανάγκες της κενότητας, της υπερβολής και της παράλογης σπατάλης.
Και να ήταν μόνο αυτά; Η σκοτεινή πλευρά των δώρων καταλήγει συχνά επικίνδυνος εφιάλτης. Κάθε που βλέπω στην TV διαφημίσεις για τα must δώρα για παιδιά με πιάνει σύγκρυο! Δώρα ικανά να οδηγήσουν στην καταστροφή, δώρα που εκφράζουν την απόλυτη βλακεία, την απέραντη ανοησία!
Κούκλες "μωρά", ώστε το κοριτσάκι που θα τις αποκτήσει να καταλάβει από νωρίς ότι η γυναίκα είναι πλασμένη για τη φροντίδα παιδιών, δηλαδή με το ξεσκάτωμα, τις τσιρίδες, το ατέλειωτο ξενύχτι. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της παύουν να υφίστανται, όταν αποκτήσει παιδί. Κάπως έτσι καλλιεργείται το … έμφυτο, κατά τα άλλα, μητρικό ένστικτο.
Κούκλα "νοικοκυρά", ώστε το κοριτσάκι να εξελιχτεί σε δουλάρα για όλη τη ζωή του και να υπηρετεί αδιαμαρτύρητα κάθε αφέντη, όπως έκαναν η γιαγιά του και η προγιαγιά του στο παρελθόν.
Κούκλα "τσουλί", ώστε το κοριτσάκι να πειστεί ότι διαθέτει μια … γυναικεία πλευρά ταυτισμένη με την υπερβολή, τη λαγνεία και τη φρίκη.
Κούκλα "πριγκίπισσα", ώστε το κοριτσάκι να καταλήξει «στο ράφι» περιμένοντας τον άρχοντα του παραμυθιού της!
Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά καταστροφικά για τα παιδιά, πλέον υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Γιατί πλέον κυκλοφορούν σωρηδόν κουκλάκια με φάτσες «επωνύμων» ή φανταστικών ηρώων. Θέλετε το παιδί σας να μοιάσει στο Ρουβά; Να του αγοράσετε κουκλάκι με φάτσα Σάκη, ώστε να γίνει … Σακοπαίδι. Πώς λέγαμε παραπαίδι παλιά, τώρα είναι στη μόδα τα Σακοπαίδια. Θέλετε το παιδάκι σας να μην έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα; Δωρίστε του ένα κουκλάκι Superman ή Batman ή ό,τι άλλο έχουν σκεφτεί να κυκλοφορήσουν κάποια εγκληματικά μυαλά και τα υπόλοιπα θα εξελιχθούν αυτόματα. Γιατί τα παιδιά είναι δεκτικά και δε θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα ... προσαρμογής στα πρότυπα που πηγάζουν από τα παιχνίδια τους.
Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο! Σκεφτείτε πόσες φορές σας έχουν κάνει δώρο που δε σας εκφράζει, δώρο που το σιχαίνεστε, που δε θα το κάνατε ούτε στο χειρότερο εχθρό σας και παρόλ' αυτά πρέπει να δείξετε χαρά και απέραντη έκπληξη, για να μην κακοκαρδίσετε εκείνον που σας το πρόσφερε μέσα στην τρελή χαρά! Θεέ μου, τι καταπίεση;
Έτσι είναι κι άντε πείτε μου ότι υπάρχει αθώο δώρο. Σιγά και μην υπάρχει! Κι άντε, η σπατάλη χρόνου και χρήματος είναι λάθη των μεγάλων, οπότε τα θέλουν και τα παθαίνουν! Τι γίνεται, όμως, με την άλλη πλευρά τους, εκείνη που σχετίζεται με τα παιδιά; Αυτά ποιος θα τα προφυλάξει από τους επικίνδυνους, γεμάτους άγνοια και απέραντη βλακεία γονείς, νονούς, παππούδες, θείτσες και θείτσους που ξεσαλώνουν αυτές τις μέρες; Αμ εκεί δε μιλάμε για απλό κίνδυνο! Εκεί «το Σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί» για την καταστροφή της παιδικής αθωότητας και την αποβλακωποίηση της παιδικής προσωπικότητας! Γιατί τα δώρα, καλοί μου άνθρωποι έχουν προεκτάσεις και επιδρούν καθοριστικά στο χαρακτήρα των παιδιών και δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει να κερδίσει κανείς μετατρέποντας το παιδί του σε Σακοπαίδι ή σε κάτι άλλο που μόνο τρόμο προκαλεί!
Και μετά την εμπεριστατωμένη ανάλυση που προηγήθηκε, θα έρθει κανείς να μου πει ότι έχω άδικο να χαρακτηρίζω τα δώρα χριστουγεννιάτικο εφιάλτη; Ε, θα βρεθεί;

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Το ελληνικό σχολείο είναι νεκρό! (Νεκρολογία)

Το ελληνικό σχολείο είναι νεκρό! Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της έρευνας του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών (PISA) του 2006 που διενεργήθηκε από τον ΟΟΣΑ υπήρξε απλώς η ταφόπλακα. Για μια ακόμη φορά η θέση κατάταξης του ελληνικού σχολείου ήταν περίπου η ίδια με τις προηγούμενες. Στην τελευταία έρευνα η χώρα μας καταλαμβάνει την 28η θέση μεταξύ των 30 χωρών μελών του ΟΟΣΑ που πήραν μέρος. Ο θρήνος μεγάλος και οι δικαιολογίες από τους άμεσα εμπλεκομένους -εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστές, υπουργείο- πολλές. Η ουσία, όμως, παραμένει, εδώ και πολλά χρόνια, η ίδια. Θαύματα στην εποχή μας δε γίνονται, οπότε δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρού και το σχολείο θα παραμείνει έτσι, δηλαδή, νεκρό!
Στη συγκεκριμένη έρευνα οι μαθητές εξετάζονται σε τρία γνωστικά αντικείμενα: Κατανόηση Κειμένου, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες. Οι εξεταζόμενοι διαγωνίζονται στη δυνατότητά τους να συνδέσουν γνώσεις που έχουν αποκτήσει με δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας. Και στα τρία ο πάτος κατακτήθηκε με χαρακτηριστική άνεση από τους μαθητές μας. Βέβαια, θα πει κάποιος ότι για την κατάντια μπορεί να έφταιγε το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού και ότι τώρα που αποσύρθηκε θα πρέπει να περιμένουμε εκτόξευση των επιδόσεων τα επόμενα χρόνια. Αν μου το πει βέβαια αυτό κάποιος, εγώ θα του απαντήσω ότι λέει τη μεγαλύτερη βλακεία όχι μόνο του αιώνα που διανύουμε αλλά και του προηγουμένου και του προ προηγουμένου μαζί!
Βγαίνουν οι υπεύθυνοι (αυτοί πρέπει να διαθέτουν τόση ευθύνη όση … «καλότητα» διαθέτει και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας) και λένε τα ίδια παραμύθια που ακούμε κάθε φορά που ένας εθνικός διασυρμός βλέπει το φως της παγκόσμιας δημοσιότητας είτε σε θέματα οικονομίας είτε εκπαίδευσης είτε εξωτερικής πολιτικής είτε περίθαλψης κ.τ.λ.. Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, για τις κακές επιδόσεις των μαθητών φταίει η υποχρηματοδότηση της ελληνικής εκπαίδευσης, οι μισθοί των εκπαιδευτικών, η έλλειψη επιμόρφωσης, οι Πανελλαδικές Εξετάσεις και βέβαια η παραπαιδεία την οποία κι εγώ ο άθλιος υπηρετώ! Μάλιστα! Αυτά φταίνε για όσους δεν το είχαν καταλάβει! Τώρα εγώ και πάλι θα θεωρηθώ υβριστής και δε θυμάμαι τι άλλο μου έχουν προσάψει κατά καιρούς, αλλά κάποιες απλές (υβριστικές;) σκέψεις θα τις κάνω!
Θα παραδεχτώ ότι όλα τα παραπάνω φταίνε για αρκετά προβλήματα του ελληνικού σχολείου. Φταίει και η χρηματοδότηση, φταίνε και τα βιβλία, φταίνε και οι αμοιβές των εκπαιδευτικών, φταίμε κι εμείς της παραπαιδείας, φταίνε και οι Πανελλαδικές! Βέβαια, όλα αυτά έχουν τόση σχέση με τις επιδόσεις των μαθητών στα συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα και στην αδυναμία τους να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους στην καθημερινή ζωή τους, όση έχει και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η κρίση στη Μέση Ανατολή καθώς και το ότι ο Ερμής αυτή την περίοδο είναι ανάδρομος!
Εξηγώ στους αδαείς, γιατί οι γνωρίζοντες, όπως είναι φυσικό, γνωρίζουν κι ας μη θέλουν να το παραδεχτούν, βουτηγμένοι στην υποκρισία τους! Λοιπόν, το αν ένα παιδάκι θα μάθει να κατανοεί άρα και να αξιοποιεί ένα κείμενο, δηλαδή τη γλώσσα μας, έναν κανόνα στα Μαθηματικά ή τη Φυσική, τη Χημεία και τη Γεωγραφία καμιά σχέση έχει με την κίνηση του Ερμή και σίγουρα ελάχιστη σχέση έχει και με όλα τα υπόλοιπα σοφά που ακούγονται κατά καιρούς από … υπεύθυνα χείλη! Ένα παιδάκι μαθαίνει να διαβάζει, να αποκωδικοποιεί, να αντιλαμβάνεται και τελικά να αξιοποιεί στην καθημερινότητά του τις συγκεκριμένες γνώσεις από πολύ μικρή ηλικία. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο! Μιλάμε για εκπαιδευτική διαδικασία διάρκειας τουλάχιστον μιας δεκαετίας πριν το παιδάκι φτάσει με το καλό(;) στο Λύκειο! Και μην πει κανείς ότι το παιδάκι στα νήπια, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο δε μαθαίνει επειδή σκέφτεται τις Πανελλαδικές ή χάνει το χρόνο του προσπαθώντας να επιλέξει το Φροντιστήριο που θα παρακολουθήσει, όταν με το καλό φτάσει στη Β΄ ή τη Γ΄ Λυκείου!!!
Τι συμβαίνει, λοιπόν, σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, στα οποία το παιδάκι και δεκτικό είναι και μπορεί να αφοσιωθεί αναπόσπαστο στη μάθηση; Ε, τι φταίει; Να σας πω εγώ τι φταίει, χωρίς να έχω την αίσθηση ότι ανακάλυψα την Αμερική! Φταίει το ότι δε διαθέτουμε αρκετούς εκπαιδευτικούς που να έχουν τη διάθεση και τη δυνατότητα να προσφέρουν ουσιαστική γνώση στο παιδάκι. Πριν λίγα χρόνια μια γνωστή μού είπε το εξής: «Καλά είναι δυνατόν στο σχολείο να απαιτούν από παιδιά Β΄ Δημοτικού να κάνουν περίληψη κειμένου; Εδώ ούτε εγώ δεν ξέρω! Πώς να βοηθήσω το γιο μου;»! Για να γίνει κατανοητό, πρέπει να προσθέσω ότι η συγκεκριμένη είναι δασκάλα και μάλιστα διορισμένη από χρόνια στην εκπαίδευση!!! Καταλάβατε τώρα τι συμβαίνει ή είστε «στουρνάρια» εξαιρετικής ποιότητας;
Συμβαίνει, λοιπόν, ότι αν ένας εκπαιδευτικός δεν έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με το αντικείμενό του, δε θα μπορέσει ποτέ να το μεταδώσει έστω και επιφανειακά στους μαθητές του. Πώς μπορεί να διδάξει κανείς κατανόηση και σύνθεση κειμένου, αν ο ίδιος δεν είναι αναγνώστης και δεν έχει γράψει ούτε … εφηβικό ημερολόγιο; Πώς μπορεί να διδάξει στα παιδιά τη διαδικασία αποκωδικοποίησης και σύνθεσης κειμένου και να τα βοηθήσει να καταλάβουν ότι αυτό τους είναι αναγκαίο, ώστε αύριο να κατανοούν εφημερίδες, να εκφράζουν σωστά τις απόψεις τους, να συνειδητοποιούν τις λεπτομέρειες ενός συμβολαίου, αν το πιο ποιοτικό ανάγνωσμα του ίδιου είναι η αθλητική ή η κουτσομπολίστικη εφημερίδα;
Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες ειδικότητες. Πώς ένας μαθηματικός θα μεταδώσει στα παιδιά ουσιαστική γνώση και πώς θα τους διδάξει να χρησιμοποιούν πρακτικά τα μαθηματικά στην καθημερινή ζωή τους σήμερα και στην επιστήμη τους αύριο, αν ο ίδιος το μόνο που έχει κάνει είναι να ξεπατικώνει ασκήσεις από λυσάρια χωρίς περαιτέρω και ουσιαστική ενασχόληση; Αν δεν καθίσει να στύψει το μυαλό του για τη λογική ενός προβλήματος, μιας άσκησης, μιας εξίσωσης με τι προσόντα θα βοηθήσει τους κακόμοιρους μαθητές να το κάνουν; Ρωτήστε τους μαθηματικούς, τους φυσικούς, τους χημικούς των παιδιών σας αν έχουν διαβάσει βιβλία όπως το «E=mc2», «Ηλεκτρισμός» του David Bodanis ή τα «Θεώρημα του Παπαγάλου», «τα Αστέρια της Βερενίκης», το «Μηδέν» του Ντενί Γκετζ ή το «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» του Τεύκρου Μιχαηλίδη ή τέλος το «ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ» του Απόστολου Δοξιάδη κι αν δεν το έχουν κάνει, μην τους εμπιστεύεστε! Ρωτήστε τους φιλολόγους των παιδιών σας τι έχουν διαβάσει τελευταία, ποιες εφημερίδες αξιοποιούν για την ενημέρωσή τους και κυρίως τι έχουν γράψει οι ίδιοι και θα καταλάβετε αν αξίζουν της εμπιστοσύνης σας!
Και μετά από τις αναγκαίες διευκρινίσεις αναρωτιέμαι! Αν το σχολείο χρηματοδοτηθεί γενναία, αν οι εκπαιδευτικοί αμειφτούν καλύτερα, αν επιμορφωθούν, αν καταργηθούν τα φροντιστήρια και οι Πανελλαδικές, θα αναβαθμιστεί η εκπαίδευση στη χώρα μας και οι μαθητές μας θα μάθουν να κατανοούν κείμενα, να αξιοποιούν πρακτικά τις μαθηματικές γνώσεις τους καθώς και τις γνώσεις τους στις Φυσικές επιστήμες; Εγώ λέω ότι θαύματα στην εποχή μας δε γίνονται, οπότε το σχολείο θα παραμείνει νεκρό! Η μάνα μου, πρώην δασκάλα, το λέει αλλιώς: «Κατακαημένη Αράχωβα…»!
Και τελικά το θέμα δεν είναι το τι λέω εγώ, η μάνα μου αλλά και ο κάθε ανευθυνοϋπεύθυνος αλλά τι λένε οι μαθητές και οι άμεσα εμπλεκόμενοι για όλα αυτά!

Η εικόνα που αρχικά ήθελα να αναρτήσω ήταν αυτή,
αλλά τη βρήκα μακάβρια ενώ αυτή που επέλεξα τελικά, παιγνιώδη και ζουμπουρλούδικη!

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Ωχ! Έρχονται Χριστούγεννα!

Ναι, σίγουρα τα Χριστούγεννα ήταν μια λατρεμένη, μια πανέμορφη γιορτή. Ναι, σίγουρα είχαν συνδεθεί με την καλοκάγαθη, γελαστή, παραμυθένια, στρουμπουλή, ροζ φάτσα του Άη-Βασίλη. Ναι, με βεβαιότητα μας έκαναν να νοσταλγούμε τα παιδικά χρόνια μας, με το στολισμένο δέντρο, το αναμμένο τζάκι και τα παραμύθια που ακούγαμε. Ναι, σίγουρα είχαν ταυτιστεί με τη χαρά και το ξεφάντωμα, με χιονισμένα τοπία και με υπέροχα τραγούδια με φίλους, με την οικογένεια και κυρίως… με τις διακοπές. Ναι, σίγουρα ήταν κοσμαγάπητη γιορτή.
Ήταν;;; Ακριβώς. Ήταν. Γιατί δεν είναι πλέον! Η προσδοκία που εκφραζόταν με το κλασικό «Thanks God, it’s Christmas» μετατρέπεται σταδιακά σε απόγνωση του στιλ «Ωχ, Θεέ μου, έρχονται πάλι Χριστούγεννα»! 
Η σκοτεινή πλευρά των Χριστουγέννων αναδεικνύεται μεγαλοπρεπέστατα και υπερβολικά «φωτισμένα» κι έρχεται να σκεπάσει και να αφανίσει την ονειρική, την παραμυθένια, την παιδική πλευρά τους. Έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι κάποιοι απήγαγαν το πνεύμα των γιορτών και νομίζω ότι τους γνωρίζω και ότι τους γνωρίζετε κι εσείς, γιατί οι άθλιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ελεύθερα και ξεδιάντροπα και συνεχίζουν το ανόσιο έργο τους που δεν είναι άλλο από την καταστροφή των γιορτών μας.
Ποιοι είναι αυτοί; Πολλοί, εξωφρενικά πάρα πολλοί. Και βρίσκονται παντού. Ίσως κι απέναντι από το σπίτι σας. Είναι ο γείτονας, ο κάθε γείτονας, που έχει μπερδέψει τις γιορτές. Σου λέει, τι Χριστούγεννα, τι Απόκριες και βάλθηκε να μετατρέψει σε καρναβάλι το σπίτι του. Και δεν αναφέρομαι στο τι κάνει στο εσωτερικό του σπιτιού, γιατί αυτό είναι γούστο του καπέλο του. Δική του είναι η αισθητική, ας τη χαίρεται. Ας το ντύσει Ναπολέοντα ή Μέγα Αλέξανδρο, ας το στολίσει με πασχαλινά αβγά ή με σερπαντίνες, ας το μετατρέψει σε τεκέ ή σε Παρθενώνα. Ιδιωτικός χώρος είναι και κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει και λόγος δεν μπορεί και δεν μας πέφτει. 
Μέχρι εκεί όμως.
Αλλά ο αθεόφοβος έχει όρια; Αμ δεν έχει. Και σου λέει, «γιατί να χαίρομαι μόνο εγώ;» κι εκεί γίνεται το κακό και αποφασίζει να εκφράσει την αισθητική του και πιο έξω για να χαίρονται και οι άλλοι. Φασισμός. Τύφλα να έχουν οι μεγάλοι πολέμαρχοι που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιβάλουν τον πολιτισμό, την ιδεολογία και τις απόψεις τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξυπνάω ένα πρωί και καθώς ρίχνω μια ματιά έξω για να αντιληφθώ τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, παθαίνω σοκ με όσα αντικρίζω. «Τι είναι τούτο πάλι;;;», σκέφτομαι! Σπίτι που αναβοσβήνει; Είναι δυνατόν; Κοιμήθηκα στη Λάρισα και ξύπνησα στο Λας Βέγκας; Έγινε εισβολή εξωγήινων και οι ιπτάμενοι δίσκοι έκαναν πάρκινγκ τη γειτονιά;
Κι εκεί αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το παραμικρό από αυτά δεν συμβαίνει. Το μόνο που συμβαίνει είναι ο… γείτονας. Αυτός είναι ο εξωγήινος που αποφάσισε να παρέμβει στην αισθητική του χώρου επιβάλλοντας στην Πλάση όλη τα γούστα του. Κάποιος θα του είπε ότι έχει γούστο και ταλέντο στους στολισμούς κι αυτός το πήρε απάνω του κι έτσι είμαι αναγκασμένος να ζω μέσα στο αίσχος που εκείνος θεωρεί «ομορφιά» όσο διαρκούν οι γιορτινές μέρες. Εδώ ταιριάζει το «είπαν στον τρελό να χ€σει κι έκατσε και ξεκ**λ**θηκε». Μαύρες μέρες, βουτηγμένες στα αμέτρητα, πολύχρωμα, αντιαισθητικά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν σε κάθε ρυθμό, εκπέμποντας έναν αδιάκοπο, εκνευριστικό, τσιριχτό, μονότονο ήχο που μάλλον ο γείτονας θεωρεί ότι είναι χριστουγεννιάτικο τραγούδι εφάμιλλο του ήχου της πρωτοχρονιάτικης συναυλίας της Βιέννης.
Και καλά, με την αισθητική κάτι γίνεται. Κλείνουμε κουρτίνες και πατζούρια και οπλιζόμαστε με ιώβειο υπομονή. Αλλά εδώ υπάρχει άλλο πρόβλημα και πρόκειται για ζήτημα ασφαλείας. Κι αυτό δεν είναι παίξε γέλασε. Τι φταίμε, δηλαδή, οικογενειακώς να τραβάμε "των παθών μας τον τάραχο" κάθε ώρα και στιγμή; Καθόμαστε με βάρδιες και παρακολουθούμε πότε θα «ανάψει» το σπίτι του γείτονα από τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα γίνει μπουρλότο κι αυτό κι εμείς κι όλη η γειτονιά μαζί. Κυκλοφορούμε με τους πυροσβεστήρες στα χέρια μέσα στο σπίτι κι έχουμε ρυθμίσει όλες τις τηλεφωνικές συσκευές για αυτόματη κλήση στην πυροσβεστική, για τη στιγμή που θα συμβεί το μοιραίο. Βέβαια, θεωρώ ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, δε μας σώζει τίποτε. Τύφλα να έχει η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και οι δυο μαζί θα ωχριούν μπροστά στην καταστροφή που θα προκαλέσει ο γείτονας. Τίποτε δεν πρόκειται να μείνει όρθιο.
Μα είναι κατάσταση τώρα αυτή; Να ζεις σε κλίμα απειλής και φόβου; Να αναγκάζεσαι να φοράς γυαλιά ηλίου νυχθημερόν για να αποφύγεις την επιληψία και ζημιές στα μάτια από τη φωταψία; Είναι κατάσταση αυτή; Κανείς, μα κανείς δεν σκέφτεται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τρέχουν οι οικολόγοι για τα δικαιώματα της φώκιας, της χελώνας, της νυχτερίδας, του κόκκινου σκουληκιού της Πίνδου και για ό,τι άλλο και αδιαφορούν για τα δικαιώματα του ανθρώπου; Γιατί δηλαδή, τέτοια απαξίωση; Επειδή έχουν διπλό όνομα (καρέτα - καρέτα ή μονάχους - μονάχους ή σκουλήκι - σκουλήκι); Αυτό είναι; Ε, τότε κι εγώ να λέγομαι «άνθρωπος - άνθρωπος» μπας και σεβαστεί κι ο γείτονας τα δικαιώματά μου.
Και η Πολιτεία, ρε παιδιά, πού είναι τώρα που τη χρειαζόμαστε; Ο νόμος για τη δημόσια αιδώ έχει ατονήσει ή μου φαίνεται; Ή μήπως οι αισθητικές παρεμβάσεις κάθε καρακατσουλιού δεν εμπίπτουν σε αυτόν; Μήπως πρέπει το νομοθετικό σώμα να λειτουργήσει πάραυτα θεσπίζοντας τους αναγκαίους νόμους, ώστε να σωθούμε από όλο αυτό το κιτς που μας έχει κατακλύσει;
Αλλά τι λέω; Έχετε δει τα δημόσια κτήρια αυτές τις μέρες; Οπότε τι να περιμένω ο έρμος; Ποιος ειδικός έχει αναλάβει την αισθητική και τον… «στολισμό» της πόλης;
Μήπως κάποιος πρέπει να βοηθήσει όλους -πολίτες και Αρχές- να καταλάβουν ότι κατά το «ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός» έτσι και «ό,τι φωτίζει, δεν είναι στολισμός»; Το πνεύμα των Χριστουγέννων ας βάλει το χεράκι και το μεράκι του. Αλλά είπαμε αυτό το έχει απαγάγει ο γείτονας. Ο κάθε γείτονας.
Οπότε … «Ωχ, Θεέ μου! Έρχονται και πάλι Χριστούγεννα»!