"Εδώ μέσα πρέπει να γίνεται κάτι πάρα πολύ καλό"

Ο μαθητής μου κάθεται στην... κουζίνα του φροντιστηρίου (όπως χαρακτηρίζουμε τον χώρο ανάπαυσης των καθηγητών). Μόλις έχουν ανακοινωθεί οι βαθμοί. Τα έχει πάει εκπληκτικά, γεγονός που δεν αποτέλεσε έκπληξη ούτε γι αυτόν ούτε για εμάς. Μάλλον, για κανέναν. Η επιτυχία του ήταν προεξοφλημένη πολύ πριν τις πανελλαδικές. Ανήκει στο μικρό ποσοστό εκείνων των μαθητών που εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη. Οι εξετάσεις ήταν μια... τυπική διαδικασία γι αυτόν και όσα μπορούσε να πετύχει.

Συζητάμε για λίγο ενώ η κίνηση στο φροντιστήριο πυκνώνει με το πέρασμα της ώρας.

"Θα καθίσω για λίγο εδώ", μου ανακοινώνει. Εννοείται. Είμαστε χώρος δημοκρατικός. Σχεδόν αναρχικός. Παρακολουθεί την κίνηση, συζητάει με συμμαθητές του, μελετάει τα αποτελέσματά τους, τα οποία σημειώνουμε σε ένα πρόχειρο τετράδιο, χωρίς να έχω καταλάβει για ποιον λόγο το κάνουμε. 

Την ίδια στιγμή μιλάω στο τηλέφωνο με ενθουσιασμένους γονείς, με παιδιά που μου γνωστοποιούν τους βαθμούς τους, διαβάζω μηνύματα, κλείνω ραντεβού με μαθητές και γονείς που επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί μας την επόμενη χρονιά. Πρέπει να επιστρατεύσω κάθε κοινωνική δεξιότητα που διαθέτω και γνωρίζω ότι δεν διαθέτω και πολλές. Η έντονη κοινωνικότητα με κουράζει, με τρελαίνει, μου είναι αφόρητη. Μου ρουφάει το μεδούλι. Με εξοντώνει, κυριολεκτικά.

Απαίσιο πράγμα αλλά πρέπει να γίνει.

Κάποια στιγμή καταφεύγω στην... κουζίνα. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα. 

Με κοιτάζει με βλέμμα περίεργο. "Έχετε καταλάβει τι συμβαίνει;". Τον κοιτάζω, εξίσου περίεργα, γεμάτος απορία. Η αλήθεια είναι ότι ο πανικός που επικρατεί δεν μου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια επεξεργασίας και, κυρίως, κατανόησης όσων συμβαίνουν.

"Έχετε συνειδητοποιήσει", μου λέει, "πόσοι μαθητές του φροντιστηρίου έχουν γράψει στην Έκθεση πάνω από δεκαπέντε (15); Έχετε καταλάβει ότι, τουλάχιστον, το 40+% έχει γράψει βαθμούς πάνω από δεκαέξι (16) και ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν βαθμό πάνω από δεκαεφτά (17);".

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάνει τέτοιους υπολογισμούς. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Και γιατί να το κάνω άλλωστε; Ποτέ δεν ανακοινώνουμε τις επιτυχίες του φροντιστηρίου μας. Ποτέ δεν δημοσιεύουμε φωτογραφίες (που θυμίζουν μνημόσυνα) μαθητών μας, όσο υπερπαντέλεια κι αν τα έχουν πάει. Το βρίσκω χυδαίο, το θεωρώ έκφραση λαϊκισμού και αγωνίας. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να κάνω αυτά που κοροϊδεύω.

Μου εκφράζει την απορία του, σχεδόν έντρομος: "Δηλαδή, δεν θα μας ζητήσετε φωτογραφίες και δεν θα ανακοινώσετε τους βαθμούς μας στα τοπικά μέσα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;". 

Η παρατήρησή του μου προκαλεί ασυγκράτητο γέλιο. Ίσως φταίει η ένταση της ημέρας. Ίσως, επειδή κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω από τη λογική μου.

Στις διευκρινίσεις που μου ζητάει του εξηγώ ότι ζούμε στη Λάρισα. Αυτό σημαίνει ότι λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων όσοι ενδιαφέρονται (και κυρίως όσοι μας ενδιαφέρουν ως πελάτες) θα γνωρίζουν πού πήγαινε φροντιστήριο ο καθένας, πού παρακολουθούσε Έκθεση, Ιστορία, Μαθηματικά, Ιχνογραφία, Ωδική, σε ποιον βρεφονηπιακό σταθμό έκανε τα πρώτα βήματα κοινωνικοποίησής του και πάει λέγοντας. 

Βρίσκω, με λίγα λόγια, άσκοπη την έκθεση των παιδιών και την ανάρτηση κακόγουστων φωτογραφιών τους σε ανούσιες βλακείες, οι οποίες, επαναλαμβάνω, μου φέρνουν στο μυαλό ανακοίνωση μνημοσύνων ή κηδειών. Του εξηγώ, επίσης, ότι έκανα μια δουλειά, για την οποία πληρώθηκα και άρα θα ήταν παράλογο να την εκμεταλλευτώ με διαφορετικό τρόπο.

Ετοιμάζεται να φύγει, απειλώντας με ότι, πολύ σύντομα, θα επικοινωνήσει μαζί μου, ώστε να κανονίσουμε να βρεθούμε σε πιο χαλαρές στιγμές.

"Είχα καταλάβει", μου λέει, "ότι είστε φευγάτοι και τώρα συνειδητοποιώ ότι εδώ μέσα, μάλλον, γίνεται κάτι πάρα πολύ καλό. Γίνεται κάτι εξαιρετικό και είμαι τυχερός που το έζησα από την αρχή μέχρι το τέλος".

Ίσως είναι τα καλύτερα λόγια που έχω ακούσει ποτέ. Η απόλυτη αναγνώριση ότι είμαστε ένας χώρος διαφορετικός, ένα σύνολο ανθρώπων που δεν λέει και δεν υπόσχεται πολλά. 

Προτιμά, απλώς, να διδάσκει.