Η καραντίνα ήρθε κι έφυγε -κάτι που δεν συνέβη και με τον κορωνοϊό, ο οποίος φαίνεται ότι μας λάτρεψε- χωρίς, δυστυχώς, να βελτιώσει και πολλά. Το πολυπόθητο «άνοιγμα» έδειξε ότι η πλειονότητα απλώς εγκλωβίστηκε αναγκαστικά για κάποιες εβδομάδες σπαταλώντας τον χρόνο που, κυριολεκτικά, της χαρίστηκε χωρίς διάθεση και, μάλλον δυνατότητα για οποιαδήποτε βελτίωση. Φανέρωσε τη γύμνια των περισσοτέρων απέναντι στην πρόκληση για κάτι θετικό.
Η άρση των μέτρων βρήκε τους πολλούς ίδιους και χειρότερους. Αδιάψευστος μάρτυρας οι ουρές έξω από τα καταστήματα ένδυσης και υπόδησης, ο συνωστισμός στους κεντρικούς πεζοδρόμους, η κοσμοπλημμύρα στις πλατείες και τα νεανικά στέκια, τα επεισόδια με τους αστυνομικούς, η μη χρήση μάσκας σε κλειστούς χώρους, η αδιαφορία για τις αποστάσεις...
Ευτυχώς έχω πάψει να απογοητεϋομαι. Ήταν ένα από τα κέρδη που αποκόμισα κατά την περίοδο της αιτιολογημένης απομόνωσης. Διάβασα και συνειδητοποίησα ότι η απογοήτευση που νιώθουμε δεν προέρχεται από τις συμπεριφορές των άλλων αλλά από τη διάψευση του τι περιμένουμε από αυτούς.
Κι έτσι είναι!
Είναι, τελικά, λάθος να περιμένεις ότι ένας άνθρωπος χωρίς βάσεις παιδείας, θα την επιδιώξει ξαφνικά. Είναι πιο πιθανό να οδηγηθεί σε κατάθλιψη, εξαιτίας της ανίας που του προκαλεί ο χρόνος που του δόθηκε, παρά να αναζητήσει τρόπους αξιοποίησης αυτού του χρόνου με δημιουργικό τρόπο.
Όταν υπάρχουν σπίτια που δεν διαθέτουν έστω μια υποτυπώδη βιβλιοθήκη, είναι, τελικά, αδύνατον να περιμένουμε από το παιδί ή τον έφηβο, που κλήθηκε να περάσει κάποιες εβδομάδες σε τέτοιο σπίτι, να αρχίσει το διάβασμα. Του λείπει η εικόνα του ανθρώπου που διαβάζει και βέβαια του λείπει το αντικείμενο. Γιατί χωρίς βιβλία στο σπίτι τι θα διάβαζε; Τις οδηγίες χρήσης του αντισηπτικού ή εκείνες των ηλεκτρικών συσκευών του νοικοκυριού θα διάβαζε; Θα ήταν εξαιρετικά βαρετό και αποτρεπτικό από κάθε μελλοντική πιθανότητα ανάγνωσης.
Είναι, τελικά, εξαιρετικά ανόητο να πιστεύεις ότι εκείνος που συνδέει την ύπαρξή του με τη βοή (μιας μόνιμα ανοιχτής τηλεόρασης ή ανθρώπων που κινούνται γύρω του), θα αξιοποιήσει ξαφνικά τη γαλήνια ησυχία που μας δώρισε ο περιορισμός των μετακινήσεων. Η ησυχία γι αυτόν ισοδυναμεί με θάνατο, γι αυτό και μόλις του δόθηκε η ευκαιρία αναζήτησε τις πολύβουες πλατείες.
Είναι, τελικά, βλακώδες να ελπίζεις ότι ο μαθητής που δεν είχε στόχους, πρόγραμμα και διάθεση για μελέτη π.Κ. θα αποκτούσε έστω κάτι από αυτά μ.Κ. επειδή βρέθηκε απομονωμένος διαθέτοντας άπειρες κενές ώρες.
Κινείται, τελικά, στον χώρο της φαντασίας η πίστη ότι εκείνος που δεν σεβάστηκε ποτέ τον άλλον, θα τον σεβαστεί τώρα, ότι εκείνος που αποκτούσε υπόσταση καταναλώνοντας, τώρα θα επένδυε σε κάτι διαφορετικό.
Ένα από τα πιο γελοία και κενά περιεχομένου συνθήματα των δυστυχισμένων συνανθρώπων μας, κατά τη διάρκεια των μέτρων αναστολής των δραστηριοτήτων μας, υπήρξε και το «θέλουμε τη ζωή μας πίσω» εννοώντας αφήστε μας να περνάμε τις ώρες μας αγοράζοντας ό,τι άχρηστο μας επιβάλλει η διαφήμιση. Αφήστε μας να κάνουμε άσκοπα σουλάτσο για ατελείωτες ώρες. Αφήστε μας να μην κάνουμε τίποτε αλλά από δική μας επιλογή. Αφήστε μας απλώς να σβήνουμε λεπτά, ώρες, μέρες μέχρι και τον φυσικό θάνατο (γιατί ο πνευματικός ήδη έχει επέλθει).
Όπως και να έχει, είναι αργά πια για διορθώσεις. Μια εξαιρετική ευκαιρία κατασπαταλήθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου