Τις τελευταίες πρωτόγνωρες εβδομάδες και έχοντας εξοικονομήσει χρόνο από τις μετακινήσεις μεταξύ σπιτιού και δουλειάς (πλέον οι συγκεκριμένοι χώροι ταυτίζονται), από τις βραδινές εξόδους (πλέον ο οικείος χώρος της βεράντας φιλοξενεί το βραδινό χαλαρωτικό ποτό) και από τις βόλτες του Σαββατοκύριακου (γι αυτές δεν έχει βρεθεί εναλλακτική), είχα την άνεση να περιηγηθώ στα σχόλια που συνοδεύουν την ειδησεογραφία αλλά και τις αναρτήσεις δημοσιογράφων και γενικότερα ατόμων που ακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ήταν σοκαριστικό. Προκαλεί φόβο.
Διαθέτοντας, μέχρι πριν λίγο καιρό, περιορισμένο χρόνο, ελάχιστη σημασία έδινα στο πανηγύρι των σχολιαστών. Και από ό,τι κατάλαβα, πολύ καλά έκανα.
Αυτό που είδα ήταν τρομακτικό! Ένας κόσμος του οποίου την πραγματική έκταση αγνοούσα, εμφανίστηκε μπροστά μου. Ακόμη και στις πιο εφιαλτικές σκέψεις μου ήταν αδύνατο να φανταστώ αυτό που συμβαίνει, μάλλον, καθημερινά. Εκείνο που είχα στο μυαλό μου ως περιθωριακό και σπάνιο αναδείχτηκε ως κυρίαρχη πραγματικότητα, ως κανόνας, δεδομένο, σύνηθες, αποδεκτό.
Ακόμη και την πιο απλή είδηση, την πιο αγνή σκέψη, την πιο καλοπροαίρετη παρατήρηση που βλέπει το φως της δημοσιότητας τη συνοδεύει ένας απίστευτος οχετός κακοπροαίρετων, γεμάτων μίσος και φθόνο, απαξιωτικών, εξευτελιστικών σχολίων. Βρομιά και δυσωδία. Σχόλια που δεν προσφέρουν το παραμικρό, πέρα ίσως από την ικανοποίηση των κατώτερων ενστίκτων των εμπνευστών τους. Σχόλια που γίνονται απλώς για να γίνουν, να προκαλέσουν, να αμφισβητήσουν το οφθαλμοφανές και δεδομένο με στόχο την επίθεση, τον διαδικτυακό καβγά, το ξεκατίνιασμα υπανθρώπων που άλλον σκοπό στη ζωή τους δεν έχουν πέρα από το να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κι επειδή αδυνατούν να το καταφέρουν προβάλλοντας οτιδήποτε θετικό -επειδή μάλλον δεν το διαθέτουν- το προσπαθούν με τον τρόπο αυτό, οχυρωμένοι πίσω από την ανωνυμία τους.
Τα βάζουν με όλους και με όλα. Αναρτά κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια απλή και άδολη «καλημέρα». Τι το ήθελε ο κακομοίρης; «Άσε μας, ρε φίλε, πού την είδες την καλημέρα; Κακή, ψυχρή κι ανάποδη είναι» αρχίζει ο ένας. «Ε βέβαια, άμα κάποιος είναι προνομιούχος, καλή τη βρίσκει τη μέρα. Δεν σκέφτεται την εργατιά που της ρουφάει το αίμα το κεφάλαιο. Δεν έχει ιδέα τι περνάει ο άνθρωπος του μόχθου, ο πρόσφυγας, ο απλός λαός. Κράτα την καλημέρα σου, δεν τρώμε σανό εμείς» παίρνει τη σκυτάλη ο άλλος. Κι αν βρεθεί κάποιος να παρατηρήσει ότι μια απλή καλημέρα, χωρίς υπονοούμενα και δόλο ανάρτησε ο ανθρωπάκος, κούνια που τον κούναγε. Η βρισιά πάει σύννεφο.
Βγαίνει άρθρο που σχολιάζει την έλλειψη διάθεσης των εχόντων και κατεχόντων να συνδράμουν οικονομικά στην αντιμετώπιση της κατάστασης που ενέσκυψε, εξαιτίας της πανδημίας. Ρεσιτάλ μίσους και κακίας από κάτω. Δίπλα ακριβώς αναρτάται άρθρο που γνωστοποιεί τη σημαντική προσφορά κάποιου ιδρύματος. Τα ίδια και χειρότερα από κάτω. Κλέφτες, λωποδύτες, λαμόγια... Δεν τους πιάνεις πουθενά.
Ακόμη και τις καθημερινές ανακοινώσεις για την πορεία του κορωνοϊού, θα μπουν και θα τις σχολιάσουν και θα το κάνουν με απύθμενο μίσος και χωρίς ίχνος σεβασμού και ανθρωπιάς. Αυτοί ξέρουν ότι τα πάντα είναι προϊόν συνωμοσίας. Την αλήθεια την κατέχουν μόνο αυτοί. Και κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Και την κατέχουν όχι μόνο για τον κορωνοϊό αλλά και για όλα τα υπόλοιπα. Για την οικονομική κρίση, για την οικολογική καταστροφή, για τα συμφέροντα που εποφθαλμιούν τον περιούσιο λαό μας, για την επιστήμη που ισχυρίζεται ότι η Γη είναι σφαιρική, για τα εμβόλια, για τα ζώδια, για τον καιρό, για την κατσίκα του γείτονα (που επιθυμούν να τη δουν νεκρή), για τον ίδιο τον γείτονα, για τη Θεία Κοινωνία και τις ιδιότητές της, για το φάρμακο που μπορεί να εξολοθρεύσει τον δάκο της ελιάς, για τα σχέδια των σιωνιστών, των μασόνων, των ιμπεριαλιστών, των αγορών, για τους ψεκασμούς που ανεχόμαστε σαν κουτορνίθια, φυσικά για τις πανελλαδικές (εντάξει, γι αυτές όλοι ξέρουν), για τα πάντα κάτι έχουν να πουν και συνήθως κάτι άθλιο, κενό, αβάσιμο, γραφικό και κακό.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να γεννά όλη αυτή την κακία, την απέχθεια για τον καθένα, τη μοχθηρία για τη ζωή του άλλου. Τι μπορεί να πυροδοτεί τόση σπατάλη χρόνου για το τίποτα και εμμονή στην αθλιότητα; Παρατηρώντας, βέβαια, τον τρόπο έκφρασης όλων αυτών των υπανθρώπων, οδηγούμαι σε ένα απλό συμπέρασμα: όλο αυτό το μίσος για τον άλλον δεν μπορεί παρά να πηγάζει από το μίσος για τη δική τους άθλια, μίζερη, κακομοίρικη, ανιαρή, απαράδεκτη, χωρίς πάθος και στόχο, χωρίς αγάπη και συναίσθημα δική τους ζωούλα. Από το μίσος που αισθάνονται για τη μετριότητά τους και τη διαρκή αμφισβήτηση του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που βιώνουν στην καθημερινότητά τους.
Με τα σχόλια που ακολουθούν τις αναρτήσεις έχω πια τελειώσει. Με όσους τα εκφράζουν δεν είχα ποτέ παρτίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου