Αγάπη μου, συρρίκνωσα την ύλη

Σε μια παλιά κινηματογραφική ταινία ο πρωταγωνιστής, τρελός επιστήμονας, εφευρίσκει τεχνολογία ικανή να συρρικνώνει την ύλη. Μια άτυχη στιγμή, όμως, έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των παιδιών του και την έναρξη της περιπέτειάς τους. 

Στα πατήματα εκείνης της ταινίας το υπουργείο παιδείας συρρίκνωσε την ύλη. Όχι, βέβαια, οποιαδήποτε ύλη αλλά την ύλη των πανελλαδικών. Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει. Η χαρά του τεμπέλη και του ανίκανου. Μαθητή και εκπαιδευτικού.

Το υπουργείο Παιδείας ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν μῦν. Τουλάχιστον, θα μου πείτε «ἔτεκεν». Αλλά αυτό που «ἔτεκεν» μας βάζει σε σκέψεις και μάλιστα πολλές. Στο  «1984» του Όργουελ και στο απολυταρχικό καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού το υπουργείο Ειρήνης ήταν υπεύθυνο για τον πόλεμο ενώ το υπουργείο Αγάπης μεριμνούσε για την επιβολή της τάξης, μέριμνα που δεν βασιζόταν ιδιαίτερα στην... αγάπη. Κάπως έτσι και το υπουργείο μας της «παιδείας» φροντίζει, όχι για την καλλιέργεια, αλλά για τη διαιώνιση της απαιδευσίας των νεοελλήνων.

Με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού και μετά από πιέσεις περιόρισε την ύλη των εξετάσεων σε τραγικό και κυρίως γραφικό βαθμό. Με απλά λόγια "είπαν στον τρελό...". Θα πει κάποιος: Γίνεσαι άδικος. Τι φταίει το υπουργείο; Το υπουργείο ζήτησε να ενημερωθεί για την ύλη που έβγαλαν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία της επικράτειας και με βάση αυτή την πληροφόρηση κινήθηκε.

Και τότε θα του πω εγώ αυτού του κάποιου που θα μου πει αυτή την κοτσάνα: Τι μας λες βρε κάποιε, ε «κάποιε»! Και ποιος είναι υπεύθυνος για την παρακολούθηση της πορείας της ύλης στα σχολεία; Ο Τσακ Νόρις είναι; Αμ, δεν είναι ο Τσακ, γιατί, αν ήταν αυτός, η ύλη θα είχε βγει στην ώρα της και θα κόντευε να βγει και η επανάληψη και όλα όμορφα κι ωραία. Το υπουργείο έχει την αποκλειστική ευθύνη για τον έλεγχο της παραγωγικότητας του κάθε εκπαιδευτικού και μάλλον δεν ήταν πολύ εντάξει σε αυτήν. Γιατί, βρε «κάποιε», όσο και να είναι, το υπουργείο το έβλεπε το πράμα πού πήγαινε και άρα έβλεπε ότι κάποιοι καθηγητές έσταζαν αίμα από το πολύ το ξύσιμο (Άτιμο πράμα το ξύσιμο, δεν σε αφήνει να κάνεις δουλειά). Και τι έκανε; Μήπως πήρε κάποιον από αυτούς τους ξυσιματίες να του πει δυο λογάκια παστρικά και ξηγημένα; Από ενδιαφέρον, βρε παιδί μου. Έστω να μάθει πόσα λίτρα αίματος έχασε ο τσίφτης και δεν πρόλαβε να βγάλει την ύλη με εφτά ώρες την εβδομάδα διαθέσιμες. ΕΦΤΑ ΩΡΕΣ!!! Ούτε μία ούτε δύο ούτε πέντε. Εφτά ολόκληρες ώρες κάθε εβδομάδα. Δηλαδή, πρέπει να είναι κανείς πιο αργός κι από την καθυστέρηση. Κι όχι μόνο δεν του ξηγήθηκε σωστά του ξυσιματία αλλά, το χειρότερο, ο ξυσιματίας θα είναι και του χρόνου στη θεσούλα του και, βρέξει χιονίσει, ο μισθός θα πέφτει και αλί και τρισαλί στα άτυχα τα παιδάκια που θα πέσουν στα ματωμένα -από το ξύσιμο- χεράκια του και κάθε μέρα πασχαλιά.
Κι αν κάποιος άλλος, όχι ο προηγούμενος "άλλος" βρεθεί να πει ότι είναι αδικία για αυτά τα παιδάκια να έχουν για καθηγητή τον μάστορα του ξυσίματος, και ότι θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα στα παιδιά και τους γονείς τους να επιλέγουν σχολείο ελεύθερα, θα πέσουν να τον φάνε και θα λένε μπαρούφες για το άγχος του εκπαιδευτικού και για την πιθανότητα κάποιοι εκπαιδευτικοί να μείνουν άνεργοι, επειδή κανένα παιδάκι δεν θα είναι τόσο τρελό, ώστε να τους επιλέξει και... το κεφάλαιο... και ο νεοφιλελευθερισμός... και το δίκιο του εργάτη... Εμ χριστιανούληδές μου από το να βγάζουμε ξύλα απελέκητα σωρηδόν, δεν είναι καλύτερο οι ξυσιματίες να βρεθούν σε κάποια θέση που τους ταιριάζει και ευνοεί περισσότερο το ξύσιμο;

Πασχαλιά στο σπίτι τους, βέβαια, έχουν και οι μαθητές εκείνοι που δεν μπορούν τα πολλά. Προσέξτε. Όχι που δεν θέλουν τα πολλά. Τα θέλουν και τα παραθέλουν αλλά τα θέλουν χωρίς προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Και γιατί να μην έχουν πασχαλιά; Εξωφρενικά λιγότερη ύλη σημαίνει ύλη πιο κοντά στις (όχι και πολλές) δυνατότητές τους, στα όρια και τις αντοχές τους. Βέβαια, αυτή η υπέρμετρη συρρίκνωση της ύλης εγκυμονεί κι έναν ύπουλο κίνδυνο ακόμη και γι αυτά τα παιδάκια. Γιατί, αν και με αυτή τη μειωμένη ύλη, ο μπούλης ή η μπούλα  δεν τα καταφέρει, τη βλέπω την καθλιψάρα να έρχεται, τα βλέπω τα συμπλέγματα στα ύψη...

Οι μόνοι που αδικούνται από την όλη κατάσταση είναι εκείνοι οι μαθητές που φάνηκαν εντάξει στις υποχρεώσεις τους, προσπάθησαν και διαθέτουν και την απαραίτητη ευφυΐα, δηλαδή εκείνοι που είναι ικανοί να καθοδηγήσουν την κοινωνία. Η απόφαση του υπουργείου είναι άδικη γι αυτούς, δίνει την αίσθηση ότι ακυρώνει την προσπάθειά τους (όλοι αυτοί οι μαθητές είναι καλό, όμως, να θυμούνται ότι καμιά προσπάθεια δεν πάει χαμένη) και τους δίνει ένα άθλιο μάθημα που δύσκολα θα το ξεχάσουν και θα τους συνοδεύει σε όλη τη ζωή τους. Και είναι κρίμα και ελπίζω όλο αυτό να μην τους οδηγήσει σε εγκατάλειψη αλλά να τους πεισμώσει και να συνεχίσουν και να καταλάβουν τις καλύτερες θέσεις (γιατί τις αξίζουν) και να μην αφήσουν ούτε μία αξιόλογη θέση στους μέτριους και οκνηρούς.

Και τώρα το υπουργείο θα πρέπει να σκεφτεί την επόμενη μέρα και έχει να σκεφτεί πολλά. Για παράδειγμα τι είδους θέματα θα κληθούν να βγάλουν οι υπεύθυνοι από τόσο περιορισμένη ύλη; Δηλαδή, στα Μαθηματικά θα πάμε σε προβλήματα τεσσάρων πράξεων ή στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας; Αλλά και (άλλο παράδειγμα αυτό), σε ποια ύλη θα εξεταστούν οι απόφοιτοι του χρόνου; Το λογικό θα είναι να μην εξεταστούν σε ύλη που δεν ολοκλήρωσαν στο σχολείο. Ναι αλλά αυτό δεν θα είναι άδικο για τους τελειόφοιτους της επόμενης χρονιάς; 

Κάποιες απλές σκέψεις κάνω εγώ. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος.
Καλά ξεμπερδέματα...