Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Ωχ! Έρχονται Χριστούγεννα!

Ναι, σίγουρα τα Χριστούγεννα ήταν μια λατρεμένη, μια πανέμορφη γιορτή. Ναι, σίγουρα είχαν συνδεθεί με την καλοκάγαθη, γελαστή, παραμυθένια, στρουμπουλή, ροζ φάτσα του Άη-Βασίλη. Ναι, με βεβαιότητα μας έκαναν να νοσταλγούμε τα παιδικά χρόνια μας, με το στολισμένο δέντρο, το αναμμένο τζάκι και τα παραμύθια που ακούγαμε. Ναι, σίγουρα είχαν ταυτιστεί με τη χαρά και το ξεφάντωμα, με χιονισμένα τοπία και με υπέροχα τραγούδια με φίλους, με την οικογένεια και κυρίως… με τις διακοπές. Ναι, σίγουρα ήταν κοσμαγάπητη γιορτή.
Ήταν;;; Ακριβώς. Ήταν. Γιατί δεν είναι πλέον! Η προσδοκία που εκφραζόταν με το κλασικό «Thanks God, it’s Christmas» μετατρέπεται σταδιακά σε απόγνωση του στιλ «Ωχ, Θεέ μου, έρχονται πάλι Χριστούγεννα»! 
Η σκοτεινή πλευρά των Χριστουγέννων αναδεικνύεται μεγαλοπρεπέστατα και υπερβολικά «φωτισμένα» κι έρχεται να σκεπάσει και να αφανίσει την ονειρική, την παραμυθένια, την παιδική πλευρά τους. Έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι κάποιοι απήγαγαν το πνεύμα των γιορτών και νομίζω ότι τους γνωρίζω και ότι τους γνωρίζετε κι εσείς, γιατί οι άθλιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ελεύθερα και ξεδιάντροπα και συνεχίζουν το ανόσιο έργο τους που δεν είναι άλλο από την καταστροφή των γιορτών μας.
Ποιοι είναι αυτοί; Πολλοί, εξωφρενικά πάρα πολλοί. Και βρίσκονται παντού. Ίσως κι απέναντι από το σπίτι σας. Είναι ο γείτονας, ο κάθε γείτονας, που έχει μπερδέψει τις γιορτές. Σου λέει, τι Χριστούγεννα, τι Απόκριες και βάλθηκε να μετατρέψει σε καρναβάλι το σπίτι του. Και δεν αναφέρομαι στο τι κάνει στο εσωτερικό του σπιτιού, γιατί αυτό είναι γούστο του καπέλο του. Δική του είναι η αισθητική, ας τη χαίρεται. Ας το ντύσει Ναπολέοντα ή Μέγα Αλέξανδρο, ας το στολίσει με πασχαλινά αβγά ή με σερπαντίνες, ας το μετατρέψει σε τεκέ ή σε Παρθενώνα. Ιδιωτικός χώρος είναι και κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει και λόγος δεν μπορεί και δεν μας πέφτει. 
Μέχρι εκεί όμως.
Αλλά ο αθεόφοβος έχει όρια; Αμ δεν έχει. Και σου λέει, «γιατί να χαίρομαι μόνο εγώ;» κι εκεί γίνεται το κακό και αποφασίζει να εκφράσει την αισθητική του και πιο έξω για να χαίρονται και οι άλλοι. Φασισμός. Τύφλα να έχουν οι μεγάλοι πολέμαρχοι που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιβάλουν τον πολιτισμό, την ιδεολογία και τις απόψεις τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξυπνάω ένα πρωί και καθώς ρίχνω μια ματιά έξω για να αντιληφθώ τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, παθαίνω σοκ με όσα αντικρίζω. «Τι είναι τούτο πάλι;;;», σκέφτομαι! Σπίτι που αναβοσβήνει; Είναι δυνατόν; Κοιμήθηκα στη Λάρισα και ξύπνησα στο Λας Βέγκας; Έγινε εισβολή εξωγήινων και οι ιπτάμενοι δίσκοι έκαναν πάρκινγκ τη γειτονιά;
Κι εκεί αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το παραμικρό από αυτά δεν συμβαίνει. Το μόνο που συμβαίνει είναι ο… γείτονας. Αυτός είναι ο εξωγήινος που αποφάσισε να παρέμβει στην αισθητική του χώρου επιβάλλοντας στην Πλάση όλη τα γούστα του. Κάποιος θα του είπε ότι έχει γούστο και ταλέντο στους στολισμούς κι αυτός το πήρε απάνω του κι έτσι είμαι αναγκασμένος να ζω μέσα στο αίσχος που εκείνος θεωρεί «ομορφιά» όσο διαρκούν οι γιορτινές μέρες. Εδώ ταιριάζει το «είπαν στον τρελό να χ€σει κι έκατσε και ξεκ**λ**θηκε». Μαύρες μέρες, βουτηγμένες στα αμέτρητα, πολύχρωμα, αντιαισθητικά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν σε κάθε ρυθμό, εκπέμποντας έναν αδιάκοπο, εκνευριστικό, τσιριχτό, μονότονο ήχο που μάλλον ο γείτονας θεωρεί ότι είναι χριστουγεννιάτικο τραγούδι εφάμιλλο του ήχου της πρωτοχρονιάτικης συναυλίας της Βιέννης.
Και καλά, με την αισθητική κάτι γίνεται. Κλείνουμε κουρτίνες και πατζούρια και οπλιζόμαστε με ιώβειο υπομονή. Αλλά εδώ υπάρχει άλλο πρόβλημα και πρόκειται για ζήτημα ασφαλείας. Κι αυτό δεν είναι παίξε γέλασε. Τι φταίμε, δηλαδή, οικογενειακώς να τραβάμε "των παθών μας τον τάραχο" κάθε ώρα και στιγμή; Καθόμαστε με βάρδιες και παρακολουθούμε πότε θα «ανάψει» το σπίτι του γείτονα από τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα γίνει μπουρλότο κι αυτό κι εμείς κι όλη η γειτονιά μαζί. Κυκλοφορούμε με τους πυροσβεστήρες στα χέρια μέσα στο σπίτι κι έχουμε ρυθμίσει όλες τις τηλεφωνικές συσκευές για αυτόματη κλήση στην πυροσβεστική, για τη στιγμή που θα συμβεί το μοιραίο. Βέβαια, θεωρώ ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, δε μας σώζει τίποτε. Τύφλα να έχει η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και οι δυο μαζί θα ωχριούν μπροστά στην καταστροφή που θα προκαλέσει ο γείτονας. Τίποτε δεν πρόκειται να μείνει όρθιο.
Μα είναι κατάσταση τώρα αυτή; Να ζεις σε κλίμα απειλής και φόβου; Να αναγκάζεσαι να φοράς γυαλιά ηλίου νυχθημερόν για να αποφύγεις την επιληψία και ζημιές στα μάτια από τη φωταψία; Είναι κατάσταση αυτή; Κανείς, μα κανείς δεν σκέφτεται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τρέχουν οι οικολόγοι για τα δικαιώματα της φώκιας, της χελώνας, της νυχτερίδας, του κόκκινου σκουληκιού της Πίνδου και για ό,τι άλλο και αδιαφορούν για τα δικαιώματα του ανθρώπου; Γιατί δηλαδή, τέτοια απαξίωση; Επειδή έχουν διπλό όνομα (καρέτα - καρέτα ή μονάχους - μονάχους ή σκουλήκι - σκουλήκι); Αυτό είναι; Ε, τότε κι εγώ να λέγομαι «άνθρωπος - άνθρωπος» μπας και σεβαστεί κι ο γείτονας τα δικαιώματά μου.
Και η Πολιτεία, ρε παιδιά, πού είναι τώρα που τη χρειαζόμαστε; Ο νόμος για τη δημόσια αιδώ έχει ατονήσει ή μου φαίνεται; Ή μήπως οι αισθητικές παρεμβάσεις κάθε καρακατσουλιού δεν εμπίπτουν σε αυτόν; Μήπως πρέπει το νομοθετικό σώμα να λειτουργήσει πάραυτα θεσπίζοντας τους αναγκαίους νόμους, ώστε να σωθούμε από όλο αυτό το κιτς που μας έχει κατακλύσει;
Αλλά τι λέω; Έχετε δει τα δημόσια κτήρια αυτές τις μέρες; Οπότε τι να περιμένω ο έρμος; Ποιος ειδικός έχει αναλάβει την αισθητική και τον… «στολισμό» της πόλης;
Μήπως κάποιος πρέπει να βοηθήσει όλους -πολίτες και Αρχές- να καταλάβουν ότι κατά το «ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός» έτσι και «ό,τι φωτίζει, δεν είναι στολισμός»; Το πνεύμα των Χριστουγέννων ας βάλει το χεράκι και το μεράκι του. Αλλά είπαμε αυτό το έχει απαγάγει ο γείτονας. Ο κάθε γείτονας.
Οπότε … «Ωχ, Θεέ μου! Έρχονται και πάλι Χριστούγεννα»!




Δεν υπάρχουν σχόλια: