Μια τρελή συζήτηση για τον κορωνοϊό

Τετάρτη, 15/7/2020

Κανονίζω το πρόγραμμά μου στην εντέλεια. Η διαδρομή που θα ακολουθήσω έχει καθοριστεί στο GPS του μυαλού  μου. Και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει ληφθεί υπόψη. Προσθέτω κι έναν λογικό χρόνο για απρόοπτα. Πάντα κάτι συμβαίνει.

Είμαι έτοιμος για τη μετακίνηση στο κέντρο της πόλης και τη διεκπεραίωση βαρετών υποθέσεων που απαιτούν -δυστυχώς- τη φυσική παρουσία μου.

Τελειώνω τις πρώτες υποχρεώσεις στα γρήγορα. Τυπικές κουβέντες και ευχές για καλό καλοκαίρι. Κανένα πρόβλημα. Χρειάστηκε απλώς να αποφύγω κάποιες χειραψίες.

Κλειδώνω το ποδήλατο και κατευθύνομαι στον επόμενο προορισμό, ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.

Οι υπάλληλοι εντός είναι απασχολημένοι, οπότε περιμένω εκτός. Η κυρία που προηγείται περιμένει υπομονετικά τη σειρά της. Το ίδιο αποφασίζω να κάνω κι εγώ.

Περνούν κάποια δευτερόλεπτα και μια... θειακούλα, όχι μεγάλης ηλικίας μας προσπερνάει και σαν σίφουνας εισβάλει στο κατάστημα αδιαφορώντας για τη μικρή ουρά.

Της σφυρίζω κλέφτικα και την ενημερώνω ότι υπάρχει σειρά.

Δυσανασχετώντας βγαίνει και έρχεται να σταθεί δίπλα μου. Πολύ δίπλα μου.

Παραμερίζω χωρίς να πω το παραμικρό. Είμαι ήρεμος. Πιο ήρεμος από ό,τι συνήθως.

Η θειακούλα αρχίζει να μουρμουρίζει κι επειδή κανείς της δίνει σημασία, σταματάει το μουρμουρητό και ξεκινάει να εκφράζεται μεγαλόφωνα, ώστε να τραβήξει την προσοχή, κάτι που, δυστυχώς γι αυτή, καταφέρνει πυροδοτώντας τον διάλογο που ακολουθεί.

Θειακούλα: Πρέπει να μας περνάνε για τελείως ηλίθιοι (sic!).

Εγώ: Ε;

Θειακούλα: Πρέπει να μας περνάνε για τελείως ηλίθιοι, λέω.

Εγώ: Ηλίθιους!

Θειακούλα: Τι;

Εγώ: "Ηλίθιους" είναι το σωστό, όχι "ηλίθιοι".

Θειακούλα: Τέλος πάντων.

Εγώ: Για ποιον λόγο έχεις αυτή την εντύπωση, όμως;

Θειακούλα: Α, μ' αυτόν τον κορωνοϊό. Θέλουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει. Εγώ δεν το πιστεύω.

Εγώ (με ύφος γεμάτο αγωνία και έκπληξη): Δηλαδή, δεν υπάρχει... Κι όλοι αυτοί που πεθαίνουν; Ψέματα είναι;;; Δεν πεθαίνουν;;;

Θειακούλα: Εμ τι είναι. Πεθαίνουν από καρκίνο (φτύνει και τον κόρφο της), από γρίπη... από τέτοια πεθαίνουν. Εσύ τον είδες;

Εγώ: Ποιον να δω;

Θειακούλα: Τον κορωνοϊό, το μικρόβιο (sic). Τον είδες στο μικροσκόπιο;

Για έναν περίεργο λόγο νιώθω ιδιαίτερα κεφάτος και ήρεμος και σε τέτοιες περιπτώσεις μου αρέσει το παιχνίδι, οπότε αποφασίζω να το συνεχίσω την κουβέντα με την εκπρόσωπο ενός παράλληλου σύμπαντος.

Εγώ: Ναι, τον έχω δει!

Θειακούλα (λίγο μπερδεμένη και πολύ έκπληκτη): Πού; Πού τον είδες;

Εγώ (σοβαρός): Τον είδα στο μικροσκόπιο. Κάθε μέρα τον βλέπω. Δουλεύω στο νοσοκομείο. Είμαι βοηθός του Τσιόδρα. Τον ξέρεις αυτόν, ε;

Θειακούλα (με το σαγόνι φευγάτο από έκπληξη): Τον ξέρω, τον έβλεπα στην τηλεόραση αλλά εγώ πιστεύω μόνο ό,τι βλέπω με τα μάτια μου. Εγώ πιστεύω μόνο στον Ιησού Χριστό!

Εγώ (δείχνοντας την απόλυτη έκπληξη και έτοιμος να δώσω ένα τέλος στην κουβέντα τρελών): Δηλαδή, Αυτόν τον έχεις δει με τα μάτια σου;;;

Η θειακούλα μάλλον δεν περίμενε μια τέτοια τροπή. Τα έχει λίγο χαμένα. Κάποια μακρόσυρτα επιφωνήματα "εεεεε", "ααααα" δείχνουν την απόγνωσή της. Μόλις έχει δηλώσει ότι πιστεύει αποκλειστικά σε ό,τι βλέπει με τα μάτια της και μάλλον τον Ιησού δεν τον έχει δει.

Ο υπάλληλος που μόλις έχει ολοκληρώσει την εξυπηρέτηση του προηγούμενου πελάτη και αδυνατώντας να συγκρατήσει τα γέλια του (άκουγε τη συζήτηση) μου κάνει νόημα να πλησιάσω.

Απευθύνομαι στη θειακούλα όλο ευγένεια: "Το απόγευμα θα είμαι στο νοσοκομείο. Έλα να στον δείξω κι εσένα στο μικροσκόπιο. Και φυλάξου λίγο, γιατί όταν θα δεις τον κορωνοϊό μπορεί να είναι πολύ αργά και ίσως τότε να δεις ταυτόχρονα και τον Ιησού και τον άγιο Πέτρο μαζί".

Μπήκα στο κατάστημα. Η θειακούλα δεν μπήκε ποτέ. Μάλλον ξέχασε για ποιον λόγο είχε βρεθεί εκεί. Μπορεί να έτρεξε στις φίλες της για να τους ανακοινώσει ότι ο κορωνοϊός υπάρχει ή ότι γνώρισε τον βοηθό του Τσιόδρα.

Ωραία ήταν!

Η ελληνική εκπαίδευση σε μια εικόνα

Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμη περισσότερα. Μια συζήτηση δεκαετιών, στην οποία παρεισφρέουν ο λαϊκισμός των πολιτικών, τα απωθημένα των γονιών, τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, τα συμφέροντα συνδικαλιστικών ομάδων, ο φόβος για την αξιολόγηση, η άγνοια της πραγματικότητας και η αδυναμία εντοπισμού των προοπτικών. Δεδομένα που δυσχεραίνουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανάδειξης της εικόνας που επικρατεί στα ελληνικά εκπαιδευτικά πράγματα.

Βέβαια, η υπόθεση της αναγκαστικής, λόγω πανδημίας, αναστολής λειτουργίας του σχολείου έδειξε ήδη ξεκάθαρα την κατάσταση, την οποία ελάχιστοι πλέον μπορούν να αμφισβητήσουν.

Και μπορεί το υπουργείο Παιδείας να προσπάθησε να προβάλει μια ιδανική εικόνα για ό,τι συνέβη (καλύτερα, για ό,τι δεν συνέβη) ως προς τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας που ζήσαμε, επειδή το ίδιο βρέθηκε απροετοίμαστο. Μπορεί τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών, για λόγους γοήτρου και συμφερόντων, να προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ως προς τις χαμένες εκπαιδευτικές ώρες αλλά και ως προς την αδυναμία ή αδιαφορία αρκετών εκπαιδευτικών να προσαρμοστούν και να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της τηλεκπαίδευσης. Μπορεί πάρα πολλοί γονείς να προσπάθησαν, για λόγους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν(;) να αποποιηθούν κάθε ευθύνη ως προς την αδιαφορία των παιδιών τους για τα σχολικά διαδικτυακά μαθήματα και την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κρεβάτι τους πριν τις πρώτες ή και τις δεύτερες μεσημβρινές ώρες.

Πολλά "μπορεί", τα οποία είναι, όμως, αδύνατον να εξωραΐσουν την εικόνα και να πείσουν. Οι λίγοι εκπαιδευτικοί που τα κατάφεραν με διάθεση, γνώση, κόπο και κυρίως ατομική προσπάθεια και έξοδα αποτέλεσαν, ως συνήθως, την εξαίρεση που επιβεβαίωσε την τραγική κατάσταση που αναμφισβήτητα επικρατεί.

Δεν πρόκειται να καταπιαστώ με τα φροντιστήρια και τον τρόπο που το καθένα αντιμετώπισε την κατάσταση, γιατί αυτά θα τα κρίνει -κάθε χρόνο το κάνει- η αγορά. Είναι ένας απλός νόμος και δεν χωράει πολλές κουβέντες.

Κι έρχεται, για μια ακόμη χρονιά, μια άλλη εικόνα. Μια στατιστική που βασίζεται σε δεδομένα και άρα τα απεικονίζει. Κουκιά μετρημένα. Τόσοι τα κατάφεραν, τόσοι πάτωσαν, τόσοι τα πήγαν μέτρια. Τόσοι άξιζαν την επένδυση και τόσοι απλώς απασχόλησαν με την παρουσία τους αδικαιολόγητα το σύστημα, επιτηρητές, βαθμολογητές κ.τ.λ..

Το 27,13% των υποψηφίων δεν κατάφερε να πιάσει τη βάση στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας ενώ ένα εμφατικό 47,18% δεν το κατάφερε στα Αρχαία Ελληνικά. Κι όμως, αρκετοί από αυτούς θα ενταχθούν σε φιλολογικές και παιδαγωγικές σχολές και λίγα χρόνια αργότερα θα στελεχώσουν την εκπαίδευση αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να μάθουν στις επόμενες γενιές... ελληνικά. Την ευθύνη να διδάξουν στα παιδιά να διαβάζουν, να αποκωδικοποιούν, να αντιλαμβάνονται, να σκέφτονται. Και μετά κάποιοι αναρωτιούνται γιατί πληθαίνουν οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας!

Το 50,8% πάτωσε στην Ιστορία και ένα 37,9 έκανε το ίδιο στην Κοινωνιολογία, μαθήματα τα οποία, σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, στηρίζονται στην αποστήθιση. Κι αφού η επίδοση στα συγκεκριμένα μαθήματα δεν προϋποθέτει δυνατότητες αντίληψης, πώς εξηγείται αν όχι από την τεμπελιά των συγκεκριμένων υποψηφίων;

Το 58,84% των υποψηφίων δεν έπιασε τη βάση στα Μαθηματικά. Αρκετοί από αυτούς την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά θα καταλάβουν τα αμφιθέατρα σχολών Μαθηματικών, Πληροφορικής και Οικονομίας. Το τι θα αντιληφθούν εκεί είναι άλλη κουβέντα αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μπορεί και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και μετά να αναρωτιούνται για ποιον λόγο δεν βρίσκουν δουλειά. Υπάρχει, όμως, η πατροπαράδοτη λύση του Δημοσίου, οπότε... "έχει ο Θεός".

Εκπληκτικό είναι και το ποσοστό εκείνων που απέτυχαν στη Βιολογία. Ένα 28,25%, δηλαδή, που αποφάσισε να ακολουθήσει το πεδίο υγείας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στο ελάχιστο στις ανάγκες του βασικού μαθήματος ενός πεδίου εξαιρετικά απαιτητικού με βάσεις που δεν συγχωρούν λάθη, τεμπελιά, έλλειψη στόχου και προγράμματος.

Για όλους αυτούς κάποιοι γονείς ξόδεψαν χρήματα και κάποτε πολλά. Πιθανώς θα ξοδέψουν κι άλλα δίνοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία και θα ξοδέψουν κι άλλα πληρώνοντας για τις σπουδές τους σε κάποιο αμφιβόλου αξίας εκπαιδευτικό ίδρυμα εξωτικού προορισμού. 

Για όλους αυτούς κάποιοι πολιτικοί δακρύζουν, αγωνιούν και θα αγωνιστούν, ώστε την επόμενη χρονιά να δημιουργηθούν κι άλλες θέσεις στα ελληνικά πανεπιστήμια στο όνομα του δικαιώματος στη μόρφωση και άλλες αρλούμπες. Δηλαδή, σε άτομα που δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τη γνώση που θα έπρεπε μέχρι στιγμής, είναι πολύ λογικό να δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε τομείς που προϋποθέτουν μια ήδη κατακτημένη γνώση... Αν όμως κάποιος πράγματι θέλει να προσφέρει σε αυτά τα παιδιά δικαίωμα στη γνώση, μπορεί να κάνει ένα μόνο. Να τα εντάξει στην πρώτη Δημοτικού εκ νέου, ώστε να έχουν μια ουσιαστική ευκαιρία.

Για όλους αυτούς το ελληνικό σχολείο, δημόσιο και ιδιωτικό, είχε μόνο άριστους βαθμούς παραποιώντας την πραγματικότητα και συγκαλύπτοντας τις αδυναμίες και τις αστοχίες των συγκεκριμένων παιδιών. "Στάχτη στα μάτια" για διάφορους λόγους που συνδέονται αποκλειστικά με τα συμφέροντα των υπευθύνων και σίγουρα όχι με τα συμφέροντα των υποψηφίων και των γονιών τους. 

Για όλους αυτούς οι γονείς απαίτησαν υψηλούς βαθμούς και αναζήτησαν ευθύνες σε άλλους. Οι ίδιοι έχουν μία και μοναδική ευθύνη άλλωστε. Να πληρώνουν και να περιμένουν θαύματα.

"Μπουρλότο", φώναζε η θεϊκή Σαπφώ Νοταρά σε ελληνική κωμωδία. Ίσως είναι η μόνη λύση για να υπάρξει μια αλλαγή, οποιαδήποτε αλλαγή. 

Μένει να βρεθεί ο μπουρλοτιέρης. Και δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα η δημιουργία μιας σχολής μπουρλοτιέρηδων. Κάποιοι θα βρεθούν να τη δηλώσουν κι αυτή.