Με γεύση σοκολάτας!

«Ήταν η πιο διδακτική ταινία από όσες
έχουμε παρακολουθήσει μέχρι στιγμής»
Ο γιος μου, Παναγιώτης, για την ταινία «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας»

Όταν πριν λίγα χρόνια παρακολουθήσαμε με το γιο μου την ταινία «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», είχαμε συναρπαστεί! Το ίδιο έγινε και με την ταινία «Batman». Οπότε θα ήταν παράλογο να μην παρακολουθήσουμε την καινούρια δημιουργία του Tim Burton, «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας». Σοφή επιλογή, όπως αποδείχτηκε, αφού σε όσα μας είχαν συναρπάσει στις προηγούμενες, εδώ χαρήκαμε, εξίσου, μια ακόμη παράμετρο. Γιατί εδώ, πέρα από το θέαμα, σημαντικό ρόλο είχε ο διδακτικός χαρακτήρας, κάτι που δε συντελείται έμμεσα αλλά τόσο άμεσα που ακόμη κι ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται. Και βέβαια, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από έναν άνθρωπο που μέσω του θρυλικού Joker (Jack Nikholson) στο Batman δηλώνει: «Δεν πρέπει να συγκρινόμαστε με τους κανονικούς ανθρώπους. Είμαστε καλλιτέχνες»! Ο Burton είναι ο τύπος που «τα χώνει» χωρίς υπεκφυγές και φτιασίδια, οπότε αν δεν αντέχετε τα δράματα, αποφύγετε τη συγκεκριμένη … συγκίνηση!
Κάπως έτσι βρεθήκαμε να παρακολουθούμε ένα … παραμύθι. Ένας καταιγισμός χρωμάτων και ευφάνταστων εφέ, εικόνες μαγικές, χαρακτήρες βγαλμένοι από το παρελθόν των παιδικών χρόνων μας και όλα αυτά σε μια καταπληκτική ισορροπία από τον εμπνευσμένο Tim Burton, μετρ του ακραία φανταστικού. Μουσική με εναλλαγές και χορογραφία που συχνά παραπέμπει σε μιούζικαλ της δεκαετίας του ’60. Συνύπαρξη προσώπων της πραγματικότητας και της φαντασίας σε αρμονία. Εκπληκτική συνταγή για ένα σύνολο όπου οι κακοί βρίσκουν το μάστορά τους ενώ οι καλοί, όχι κατ’ ανάγκη ευφυείς, ανταμείβονται πλουσιοπάροχα. Ό,τι ακριβώς μπορεί να συμβεί σ’ ένα παραμύθι!
Η ιστορία απλή! Σε πέντε σοκολάτες Wonka τοποθετούνται αντίστοιχα χρυσά εισιτήρια. Πέντε τυχερά παιδιά από όλο τον κόσμο κερδίζουν τα εισιτήρια που τους δίνουν το δικαίωμα να περιπλανηθούν στο εργοστάσιο του απομονωμένου Willy Wonka -τον υποδύεται ο απολαυστικός Johnny Depp. Ένα από τα παιδιά θα κερδίσει κάποιο ανέλπιστο δώρο ενώ τα υπόλοιπα θα αποχωρίσουν εφοδιασμένα με μεγάλες ποσότητες σοκολάτας. Πέντε διαφορετικά παιδιά, πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες που αποτελούν και το επίκεντρο της διδακτικής πλευράς της ταινίας που μάλλον δεν πρέπει να χάσει κανένας … γονιός, αφού σ’ αυτή πρόκειται, μάλλον, να εντοπίσει το χαρακτήρα του παιδιού του.
Μήπως το παιδί σας είναι αχόρταγα λαίμαργο, μήπως είναι γλοιώδες, επιθετικό, άκρως ανταγωνιστικό, μήπως είναι «κολλημένο» με την τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια; Μήπως ανήκει στην κατηγορία των «ψώνιων» που αυτοπροβάλλουν συνεχώς τη μετριότητά τους, όπως η πρωταγωνίστρια που επαίρεται για το ρεκόρ της στο … μασούλημα τσίχλας; Μήπως το παιδί σας είναι τόσο καλομαθημένο, θέλει να έχει τα πάντα (ίσως ακόμη κι ένα σκιουράκι εξειδικευμένο στον καθαρισμό καρυδιών) ή πιστεύει ότι όλα αγοράζονται με χρήμα; Αν το παιδί σας ανήκει σε μια από τις συγκεκριμένες κατηγορίες ή οδηγείται προς τα εκεί και θέλετε να του δώσετε ένα μάθημα, πρέπει να παρακολουθήσετε την ταινία.
Προσέξτε όμως, γιατί, όπως καθένα από τα παιδιά παίρνει -παθαίνει καλύτερα- στο τέλος αυτό που του ταιριάζει, υπάρχει κίνδυνος να βρείτε κι εσείς το μάστορά σας. Άλλωστε οι Ούμπα-Λούμπα, τα ψηφιακά, φανταστικά ανθρωπάκια-εργάτες, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Στο τραγούδι τους αναρωτιούνται με τρόπο που δεν αφήνει χώρο για αμφισβήτηση «ποιος άραγε να είναι υπεύθυνος γι αυτό το παιδί; Ποιος το κατάντησε έτσι;» και το κάνουν ρίχνοντας επιτιμητικά βλέμματα στο γονιό που δεν ξέρει πού να κρυφτεί! Οπότε, αν ανήκετε στη θλιβερή ομάδα γονιών που θεωρούν ότι δε φέρουν την παραμικρή ευθύνη για την κατάντια του παιδιού τους, είναι καλύτερα να αποφύγετε το συγκεκριμένο παραμύθι και να μείνετε στα πιο παραδοσιακά κι ανώδυνα του στιλ «Κοκκινοσκουφίτσα», «Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι» ή «Η Πεντάμορφη και το Τέρας»!
Τα πάντα στην ταινία είναι δομημένα έτσι ώστε να λειτουργούν άμεσα και απόλυτα χωρίς δυνατότητες αμφισβήτησης των όσων συμβαίνουν. Μέχρι και την τελευταία σκηνή της η ταινία διδάσκει μ’ ένα ρυθμό ακατάπαυστο. «Δεν αφήνω την οικογένεια ούτε για όλη τη σοκολάτα του κόσμου» δηλώνει ο Τσάρλι στην προτροπή του Wonka να εγκαταλείψει τα πάντα, ώστε να ασχοληθεί απερίσπαστος με το εργοστάσιο που έχει κερδίσει. Και φαίνεται ότι καταφέρνει να πείσει για την αξία της ακόμη και τον ίδιο το Wonka, τον οποίο και συμφιλιώνει με τον πατέρα του.
«Ήταν η πιο διδακτική ταινία από όσες έχουμε παρακολουθήσει μέχρι στιγμής». Μια ταινία μάλλον εμπνευσμένη και με βεβαιότητα ταυτισμένη με τη σοκολάτα. Άλλοτε ξεκάθαρα γλυκιά, όπως οι σοκολάτες γάλακτος ή με γέμιση φρούτων και αμυγδάλου, άλλοτε πικρή και σκληρή σαν τη σοκολάτα «υγείας», άλλοτε περίεργη σαν τις σοκολάτες που συνδυάζουν αρώματα και γεύσεις αλλά πάντα … γεμάτη! Μια ταινία για όλη την οικογένεια (προϋπόθεση να έχει ξεφύγει από τη συντηρητική αντίληψη περί παραμυθιών) που λειτουργεί όπως και η σοκολάτα όταν τελειώνει. Θα ήθελες λίγη ακόμη!