Φταίει ο "κακός ο φλάρος"

Για να ανοίξει κανείς -όχι νύχτα και με λοστό- κρεοπωλείο, ιατρείο, μανάβικο, μπαρ, βουλκανιζατέρ, εστιατόριο και ό,τι άλλο, πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ο ιδιοκτήτης, οι εργαζόμενοι ακόμη και ο χώρος είναι αναγκαίο να προσαρμόζονται σε όσα επιβάλλονται από νόμους και ρυθμίσεις της πολιτείας, ώστε να διασφαλίζονται συνθήκες ομαλής λειτουργίας και να προστατεύονται τα συμφέροντα του συνόλου. Κι ενώ η απόκτηση της ιδιότητας του περιπτερά, του μανάβη ίσως και του εμπόρου λευκής σαρκός απαιτεί ένα σωρό πιστοποιητικά, υπογραφές, αποφάσεις, εξετάσεις, κρίσεις από ειδικούς και μη, η απόκτηση της ιδιότητας του γονιού παραμένει ανεξέλεγκτη!
Κι όσο αυτή παραμένει ανεξέλεγκτη, αδιέξοδες συζητήσεις, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ψυχολογικές αναλύσεις μεταξύ άσχετων και πανάσχετων θα βρίσκουν χώρο έκφρασης σε τηλεοπτικά παράθυρα και φυλλάδες κάθε που τραγικά γεγονότα, όπως αυτό της Βέροιας, θα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ποιος φταίει, λοιπόν, για την επιθετικότητα, την παραβατικότητα και άρα την αρνητική κοινωνικοποίηση των ανηλίκων; Έλα ντε! Μήπως φταίει η τηλεόραση, το σχολείο, η πολιτεία (αυτή πάντα φταίει), οι ρυθμοί της κοινωνίας ή η οικογένεια; Προσέξτε! Η τηλεόραση και όχι οι δημοσιογράφοι, το σχολείο και όχι οι εκπαιδευτικοί, η πολιτεία και όχι οι πολιτικοί ή οι πολίτες! Πάντα κάτι απρόσωπο, γενικό και αόριστο. Σχεδόν ποτέ αναφορές σε πρόσωπα και τις ιδιότητές τους.
Είναι όμως τόσο αόριστα τα πράγματα ή αυτό βολεύει στα πλαίσια μιας λαϊκιστικής προσέγγισης στα όρια της οποίας επιρρίπτονται ευθύνες αλλά με τρόπο που δε θα κακοκαρδίζει τελικά κανέναν; Ναι μεν να εκφράζουμε την άποψή μας αλλά όχι και να ενοχλήσουμε τους τηλεθεατές - πελάτες ή τους ψηφοφόρους - πελάτες. Οπότε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αμ δεν είναι έτσι, γιατί αυτό δεν οδηγεί πουθενά! Ούτε στην αυτοκριτική συμβάλλει ούτε στη λήψη συγκεκριμένων ίσως και οδυνηρών μέτρων ούτε στη βελτίωση ατόμων και κοινωνίας και άρα ούτε στον περιορισμό της αντικοινωνικής συμπεριφοράς αρκετών παιδιών. Beautiful!
Και τι πρόκειται να γίνει μ’ αυτόν τον τρόπο; Μα ένα μεγαλειώδες τίποτα! Δηλαδή, θέλει τρελή σκέψη για να κατανοήσει κανείς την ευθύνη των γονιών για την όλη κατάσταση; Όταν η μαμά στήνει το παιδάκι της μπροστά στην τηλεόραση από τη στιγμή που αυτό γεννιέται, φταίει η τηλεόραση που εκείνη τη στιγμή δείχνει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ενός φόνου; Όταν η διαπαιδαγώγηση αρχίζει και τελειώνει με την ερώτηση «δείξε μπούλη πόσο αγαπάς τη μαμά ή τον μπαμπά ή το θείο ή το μανάβη της γειτονιάς» φταίει η κοινωνία; Δηλαδή, με τη συγκεκριμένη ερώτηση καλλιεργείται η συναισθηματική νοημοσύνη του μπούλη ή της μπούλας και με τον τρόπο αυτό μαθαίνει να αγαπάει και να σέβεται τους συνανθρώπους του/της; Σιγά και μη μάθει κάτι τέτοιο, γιατί, αν την ίδια στιγμή πρότρεπε κάποιος από τους ανυπέρβλητης ευφυΐας συγγενείς ή φίλους τον μπούλη «δείξε μπούλη πόσο αγαπάς τη μολόχα της βεράντας», τι θα έκανε ο μπούλης; Μα τι άλλο; Θα έδειχνε με τα χεράκια του «τόοοσο», με το συμπάθιο. Και αυτό τι θα σήμαινε; Μήπως ότι ο μπούλης θα γίνει χορτοφάγος όταν μεγαλώσει;
Θα μου πείτε τώρα τι μπορεί να κάνει ο καημένος ο ανθρωπάκος που του έλαχε να γίνει γονιός αλλά κανείς δεν του εξήγησε και τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί ωραία και καλά είναι να πείθει η κοινωνία τον κάθε ηλίθιο, αυταρχικό ή ατάλαντο ότι προορισμός του ανθρώπου είναι να αποκτάει παιδιά αλλά μήπως είναι καιρός να του δείχνει και τι σημαίνει αυτό; Τη στιγμή που επιδιώξαμε να ξεφύγουμε από άλλες ζωώδεις καταστάσεις δημιουργώντας νόμους και πολιτισμό, για ποιο λόγο κινούμαστε σε τελείως ζωώδεις συνθήκες ως προς την ιδιότητα του γονιού αφήνοντάς την ανεξέλεγκτη στη βούληση της κάθε «Barbie» ή του κάθε «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» χωρίς έστω απλές προδιαγραφές; Σε προηγούμενες εποχές ίσως ο γονιός να μην είχε πολλές ευθύνες. Το κορίτσι έπρεπε να μάθει να σφουγγαρίζει, να σκουπίζει, να μαγειρεύει άντε και να κεντάει τσεβρέδες και τελείωνε η διαπαιδαγώγηση. Το αγόρι θα μάθαινε την τέχνη του πατέρα παρακολουθώντας τον σε ώρα δράσης και αυτό ήταν.
Σήμερα όμως, που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, πόσοι είναι εκείνοι που διαθέτουν τη γνώση και την αίσθηση της ευθύνης που απορρέει από την ιδιότητα του γονιού; Μάλλον ελάχιστοι! Υπάρχουν δυο λύσεις. Ή απαγορεύουμε σε κάποιους -μάλλον αρκετούς- να γίνονται γονείς ή υποχρεώνουμε όσους επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά να παρακολουθούν ειδικά προγράμματα επιμόρφωσης, ώστε να κατανοούν τρόπους συμπεριφοράς και διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού. Την πρώτη λύση τη βρίσκω λίγο -όχι πολύ- τραβηγμένη, γιατί θα οδηγούσε βραχυπρόθεσμα στην εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους. Η δεύτερη, όμως, είναι αναγκαία στην περίπτωση που επιθυμούμε πράγματι μια κοινωνία πιο υγιή και κυρίως παιδιά πιο ευτυχισμένα και προσαρμοστικά.
Δείχνουν ακραία όλα αυτά; Δηλαδή, είναι λογικό να διαθέτει πιστοποίηση ικανότητας ο περιπτεράς, ο κρεοπώλης ο δάσκαλος, ο σερβιτόρος αλλά παράλογο να διαθέτει τέτοια ο γονιός; Αυτό είναι το λογικό; Αν πάντως θεωρείτε ότι αυτό είναι, τότε ετοιμαστείτε για επαναλαμβανόμενα κρούσματα τύπου Βέροιας αλλά και για ηλίθιες τηλεοπτικές συζητήσεις με στόχο την επίρριψη ευθυνών στον ομηρικό «κανέναν». Και για να είμαστε όλοι πιο ήσυχοι, ας τα ρίχνουμε όλα στον κακό μας το φλάρο!