Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

"Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;"

Άμα δε σε θέλει το πράγμα, δε σε θέλει! Πάει και τελείωσε! Από τη στιγμή που ο μακαρίτης εγκατέλειπε τα εγκόσμια το μαγαζί άρχιζε να καταρρέει. Όλες οι προσπάθειες για τη δημιουργία της Αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου πήγαν στράφι, αφού οι επίγονοι άλλα είχαν στο μυαλό τους! Κι ενώ οι πρώτες ενδείξεις για την τύχη της «Μακεδονίας» κάνουν την εμφάνισή τους εδώ και κάποιες χιλιετίες, εμείς παθαίνουμε σοκ και ταραχή κάθε που το θέμα ανακινείται μέχρι σήμερα.
Όλο και περισσότερα κράτη, μεταξύ τους και οι Αμερικανοί, αναγνώρισαν τη «Μακεδονία» ως Μακεδονία τοποθετώντας στο καλάθι των αχρήστων τις ελληνικές θέσεις και τα αιτήματα της χώρας μας ως προς την ονομασία της γείτονος. Άσκοπα, λοιπόν, όλα εκείνα τα μαζικά και μαζοποιητικά συλλαλητήρια που προηγήθηκαν. Στο βρόντο οι πύρινοι εθνικιστικοί λόγοι, απάτη ο λαϊκισμός, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» οι φανατικές κραυγές του παθιασμένου και μυριοκαμένου έθνους μας. Κι όλα αυτά για να αποδειχτεί ότι η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία ασκούνται πίσω από πόρτες καλά σφραγισμένες κι όχι στο δρόμο!
Έμελλε να διαψευστούν, για μια ακόμη φορά, οι εθνοπατέρες του φανατισμού που κάποτε απαίτησαν και πέτυχαν το κλείσιμο των συνόρων μας στηρίζοντας τη σκληρή εθνικιστική γραμμή ως μέσο πίεσης και διεκδίκησης. Έμελλε να δικαιωθούν όλοι εκείνοι που πρέσβευαν ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες θα μπορούσαν επάξια να αντικαταστήσουν την ανύπαρκτη και χωρίς στόχο διπλωματία. Δικαιώνονται πια όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα πίστευαν ότι τα «Σκόπια» θα μπορούσαν να αποτελέσουν οικονομική επαρχία της Ελλάδας. Είχαν δίκιο όσοι καταλάβαιναν ότι οι ελληνικές επενδύσεις στα «Σκόπια» θα ήταν ο «πολιορκητικός κριός» που θα άνοιγε διάπλατα το δρόμο του ελέγχου της περιοχής σύμφωνα με τα συμφέροντά μας!
Όνειρο απατηλό η πολιτική της στρουθοκαμήλου που ακολουθήθηκε. Γιατί περί στρουθοκαμηλισμού πρόκειται όταν για μισό αιώνα δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για την περιοχή. Τότε, βέβαια, δε μας ενοχλούσε, αφού η Γιουγκοσλαβία του Τίτο φάνταζε παντοδύναμη και μάλλον αιώνια(;)!!! Κανείς δε φανταζόταν τα όσα ακολούθησαν με τη διάσπασή της και την εμφάνιση των νέων κρατών στην περιοχή. Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, η περιοχή σήκωσε κεφάλι και τότε χρειάστηκε όνομα και ταυτότητα. Όνομα είχε! Αυτό που και οι Έλληνες είχαν αποδεχτεί για πενήντα χρόνια. Ταυτότητα ακόμη προσπαθεί να δημιουργήσει καπηλευόμενη την ιστορία των γειτόνων της!
Και για να μη γελιόμαστε! Στρουθοκαμηλισμός χαρακτήρισε τη στάση μας και από τη δεκαετία του ’80, αφού υπήρξαμε οι μόνοι που δε θέλαμε να δούμε όσα συντελούνταν γύρω μας. Ρίχναμε στάχτη στα μάτια μας, όταν επιμέναμε στην ονομασία «Σκόπια» ή «FYROM» για εσωτερική κατανάλωση ενώ την ίδια στιγμή το όνομα «Μακεδονία» έβρισκε απήχηση και επικρατούσε στη διεθνή κοινότητα, στους χάρτες και στους τουριστικούς οδηγούς.
Ας διδαχτούμε επιτέλους! Πρόκειται σίγουρα για μια εθνική ήττα, εξαιτίας δικών μας χειρισμών αλλά τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμη χειρότερα, αν αφήσουμε χώρο δράσης και έκφρασης στους νεοεθνικιστές που μας περιβάλλουν. Δεν έχουμε να κερδίσουμε το παραμικρό από μεγαλειώδεις πορείες και συλλαλητήρια. Τέτοιες ενέργειες δεν μπορούν παρά να φανατίσουν και πάλι, να ξεθάψουν πάθη, να αναμοχλεύσουν μίση, να ανανεώσουν την ξενοφοβία, να οδηγήσουν σε απομόνωση και να ανακαλέσουν την επιφυλακτικότητά μας απέναντι στις «Μεγάλες Δυνάμεις», οι οποίες -σύμφωνα με τα σχολικά βιβλία- μόνο δεινά προκάλεσαν στον πολύπαθο τόπο μας!
Η σοβαρότητα είναι ό,τι οφείλουμε στην ιστορία μας και τον πολιτισμό μας! Να δείξουμε στη διεθνή κοινότητα ότι αποτελούμε ένα σύγχρονο κράτος που αποδέχεται τις γεωπολιτικές αλλαγές που συντελούνται, που προσαρμόζεται στην πραγματικότητα και που γνωρίζει να διεκδικεί με σύγχρονα μέσα τα συμφέροντά του. Και για να συμβεί αυτό πρέπει εμείς πρώτοι να πιστέψουμε αυτό που είμαστε! Αν εμείς αισθανόμαστε Έλληνες, αν πράγματι πιστεύουμε ότι αποτελούμε συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού μας, τότε καμιά ανάγκη δεν έχουμε να πείσουμε τους άλλους! Μήπως, όμως, δεν έχουμε καταφέρει ούτε αυτό;
Είναι αργά πλέον για δάκρυα κι εκείνο που μένει είναι η εγκατάλειψη «χαμένων υποθέσεων» και η ξεκάθαρη στροφή στις μελλοντικές κινήσεις μας. Απαιτείται δυναμική στάση με βεβαιότητα αλλά σίγουρα όχι η επίδειξη και πάλι ενός τριτοκοσμικού λαϊκισμού που θα αμαυρώσει την εικόνα μας χωρίς ουσιαστικά οφέλη! Η άσκηση «βέτο» στις μελλοντικές διεκδικήσεις -ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ- της γειτονικής χώρας πρέπει να δηλωθεί ξεκάθαρα τώρα και να ξεκινήσει η ενημέρωση της διεθνούς κοινότητας με σοβαρότητα, δυναμισμό, πείσμα και κυρίως με επιχειρήματα.
Η ελπίδα ότι όλοι θα διδαχτούμε κάτι από τη συγκεκριμένη αρνητική εξέλιξη είναι αυτό που μένει και αυτό που μας χρειάζεται, αφού μας περιμένουν κι άλλες δυσκολίες. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την ΕΕ βρίσκεται μπροστά μας και δε θα ήταν καθόλου σοφό να βρεθούμε και πάλι προ τετελεσμένων. Οι προσωπικές φιλίες και οι κουμπαριές δεν έχουν αποφέρει τα αναμενόμενα και αποδεικνύεται από τη στάση των Τούρκων. Ο εναέριος χώρος μας και τα χωρικά ύδατα μοιάζουν τα τελευταία χρόνια με σουρωτήρι αλλά εμείς επιμένουμε να «αντιμετωπίζουμε θετικά την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας».
Σοβαρότητα και στήριξη της εξωτερικής πολιτικής μας λείπουν. Και δε σκέφτομαι τίποτε άλλο, αλλά με όσα συμβαίνουν θα τρίζουν τα κόκαλα του βασιλιά Αλέξανδρου, ο οποίος, ως γνωστόν, έχει πεθάνει προ καιρού! Κι ας λέει ό,τι θέλει η γοργόνα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: