Σιγά και μην. Θα τουμπανιάσουν σήμερα από το πολύ φαΐ (λες και τις υπόλοιπες μέρες τους λείπει το κρέας), κάποιοι θα χρειαστεί να επισκεφτούν και τα επείγοντα, θα νταλακιάσουν από το πιοτό, θα χορέψουν και θα τραγουδήσουν και από αύριο θα συνεχίσουν την κρεατοφαγία, σαν μην τρέχει τίποτα.
Ναι αλλά είναι ωραίο να τηρούνται τα έθιμα. Για όλους; Σίγουρα όχι. Τα έθιμα είναι ωραίο πράγμα για όσους αδυνατούν να χαρούν τη ζωή τους καθημερινά. Για όσους πάσχουν από έλλειψη ενδιαφερόντων. Για εκείνους που αδυνατούν να γεμίσουν την καθημερινότητά τους με μικρές χαρές και διασκεδαστικά διαλείμματα. Για όσους, με απλά λόγια, βρίσκονται στα πρόθυρα αυτοκτονίας από τη βαρεμάρα. Γι αυτούς φτιάχτηκαν τα έθιμα που έρχονται και τους καθοδηγούν: "Σήμερα θα κάνετε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σας βγάλει από τη μίζερη καθημερινότητά σας, θα περάσετε όμορφα και θα το ευχαριστηθείτε. Και όλο αυτό χωρίς να πρέπει να σκεφτείτε το παραμικρό. Η παράδοση σας καθοδηγεί βήμα προς βήμα. Και, μάλιστα, αυτό που θα κάνετε εσείς, θα το κάνουν και πάρα πολλοί άλλοι, οπότε θα νιώσετε και κοινωνικοί. Τέλειο".
Συνδυασμός του τερπνού (φαΐ και πιοτό) με το ωφέλιμο (έλλειψη σκέψης).
Φτάσαμε σε σημείο να με ρωτούν μαθητές αν θα κάνουμε μάθημα σήμερα. Και κάποιοι άλλοι να δηλώνουν ότι σήμερα δεν θα παραστούν στο μάθημα, επειδή θα... ψήσουν. Και φαντάζομαι ότι όλο αυτό γίνεται με τη στήριξη και κάποτε την παρότρυνση των γονιών. Και μετά θα έρχεται ο συγκεκριμένος γονιός και θα ανησυχεί για το παιδί του, για τις απουσίες του, για τις αδυναμίες του... Μη χειρότερα να λες.
Φαίνεται τραγικά περίεργο σε κάποιους το ότι τα μαθήματα θα γίνουν κανονικά και υπάρχουν μαθητές που εκπλήσσονται από το γεγονός ότι δεν θα ψήσουμε. "Και, δηλαδή, τι θα κάνετε;". Τους φαίνεται παράλογο κάποιος να ξεφεύγει από το τυπικό. Τους τρελαίνει και τους αποσυντονίζει το διαφορετικό. Αδυνατούν να το διαχειριστούν και, πολύ περισσότερο, να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Μα "όλοι...!". Είναι απίστευτο για αυτούς ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν θα κάνουν ό,τι θα κάνουν οι (πολλοί) άλλοι.
Τέλος πάντων, ο καθένας όπως το βλέπει το πράγμα αλλά τι φταίμε κι εμείς οι υπόλοιποι; Να ξυπνάς το πρωί (όχι και πολύ πρωί, βέβαια) και να νομίζεις ότι βλέπεις εφιάλτη. Να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε φλεγόμενο κτήριο κι ότι ψήνεσαι σε καμίνι χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Να μην μπορείς να ανασάνεις από την κάπνα που έχει σκεπάσει τα πάντα. Να νομίζεις ότι ο καιρός άλλαξε απότομα και πλάκωσε λονδρέζικη ομίχλη. Να μην τολμάς να ανοίξεις την πόρτα για να αεριστεί ο χώρος.
Και με όλα αυτά να πρέπει να πάω και για δουλειά. Και πώς να κυκλοφορήσω και πώς να βρω τον δρόμο μέσα στη σκοτεινιά του καπνού; Και η Πολιτεία; Πού είναι η Πολιτεία; Αλλά θα μου πείτε ότι η Πολιτεία δεν έκανε το παραμικρό για τα σχολεία, τα οποία έχουν μετατραπεί σε ψησταριές με την ανοχή εκπαιδευτικών, γονιών, υπουργείου...
Μπορεί, βέβαια, να το σκέφτεται (η Πολιτεία) χρησιμοθηρικά. Αφού τα σχολεία αδυνατούν να προφέρουν κάτι άλλο στους μαθητές, τουλάχιστον ας τους μάθουν πώς να ανάβουν κάρβουνα.
Εντάξει, αλλά η Πολιτεία δεν θα έπρεπε να μεριμνήσει και για τον άμαχο πληθυσμό; Δεν θα έπρεπε οι υπηρεσίες πολιτικής προστασίας να έχουν βγει στους δρόμους και να μοιράζουν αντιασφυξιογόνες μάσκες, μπας και περιορίσουμε τα θύματα;
Αλλά τι λέω; Πιθανώς και οι υπάλληλοι της πολιτικής προστασίας θα ψήνουν εν ώρα εργασίας. Το λέει το έθιμο άλλωστε.
