Είμαι έτοιμος για τη μετακίνηση στο κέντρο της πόλης και τη διεκπεραίωση βαρετών υποθέσεων που απαιτούν -δυστυχώς- τη φυσική παρουσία μου.
Τελειώνω τις πρώτες υποχρεώσεις στα γρήγορα. Τυπικές κουβέντες και ευχές για καλό καλοκαίρι. Κανένα πρόβλημα. Χρειάστηκε απλώς να αποφύγω κάποιες χειραψίες.
Κλειδώνω το ποδήλατο και κατευθύνομαι στον επόμενο προορισμό, ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.
Οι υπάλληλοι εντός είναι απασχολημένοι, οπότε περιμένω εκτός. Η κυρία που προηγείται περιμένει υπομονετικά τη σειρά της. Το ίδιο αποφασίζω να κάνω κι εγώ.
Περνούν κάποια δευτερόλεπτα και μια... θειακούλα, όχι μεγάλης ηλικίας μας προσπερνάει και σαν σίφουνας εισβάλει στο κατάστημα αδιαφορώντας για τη μικρή ουρά.
Της σφυρίζω κλέφτικα και την ενημερώνω ότι υπάρχει σειρά.
Δυσανασχετώντας βγαίνει και έρχεται να σταθεί δίπλα μου. Πολύ δίπλα μου.
Παραμερίζω χωρίς να πω το παραμικρό. Είμαι ήρεμος. Πιο ήρεμος από ό,τι συνήθως.
Η θειακούλα αρχίζει να μουρμουρίζει κι επειδή κανείς της δίνει σημασία, σταματάει το μουρμουρητό και ξεκινάει να εκφράζεται μεγαλόφωνα, ώστε να τραβήξει την προσοχή, κάτι που, δυστυχώς γι αυτή, καταφέρνει πυροδοτώντας τον διάλογο που ακολουθεί.
Θειακούλα: Πρέπει να μας περνάνε για τελείως ηλίθιοι (sic!).
Εγώ: Ε;
Θειακούλα: Πρέπει να μας περνάνε για τελείως ηλίθιοι, λέω.
Εγώ: Ηλίθιους!
Θειακούλα: Τι;
Εγώ: "Ηλίθιους" είναι το σωστό, όχι "ηλίθιοι".
Θειακούλα: Τέλος πάντων.
Εγώ: Για ποιον λόγο έχεις αυτή την εντύπωση, όμως;
Θειακούλα: Α, μ' αυτόν τον κορωνοϊό. Θέλουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει. Εγώ δεν το πιστεύω.
Εγώ (με ύφος γεμάτο αγωνία και έκπληξη): Δηλαδή, δεν υπάρχει... Κι όλοι αυτοί που πεθαίνουν; Ψέματα είναι;;; Δεν πεθαίνουν;;;
Θειακούλα: Εμ τι είναι. Πεθαίνουν από καρκίνο (φτύνει και τον κόρφο της), από γρίπη... από τέτοια πεθαίνουν. Εσύ τον είδες;
Εγώ: Ποιον να δω;
Θειακούλα: Τον κορωνοϊό, το μικρόβιο (sic). Τον είδες στο μικροσκόπιο;
Για έναν περίεργο λόγο νιώθω ιδιαίτερα κεφάτος και ήρεμος και σε τέτοιες περιπτώσεις μου αρέσει το παιχνίδι, οπότε αποφασίζω να το συνεχίσω την κουβέντα με την εκπρόσωπο ενός παράλληλου σύμπαντος.
Εγώ: Ναι, τον έχω δει!
Θειακούλα (λίγο μπερδεμένη και πολύ έκπληκτη): Πού; Πού τον είδες;
Εγώ (σοβαρός): Τον είδα στο μικροσκόπιο. Κάθε μέρα τον βλέπω. Δουλεύω στο νοσοκομείο. Είμαι βοηθός του Τσιόδρα. Τον ξέρεις αυτόν, ε;
Θειακούλα (με το σαγόνι φευγάτο από έκπληξη): Τον ξέρω, τον έβλεπα στην τηλεόραση αλλά εγώ πιστεύω μόνο ό,τι βλέπω με τα μάτια μου. Εγώ πιστεύω μόνο στον Ιησού Χριστό!
Εγώ (δείχνοντας την απόλυτη έκπληξη και έτοιμος να δώσω ένα τέλος στην κουβέντα τρελών): Δηλαδή, Αυτόν τον έχεις δει με τα μάτια σου;;;
Η θειακούλα μάλλον δεν περίμενε μια τέτοια τροπή. Τα έχει λίγο χαμένα. Κάποια μακρόσυρτα επιφωνήματα "εεεεε", "ααααα" δείχνουν την απόγνωσή της. Μόλις έχει δηλώσει ότι πιστεύει αποκλειστικά σε ό,τι βλέπει με τα μάτια της και μάλλον τον Ιησού δεν τον έχει δει.
Ο υπάλληλος που μόλις έχει ολοκληρώσει την εξυπηρέτηση του προηγούμενου πελάτη και αδυνατώντας να συγκρατήσει τα γέλια του (άκουγε τη συζήτηση) μου κάνει νόημα να πλησιάσω.
Απευθύνομαι στη θειακούλα όλο ευγένεια: "Το απόγευμα θα είμαι στο νοσοκομείο. Έλα να στον δείξω κι εσένα στο μικροσκόπιο. Και φυλάξου λίγο, γιατί όταν θα δεις τον κορωνοϊό μπορεί να είναι πολύ αργά και ίσως τότε να δεις ταυτόχρονα και τον Ιησού και τον άγιο Πέτρο μαζί".
Μπήκα στο κατάστημα. Η θειακούλα δεν μπήκε ποτέ. Μάλλον ξέχασε για ποιον λόγο είχε βρεθεί εκεί. Μπορεί να έτρεξε στις φίλες της για να τους ανακοινώσει ότι ο κορωνοϊός υπάρχει ή ότι γνώρισε τον βοηθό του Τσιόδρα.
Ωραία ήταν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου