Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

"Κι εγώ θα κρατήσω την ανάσα μου..."

Ευρωεκλογές τέλος! Και τώρα ο γραφικότατος απολογισμός. Αυτόν καλύτερα να τον αποφεύγαμε, γιατί έχει καταλήξει πιο ανιαρός και από ταινία του Αγγελόπουλου.
Κατά έναν περίεργο τρόπο ο απολογισμός, την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης, παραδοσιακά έχει να κάνει με μηνύματα (όχι sms). Άλλοι -οι πολίτες- πρέπει να τα στέλνουν και άλλοι -οι πολιτικοί- πρέπει να τα δέχονται (γέλια), να τα επεξεργάζονται (πολλά γέλια), ώστε να σχεδιάζουν τις απαιτούμενες διορθώσεις και τις επόμενες κινήσεις τους (ξετσιαούλιασμα από τα γέλια). Τέλος ανεκδότου και πάμε για τις ουσίες.
Ουσία πρώτη. Οι πολιτικοί ποτέ και κανένα μήνυμα παίρνουν -στα σοβαρά, έστω κι αν οι φήμες άλλα λένε. Κάθε φορά, νικητές και ηττημένοι, δηλώνουν, άλλοτε περιχαρείς κι άλλοτε κατηφείς, ότι το πήραν το μήνυμα, ότι θα δουλέψουν πιο σκληρά και ότι θα προωθήσουν τις αναγκαίες αλλαγές. Μέχρι εκεί. Με τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, από τη μεταπολίτευση και μετά, ακόμα και το καρυδότσουφλο, αν μας κυβερνούσε, θα είχε συνετιστεί από την επανάληψη του μηνύματος και θα μας κυβερνούσε καλύτερα από αυτούς που το κάνουν τα τελευταία τριάντα πέντε (δηλαδή 35) χρόνια. Αυτό πάει να πει ότι, όσο σκράπες κι αν είναι οι πολιτικοί μας, με την επανάληψη κάτι θα είχαν πάρει χαμπάρι. Άρα το συμπέρασμα είναι ότι το μήνυμα ή δεν το παίρνουν καθόλου ή ότι ναι μεν το παίρνουν αλλά το γράφουν (γιατί τα γραπτά μένουν) σε μέρος ακατονόμαστο όπου και δεν μπορούν να το δουν!
Ουσία δεύτερη. Ακόμα και αν οι πολιτικοί εξουσίας επιθυμούσαν να πάρουν το μήνυμα, δεν το βρίσκουν, επειδή οι πολίτες αδυνατούν να το στείλουν. Ή μάλλον αδυνατούν να στείλουν το σωστό μήνυμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών. Ποιο ήταν το πιο ηχηρό μήνυμα; Αναμφισβήτητα το μέγεθος της αποχής. Και τι δηλώνει αυτό; Μήπως την απέχθεια του εκλογικού σώματος για την πολιτική, τους πολιτικούς και τα κόμματα; Μήπως την άρνηση συμμετοχής σε μια κατάσταση που ζέχνει από μακριά; Μήπως την απαίτηση αλλαγής; Ή μήπως τη ληξιαρχική πράξη θανάτου και της τελευταίας ελπίδας εξυγίανσης του χώρου; Μα, καλοί μου άνθρωποι, χρειαζόμασταν όλο αυτό το πανηγύρι και το σκασμό εξόδων για να καταλάβουμε αυτό που είναι γνωστό από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης;
Ας μπούμε στη θέση των διεφθαρμένων ή έστω ανίκανων πολιτικών για να καταλάβουμε ποιο ήταν τελικά το μήνυμα που έφτασε σ’ αυτούς. Τσακίρ κέφι! Αυτές οι δυο πανηγυρτζίδικες λέξεις περιγράφουν γλαφυρά την κατάσταση των πολιτικών που εναλλάσσονται στην εξουσία. Ακόμα και ο Γκούφι, αν ήταν πολιτικός, θα είχε στήσει πανηγύρι τρελό και ζουμπουρλούδικο με το μήνυμα της αποχής. Ακόμα και τα φιστίκια του Γκούφι θα μπορούσαν να σκεφτούν: «Τι καλά! Με τις πράξεις μας απομακρύναμε από το παιχνίδι εκείνους που θα μπορούσαν να μας ελέγξουν και ίσως να μας αφαιρέσουν την εξουσία. Τώρα πια “μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα” και ούτε έλεγχος ούτε ανησυχία».
Έτσι είναι! Και όσοι επένδυσαν στην αποχή, είναι καιρός να το ξανασκεφτούν. Όσοι εδώ και χρόνια προτρέπουν τους πολίτες στον «κανέναν» ως κυρίαρχη πολιτική πράξη και δύναμη, ας δουν το αποτέλεσμα. Γιατί στην πολιτική ο «κανένας» δεν υπάρχει! Πάντα κάποιος θα υπάρχει στην εξουσία και θα υπάρχει ακόμα και αν στις εκλογές συμμετέχει μόνο αυτός, ο κουμπάρος του, ο μπατζανάκης του, ο Ιζνογκούντ και η συννυφάδα του από το χωριό. Η αποχή ανοίγει δρόμους σκοτεινούς. Είναι πράξη βαθύτατα αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική. Αφήνει ανεξέλεγκτο τον «καθέναν» να νέμεται την εξουσία χωρίς να λογοδοτεί σε … «κανέναν». Όλοι αυτοί που απείχαν, με σκοπό να στείλουν κάποιο μήνυμα, αντέδρασαν σαν τα μικρά παιδιά που, όταν πεισμώνουν επειδή δεν τους γίνεται κάποιο χατίρι, απειλούν: «και λοιπόν θα κρατήσω την ανάσα μου, μέχρι να πάθω κάτι»!
Ουσία τρίτη και φαρμακερή για τα «μικρά» κόμματα. Οι ακρότητες δεν είναι λύση. Ας αφήσουμε τις μπούρδες κατά μέρος και ας σοβαρευτούμε. Ούτε η αναρχία μπορεί να είναι η λύση ακόμα ούτε η άγονη και απόλυτη αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση. Γιατί ο πολίτης σκέφτεται. Αν αναρχία είναι ο κουκουλοφόρος που σπάει, καίει και καταστρέφει, τότε προτιμώ πιο συντηρητικά σχήματα. Αν η λύση είναι να αντιδράσω στην ΕΕ και σε κάθε έκφραση της παγκοσμιοποίησης, τότε περιμένω μια άλλη πρόταση εξουσίας. Και αυτή η πρόταση δεν μπορεί να πρεσβεύει την επιστροφή στο εθνικιστικό παρελθόν και την απομόνωση των λαών με βάση αποτυχημένα συστήματα που δοκιμάστηκαν και απορρίφθηκαν από όσους τα ένιωσαν στο πετσί τους. Όσοι επένδυσαν το πολιτικό μέλλον τους στη φαντασίωση της εξέγερσης των καταπιεσμένων ή στο κάλεσμα της αντίδρασης στην ΕΕ, πήραν τα … μικρά ποσοστά τους στις ευρωεκλογές. Και μάλλον σε αυτά θα παραμείνουν.
Τα σημερινά πολιτικά κόμματα και πρόσωπα είναι ικανά να ξεκουνήσουν τους πολίτες μόνο πριμοδοτώντας τη συμμετοχή με οικιακές συσκευές τελευταίας τεχνολογίας, με χαμηλότοκα δάνεια, με cd ή DVD. Αυτό μπορεί να ξεκουνήσει κάποιους. Το άλλο που μπορεί να το κάνει είναι η ενημέρωση. Γιατί όλοι αυτοί που διάλεξαν την αποχή από τις ευρωεκλογές, ίσως το ξανασκέφτονταν, αν γνώριζαν ότι οι περισσότερες από τις αποφάσεις που ρυθμίζουν το μέλλον μας προέρχονται πλέον από τα ευρωπαϊκά και όχι από τα εθνικά πολιτικά όργανα. Τότε θα καταλάβαιναν ότι η αντίδραση του στιλ «κι εγώ θα κρατήσω την ανάσα μου…» είναι μια παιδιάστικη αντίδραση και το μόνο που μπορεί να αποφέρει είναι η ασφυξία σε αυτόν που το κάνει!

Δεν υπάρχουν σχόλια: