Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

"Ο ιχθύς εκ κεφαλής ζέχνει"

«Το Υπουργείο Ειρήνης ασχολείται με τον πόλεμο, το Υπουργείο Αλήθειας με ψέματα, το Υπουργείο Αγάπης με βασανιστήρια και το Υπουργείο Αφθονίας με την πείνα. Αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι τυχαίες. (...) Μόνο συμβιβάζοντας τις αντιφάσεις, μπορεί να κρατηθεί επ’ άπειρον η εξουσία».
«1984», Τζορτζ Όργουελ

Νομίζω ότι κατάφερα να προσελκύσω την προσοχή σας χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια! Είτε ο τίτλος είτε το απόσπασμα που προηγήθηκε είτε και τα δυο σας έκαναν «κλικ» και προκάλεσαν το ενδιαφέρον σας. Το πρόβλημά σας, αν έχετε πρόβλημα, είναι ότι όχι μόνο το γνωρίζω αλλά και το δηλώνω κι αυτό ενοχλεί αρκετούς που επιθυμούν σαν τρελοί να εγκαταλείψουν την ανάγνωση (ποιος νομίζει ότι είναι;) πάραυτα αλλά αδυνατούν και να αγνοήσουν την περιέργεια που τους κατατρώγει. Συμβαίνει εδώ ό,τι και σε κάθε περίπτωση στη χώρα μας. Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στην οικονομία, την εκπαίδευση, την πολιτική αλλά όταν κάποιος το δηλώνει κιόλας ... «μαύρο φίδι που τον έφαγε»!
Περίεργη αρχή! Δε θα μπορούσε, όμως, να είναι και διαφορετική η έναρξη ενός σχολίου για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και που, βέβαια, δε διαφέρουν από όσα συμβαίνουν συνήθως. Στη χώρα των χαμένων νοημάτων και των αντιφάσεων καθετί, ακόμη και το πιο ακραίο, φαντάζει φυσιολογικό. Στοιχείο μιας καθημερινότητας που μας βγάζει την ψυχή, μας καταπιέζει, μας εξοργίζει, κάποιους τους θλίβει αλλά που τελικά την αποδεχόμαστε μοιρολατρικά. «Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα συνεχίσουν να είναι». Αυτό είναι το «άλφα» και το «ωμέγα» της σύγχρονης φιλοσοφικής αντίληψης των Ελλήνων για μια πραγματικότητα όπου η εκάστοτε εξουσία άλλα λέει άλλα εννοεί και άλλα τελικά πράττει, γιατί έτσι καταφέρνει να διαιωνίζεται. Εδώ ενυπάρχουν όλες οι δικαιολογίες της παθητικότητας, της ανοχής και της ένοχης αποδοχής μιας κατάστασης που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας βολεύει και μας εξυπηρετεί, χωρίς, όμως, να διαθέτουμε και τα επιχειρήματα γι αυτό.
Πριν μερικά χρόνια έβλεπα με το γιο μου την ταινία κινούμενων σχεδίων «Τhe iron giant». Από την ταινία έβγαινε ξεκάθαρα το δίδαγμα: είσαι αυτός που θέλεις να είσαι! Αυτό συμβαίνει μ’ εμάς. Είμαστε αυτοί που θέλουμε να είμαστε, έχουμε (κάθε φορά) την ηγεσία που επιλέξαμε, βρισκόμαστε στο οικονομικό, επιστημονικό, καλλιτεχνικό επίπεδο που μας αρμόζει. Μπορεί να δηλώνουμε άλλα, να τα βάζουμε με τον καθένα, να κατηγορούμε το καθετί αλλά εμείς είμαστε πάντα έξω απ’ όλα. Θεοί, αντικειμενικοί παρατηρητές, αυθεντίες που όμως τρομάζουμε ακόμη και στη σκέψη της αυτοκριτικής, αφού πάντα φταίνε οι υπόλοιποι. Κι αφού τα «χώσουμε» σε όλους και σε όλα σε ιδιωτικές κουβέντες, απομονωνόμαστε στο καβούκι μας προσδοκώντας καλύτερες μέρες.
«Έτσι ήταν και έτσι θα είναι»! Η κυβέρνηση ορκίζεται ότι θα πατάξει τη διαφθορά, ότι θα επιβάλει τη νομιμότητα και μας καλεί να στηρίξουμε την προσπάθεια. Μας βεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν πλέον «γαλάζια», «πράσινα», «εμπριμέ» ή «πουά» παιδιά. Και τι γίνεται μετά; Μας δίνει το πρότυπο; Με τέτοια διαμάντια για υφυπουργούς, με τόσους διορισμούς σ’ ένα μηχανισμό που ήδη στενάζει υπό το βάρος των ήδη υπαρχόντων σιγά και μη μας το δίνει. Αμ, «ο ιχθύς (ο απλός λαός το λέει ψάρι) εκ της κεφαλής ζέχνει (βρομάει ξαναλέει ο απλός λαός)» όχι από την ουρά. Κι εκείνοι της αντιπολίτευσης; Τι ωραία που τα λένε! Χάρμα να τους ακούς. Αμ, καλοί μου άνθρωποι μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Αμ δε μιλάνε, γιατί θα τους πάρουν με τις λεμονόκουπες. Μετά το θρυλικό παπανδρεϊκό «ο καθένας δικαιούται να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» έχουν και μούτρα; Ο φέρων όνομα πρωτόπλαστου με τα «γρηγορόσημα» τους πείραξε; Κάντε υπομονή και μη λέτε πολλά. Όταν η κουτάλα ξαναβρεθεί στα χέρια σας τα ίδια θα ξανακάνετε. Μην εκτίθεστε άσκοπα.
Τι να κάνει κι αυτός ο έρμος ο Έλληνας με όσα βλέπει και ακούει; Αποδέχεται μια πραγματικότητα όπως του την παράδωσαν οι προηγούμενοι. Κι αυτός με τη σειρά του το ίδιο θα κάνει. Η κληρονομιά που θα αφήσει στις επερχόμενες γενιές η ίδια και χειρότερη θα είναι. Και είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατί αυτά είναι τα πρότυπα που του προσφέρουν απλόχερα οι κεφαλές (των ιχθύων) αυτού του τόπου. Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά «τηρούν σιγήν ιχθύος» περιμένοντας ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική τους η σειρά να πιάσουν την κουτάλα. Και όλο το προσπαθούν και όλο το παλεύουν και το ονειρεύονται πιστεύοντας ότι θα φανούν πιο έξυπνοι από τους άλλους. Αλλά ο έξυπνος ... ιχθύς από τη μύτη πιάνεται κι όλο σε θύμα καταλήγει, γιατί ως γνωστόν ο μεγάλος ιχθύς καταβροχθίζει τον μικρό και άλλωστε κολυμπάει και πιο γρήγορα και φτάνει πρώτος στην κουτάλα και ο μικρός ιχθύς μένει ικανοποιημένος με τα «ψίχουλα» πλαγκτόν που πέφτουν απ’ αυτή.
Τελικά, αυτό είναι η Ελλάδα μας. Ούτε οι κάμποι ούτε τα άσπαρτα ψηλά βουνά. Μια τεράστια ιχθυόσκαλα είναι που ζέχνει από τη βρόμα και τη δυσωδία των κεφαλών. Κι αφού είδαμε και αποείδαμε με την κλωνοποίηση πολιτικών καταστάσεων (λέγεται και νεποτισμός) του παρελθόντος επαναφέροντας στο προσκήνιο ονόματα παιδιών, ανιψιών, ξαδέρφων, θείων, μπατζανάκηδων προσώπων που κυριάρχησαν παλιότερα δε μας μένει παρά να το ρίξουμε στη μελέτη της ιχθυολογίας. Σε τι θα μπορούσε να προσφέρει κάτι τέτοιο; Μα θα μάθουμε όλοι μας τους κανόνες που διέπουν τη ζωή των υδρόβιων σπονδυλωτών που αναπνέουν με βράγχια (ο απλός λαός επιμένει να τα αποκαλεί ψάρια) και δε θα αισθανόμαστε ως ιχθείς έξω από το ύδωρ. Και δε θα ήταν καθόλου άσχημο την επόμενη φορά που θα μας δοθεί η ευκαιρία να προωθήσουμε σε σημαντικές πολιτικές θέσεις κάποιους ιχθυολόγους ελπίζοντας ότι αυτοί τουλάχιστον θα μπορέσουν να επαναφέρουν τη χαμένη τάξη στον υδροβιότοπο!

*Ο κ. Ζάχος είναι λάτρης των κεφαλών
ενώ απεχθάνεται μετά βδελυγμίας τους κεφάλες!

Δεν υπάρχουν σχόλια: