Η βόλτα σε παραλιακή τοποθεσία της περιοχής φάνταζε -και τελικά ήταν- ιδανική επιλογή.
Ήρεμη θάλασσα, ελάχιστος κόσμος, ησυχία, ωραία μουσική, δεν χρειαζόμασταν περισσότερα για να επιλέξουμε σημείο συνάντησης με φίλους. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος, γνωρίζοντας τις παραξενιές μας, μάς έβαλαν σε τραπέζι μακριά από τη μεγάλη παρέα (Θεέ μου, πόσο στολισμένοι ήταν όλοι τους!!!) που ήδη καθόταν και τα νευρόσπαστα πιτσιρίκια, τα οποία βρίσκονταν σε παροξυσμό, ένθεη μανία και έξαλλο ενθουσιασμό, ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν.
Παρατηρώ -ευτυχώς από μακριά- τα νευρόσπαστα. Σκάβουν και πετούν άμμο μέσα σε πανδαιμόνιο. Έχουν πάρει τα μοντέρνα και, μάλλον, ακριβά φωτιστικά από τα τραπέζια, μετατρέποντάς τα σε σκαπτικά εργαλεία. Τα θάβουν στην άμμο, τα γεμίζουν λάσπες. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος τα κοιτάζουν έκθαμβοι. Ένας από αυτούς, βλέποντας την αδιαφορία των γονιών τους, δοκιμάζει να συμμαζέψει, να καθαρίσει και να τοποθετήσει στη θέση τους τα πορτατίφ. Άδικος κόπος. Το παρεάκι των σεληνιασμένων χρειάζεται δύο λεπτά για να επαναφέρει τη δική του... τάξη. Τα φωτιστικά βρίσκονται και πάλι μέσα στην άμμο ή εκσφενδονίζονται μακριά.
Ανήμποροι να αντιδράσουν, οι υπάλληλοι κοιτάζουν απορημένοι τους γονείς. Μάταια. Συνεχίζουν να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι και αδιάφοροι για τα κακομαθημένα τους. Ευτυχώς, κάποια στιγμή, φεύγουν, το μαγαζί μπαίνει σε αποδεκτή τάξη, η ανακούφιση και η ηρεμία επανέρχονται στα πρόσωπα των εργαζομένων.
Όλα καλά.
Είμαι βέβαιος ότι οι συγκεκριμένοι γονείς, θείοι, θείες, κουμπάρες, γιαγιάδες, παππούδες, μπατζανάκηδες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για όσα, σε λίγο, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και τα οποία θα είναι πολύ αργά να διορθώσουν. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τα αποτελέσματα της έλλειψης δομής. Το μόνο που θέλουν είναι η πρόσκαιρη ησυχία τους. Η έννοια της διαπαιδαγώγησης δεν τους απασχολεί. Θα "ασχοληθούν" με τα παιδιά τους, όταν αυτά φτάσουν στο Λύκειο και άρα όταν θα πλησιάζουν οι Πανελλαδικές.
Μέχρι τότε θα έχουν δημιουργήσει άτομα χωρίς δομή, περιχαρακωμένα στο "εγώ" τους, αδιάφορα για τους γύρω τους, βίαια και επιθετικά, ανίκανα να συγκεντρωθούν ή να δεχτούν οποιαδήποτε παρατήρηση και παρέμβαση άλλου στις επιλογές και συμπεριφορές τους. Με λίγα λόγια, θα έχουν διαμορφώσει κακομαθημένα ολκής, αντιπαθή στον περίγυρο, τελείως ανεύθυνα, ανίκανα να οργανώσουν τη δουλειά τους και να πετύχουν στόχους.
Θα καθυστερούν στο μάθημα και στην παρατήρηση "άργησες", θα απαντούν "εεε, μόνο πέντε λεπτά" ή "δεν φταίω εγώ". Δεν θα μπορούν να συγκεντρωθούν στο ότι άργησαν, επειδή θα είναι ανίκανα να διαχειριστούν την παρατήρηση, να αναλάβουν την ευθύνη ή να αποδεχτούν το λάθος τους. Θα αμελούν τις υποχρεώσεις τους και στην οποιαδήποτε παρατήρηση, θα προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη κάπου αλλού. Τα ίδια δεν θα φταίνε ποτέ.
Και οι γονείς; Τι θα κάνουν τότε; Μέσα στην απόγνωση θα προσπαθούν να βρουν τρόπους, ώστε τα κακομαθημένα να στρωθούν για διάβασμα και να τα καταφέρουν στις εξετάσεις. Θα εκλιπαρούν τους εκπαιδευτικούς να τους δώσουν απάντηση στο: "και τώρα, τι μπορούμε να κάνουμε;". Εννοώντας, βέβαια, τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί, επειδή οι ίδιοι θα αδυνατούν να απαιτήσουν, να καθοδηγήσουν, να εμπνεύσουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αλλά τότε θα είναι αργά. Πολύ αργά, για να γίνει το οτιδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου