Ιστορίες καθυστερημένων

Τρία απανωτά διαγωνίσματα. Σάββατο, 16:00. Κυριακή, 10:30. Δευτέρα, 10:00. Τρεις διαφορετικές μέρες. Τρεις διαφορετικές ώρες. Ένα κοινό στοιχείο. Οι καθυστερημένοι.

Η ανακοίνωση σαφέστατη: Πέντε, δέκα λεπτά νωρίτερα να είστε στις αίθουσες, ώστε να αρχίσουμε κανονικά. Και, επειδή είμαστε βετεράνοι και τα έχουμε δει όλα και μάλιστα επανειλημμένως, στείλαμε και μια έξτρα ανακοίνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -τα οποία φημολογείται ότι οι έφηβοι χειρίζονται με άνεση- με την οποία υπενθυμίζαμε τις ώρες προσέλευσης και έναρξης.

Τι τα θες; Το αποτέλεσμα αναμενόμενο. Η πλειονότητα των μαθητών στην ώρα της. Μια φρικαλέα μειονότητα, όμως, όχι. Και η έκπληξη δεν βρίσκεται σε αυτό. Άρα η έκπληξη βρίσκεται αλλού και δεν χρειάζεται να αναζητήσετε πού. Αν κάνετε λίγη υπομονή, θα σας το πω εγώ.

Η έκπληξη βρίσκεται στην αντίδραση των καθυστερημένων. Στην παρατήρηση ότι είναι... καθυστερημένοι όλοι αντέδρασαν (δεν είναι η πρώτη φορά) με τον ίδιο ανόητο, βλακώδη, χαζό τρόπο: "Ε κύριεεε, πώς κάνετε έτσι, πέντε λεπτά άργησααα". 

Στην παρατήρηση ότι το ζήτημα δεν είναι το ένα, τα δύο, τα τρία..., λεπτά της καθυστέρησης αλλά αυτή καθαυτή η αργοπορία, ο/η/το καθυστερημένος/η/ο κοίταζε σαν χάνος. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι η αδικαιολόγητη αργοπορία -ανεξάρτητα από τη χρονική διάρκειά της- είναι... αργοπορία, καθυστέρηση, άφιξη μετά τον καθορισμένο χρόνο και δείγμα ανωριμότητας, αδυναμίας προγραμματισμού, έλλειψης σεβασμού σε εκείνους που ήταν στην ώρα τους, έλλειψης κοινωνικότητας, αγένειας. Με απλά λόγια, είναι απόδειξη μη συγκροτημένης προσωπικότητας.

Και πώς να εξηγήσεις στους καθυστερημένους ότι η οποιαδήποτε καθυστέρηση, μικρή ή μεγάλη, δεν είναι κάτι χαριτωμένο, δεν είναι κάτι αποδεκτό; Αντίθετα, είναι κάτι βδελυρό και τρισάθλιο και, όταν γίνεται κατ΄ επανάληψη, είναι λόγος απόρριψης, υποτίμησης, έλλειψης εμπιστοσύνης και, στη μελλοντική ζωή τους, απόλυσης.

Ό,τι και να τους πεις, βέβαια, οι καθυστερημένοι θα συνεχίσουν να αργοπορούν και, όταν η αργοπορία τους επιφέρει κυρώσεις, θα εξανίστανται και θα θεωρούν ότι αδικούνται, ότι το σύστημα τα έχει βάλει μαζί τους, ότι ο εργοδότης είναι σατράπης, ότι ο περίγυρος τους φθονεί και τους περιθωριοποιεί αδικαιολόγητα. Θα διεκδικούν το δικαίωμά τους να αργοπορούν θεωρώντας ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και ότι οι υπόλοιποι θα πρέπει να ανέχονται τη συμπεριφορά τους.

Αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί, καλοί μου καθυστερημένοι, ο κόσμος λειτουργεί και χωρίς εσάς και μάλιστα λειτουργεί πολύ καλύτερα. Δεν έχει ανάγκη από αξιολύπητους καθυστερημένους. Ανάγκη από λαγούς έχει.

Ιστορίες Ωριμότητας

Καλό Πάσχα!

Μεγαλώνοντας μαθαίνει κανείς. Διδάσκεται από προηγούμενες εμπειρίες, αντλεί ωριμότητα από ατυχείς αλλά και σωστές επιλογές. Παράλληλα, χορταίνει. Οπότε σκέφτεται πιο ήρεμα, γίνεται πιο χαλαρός, προγραμματίζει πιο άνετα, επιλέγει ό,τι πράγματι τον ευχαριστεί και -κυρίως αυτό- κινείται ανεξάρτητα, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στους άλλους.

Μετά από ένα, σχετικά, απάνθρωπο τριήμερο διαγωνισμάτων, έφτασε η ποθητή στιγμή. Πρώτη μέρα διακοπών σήμερα και η αίσθηση της γαλήνης ήδη με έχει κατακλύσει. Δεν έχει συμβεί ξανά. Συνήθως, χρειαζόμουν αρκετές μέρες για να συνειδητοποιήσω και να αποφασίσω ότι δεν είναι ανάγκη να τρέξω για κάτι, να ανησυχήσω για κάτι άλλο, να προετοιμαστώ για κάτι άλλο... άλλο.

Αυτή τη φορά είχα προετοιμαστεί. Αρκετές από τις υποχρεώσεις, τις οποίες άλλοτε φόρτωνα στον χρόνο των διακοπών (ή στον κόκορα), έχουν ήδη καλυφθεί. Χωρίς άγχος και με αργούς ρυθμούς έκανα πολλά. Ήταν από τις λίγες φορές που κατάφερα να συγκεντρωθώ την ώρα των διαγωνισμάτων και να διορθώσω αρκετά γραπτά, να προετοιμάσω όσα πρέπει να γίνουν μετά τις διακοπές και μέχρι τις πανελλαδικές. Και τώρα έχουν μείνει ελάχιστα. Τόσο ελάχιστα, ώστε να αισθάνομαι ότι ο χρόνος μού ανήκει και μπορώ να τον κάνω ό,τι θέλω. 

Είναι μαγική αίσθηση. Δεν με νοιάζει αν θα βρέχει. Δεν με ενδιαφέρει αν θα έχει καλό καιρό. Θα βρεθώ με την οικογένειά μου. Θα δω φίλους. Θα διαβάσω. Θα πάω στο χωριό, αν έχω τη διάθεση. Θα βγω, αν πράγματι νιώσω την ανάγκη. Θα κοιμηθώ, γιατί το έχω ανάγκη. Θα τεμπελιάσω, γιατί κι αυτό το έχω ανάγκη. Θα αφήσω τον εαυτό μου να με καθοδηγήσει σε επιλογές. Θα αποφύγω ό,τι με πιέζει και το αντιμετωπίζω ως υποχρέωση. Θα απομακρυνθώ από την καθημερινότητά μου.

Είναι η ωριμότητα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Όσο κι αν ορισμένοι πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να μου συμβεί ποτέ, προσωπικά αισθάνομαι πιο ώριμος από ποτέ. Και το δείχνω με πράξεις, δηλαδή, έμπρακτα.

Το καταλάβαινα εδώ και λίγο καιρό ότι συμβαίνει. Ένιωθα να αλλάζει το DNA μου και το RNA μου και ό,τι άλλο, τέλος πάντων, είναι η σύνθεσή μου. Να φανταστείτε ότι ακόμη και γονείς "ό,τι νάναι" τους αντιμετωπίζω, πλέον, στωικά. Δεν έχουν τη δυνατότητα να μου χαλάσουν τη διάθεση, όσο κι αν το παλέψουν. Ακόμη και τη μάνα, που ισχυρίζεται ότι το μάθημά μου (η Έκθεση) είναι το μόνο που "αγχώνει" το παιδί της, την αντιμετωπίζω με καρτερικότητα που θα ζήλευε και η βαλσαμωμένη χελώνα μου. Πλέον, γνωρίζω. Η κόρη της θα πάει στις πανελλαδικές, θα πατώσει στα υπόλοιπα μαθήματα και στη Γλώσσα θα έχει τον καλύτερο βαθμό. Όχι τέλειο (ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια) αλλά, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, αξιοπρεπή. Και η μάνα θα με λατρεύει σαν θεό.

Είναι γεγονός. Νιώθω την ωριμότητα να κυλάει στις φλέβες μου. Να γίνεται συστατικό του γενετικού κώδικά μου. Και μου αρέσει. Τι λέω; Το λατρεύω. 

Και, βέβαια, λατρεύω το ότι ο καλός φροντιστηριακός σχεδιασμός μας -για μια ακόμη χρονιά- επιτρέπει στους μαθητές μας να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν, να διασκεδάσουν, να κάνουν τις επαναλήψεις τους, να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις τους. Και επιτρέπει και σε εμάς να ξεφύγουμε, να ανανεωθούμε, να σκεφτούμε, να επιστρέψουμε ακμαίοι για τις τελευταίες εβδομάδες δουλειάς. 

Καλό Πάσχα σε όλους. Με υγεία και... ωριμότητα!