Καταραμένο Aroxol!!!

Έγραφε ο Κ. Τσάτσος αναφερόμενος στα προβλήματα των σύγχρονων δημοκρατιών: «Η αμάθεια (του σύγχρονου πολίτη) οφείλεται λιγότερο σε έλλειψη θετικής μόρφωσης, όσο σε ένα συνδυασμό παραπλανητικών παραγόντων που τον παρασύρουν, τον χειραγωγούν προς κάθε κατεύθυνση και ο ίδιος δε διαθέτει τη διανοητική αυτενέργεια, ώστε να αμυνθεί και να τους αποκρούσει». Έχει την αίσθηση κανείς ότι το συγκεκριμένο γράφτηκε πριν λίγες μέρες κι όχι -όπως στην πραγματικότητα- πριν αρκετές δεκαετίες, αφού σε ελάχιστες γραμμές καταφέρνει να αναλύσει και να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην πολιτική και mediaκή ελληνική πραγματικότητα της διαπλοκής και, δυστυχώς, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται!
Δείχνει παράδοξο αλλά με βεβαιότητα αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα -ίσως πιο έντονα απ’ ό,τι στο παρελθόν- στη χώρα μας, η οποία προσπαθεί να πορευτεί σε δρόμους ευρωπαϊκούς εγκλωβισμένη, όμως, σε σχήματα, συμπεριφορές και επιλογές ενός παρελθόντος που ενώ θα έπρεπε, τελικά δεν είναι και τόσο «μακρινό». Τι κι αν καταφέραμε να περιορίσουμε τον αναλφαβητισμό; Η «αμάθεια» συνεχίζει να κατατρύχει το μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού βρίσκοντας συμμάχους στο λαϊκισμό, τον ακραιφνή εθνικισμό, τη χειραγώγηση, την ποδοπάτηση κάθε δικαιώματος και αξιοπρέπειας που προέρχονται από τις πολιτικές και τηλεοπτικές «κατσαρίδες» που βρομίζουν τον τόπο αναπαραγόμενες με ρυθμούς φρενήρεις.
Ο σημερινός Έλληνας πολίτης(;) αδυνατεί πια, δε δείχνει και τη διάθεση άλλωστε να αμυνθεί, να αντισταθεί στην επιχειρούμενη χειραγώγηση έχοντας αφεθεί στις διαθέσεις «κατσαρίδων» που σε καμιά περίπτωση επιθυμούν καλό πέρα από το δικό τους. Η Ελλάδα κάθε βράδυ μπροστά στην τηλεόραση «χαίρεται», «γελάει», «διασκεδάζει», «ενημερώνεται» αλλά τελικά αναστενάζει παρακολουθώντας τους τηλεαστέρες της να υποβιβάζουν το κοινό τους αλλά και κάθε έννοια νοημοσύνης και χιούμορ. Ένα κοινό που παγιδευμένο από «τους δικούς του ανθρώπους» πιστεύει ότι του προσφέρουν ενημέρωση, σάτιρα, ότι «του ανοίγουν τα μάτια» απέναντι στη δυσωδία της πολιτικής ζωής ενώ την ίδια στιγμή ανέχεται την μπόχα και τη βρομιά των ίδιων των εκπομπών και των πρωταγωνιστών τους.
Όμως τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά από την αίσθηση που κυριαρχεί! Γιατί, αν πράγματι αυτό το κοινό που προσφέρει τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης παρακολουθούσε αυτό που νομίζει, δηλαδή σάτιρα και ενημέρωση, θα ήταν ένα κοινό ικανό να προβληματιστεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει, να ανατρέψει, να επιλέξει και τελικά να εξυγιάνει την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική ζωή της χώρας. Πιστεύει κανείς ότι έστω σταδιακά, έστω με αργούς ρυθμούς διαμορφώνεται ένα τέτοιο κοινό στη χώρα μας; Μάλλον όχι! Αν πράγματι οι λαοπρόβλητες εκπομπές πρόσφεραν έστω ψήγματα πραγματικής σάτιρας και ενημέρωσης, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ελπίδα.
Εδώ όμως δε διαφαίνεται κάτι θετικό! Το μόνο που καταφέρνουν οι συγκεκριμένες εκπομπές που καθηλώνουν το κοινό στους δέκτες του είναι ο στόχος των πρωταγωνιστών τους κι αυτός δεν είναι άλλος από τη διαμόρφωση της αντίληψης ότι «όλοι ίδιοι είναι» και «όλοι τα ίδια κάνουν», ώστε να οδηγήσουν τα πάντα σε πλήρη απαξίωση. Τέτοιες εκπομπές και οι αντίστοιχοι πρωταγωνιστές - κατσαρίδες τους μόνο σ’ ένα κλίμα συνολικής υποτίμησης και απαξίωσης προσώπων και θεσμών μπορούν να επιβιώσουν. Μόνο σ’ ένα καθεστώς μετριότητας βρίσκουν έδαφος πρόσφορο για τη δική τους απήχηση κι εδραίωση. Πρόκειται για απλή πρακτική. Πείθοντας το κοινό ότι όλα είναι σάπια, το πείθουν τελικά ότι αυτοί είναι οι μόνοι συμπαραστάτες του, οι «δικοί του άνθρωποι», οπότε κερδίζουν την εμπιστοσύνη του και τελικά την ικανότητα να το παραπλανούν, να του επιβάλλουν απόψεις και να το καθοδηγούν σε επιλογές που βολεύουν τους ίδιους και απ’ ό,τι φάνηκε τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους αλλά καθόλου τη χώρα και τους πολίτες της.
Η καλλιέργεια της αίσθησης ότι «όλοι ίδιοι είναι» καταφέρνει να οδηγεί τους πολίτες σε αδιαφορία και απομάκρυνση από την πολιτική ζωή, ώστε οι μετριότητες και η παρέα τους (η κατσαρίδα δεν είναι ποτέ μόνη) να συνεχίζουν να δρουν κατά πως τους συμφέρει. Όταν ο πολίτης αισθανθεί ότι «όλοι τα ίδια κάνουν», δε νιώθει την παραμικρή ευθύνη απέναντι στις επιλογές του, αφού σε κάθε περίπτωση έχει πειστεί ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Έχει πειστεί ότι δεν υφίστανται πρόσωπα ικανά να λύσουν προβλήματα, να καταφέρουν χτύπημα στη διαφθορά, να περιορίσουν την αναξιοκρατία. Το σημαντικότερο είναι ότι οι συγκεκριμένοι πολίτες δε θα δείξουν την παραμικρή διάθεση να στηρίξουν μέτρα για την πρόοδο της χώρας, αφού σε κάθε περίπτωση θεωρούν ότι πίσω από κάθε επιλογή κρύβονται συμφέροντα ενάντια στα δικά τους.
Όμως κάτι τέτοιο ευνοεί την απόλυτη αμφισβήτηση ακόμη και πολιτικών θέσεων ή προθέσεων που εμπεριέχουν θετική διάθεση και ίσως η εφαρμογή τους να έλυνε προβλήματα - γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας. Ευνοεί την παντελή έλλειψη πολιτικής ζωής και τη στασιμότητα επιτείνοντας τη διαφθορά. Κι όταν μια κοινωνία φτάνει στο σημείο αυτό, τότε τίποτε αισιόδοξο προμηνύεται, γιατί είναι δεδομένο ότι οι «κατσαρίδες» μπορούν να προκαλούν πανικό, να ταΐζονται και να παχαίνουν από τις βρομιές των άλλων, χωρίς όμως και να συμβάλλουν στην κάθαρση. Με απλά λόγια οι κατσαρίδες δεν μπορούν να κάνουν πολιτική, αλλά δυστυχώς το Aroxol όταν το χρειάζεσαι, δε βρίσκεται εκεί κοντά! Καταραμένο Aroxol!