Όταν εξαγγέλλεται η δημιουργία εξεταστικών επιτροπών και υποεπιτροπών με συγκεκριμένες αρμοδιότητες για τη διαλεύκανση σκανδάλων, όταν δηλώνεται ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, όταν όλες οι πολιτικές παρατάξεις δεσμεύονται ότι θα αποδοθούν ευθύνες και οι υπεύθυνοι -όσο υψηλά αξιώματα κι αν κατέχουν- θα εντοπιστούν και θα διωχθούν, όταν εκφράζεται η υπόσχεση ότι καμιά ανοχή δε θα επιδειχτεί απέναντι στη διαφθορά και τη διαπλοκή, όταν με πολύ απλά λόγια οι πολιτικοί κατακλύζουν τα τηλεοπτικά παραθύρια και εκδηλώνουν την ανάγκη να ασχοληθούν με ύφος στομφώδες με τα δεδομένα κι αυτονόητα για μια δημοκρατική κοινωνία, τότε ένα μόνο είναι βέβαιο: ότι η διαφθορά, η διαπλοκή και το μαύρο πολιτικό χρήμα θα παραμείνουν ακλόνητα!Το καλό είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε πια προσαρμοστεί αδιαφορώντας και για την εξέλιξη και για την κατάληξη των σκανδάλων που έρχονται στην επιφάνεια. Όσοι ακόμη «πέφτουν από τα σύννεφα» γεμάτοι έκπληξη και αποτροπιασμό κάθε που δημοσιοποιείται ένα σκάνδαλο με πρωταγωνιστές πρόσωπα του πολιτικού χώρου πρέπει απλώς να είναι ηλίθιοι, γεγονός που δικαιολογεί την έλλειψη επαφής τους με την πραγματικότητα της χώρας. Άλλωστε για να πέσεις από τα σύννεφα πρέπει να ζεις σ’ αυτά, μακριά από τα γήινα και καθημερινά! Όσοι, λοιπόν, ένιωσαν έκπληξη με τα τελευταία σκάνδαλα δε ζουν στην Ελλάδα αλλά κάπου αλλού, μάλλον στη «Συννεφοχώρα»!
Η διαφθορά, η διαπλοκή, η αυθαιρεσία, η ασυδοσία, ο νεποτισμός, η αναξιοκρατία αποτελούν όχι απλές εκφράσεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής αλλά βασικά δομικά στοιχεία της χώρας μας κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά, τις αξίες, τους στόχους μιας κοινωνίας που σε κάθε επίπεδο αρνείται πεισματικά να προχωρήσει, να βελτιωθεί, να αποτινάξει τη βρομιά που την καλύπτει κατατρώγοντας κάθε υγιές κύτταρό της μόλις αυτό εμφανίζεται.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και άλλη προοπτική δε διαφαίνεται ούτε στο μακρινό ορίζοντα. Μια Ελλάδα χωρίς διαφθορά και όλα τα υπόλοιπα βδελυρά κι απαίσια πράγματα είναι τόσο πιθανή όσο και η συνάντηση με δεινόσαυρο σήμερα. Τελικά, όπου ακούς πολλές επανιδρύσεις κράτα μικρό καλάθι που λέει κι ο λαός. Δηλαδή, δεν το λέει έτσι ακριβώς αλλά τότε που το είπε δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί οι επανιδρύσεις. Η ελληνική κοινωνία έχει οργανωθεί, ώστε να στηρίζει καθετί αρνητικό, να περιορίζει ή και να αφανίζει οτιδήποτε θετικό. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα μας σε επίπεδο ηθικής και νομιμότητας (και σε μερικά άλλα επίπεδα που δεν είναι του παρόντος να εξεταστούν) ζει και κινείται στα όρια σχεδόν του πρωτόγονου βίου.
Μια σύγχρονη κοινωνία διέπεται από νόμους οι οποίοι ρυθμίζουν σχέσεις, περιορίζουν την αυθαιρεσία διαμορφώνοντας όρια. Στην Ελλάδα οι νόμοι απλώς δεν τηρούνται. Ο νόμος διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο όταν η παραβίασή του είναι η εξαίρεση. Όταν εξαίρεση αποτελεί η τήρησή του, κάθε προσπάθεια έστω περιορισμού της ασυδοσίας καθίσταται γραφική, ανόητη, ουτοπική και αδιέξοδη. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο (μάλλον πολύ μαγικό) αύριο επιβάλλονταν οι νόμοι, η μειονότητα των Ελλήνων θα κυκλοφορούσε ελεύθερη ενώ η πλειονότητα με ιδιαίτερη λεβεντιά θα καταλάμβανε τη θέση της πίσω από τα σίδερα της φυλακής που ως γνωστόν είναι για τους λεβέντες.
Ακόμη και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι οργανωμένο στη συγκεκριμένη βάση της διαιώνισης της αρνητικής και ζωώδους πρωτόγονης κατάστασης. Ένα σύστημα που αρέσκεται στην αποστήθιση, στο απλοϊκό, το εύκολο μπορεί να μορφώνει(;) αλλά δεν καλλιεργεί. Διαμορφώνει εγκεφάλους με απλοϊκή δομή χωρίς πολλές δυνατότητες αξιοποίησης της λογικής. Και τότε τι γίνεται; Τέτοια άτομα, χωρίς καλλιέργεια δε διαθέτουν άλλη δυνατότητα από το να καθοδηγούνται από τα ένστικτά τους και με βάση αυτά να ρυθμίζουν τις συμπεριφορές τους. Ο νόμος και εδώ ελάχιστα μπορεί να προσφέρει, αφού ο δημοκρατικός νόμος αναφέρεται στη λογική κι όχι στα ένστικτα και μόνο με βάση αυτή μπορεί να λειτουργήσει. Όπως δεν μπορεί να περιορίσει την τρομοκρατική δράση του φανατικού, όπως αδυνατεί να εμποδίσει την εγκληματική έκφραση του παρανοϊκού, έτσι αδυνατεί να επηρεάσει και τη συμπεριφορά του ανθρώπου που δε διαθέτει καλλιέργεια.
Έτσι όμως, ο νομοταγής θεωρείται ανόητος αδυνατώντας κάποτε να εξασφαλίσει και την επιβίωσή του. Κι όσο δε διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που να διασφαλίζει την επιβίωση και κυριαρχία όσων -πολιτών και πολιτικών- τηρούν τους νόμους (αυτό θα συνέβαινε σε μια δημοκρατική και αναπτυγμένη κοινωνία), αυτοί θα κινδυνεύουν από τη στασιμότητα και τον αφανισμό. Ό,τι ακριβώς συνέβαινε σε πρωτόγονες κοινότητες και συνεχίζει να συμβαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες όπου κυριαρχούν τυραννικά καθεστώτα και επιβάλλεται ο νόμος του ισχυρού, του παράλογου, του ψευτοτσαμπουκά και του λαϊκιστή.
Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να βιώνουμε πρωτόγονες καταστάσεις, να χτίζουμε αυθαίρετα, να μη σεβόμαστε το περιβάλλον, να επιδιώκουμε την ασχήμια, να αποζητάμε το εύκολο κι απλοϊκό, να στηρίζουμε το ρουσφέτι, να αδιαφορούμε για τη διαφθορά, να λατρεύουμε τη στασιμότητα, να φοβόμαστε την προσπάθεια, να απομακρυνόμαστε από την ποιότητα και την αισθητική, να τρομοκρατούμαστε από την ειλικρίνεια, να μην κατανοούμε τη λογική και φυσικά να ψηφίζουμε πολιτικούς με τα ίδια πρωτόγονα κριτήρια. Πολιτικούς που δε θέλουν και δεν μπορούν να μεταβάλλουν το παραμικρό.
Αν παρόλ’ αυτά κάποιος πιστεύει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα, αυτός μάλλον έχει αποφασίσει να συνεχίσει να ζει στη Συννεφοχώρα και να πετάει στα σύννεφα κινδυνεύοντας βέβαια με συχνές πτώσεις από αυτά!
