Τσίτσιδοι Στην Ακτή

Αυτός είναι ο παράδεισος! Έτοιμος να απλωθώ στην αναπαυτική ξαπλώστρα μου, κάτω από τη σκιά της τεράστιας ομπρέλας μου. Με το ψυγειάκι μου γεμάτο κρύα νερά, δροσερά φρούτα, λαχταριστά σοκολατοειδή και φυσικά παγωμένο καφέ. Με το βιβλιαράκι μου, τον υπολογιστή μου και το ipod του γιου μου (σίγουρα κάτι θέλει από μένα, γι αυτό μου το δάνεισε) για παρέα. Και κυρίως μόνος σε μια παραλία με ήσυχα, καταγάλανα νερά. Το βλέπω και δεν μπορώ να το πιστέψω. Θέλω να βάλω τα κλάματα από ενθουσιασμό. Δεν υπάρχουν άνθρωποι μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου (δεν εννοώ ότι το μάτι μου είναι πολύ πεταχτό ή ότι φεύγει από τη θέση του και κόβει βόλτες αλλά ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι μέχρι εκεί που μπορώ να δω). Ναι είναι ο παράδεισος και είναι όπως τον είχα φανταστεί. Δηλαδή, χωρίς ενοχλητικά τρισάθλιους ανθρώπους.
Σιχαίνομαι τους περισσότερους ανθρώπους στην παραλία (μάλλον όχι μόνο εκεί). Απεχθάνομαι να τους ακούω, μου φέρνει εμετό να τους βλέπω, παθαίνω ναυτία και να τους αισθάνομαι κοντά μου. Παθαίνω όλα αυτά τα δυσάρεστα, επειδή οι άνθρωποι στην παραλία δεν μπορούν να κρυφτούν. Κατά έναν περίεργο τρόπο φανερώνουν ξετσίπωτα την προσωπικότητά τους και όχι μόνο. Τα προτερήματα και συνάμα καθετί ελαττωματικό και βλαμμένο που κουβαλάει ο καθένας εμφανίζεται με απόλυτο τρόπο στην ακτή. Όχι στο βουνό, όχι σε λόφους ούτε καν σε κάμπους. Στην ακτή! Εκεί τσιτσιδώνεται ο καθένας, μεταφορικά και κυριολεκτικά και αυτό μου τη δίνει σε σημείο ημικρανίας.
Μου τη δίνουν τα αντιαισθητικά τσουλιά που ενώ τα δίνουν όλα στην επίδειξη της τσουλότητάς τους ταυτόχρονα το παίζουν σεμνότυφα. Μόλις κάποιος σχολιάσει τον κώλο τους, αυτά (τα τσουλιά) θα γυρίσουν και δήθεν πειραγμένα θα του πετάξουν κατάμουτρα: «Άντε να χαθείς βρε γελοίε! Δεν τον έχω (τον κώλο) για τα μούτρα σου»! Σιγά μωρή. Ο γελοίος σου φταίει; Άμα κυρά μου δεν ήθελες σχόλια για τον κώλο σου, γιατί τον κουνάς στα μούτρα του καθενός; Γιατί; Πήγαινε και κούνησέ τον στα μούτρα αυτουνού για τον οποίον τον προορίζεις! Αλλά δεν το κάνεις γιατί κανένας -πέραν του γελοίου- τον λιμπίζεται.
Μου τη δίνουν οι μαμάδες που προσπαθούν να δείξουν ότι είναι τέτοιες με τσιρίδες σοπράνο και κραυγές λιμενεργάτη: «Ρούλη, βγες πιο έξω βρε ηλίθιο. Θα πνιγείς και τι θα πω στον αχαΐρευτο τον πατέρα σου μετά;» ή «Βρασίδα, μην κρατάς τη γιαγιά στο βυθό για πολλή ώρα. Θα σκάσει και δε μας έγραψε ακόμα το σπίτι στο χωριό» ή «Αφροξυλάνθη κούκλα μου, πόσες φορές θα σου πω ότι δεν πρέπει να ξεβρακώνεσαι μπροστά στον καθέναν»; Μη χειρότερα! Σήκω βρε καρακαλτάκα, πήγαινε κοντά στα παιδάκια σου και ούρλιαξε χαμηλόφωνα. Χρειάζεται να μάθει όλη η Πλάση ότι το παιδί σου πάσχει από σχιζοφρένεια, είναι ανώμαλο ή διαθέτει ένστικτα δολοφόνου από τα τρία του;
Μου τη δίνουν οι κυράτσες που άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να είναι νοικοκυρές και να μαγειρεύουν και να πλένουν και να σιδερώνουν και να ξεσκονίζουν και να φροντίζουν κάποιον. Και δε μου τη δίνει η επιλογή τους να είναι τέτοιες. Μου τη δίνει που δεν έχουν άλλο θέμα κουβέντας στην παραλία (μάλλον και πουθενά αλλού). Προχτές ήμουν υποχρεωμένος να ακούω επί δυο ώρες και είκοσι λεπτά δέκα κυράτσες να συζητούν για το εβδομαδιαίο μενού της καθεμιάς. Τι και πώς το μαγείρεψε, ποιες οι αντιδράσεις όσων ντερλίκωσαν, πόσο περίσσεψε και ποια η τύχη αυτού που περίσσεψε. Αφού έδειξαν πόσο δούλες είναι και αισθάνονται, άρχισαν να σκυλοβαριούνται μέχρι θανάτου. Ευτυχώς γι αυτές εκείνη την ώρα ένα παιδάκι έπεσε και τσακίστηκε στους παρακείμενους βράχους και θα χρειαζόταν ράμματα στις πληγές του και βρήκαν νέο ενδιαφέρον. Ξέθαψαν κάθε ατύχημα που ήξεραν. Μία μάλιστα θυμήθηκε που είχε ακούσει στην τηλεόραση για ένα παιδάκι που έπεσε και τσακίστηκε και ήθελε ράμματα και στο δρόμο για το νοσοκομείο το παιδάκι τίναξε τα πέταλα, γιατί κάτι ξεκόλλησε από την οροφή του ασθενοφόρου και το χτύπησε στο δόξα πατρί. Όλες συμφώνησαν ότι δεν είναι να εμπιστεύεσαι τα ασθενοφόρα!
Μου τη δίνουν οι λουόμενοι που δε διαβάζουν. Αδιαφορώ που είναι και θα παραμείνουν ηλίθιοι. Μου τσαταλιάζουν το νεύρο, γιατί δε βάζουν γλώσσα μέσα και αρχίζουν να μαλώνουν για το ποιος ευθύνεται για το διασυρμό του Παναθηναϊκού που τον προπονεί ένας Κινέζος(;) με το όνομα Τεν-Κα-Τε. Μα Κινέζο προπονητή; Πού ακούστηκε; Μου σμπαραλιάζουν και το τελευταίο μικρό νευράκι, γιατί νιώθουν ανασφάλειες και καταλαβαίνουν πόσο χαζοντάμαρα είναι, όταν κάποιος δίπλα τους διαβάζει. Κι εκεί αρχίζουν την προσπάθεια να υποτιμήσουν αυτό που αγνοούν ή να δικαιολογήσουν -ανεπιτυχώς- την επιλογή τους να παραμένουν άξεστοι. Καλέ μου άνθρωπε, επιλογή σου είναι να μη διαβάζεις και να παραμένεις βλάκας και να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα (επειδή αγνοείς τη γνώση που υπάρχει). Μην προσπαθείς να πείσεις ότι η αναφυλαξία που παθαίνεις κάθε που αντικρίζεις βιβλίο ακόμα και κλειστό είναι ιδεολογία! Με απλά λόγια, όλοι ξέρουν πόσο ανυπόφορα βαρετός άνθρωπος και τεμπέλης είσαι, μην τους προκαλείς να σου το πουν κατάμουτρα!
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που απελευθερώνει τους περισσότερους ανθρώπους στην ακτή. Σίγουρα είναι ενοχλητικό. Η παραλία γίνεται κόλαση, όταν γεμίζει με τσουλιά, κυράτσες, αποτυχημένες μαμάδες, θλιβερά άξεστους, τρομαχτικά αντιαισθητικούς και κουραστικά φωνακλάδες. Εκεί κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Είναι τσίτσιδος μπροστά σε όλους. Αυτή είναι η κόλαση αλλά εγώ έχω μια εξαιρετική τύχη αυτή τη στιγμή. Είμαι μόνος σε μια παραλία με ήσυχα, καταγάλανα νερά. Είναι ο παράδεισος. Και αυτός είναι μοναχικός. Η κόλασή μου είναι οι άλλοι!

Το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου!

Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί ξυπνάμε -με το καλό- και δεν υπάρχουν εφημερίδες. Θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν καταργηθεί με νόμο ή θα έχουν αποφασίσει μαζικά να αυτοκτονήσουν ή θα έχουν κολλήσει αυτόν τον απαίσιο βρομοϊό της βρομογρίπης που κυκλοφορεί και δε θα μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, για να μη μας κολλήσουν κι εμάς. Αυτό είναι το σενάριο που μπορεί και να μην είναι και τόσο σενάριο αλλά μια πραγματικότητα. Και κάποιοι δεν τη φαντάζονται ως πολύ μακρινή.
Ένας κόσμος χωρίς εφημερίδες, ούτε χάρτινες (αυτές δύσκολα θα επιβιώσουν) ούτε ψηφιακές. Ούτε δείγμα! Το τέλος των εφημερίδων, τη δεδομένη στιγμή, θα προκαλούσε κενό ενημέρωσης και ίσως το τέλος της. Κάποιοι θεωρούν (εκ προοιμίου ηλίθια θεώρηση) ότι αυτό είναι ένα εφιαλτικά τραγικό σενάριο, και ότι η αποδήμηση των εφημερίδων σε τόπους χλοερούς και σε τόπους αναπαύσεως δε θα άφηνε το παραμικρό κενό. Ακόμα και αν ένας μέτριων πνευματικών δυνατοτήτων άνθρωπος αναλύσει την ηλίθια αυτή θεώρηση, θα καταλήξει σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ότι αυτή είναι ηλίθια.
Λογικά ο αφανισμός των εφημερίδων θα έστρεφε, όσους αναζητούν ενημέρωση, στην TV και στο internet. Ωραία; «Ναι» είναι η απάντηση και μη χαραμίζετε φαιά εγκεφαλικά κύτταρα, ιδίως όσοι δεν τα έχετε πολλά! Η συγκεκριμένη επιλογή, όμως, θα εξασφάλιζε την ποθούμενη ενημέρωση; «Όχι» είναι η απάντηση και ξεπερνώντας κάθε όριο καλότητας σας δίνω απαντήσεις στο πιάτο (αυτό δεν είναι κυριολεξία και μην περιμένετε πιάτα και άλλα τέτοια κουραφέξαλα). Δείχνει παράλογο αλλά είναι λογικό.
Ας μπούμε αρχικά στη θέση εκείνου που θα στρεφόταν στο Διαδίκτυο προς αναζήτηση ενημέρωσης (όχι απλώς πληροφόρησης). Αυτός θα πάθαινε παράκρουση! Γιατί πού θα απευθυνόταν ο δύσμοιρος; Ψηφιακές εφημερίδες δε θα υπήρχαν, οπότε; Οπότε το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να δέχεται έναν καταιγισμό πληροφοριών από πηγές συχνά ανώνυμες και άρα ανέλεγκτες ως προς τα κίνητρα και τους στόχους τους. Για κάθε θέμα που θα ενδιαφερόταν (πολιτική, οικονομία, επιστήμη, τέχνη, εκπαίδευση, μόδα…) θα έπρεπε να ανατρέχει σε διαφορετικές διευθύνσεις. Σπατάλη χρόνου που δε διαθέτουμε. Ενημέρωση συνολική, για τα βασικά έστω γεγονότα, δε θα εντόπιζε πουθενά. Η δε έγκυρη και ουσιαστική ανάλυση των γεγονότων θα ήταν πιο σπάνια κι από κλιματιστικό σε ιγκλού Εσκιμώου.
Θα μπορούσε, βέβαια, να στραφεί στις ιστοσελίδες πρακτορείων ειδήσεων. Πρόβλημα! Παρακολουθήστε το συλλογισμό. Αφανισμός έντυπων και ψηφιακών εφημερίδων, περιορισμός της αγοράς ειδήσεων, συρρίκνωση εσόδων των ειδησεογραφικών πρακτορείων, αδυναμία να αντεπεξέλθουν στο κόστος συλλογής, επεξεργασίας και διανομής πληροφοριών, ελαχιστοποίηση του αριθμού τους. Το ζήτημα τελικά είναι πολύ πιο σοβαρό! Η επιβίωση ελάχιστων πρακτορείων θα έθετε σε αμφισβήτηση την αντικειμενικότητα της είδησης. Μικρός αριθμός ειδησεογραφικών πρακτορείων θα σήμαινε ότι λίγα «κέντρα» θα έθεταν υπό τον έλεγχό τους την είδηση παγκοσμίως. Αυτά θα αποφάσιζαν ποια είδηση θα φτάσει στο κοινό και κυρίως με ποιο τρόπο και από ποιο πρίσμα. Εφιάλτης!
Το internet -χωρίς τις ψηφιακές εκδόσεις εφημερίδων- δε διαθέτει, ακόμα τουλάχιστον, μια αξιόπιστη και κυρίως εύχρηστη πρόταση ενημέρωσης. Ακόμα τα σκουπίδια της ανωνυμίας και της προπαγάνδας που κυκλοφορούν στον ψηφιακό κόσμο δείχνουν πολύ περισσότερα από τα διαμάντια που διαθέτει.
Ας μπούμε τώρα στη θέση εκείνου που, αναζητώντας την ενημέρωση, θα στρεφόταν στην τηλεόραση. Αυτός για πολλούς λόγους θα ήταν νεκρός! Πνευματικά και βιολογικά. Η τηλεόραση σκοτώνει με τον τρόπο που παρουσιάζει τον καύσωνα και τις μη ανεκτές από ανθρώπινα πλάσματα θερμοκρασίες. Την επικείμενη πανδημία γρίπης των χοίρων, των αμνοεριφίων, της χελώνας monachus - monachus, του Χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων σε συνδυασμό με την έλλειψη εμβολίων, τα οποία θα κυκλοφορήσουν στην αγορά μετά τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους. Την έξαρση της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών, την παγκόσμια οικονομική κρίση και την καλπάζουσα ανεργία. Ο θεατής της είναι πιο πιθανό -και λογικό συνάμα- να επιλέξει την αυτοκτονία ως αξιοπρεπές και ανώδυνο τέλος αντί να υπομείνει έναν αργό και βασανιστικό θάνατο εξαιτίας των παραπάνω δεινών.
Ακόμα και αν κατάφερνε να υπερνικήσει τη διάθεσή του αυτή, ο θεατής, θα είχε μια αρκετά περίεργη αντίληψη για την πραγματικότητα. Θα ένιωθε έρμαιο ακατάπαυστων συνωμοσιών που εξυφαίνονται εδώ και αιώνες από υπερφυσικές δυνάμεις που ελέγχουν την ανθρωπότητα. Οι κάθε μορφής Ελίμ, Νεφελίμ, Καραπιπερίμ θα ήταν οι ρυθμιστές της ζωής του. Γι αυτόν η αμερικανική κυβέρνηση και οι μυστικές υπηρεσίες της (ως σύγχρονος Νέρωνας) θα ήταν υπεύθυνες για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Θα θεωρούσε το ελληνικό γένος ως την απαρχή των πάντων. Οι αιγυπτιακές πυραμίδες, το Σινικό τείχος, οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας θα ήταν δημιουργήματα δικά μας. Ακόμα και ο πύργος του Eiffel (Άιφελ) θα ήταν τέτοιο, γιατί ο Eiffel είχε ελληνικές ρίζες. Λεγόταν Αϊφελίδης και ο παππούς του το άλλαξε, όταν αποφάσισε να μετοικήσει στην Εσπερία…
Αρκετοί, παρατηρώντας το επίπεδο και τις επιλογές των περισσότερων εφημερίδων, πιστεύουν ότι απλώς παρακολουθούμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου τους. Αυτό καθόλου θα μας ενοχλούσε, αν ήδη είχαμε εντοπίσει εναλλακτικές λύσεις για ενημέρωση. Δεν το έχουμε κάνει και αυτό σημαίνει ότι οι επιλογές των εφημερίδων δε σηματοδοτούν απλώς το δικό τους θάνατο. Η πορεία τους είναι το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της ίδιας της ενημέρωσης. Χρειαζόμαστε ακόμα τις εφημερίδες (μάλλον ψηφιακές). Το θέμα είναι να το αντιληφτούν και αυτές!

Ευτυχισμένοι παππούδες!

-Συμπλήρωση Μηχανογραφικού-

«Η σημερινή δεν είναι καλή εποχή για τους ηλικιωμένους». Αυτή είναι μια άποψη που ακούγεται συχνά. Αυτή η άποψη, όμως, είναι ηλίθια, γιατί για να φτάσει κανείς στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, σημαίνει ότι έχει μέτρο σύγκρισης. Και στην περίπτωση αυτή δεν το έχει! Σε άλλες εποχές ο μέσος όρος ζωής ήταν πολύ μικρός. Άρα σε άλλες εποχές οι άνθρωποι που έφταναν στην τρίτη ηλικία αποτελούσαν είδος πιο σπάνιο και από το χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων. Κάποιοι δεν κατάφερναν καλά καλά να διανύσουν ούτε την πρώτη ηλικία, αρκετοί έφταναν στη δεύτερη κι εκεί … «έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες». Οδηγούμαστε, λοιπόν, αβίαστα στο συμπέρασμα ότι μέτρο σύγκρισης δεν υπάρχει και άρα δεν μπορεί ο καθένας να βγαίνει και αυθαίρετα να τσαμπουνάει ότι «η σημερινή δεν είναι καλή εποχή για τους ηλικιωμένους»!
Εγώ πιστεύω ότι η εποχή μας φάνηκε σκληρή μόνο στους ηλικιωμένους που απόκτησαν κάποια στιγμή παιδιά από … έθιμο (όλοι αποκτούν, ας αποκτήσουμε κι εμείς μερικά, να έχουμε) και με την πίστη ότι αυτά (τα παιδιά) θα τους έφερναν ένα ποτήρι νερό στα γεράματα. Αυτοί έπαιξαν και έχασαν, γιατί το ποτήρι με το νερό μάλλον τους το φέρνει μια νοσοκόμα στον οίκο ευγηρίας που τους έχουν κλείσει τους καημένους. Κατά τα άλλα η εποχή μας είναι πολύ καλή για τους ηλικιωμένους και μόνο επειδή αυτοί υπάρχουν! Κι αυτό, που δεν είναι λίγο -άρα είναι πολύ- δεν είναι ο μόνος λόγος που με κάνει να πιστεύω αυτό το πράγμα.
Οι άνθρωποι τρίτης ηλικίας σήμερα έχουν κάθε λόγο να είναι ευτυχείς και φροντίζουν γι αυτό τα εγγόνια τους. Θα μου πείτε τι σόι βδελυρά (που σημαίνει γλοιώδη) εγγόνια είναι αυτά που φροντίζουν για την ευτυχία των παππούδων τους και κυρίως πώς το καταφέρνουν αυτό; Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση την ξέρω και τη γράφω για να την ξέρετε κι εσείς και να μην αισθάνεστε πολύ ανόητοι. Τα σημερινά εγγόνια φροντίζουν γι αυτό μέσω της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η δουλειά μου μού πρόσφερε απλόχερα την ατυχία να ζήσω από κοντά τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών αρκετών τελειοφοίτων για μια ακόμα χρονιά. Ατυχία; Ναι, ατυχία! Μα, θα σκεφτεί κάποιος, ατυχία να βιώνεις με τα παιδιά μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές της ζωής τους; Εγώ σε αυτόν τον κάποιον λέω ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και άμα δεν το θεωρεί ατυχία αλλά τύχη, να το ζήσει αυτός την επόμενη χρονιά. Γιατί, όταν δίπλα σου έχεις κάποιον που εξωτερικά μοιάζει με παιδί αλλά στο μυαλό και την ψυχή του είναι πιο γέρος και από τον Μπέντζαμιν Μπάτον στα πρώτα χρόνια της ζωής του(!), τότε το πράγμα μπερδεύεται χειρότερα και από καλώδιο hands free.
Λοιπόν, οι επιλογές σχολών και ίσως μελλοντικού επαγγέλματος από τους περισσότερους «νέους γέρους» ήταν επιλογές που με ευκολία θα τις έκανε και ο Παρθενώνας. Γιατροί και γιατρίνες, δάσκαλοι και δασκάλες, στρατιώτες και στρατιωτίνες θα μας φλομώσουν και πάλι. Παράλληλα, σχολές που προσφέρουν έστω και υπόνοια ένταξης στη σιγουριά του δημοσίου πήραν κι έδωσαν. Και μη με ρωτήσετε «τι», γιατί αγνοώ και τι πήραν και τι έδωσαν και το ομολογώ ανερυθρίαστα! Σχολές παραδοσιακές είχαν τον πρώτο λόγο ενώ σχολές με σύγχρονα αντικείμενα αποτέλεσαν επιλογές με καρδιά πιο βαριά κι από την πυραμίδα του Χέοπα. Η πλειονότητα των τελειοφοίτων λειτούργησε σε μια τόσο καθοριστική επιλογή με κριτήρια του Μωυσή.
Τα περισσότερα παιδιά, οι «νέοι γέροι» δηλαδή, αγνοούν το αντικείμενο σχολών που δεν είναι αρκετά παραδοσιακές. Σε αυτό μάλιστα έχουν και τη συμπαράσταση των γονιών τους: «παιδιά είναι, πού να ξέρουν»; Μα τι λέει ο … γονιός! Άμα δεν ξέρουν καλέ μου γονιέ, κράτα τα στο σπίτι και άμα με το καλό σιτέψουν και μάθουν, τα ξαμολάς στην κοινωνία. Δηλαδή, ούτε αυτά ούτε εσύ ήξερες εδώ και χρόνια ότι κάποτε θα έφτανε η στιγμή να επιλέξει ο Λαλάκης και η Λαλάκα τι θα κάνει στο μέλλον; Και άμα το ήξερες, τι έκανες γι αυτό; Αμ τίποτα δεν έκανες και τώρα τρέχετε οικογενειακώς σε μάντισσες, χαρτορίχτρες και φλιτζανούδες;
Τα σημερινά εγγόνια στρέφονται μαζικά σε σχολές και επαγγέλματα βγαλμένα από την εποχή των Παγετώνων. Οποιαδήποτε επιλογή εμπεριέχει πρωτοτυπία, ρίσκο, προσπάθεια, αγώνα απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη (μάλλον χωρίς ούτε πρώτη σκέψη). Απορρίπτονται ακόμα και από εκείνους που μέχρι να φτάσει η στιγμή του μηχανογραφικού το έπαιζαν ανένδοτοι και ταγμένοι σε φευγάτες επιλογές!
Οι περισσότεροι και από τους φετινούς υποψηφίους υπήρξαν πιο απογοητευτικοί και από το Σάκη Ρουβά στη Eurovision! Δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τα περιορισμένα όρια των προηγούμενων γενιών. Δε θέλησαν να απορρίψουν παραδοσιακά στερεότυπα. Δεν προχώρησαν σε ρήξεις και σε ανατροπές κατεστημένων αντιλήψεων. Δεν τόλμησαν να επαναστατήσουν ακόμα και εκείνοι που λίγους μήνες πριν κατέβαιναν στους δρόμους διεκδικώντας ανατροπές. Οδηγήθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίσταση σε δρόμους που ζέχνουν κομφορμισμό. Υπάκουσαν σε όλους εκείνους τους κανόνες που μισούν και λογικά έπρεπε να αμφισβητούν. Παραδόθηκαν σε επιλογές που δηλώνουν απόλυτο φόβο για την πραγματικότητα, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους. Σύρθηκαν σε επιλογές που θα έκαναν ευτυχισμένους τους παππούδες τους. Βέβαια, αν αυτοί (οι παππούδες) πάσχουν ήδη από Αλτσχάιμερ, δε θα πάρουν χαμπάρι το παραμικρό. Οπότε ούτε καν αυτοί δε θα είναι ευτυχισμένοι!

Στη φωτο ο Μωυσής κρατώντας το Μηχανογραφικό του!