Είναι οι ευχές, ανόητε!!!

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Λάρισα, down town. Μόλις 8 π.μ.! Μα πόσο σκοτάδι μπορεί να έχει;;; Έξω. Γιατί μέσα έχω ανάψει φώτα, άρα δεν έχει σκοτάδι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φανταστεί έτσι αυτή τη μέρα. Ούτε κάπως έτσι. Κάποιες… ατυχείς συμπτώσεις με έχουν φέρει στον χώρο εργασίας μου. Μπορώ να αρχίσω να γκρινιάζω. Μέρα που είναι, το δικαιούμαι νομίζω. Αλλά δεν θα το κάνω. Μια ακόμα μέρα είναι. Κι ας την έχουμε περιβάλλει με συμβολισμούς. Κι ας την έχουμε φορτώσει με χίλια δυο (1002) στερεότυπα. 

Σε τίποτα δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες. Κόσμος χαίρεται, κόσμος λυπάται, κερδίζει, χάνει, ερωτεύεται, αρρωσταίνει, γίνεται καλά, γεννιέται, πεθαίνει, αγαπάει, μισεί, γελάει, ξεχνάει, θυμάται, κλείνει συμφωνίες, χάνει τη δουλειά του, κοιμάται, ξυπνάει, σκέφτεται, διαβάζει, γράφει, ανοίγει το μαγαζί του, ταξιδεύει, βαριέται, διασκεδάζει, συμβιβάζεται… Απλά, κόσμος που, απλώς, κάνει τη δουλειά του (τι ωραίο παράδειγμα χρήσης του «απλώς» και του «απλά»!!!). 

Γι αυτό λέω ότι δεν διαφέρει και πολύ. Εντάξει, θα ακούσουμε και θα πούμε περισσότερες ευχές. Αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε δεν είμαστε και λαός που του λείπουν αυτές, για να περιμένουμε μια τέτοια μέρα. Από τη στιγμή που θα ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι τη στιγμή που θα τα κλείσουμε (ή έστω λίγο πριν) μια ευχή στο στόμα έχουμε. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ευχόμαστε. Ο ένας στον άλλον αλλά και στον εαυτό μας. «Καλημέρα», «Καλό βράδυ», «Καληνύχτα», «Καλό ξημέρωμα», «Καλό μεσημέρι», «Καλό απόγευμα», «Καλή τύχη», «Καλό τυχερό», «Με ένα καλό παιδί (ή κορίτσι, γιατί το κορίτσι δεν πιάνεται για παιδί… συνήθως)», «Καλό κουράγιο», «Καλό καφέ», «Καλή όρεξη», "Καλή χώνεψη», «Καλό ταξίδι»… Οπότε, με τόσες και τόσες ευφάνταστες, καθημερινές ευχές, οι Χριστουγεννοπρωτοχρονιάτικες θα μας βλάψουν; Σιγά και μην! Πάντως, ποτέ δεν το είχα σκεφτεί τόσο συνολικά. 

Μα είμαστε με τα καλά μας; Εμείς σπαταλάμε περισσότερη σκέψη για να εντοπίσουμε την κατάλληλη ευχή παρά για να υλοποιήσουμε αυτό που ευχόμαστε. Και πιθανότατα, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, εξαιτίας των υπέρμετρα πολλών ευχών. 

Είναι οι ευχές που μας οδήγησαν στην κρίση! Πιστεύουμε ότι είναι αρκετό. Ευχόμαστε, για να μην κάνουμε και πολλά. 

Αν προσπαθήσει κάποιος, από εκείνους που για τα πάντα δημιουργούν μια στατιστική, να συμμαζέψει όλο αυτό το καθημερινό ευχολόγιο, θα έχουμε κατακτήσει μια θέση στα βραβεία Guinness, που είναι πολύ ωραία και σημαντικά βραβεία. Από την άλλη, ακόμα και ο πιο άσχετος περί των οικονομικών θεμάτων, θα καταλάβαινε ότι ο Έλληνας σπαταλάει δεκάδες εργατοώρες σε ευχές. Τρέλα! Φτάνω σε σημείο να πιστεύω ότι εμείς δεν χρειαζόμαστε Μνημόνια σαν αυτά τα «επονείδιστα» που μας έχει επιβάλει το απάνθρωπο, νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό κατεστημένο. Εμείς χρειαζόμαστε «Ευχομνημόνιο». Μάλιστα, «Ευχομνημόνιο». 

Ο κάθε ανόητος τώρα θα σκέφτεται (σιγά και μην μπορεί να το κάνει) «και τι στο καλό είναι ένα “Ευχομνημόνιο”;». Μα, ανόητέ μου, ένα «Ευχομνημόνιο» είναι σαν όλα τα άλλα. Περιλαμβάνει περικοπές, απολύσεις, πίεση, ανεξάντλητους φόρους, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας της ζωής με στόχο που δεν τον έχει ανακαλύψει ποτέ κανείς, έστω κι αν όλοι ισχυρίζονται ότι στόχος είναι το συμμάζεμα. Το «Ευχομνημόνιο» είναι, λοιπόν, αυτό που ξεκάθαρα δηλώνει η λέξη. Ένα Μνημόνιο για τις ευχές. Αφού ως λαός οδηγηθήκαμε σε κρίση και σε πτώχευση και σε μιζέρια και σε ανέχεια και σε κατάθλιψη και σε αυτοκτονίες, εξαιτίας των πολλών ευχών, είναι καιρός να μπει μια τάξη. 

Εδώ, λοιπόν, έρχεται το «Ευχομνημόνιο» και θεσπίζει μέτρα επονείδιστα. Επιβάλλει περικοπές στις ευχές. Επιβάλλει και μέτρα για τους παραβάτες. Κάθε Έλληνας θα δικαιούται μία, άντε δύο το πολύ ευχές καθημερινά. Αν αυτό δεν αρκεί, θα δικαιούται μία, άντε δύο το πολύ ευχές, σε εβδομαδιαία βάση. Πόσο σκληρό Θεέ μου! Ναι αλλά έτσι θα μπει τάξη. Εκεί να δεις πρωτογενές πλεόνασμα. Βάλτε τα κάτω ή στο τραπέζι ή κάπου αλλού (όχι στο πόδι, όμως, γιατί δεν πρόκειται για δουλειά του ποδαριού) και θα δείτε πόσες εργατοώρες μπορούν να εξοικονομηθούν. Ούτε παραπανήσιοι φόροι ούτε άλλες περικοπές στους μισθούς ούτε απολύσεις ούτε δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εννοείται, βέβαια, ότι πρέπει να υπάρξουν και αντίστοιχες ποινές για τους παραβάτες. 

Ούτε ΔΝΤ ούτε τίποτα! Άντε ίσως ένα ΔΕΤ (Διεθνές Ευχετικό Ταμείο). Γιατί δεν είμαστε και άνθρωποι να μας έχει κανείς εμπιστοσύνη. Τη θέλουμε την επιτήρησή μας. Μωρέ, του Έλληνα ο τράχηλος υπομένει και παραϋπομένει τους ζυγούς (όχι το ζώδιο). 

Ορίστε η λύση. Καθόμαστε και χάνουμε τον καιρό μας με οικονομικά μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτή κι αν είναι διαρθρωτική αλλαγή. Τα πάνω κάτω. Κι εγώ αισθάνομαι σχετικά υπερήφανος που τα σκέφτηκα όλα αυτά (περιμένοντας τους τεχνίτες να τελειώσουν τη δουλειά τους) και μάλιστα τόσο μα τόσο πρωί. Τελικά είμαι άνθρωπος πάσας (όχι ποδοσφαιρικής) ώρας. Δημιουργικός και καινοτόμος. Και αισθάνομαι ικανοποίηση που τα σκέφτηκα και τα καθαρόγραψα στο τέλος της χρονιάς. Ωραίο κλείσιμο. Σωτήριο για το έθνος. Ανατρεπτικό για την οικονομία. Ίσως σκέψη για Νόμπελ (κι αυτά είναι πολύ ωραία και εξίσου σημαντικά βραβεία). 

Τι καλύτερο να προσδοκώ για την επόμενη χρονιά; 

Ίσως να κοιμηθώ λίγο παραπάνω την επόμενη παραμονή Πρωτοχρονιάς! 

Ο κ. Ζάχος, υιοθετώντας τα ανάλογα στερεότυπα, 

εύχεται σε όλους ένα υπέροχο, δημιουργικό, κερδοφόρο, γεμάτο υγεία 2014!!!