Από τη χώρα μας λείπουν πολλά. Η αξιοκρατία, το μέτρο, η παιδεία, η αισθητική, η διάθεση για συνεργασία, ο αλτρουισμός, η οργάνωση. Τελικά λείπουν πάρα πολλά. Αυτό θα μπορούσε να μας κάνει απαισιόδοξους. Θα μπορούσε αλλά αδυνατεί. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή έχουμε συνειδητοποιήσει ένα πράγμα. Έχουμε καταλάβει ότι υπάρχουν εκείνοι που αγωνιούν γι αυτές αλλά και άλλες ελλείψεις μας και αγωνίζονται για την κάλυψή τους. Και τα πρόσωπα αυτά είναι οι πολιτικοί ή τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς.
Αδιαμφισβήτητο παράδειγμα η συνειδητοποίηση από το υπουργείο Παιδείας μας ότι μας λείπει κάτι ακόμα. Και το ανακάλυψε, πριν καν εμείς, οι απλοί πολίτες, νιώσουμε τη συγκεκριμένη έλλειψη. Και τι ήταν αυτό που έλειπε από μια χώρα βουτηγμένη στην κρίση και την παρακμή;
Μα μια ακόμα σχολή Αρχιτεκτονικής!
Πώς μπορεί να μην καμαρώνουμε; Οι κακεντρεχείς, που δε λείπουν από πουθενά, θα πουν: «Σιγά την έλλειψη». Ναι αλλά θα βρεθώ εγώ, ο επίσης απλός πολίτης, και θα τους απαντήσω: «Βρε ανόητα, γι αυτό εσείς είστε εκεί που είστε και ο υπουργός είναι... υπουργός». Αυτός άλλωστε δεν είναι ο ρόλος των υπουργών και των πολιτικών εν γένει; Να σκέφτονται πριν από μας για εμάς.
Πώς, βρε, μια χώρα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων -που μειώνονται διαρκώς- να οδηγηθεί στην επιθυμητή ανάπτυξη διαθέτοντας μόνο έξι όλες κι όλες Αρχιτεκτονικές; Μπορεί; Όχι βέβαια. Η χώρα είχε βαλτώσει ακριβώς γι αυτό. Τώρα, με εφτά Αρχιτεκτονικές πλέον ο δρόμος της ανάπτυξης ανοίγει διάπλατα. Γίνεται λεωφόρος. Άλλοι διακόσιοι αρχιτέκτονες κάθε χρόνο στην αγορά λύνουν το πρόβλημα. Το φτωχό μυαλό του μέσου Έλληνα είναι σαφές ότι αδυνατεί να αντιληφθεί τις προοπτικές που διανοίγονται αλλά γι αυτό είμαι πάλι εγώ εδώ και προσπαθώ να διευκρινίσω το βαθυστόχαστο σκεπτικό. Νιώθω την υποχρέωση να το κάνω, γιατί οι φαρμακόγλωσσες θα μιλήσουν για ψηφοθηρία και για λαϊκισμό και για άσκοπες σπατάλες και για άλλα τέτοια που καμιά σχέση, κατά την ταπεινή γνώμη μου, έχουν με την πολιτική ζωή της χώρας μας.
Κλαιγόμαστε για την κρίση, τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες για την κατάντια μας, καταδικάζουμε συλλήβδην τους πολιτικούς για τη χρεοκοπία μας. Και βέβαια, ισχυριζόμαστε ότι επιθυμούμε την ανάπτυξη. Ωραία. Και πώς βρε κουτά θα οδηγηθούμε σε αυτήν; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση; Ελάτε, δεν είναι δύσκολο. Βασική προτεραιότητα για την ανάκαμψη είναι, τι άλλο, ο σχεδιασμός! Υπόδειγμα λογικής σκέψης. Απίθανη κάθε αντίρρηση. Και ποιος βρε ανόητα ζωντόβολα μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του σχεδιασμού; Ποιος μπορεί να σχεδιάσει καλύτερα από έναν αρχιτέκτονα;
Τόσο απλό. Φτάσαμε ήδη στην ουσία της υπουργικής σκέψης. Αφού οι αρχιτέκτονες μπορούν να σχεδιάζουν καλύτερα από τον καθένα, χρειαζόμαστε μερικούς ακόμα τέτοιους. Και πού θα τους βρούμε; Εισαγωγή θα κάνουμε; Τις είδαμε κι αυτές. Κάτι Renzo Piano και Santiago Calatrava που φέραμε, τι έκαναν; Κάτι εργάκια, γεμάτα πρωτοπορία και καινοτομία, όλο πόζα και ιδέα. Οπότε θα τους δημιουργήσουμε μόνοι μας. Και πώς θα το πετύχουμε αυτό; Μα με την ίδρυση μιας ακόμα Αρχιτεκτονικής στα Γιάννενα. Τι έχετε να πείτε τώρα κακεντρεχείς και μικροπρεπείς; Μάλλον το παραμικρό. Έτσι είναι η ανάπτυξη. Απαιτεί μεγαλόπνοη σκέψη και αποφασιστικότητα.
Θα μπορούσα να είμαι ήσυχος πια αλλά η αθλιότητα του μέσου Έλληνα δε με αφήνει. Θα βρεθούν, και τώρα, εκείνοι που θα προσπαθήσουν να υποτιμήσουν, να ειρωνευτούν και να αποδομήσουν το σκεπτικό. Εκείνοι που θα μιλήσουν για απόφαση που επαναπροσδιορίζει την έννοια της βλακείας, της ανοησίας και του λαϊκισμού μαζί. Συνηθισμένοι είμαστε από αυτά. Από μικρότητες που μας κρατούν πίσω, άλλο τίποτα. Θα πουν κάποιοι ότι δε μας χρειάζονταν άλλοι αρχιτέκτονες. Ότι ήδη διαθέτουμε πολλούς. Ότι αυτοί οι πολλοί αρχιτέκτονες βιώνουν την ανεργία, δεν έχουν αντικείμενο ενασχόλησης. Δείχνει λογικό αλλά δεν είναι. Αν ήταν, ήδη θα είχαμε εντοπίσει το δρόμο της ανάκαμψης. Συμβαίνει; Όχι βέβαια! Και τι δείχνει αυτό; Ότι το αρχιτεκτονικό δυναμικό της χώρας δεν επαρκεί. Και άρα πού καταλήγουμε πάλι; Φυσικά στην ανάγκη παραγωγής μερικών εκατοντάδων ακόμα αρχιτεκτόνων.
Και δεν αντέχω πια την γκρίνια. Αν θέλουμε ανάπτυξη, είναι ανάγκη να επενδύσουμε σε αυτήν. Τα γούστα πληρώνονται. Ας δούμε την απόφαση με ανοιχτό πνεύμα. Μπορεί με τη συγκεκριμένη απόφαση να φορτωνόμαστε μερικά ακόμα οικονομικά βάρη ως βαρυγκωμούντες φορολογούμενοι αλλά τι σημαίνει αυτό μπροστά στην ανάπτυξη που θα φέρει.
Απλώς σκέφτομαι: «Γιατί μόνο ΜΙΑ ακόμα Αρχιτεκτονική;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου