"U Can't Touch This"

Πριν ένα δυο χρόνια μου συνέβη το εξής αδιανόητο -όπως πίστευα τότε. Άρθρο μου δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα της Ζακύνθου. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Άρθρα γράφω και -εκτός του ιστολογίου μου- τα δημοσιεύω σε εφημερίδες. Το παράδοξο ήταν ότι είχε δημοσιευθεί με διαφορετικό -τελείως βλακώδη- τίτλο. Το ακόμα πιο παράδοξο ήταν ότι δεν είχε δημοσιευθεί με το όνομά μου αλλά με το όνομα άλλου «συγγραφέα», ο οποίος τύχαινε να είναι «αρχισυντάκτης» της εφημερίδας. Στην επικοινωνία που είχαμε ισχυρίστηκε ότι είχε γίνει λάθος από την υπεύθυνη(;) και εκ παραδρομής δε δημοσιεύθηκε η πηγή και ο πραγματικός συγγραφέας. Είχα γελάσει πολύ ακούγοντας δικαιολογίες που μόνο ένας απόλυτα και βεβαιωμένος με ιατρική γνωμάτευση ηλίθιος μπορούσε να δώσει. Δηλαδή, η υπεύθυνη(;) άλλαξε το όνομα του συγγραφέα, άλλαξε τον τίτλο, πρόσθεσε κάποια ανόητα σχόλια και όλα αυτά με δική της πρωτοβουλία; 

Πριν μια εβδομάδα μου συνέβη το εξής -πριν μερικά χρόνια θα πίστευα αδιανόητο. Δύο (1 + 1) άρθρα μου δημοσιεύθηκαν με διαφορά λίγων ημερών στην ίδια εφημερίδα της Ζακύνθου. Τι σύμπτωση! Ανάρπαστος είμαι στο νησί! Αυτή τη φορά με τον πρωτότυπο τίτλο. Και πάλι, όμως, με το όνομα άλλου «συγγραφέα». Μετά από μικρή έρευνα ανακάλυψα ότι αυτός ο άλλος «συγγραφέας» διατηρεί φροντιστήριο στη Ζάκυνθο. Με απλά λόγια πρόκειται για συνάδελφο(;). Το άρθρο μου μάλιστα -με το όνομα του άλλου- βρέθηκε αναρτημένο και σε άλλες ιστοσελίδες. Πάταγο έκανε ο αθεόφοβος. Είπαν στον τρελό να χ€$σει, έκατσε και ξεκ...θηκε. Ο αθεόφοβος μάλιστα, δεχόταν και συγχαρητήρια για όσα σκέφτηκε(;) και έγραψε(;) και όλο καμάρι ευχαριστούσε για τα καλά λόγια. Στην επικοινωνία που είχαμε προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο ίδιος βέβαια, δεν είχε την παραμικρή ευθύνη. Κάποιο λάθος είχε γίνει στην ηλεκτρονική ταχυδρόμηση προς την εφημερίδα και δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση από τον ίδιο και είναι καλός άνθρωπος και δεν είναι μικρό παιδί και, και, και... 

Μπούρδες, γελοιότητες, μετριότητες, χυδαιότητες... Εμένα, βέβαια, που είμαι εξαιρετικά ματαιόδοξος με φτιάχνει το γεγονός ότι τα άρθρα μου έχουν τέτοια πέραση, ώστε να αποτελούν αντικείμενο λογοκλοπής. Σημαίνει ότι η πένα μου έχει φανατικούς οπαδούς. Μάλιστα, δεν έχω πρόβλημα να δέχομαι παραγγελίες και να γράφω ό,τι τραβάει η ψυχή κάποιου. Αλλά μέχρι εκεί. Συγκρατηθείτε λίγο βρε κακομοίρηδες. Είναι δυνατόν ο ένας να το παίζει αρχισυντάκτης, ο άλλος να το παίζει καθηγητής και κανείς τους να μην έχει λίγη τσίπα! Βρε ζωντόβολα, δεν έχετε ακούσει για τον κλέφτη και τον ψεύτη που τον πρώτο χρόνο χαίρονται; Βρε πιο ανόητοι και από την ανοησία που κάνατε, δεν έχετε καταλάβει ότι στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας όσο εύκολο είναι να κλέψετε κάτι, άλλο τόσο εύκολο είναι και να αποκαλυφθεί η απάτη σας; 

Και οι δυο -εξίσου ατάλαντοι και μικροπρεπείς- μου θύμισαν βλαμμένα μαθητούδια. Αυτά που, εξαιτίας της τεμπελιάς και της ανεπάρκειάς τους, αντιγράφουν ασκήσεις, ξεπατικώνουν εργασίες και τις παρουσιάζουν ως δικές τους. Όταν, μάλιστα, ο εκπαιδευτικός -έχοντας καταλάβει την κουτοπονηριά τους- εκδηλώνει θαυμασμό για το αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους, γελοιοποιούνται περαιτέρω αποδεχόμενα τους επαίνους χωρίς συστολή. Ο μαθητής-μύδι έχει πειστεί ότι τα κατάφερε πολύ καλά, έχει παραμυθιαστεί ότι η δουλειά είναι δική του. 

Ε λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει παντού. Ο μαθητής-κουνουπίδι συνήθως εξελίσσεται σε κουνουπιδοκαθηγητή, κουνουπιδοαρχισυντάκτη, κουνουπιδοπολιτικό, κουνουπιδογονιό. Ακόμα και στην εποχή των γενετικά τροποποιημένων είναι δύσκολο να μεταλλάξουμε το άτομο-κουνουπίδι σε άτομο-ευφυές. Και άντε ο ατάλαντος αρχισυντάκτης, μετά από χρόνια απομάκρυνσης από τη μαθητική ζωή, έχει ξεχάσει τις καζούρες που έτρωγε ως μαθητής κάθε που έκλεβε εργασίες. Αμ ο άλλος, ο ατάλαντος εκπαιδευτικός; Τι θα πει στο στουρνάρι-μαθητή του που αντιγράφει τη δουλειά άλλων; Πώς θα τον αντικρίσει, τη στιγμή που και αυτός τα ίδια κάνει; Θα του μιλήσει για ηθική, για την αξία της προσωπικής προσπάθειας; Θα του δείξει πόσο γελοίο, απαράδεκτο, χυδαίο, βλακώδες είναι αυτό που κάνει; 

Αποδεικνύεται ότι «η βλακεία είναι ανίκητη και είναι αδύνατο να τα βάλεις μαζί της». Στους βλάκες, λοιπόν, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας δεν έχω παρά να αφιερώσω το απόσπασμα από το «Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας» του C. M. Cipolla. «Απέναντι σε ένα ηλίθιο άτομο οποιαδήποτε προετοιμασία άμυνας είναι αδύνατη. [...] Μπροστά σε ένα ηλίθιο πρόσωπο, είναι κανείς ολοκληρωτικά στο έλεός του. [...] Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, ο βλάκας θα εμφανιστεί ξαφνικά για να καταστρέψει τα σχέδιά σου, να σου χαλάσει την ησυχία, να σου περιπλέξει τη ζωή και τη δουλειά, ... κι όλα αυτά χωρίς κακία, χωρίς τύψη και χωρίς λόγο. Βλακωδώς». Και επειδή είναι απίθανο να νικήσουμε κάποτε τη βλακεία, μας μένει απλώς να τη γελοιοποιούμε διαρκώς. Είναι μια κάποια εκδίκηση.

ΥΣ: Αγαπητοί λογοκλόποι, με την κλοπή της προσπάθειας των άλλων απλώς γίνεστε αντικείμενο χλευασμού και περιφρόνησης. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που λέγεται δημιουργικότητα είναι αδύνατο να το κατανοήσετε και πολύ περισσότερο... να το αγγίξετε ποτέ!!!

*Ο κ. Ζάχος πιστεύει ότι η καλή εφημερίδα της Ζακύνθου 

αποκλείεται να δημοσιεύσει το συγκεκριμένο άρθρο, έστω και με το όνομα άλλου!