Εκλογές, silver alert…

Οι Έλληνες πολίτες -αυτό το εξαιρετικά ευφυές είδος του πλανήτη- λατρεύουν τις εκλογές. Μη με παρεξηγήσετε. Δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση ότι οι Έλληνες είναι πολιτικοποιημένοι. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα γνώριζαν για ποιο λόγο γίνονται εκλογές και για ποιο λόγο συμμετέχουν σε αυτές. Κάτι τέτοιο, όμως, δε συμβαίνει επουδενί. Λαός και «πολιτικοί» είναι απολίτικοι. Τόσο ο μεν (λαός) όσο και οι δε («πολιτικοί») αγνοούν τι είναι αυτό που λέγεται «εκλογές» και βέβαια αγνοούν τον πραγματικό λόγο για τον οποίο γίνονται. Παρόλ’ αυτά τις λατρεύουν. Χρόνια τώρα. 

Οι πολιτικοί έχουν την αίσθηση ότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία ανάδειξής τους σε μια καλοπληρωμένη θέση εξουσίας. Από τη στιγμή που θα εκλεγούν ανάθεμα κι αν ξέρουν τι να κάνουν. Κάποτε, βέβαια, είχαν δουλίτσα. Διόριζαν κομματικούς οπαδούς σε θέσεις του δημοσίου. Αν τέτοιες θέσεις δεν υπήρχαν, απλώς τις δημιουργούσαν. Όταν το μαγαζί βάρεσε κανόνι, η δουλειά τους τέλειωσε. Βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο. Πλέον η μόνη δουλειά που μπορούν να κάνουν είναι να φουσκώνουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, κατά προτίμηση σε τραπεζικό ίδρυμα του εξωτερικού, ώστε τα χρήματά τους να είναι εξασφαλισμένα από τις βλακώδεις επιλογές της εγχώριας πολιτικής. Άρα από τους ίδιους και τις βλαμμένες αποφάσεις τους. Άλλωστε αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ποιοι μας κυβερνούν, οπότε δεν αναλαμβάνουν το παραμικρό ρίσκο. 

Στα ίδια και χειρότερα χάλια έχουν περιέλθει οι πολίτες. Μέχρι να βαρέσει κανόνι το μαγαζί, θεωρούσαν ότι εκλογές είναι μια διαδικασία επιλογής εκείνων που θα τους εξασφάλιζαν μια θεσούλα στο μαγαζί ή πρόσβαση στο ταμείο του με την ανάθεση κάποιων έργων. Η πτώχευση του μαγαζιού είχε παρενέργειες και στη δική τους κοσμοθεωρία. Έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Στην προσπάθεια να βρουν άλλο λόγο για τη συμμετοχή τους, έδωσαν στις εκλογές διαφορετικό νόημα. Τις είδαν σαν «silver alert». Μέσω των εκλογών αναζητούν τον εξαφανισμένο πατερούλη που θα τους προστατεύσει, θα συγχωρήσει τα λάθη που έκαναν. Θα τους παραμυθιάσει ότι δεν ήταν τελείως ηλίθιοι που άπλωσαν τα πόδια τους έξω από το πάπλωμά τους. Θα τους παρηγορήσει λέγοντάς τους ότι παρασύρθηκαν από... (η φαντασία μου αδυνατεί να εντοπίσει από ποιον). Θα τους εκφράσει τη στοργή του, θα τα βάλει με τους κακούς που μας δάνειζαν ασύστολα. Θα αναλάβει την ευθύνη να τους βγάλει από τα αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει και για τα οποία, όπως όλοι έχουμε γνωρίζουμε, ουδεμία ευθύνη φέρουν. Οι άλλοι φταίνε. Πάντα το έκαναν άλλωστε (δηλαδή να φταίνε). 

Κάπως έτσι βαδίσαμε μέχρι τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση. Πολιτικοί και πολίτες βρήκαν το νόημα και μάλλον τα βρήκαν μεταξύ τους. Οι πολιτικοί συνειδητοποιώντας ότι οι δυνατότητες για παροχές έχουν εκλείψει και κυρίως ότι γι αυτό έχουν πειστεί και οι πολίτες, έκαναν το αυτονόητο. Υπόσχονται περισσότερα!!! Διορισμοί, αποκατάσταση απολυμένων, επαναφορά μισθών σε προ κρίσης επίπεδα, δημιουργία θέσεων εργασίας και φυσικά και πάνω από όλα το Άγιο Δισκοπότηρο των υποσχέσεων: Έξοδος από τα μνημόνια και απελευθέρωση από τα δεσμά των δανειστών. 

Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί το κάνουν αυτό τη στιγμή που και οι ίδιοι και οι πολίτες γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους υποσχέσεις είναι ανέφικτες. Ο λόγος είναι απλός. Είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν. Η προεκλογική εκστρατεία ανέκαθεν στηριζόταν σε υποσχέσεις. Αγνοούν το περιεχόμενο μιας, διαφορετικού επιπέδου και αισθητικής, εκλογικής αναμέτρησης. 

Οι Έλληνες πολίτες απλώς προσαρμόστηκαν σε αυτό το κλίμα τάχιστα αποδεικνύοντας το επίπεδο ευφυΐας τους για μια ακόμη φορά. Ακούει κανείς πολίτες να λένε ότι θα ψηφίσουν τον Τάδε επειδή ΔΕΝ θα κάνει, όταν έλθει εν τη βασιλεία του, όσα ισχυρίζεται σήμερα. Ακούει και δεν πιστεύει στα αφτιά του. Ποιος έχασε τη λογική, βέβαια, για να τη βρούμε εμείς; Μάλλον κανένας, οπότε πορευόμαστε με ό,τι έχουμε. Και μάλλον δεν έχουμε πολλά. 

Οι περισσότεροι απλώς ελπίζουν. Προσωπικά αγνοώ σε τι αλλά αυτό ελάχιστα επηρεάζει. Καλό είναι να ελπίζει κανείς. Για τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών οι εκλογές είναι σαν το λαχείο. Το αγοράζεις, για μερικές μέρες ελπίζεις και όταν γίνεται η κλήρωση χωρίς να κερδίσεις το παραμικρό το πετάς. Η ελπίδα πεθαίνει και πάμε για άλλα...

Οπότε μήπως οι πολίτες, αυτό το συμπαθέστατο είδος, έφτασε ο καιρός να σκεφτούν λογικά και να επιλέξουν σοβαρούς ανθρώπους που δεν υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια; Κάποιους που απλώς προτείνουν να οργανωθεί το κράτος, να περιοριστεί η διαφθορά και να μειωθούν οι σπατάλες; Λέω μήπως. Γιατί, ωραία και καλά είναι τα συνθήματα που μιλούν για την «ελπίδα» που άλλοτε «είναι εδώ» και άλλοτε «έρχεται» αλλά μήπως "έφτασε" ή "έρχεται" απλώς για να τα τινάξει μια και καλή εδώ;