Η ελπίδα είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Συνάμα είναι και ένα πολύ κακό πράγμα. Εξηγώ. Είναι εξαιρετικά ωραίο πράγμα όταν την περιμένει κανείς. Χαρές, κακό, χαμόγελα, αναγεννητική διάθεση, πανηγύρια, χαμός. Συνήθως αυτή η φάση κρατάει λίγο. Για την ακρίβεια κρατάει ελάχιστα. Αμέσως μετά έρχεται η διάψευση. Γιατί η ελπίδα συνήθως δεν έρχεται, ιδίως όταν περιμένεις να σου τη φέρουν delivery. Πάντα μα πάντα κάτι στραβώνει και ο deliverάς χάνει το δρόμο, παθαίνει ατύχημα, κάτι γίνεται, τέλος πάντων, και η παράδοση αναβάλλεται για τη... Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η φάση κρατάει πολύ. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν μόνιμη.
Το συμπέρασμα είναι ότι η ελπίδα δεν είναι σαν την πίτσα από την πιτσαρία της γειτονιάς. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά και οι αποστάσεις καθιστούν το εγχείρημα εφικτό. Όλα κινούνται σε πιο ανθρώπινα όρια. Δυστυχώς, όμως, η ελπίδα δε φτιάχνεται σε συνοικιακή πιτσαρία. Ούτε σε κομματικά γραφεία φτιάχνεται. Είναι λιγάκι πιο... μεταφυσική. Εκεί τα δεδομένα αλλάζουν. Οι αποστάσεις βλέπετε...
Κάπου εκεί χάνεται διαρκώς ο περιούσιος ελληνικός λαός ή τουλάχιστον η πλειονότητά του. Περιμένει την ελπίδα. Ο ίδιος δεν κάνει τίποτε και ποτέ για να τη φέρει. Όχι όχι, το μόνο που κάνει είναι να επιλέγει deliverά, αφού ο προηγούμενος εκλεκτός της καρδιάς και της ψήφου του διέψευσε τις προσδοκίες και μας άφησε (κυριολεκτικά) στον άσσο. Έτσι είναι αυτός ο λαός. Πάντα περίμενε. Μα από κάποιον καλό Θεό, μα από μια καλή μοίρα, μα από κάποιον πολιτικό. Πάντα στην αναμονή. Οι ουρές είναι το φόρτε μας. Να σηκώσει τα μανίκια και να στρωθεί στη δουλειά απλώς δεν παίζει. Να καθίσει κάτω και να βάλει την γκλάβα του να σκεφτεί τα λάθη του και να αναλάβει τις ευθύνες του είναι αμαρτία.
Έτσι τον γαλούχησαν οι γονείς, λίγο μετά οι εκπαιδευτικοί και αργότερα οι πολιτικοί που αναδείκνυε με το μυαλό που διέθετε και διαθέτει. Κατά τα φαινόμενα όχι ιδιαίτερα πολύ. Αυτός ο λαός δε φταίει ποτέ και για τίποτα. Του το έμαθαν οι γονείς, όταν έτρεχαν στους δασκάλους του για «να ζητήσουν το λόγο» για τους χαμηλούς βαθμούς του κακορίζικού τους. Του το δίδαξαν οι δάσκαλοι προσφέροντας σε κάθε «οικοδομικό υλικό», που λεγόταν μαθητής, απλόχερα μεγάλους βαθμούς, ώστε να αποφύγουν την επίσκεψη των αγριεμένων γονιών που θα διεκδικούσαν όσα το ζωντόβολό τους δεν άξιζε και δε θα κατάφερνε με προσωπική προσπάθεια στον αιώνα των αιώνων (αμήν).
Έτσι τελικά τον διαπαιδαγώγησαν οι ηγέτες του. Πάντα άκουγε ότι «ο λαός αυτός είναι ο καλύτερος, ο πιο φιλότιμος, ο πιο ευφυής, ο πιο δουλευταράς, ο πιο άμωμος και άσπιλος της οικουμένης ολάκερης, πάντα είχε δίκιο...». Ήταν οι περιστάσεις που πάντα τον οδηγούσαν σε βλακώδεις και αμετροεπείς επιλογές. Δε φταίει αυτός για τη διαφθορά. Μπορεί δηλαδή η διαφθορά να είναι αποτέλεσμα ψεκασμού, όπως θα ισχυριζόταν τμήμα της νέας κυβέρνησης; Δε φταίει για το χρέος. Σίγουρα όχι. Γι αυτό φταίνε εκείνοι οι παλιάνθρωποι (οι κουτόφραγκοι) που μας δάνειζαν αφειδώς, όπως ισχυρίζεται ολόκληρη η καινούρια -και κάθε προηγούμενη- κυβέρνηση. Δε φταίει για την αναξιοκρατία. Απλώς αυτός ο ευφυέστατος λαός αρνείται την αξιολόγηση. Η αξιοκρατία, λοιπόν, θα εμφανιστεί με τρόπο μαγικό, ως άλλος «από μηχανής θεός», και θα μας πει: «Βρε τα παιδιά! Τι γίνεται ρε λεβέντες; Όλα καλά; Ήρθα. Κουράστηκα λίγο αλλά ήρθα. Και τώρα βάλτε μπρος την αξιολόγησή σας γιατί αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δε γίνεται»!
Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε. Χρειάστηκαν λίγες μόνο μέρες για να συνειδητοποιήσουμε -λαός και εξουσία- ότι η ελπίδα δεν έρχεται με delivery και υποσχέσεις. Δεν έρχεται με λόγια. Η πραγματικότητα είναι ο εχθρός της και δυστυχώς όλοι εκείνοι που για μια ακόμα φορά υποσχέθηκαν τα άπιαστα, τώρα αρχίζουν και ξυπνούν από τον ωραίο και γαλήνιο ύπνο του δικαίου(;) που χαρίζει η... Αντιπολίτευση. Μαζί τους και μια μεγάλη μάζα Ελλήνων που προσδοκούσε ότι αυτή τη φορά διάλεξε το σωστό deliverά. Τον deliverά που με τελείως αντικομφορμιστικό τρόπο θα μας ξελάσπωνε, θα μας μείωνε τα χρέη, θα προχωρούσε σε νέους διορισμούς, θα χάριζε τα δάνεια... Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβουν όλοι αυτοί ότι υπήρχαν δύο μόνο δρόμοι. Και τώρα διαλέγουμε και παίρνουμε. Το δυσβάσταχτο δρόμο του ευρώ ή τον αβάσταχτο δρόμο της δραχμής. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Κάποιοι βέβαια, μιλούν για χαμένη αξιοπρέπεια που πλέον ξαναβρέθηκε. Δεν είμαστε πια η κατσαρίδα που την ποδοπατούν οι ξένοι. Ωραία. Πρέπει να είμαστε πολύ βλαμμένοι τελικά. Αξιοπρέπεια με τι κριτήρια; Μάλλον, για μια ακόμα φορά, τα απολύτως δικά μας. Θα μπορούμε πλέον να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να αναφωνούμε: «Είμαστε οι πιο αξιοπρεπείς εξαθλιωμένοι της οικουμένης. Τι καλά!!! Πεθαίνουμε από την πείνα αλλά το κάνουμε σαν Έλληνες». Μαυρίλα πιο μαύρη κι από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του στιλ «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Γιατί καθόλου αξιοπρεπείς είμαστε για όλους εκείνους που μας δάνεισαν και τώρα βλέπουν τα λεφτουδάκια τους να κάνουν φτερά σαν να ήπιαν λίτρα ολόκληρα red bull. Αλλά τέτοιοι είμαστε. Προτιμούμε από το να μας οδηγούν οι άλλοι σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, να ακολουθήσουμε με δική μας ευθύνη το βέβαιο δρόμο ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Κάποια στιγμή μόνο υπέμεινε κάτι Τούρκους για τετρακόσια χρόνια αλλά... από τότε μάθαμε και υπομένουμε τη σκλαβιά λιγότερο και με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Μακάρι όλα να πάνε καλά. Να βρεθεί ένας τρόπος ώστε και οι κουτόφραγκοι να μη χάσουν τα λεφτά τους και εμείς εδώ να πάψουμε να χορεύουμε τον αέναο χορό του Ζαλόγγου. Διαφορετικά ας βάλουμε μπρος το όραμα νέων εκλογών που θα ξαναγεννήσουν την ελπίδα. Βέβαια, αν συνεχίσουμε τις αερολογίες και τις μαγκιές τη βλέπω την ελπίδα. Τη βλέπω να έρχεται μαζί με την ανάσταση των νεκρών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου