Πενθήμερη εκδρομή: ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Λατρεύω να είμαι «κυρίαρχος λαός». Το λατρεύω περισσότερο κι από τη merenda. Και λατρεύω τη δημοκρατία. Ξέρετε, ψηφοφορίες, διαφορετικές απόψεις, ελευθερία λόγου, αλληλοσεβασμός... κι όλα αυτά τα ωραία. Διευκρινίζω, για να αποφύγω ατυχείς παρερμηνείες και απλοϊκά συμπεράσματα. 

Κι ενώ λατρεύω τα παραπάνω, έχω ένα μικρό προβληματάκι με το επερχόμενο δημοψήφισμα. Το βρίσκω ολίγον τι... faux. Αχρείαστο και μάλλον επικίνδυνο για τον κυρίαρχο λαό. Λένε κάποιοι ότι είναι πράξη δημοκρατίας και ότι στην Ελβετία γίνονται ετησίως δεκάδες δημοψηφίσματα. Ναι αλλά στην Ελβετία γίνονται με τις τράπεζες ανοιχτές και χωρίς έλεγχο κεφαλαίων. Ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ» σημαίνει κάτι ουσιαστικό για τον κυρίαρχο λαό μας; 

Έστω λοιπόν, ότι κυριαρχεί το «ΟΧΙ». Και; Λέει η κυβέρνηση ότι το «ΟΧΙ» θα της δώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Μα οι εκλογές δεν της έχουν ήδη δώσει αυτό το ρημάδι το χαρτί; Τι της έδωσαν; Παστουρμά; Πέντε μήνες πριν οι ίδιοι δεν διατείνονταν ότι με την εντολή του λαού θα έστηναν πανηγύρι αναλαμβάνοντας ρόλο οργανοπαιχτών και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη; Το ότι οι αγορές δε σηκώθηκαν για χορό μπορεί να σημαίνει ότι δε γουστάρουν το χορό. Μπορεί και να μην ξέρουν να χορεύουν. Οπότε, όσο καλά κι αν το παίζει το όργανο η κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι «τρεις λαλούν και δυο(;) χορεύουν». 

Οι δικοί μας, λοιπόν, θα περιφέρουν το «ΟΧΙ» από eurogroup σε eurogroup ως επιλογή του κυρίαρχου λαού. Και; Οι άλλοι (ήδη το έκαναν) θα τους αντιτείνουν ένα περήφανο: «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι». Θα αντιτείνουν τις διαθέσεις των δικών τους περήφανων λαών. Εντάξει, αυτοί μπορεί να μην είναι τόσο κυρίαρχοι όσο εμείς. Και όλοι γνωρίζουμε τι έκαναν, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αλλά είναι... περισσότεροι. Νομίζω μετράει αυτό σε μια δημοκρατία. Κυρίως, όμως, είναι εκείνοι που έχουν τους «παράδες» και δε θα δεχτούν να τους πούμε εμείς πώς θα τους διαθέσουν. Αποκλείεται να τρομάξουν τώρα και να μας πουν: «πάρτε λεφτά αβέρτα και λογαριασμό μη δώσετε, επειδή είστε πιο κυρίαρχοι». Κι αν σκεφτεί κανείς πώς διαχειριστήκαμε τους παράδες τους μέχρι τώρα... ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. 

Κάποιοι δίνουν στο «ΟΧΙ» μια ηθική και ιστορική χροιά. Συνδέουν αυτό το «ΟΧΙ» με ένα άλλο ΟΧΙ που είχε πει ένας κάποιος Μεταξάς. Νομίζω ότι ήταν δικτάτορας. Πάντως δικτάτορας ξεδικτάτορας το ξεφούρνισε το ΟΧΙ στους οχτρούς. Και που το είπε, όμως, εκείνο το «ΟΧΙ» (και άριστα έπραξε) τι έγινε; Το έλαβαν υπόψη οι οχτροί; Κάθισαν στα αβγά τους; Σιγά και μην. Σμπαράλια έγινε η χώρα και ο λαός μας και εμφύλιος ακολούθησε και άστα να πάνε. Μπορεί να αισθανόμαστε περήφανοι για εκείνο το «ΟΧΙ» αλλά ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Καταστροφή και χάος. Ηρωικό μεν αλλά χάος. 

Οπότε με το «ΟΧΙ» αποκλείεται να ασπρίσουν οι μέρες μας. Μήπως ένα βροντερό «ΝΑΙ» μας εξασφαλίσει μεγαλύτερη ασπρίλα; Τι είχες ΓιάΝη, τι είχα πάντα! Το πολύ πολύ οι δανειστές να εκτιμήσουν τη διάθεση του λαού να παραμείνει (έστω και διασωληνωμένος) στην πλευρά του αναπτυγμένου κόσμου και μας δώσουν κάποιο μπόνους μετά από διαπραγματεύσεις είτε με την ίδια (μεγάλη αναξιοπρέπεια) είτε με διαφορετική (ποια άραγε) κυβέρνηση. Μπορεί έτσι να διατηρηθούμε σε κώμα έως ότου εμφανιστεί ένας Ηγέτης που θα αποφασίσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε πραγματικό κράτος και συνεχίσουμε την ευρωπαϊκή πορεία μας. 

Κι αν ο κυρίαρχος λαός δεν έχει να κερδίσει το παραμικρό από το δημοψήφισμα, τότε; Ποιος και για ποιο λόγο χρειαζόταν το δημοψήφισμα; Μάλλον αυτός που το προκήρυξε. Δηλαδή η κυβέρνηση. Με ένα «ΝΑΙ» της δίνουμε πάτημα, ώστε να βγαίνει μετά και να λέει «μαζί τα κάναμε» αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι. Μπορεί όμως, να τη φέρνουμε σε δυσχερή θέση. Γιατί ήδη το κυβερνών κόμμα μαζί με κάποια άλλα δύο κόμματα (όλοι γνωρίζουν ποια) έχει ταχθεί υπέρ του «ΟΧΙ». Οπότε σε ενδεχόμενο «ΝΑΙ» τι θα γίνει; Η αξιοπρέπεια που ευαγγελίζονται τα κυβερνητικά στελέχη επιτάσσει να περάσουν από το ταμείο, να κλείσουν το λογαριασμό, να τα μαζέψουν την επομένη κιόλας. Και μπορεί αυτό να επιδιώκουν. Κάτι άλλο θα ήταν αναξιοπρεπές για ανθρώπους που κόπτονται για την αξιοπρέπεια. 

Κάποιοι κακόβουλοι και υστερόβουλοι ισχυρίζονται ότι τώρα που η κυβέρνηση απέκτησε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, τα βρήκε σκούρα και θέλει να «την κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια. Κατάλαβε ότι όσα υποσχέθηκε δε γίνεται να εφαρμοστούν. Ελάφρυνση δανείων, αύξηση μισθών, διορισμοί που υποσχέθηκε σε κάθε πικραμένο και καταφρονεμένο έχουν βρει από καιρό τη θέση τους στα σκουπίδια. Σου λέει, καλύτερα στην αντιπολίτευση. Να οργανώνουμε καμιά πορεία, να λέμε ωραίες, ανέφικτες θεωρίες, να ζούμε με την ουτοπία μιας κομμουνιστικής επανάστασης και… χέζε ψηλά κι αγνάντευε και οι άλλοι ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το δημοψήφισμα λοιπόν μόνο την κυβέρνηση εξυπηρετεί. «Αφού ο παλιολαός που τρώει σανό και είναι χέστης πει ΝΑΙ (ως γνωστόν είναι αδύνατον το περήφανο, ηρωικό και αξιοπρεπές τμήμα του λαού να λέει «ΝΑΙ»), εμείς αδυνατούμε να παραβιάσουμε τις κόκκινες, τις πράσινες, τις θαλασσιές τις χάντρες και άντε γεια»! Αν ο ηρωικός λαός πει «ΟΧΙ», τότε θα μπορούν να το παίξουν τριτοκοσμικοί επαναστάτες και θα τρώμε αξιοπρέπεια και επανάσταση. Και δεν τις θεωρώ ιδιαίτερα χορταστικές. 

Λατρεύω να είμαι ο κυρίαρχος λαός. Θα μου άρεσε να ζητούν και κυρίως να λαμβάνουν τη γνώμη μου υπόψη τους οι κυβερνήσεις. Με τρομάζει, όμως, που το κάνουν με τις τράπεζες κλειστές. Μπορεί ορισμένοι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το επικείμενο δημοψήφισμα αποτελεί ευκαιρία για επανάσταση. Μια ευκαιρία να περάσει το δικό μας ενάντια στους κακούς ξένους. Μπούρδες και ουτοπίες. Αυτό μπορεί να γίνεται στα «δεκαπενταμελή» των σχολείων αλλά εκεί το διακύβευμα είναι απλώς ο προορισμός της πενθήμερης μαθητικής εκδρομής ενώ τώρα...