Τι θα ψηφίσω

Είναι η κυρίαρχη συζήτηση και ο βασικός προβληματισμός. «Τι θα ψηφίσουμε»; Συνήθως ακολουθεί έντονος αναστεναγμός και μάλλον κατήφεια. Σε ποιους; Στους Έλληνες! Που άμα τους έδινες εκλογές και δημοψηφίσματα παραμυθιάζοντάς τους ότι είναι ο κυρίαρχος λαός, και το βρακί τους έπαιρνες. Και τώρα; Ποιος να το περιμένει! Να έρχονται εκλογές και ο Έλληνας όχι μόνο να μη δείχνει την παραμικρή χαρά αλλά να νιώθει και βάρος. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί;

Αλλά έτσι είναι. Κοροϊδία στην κοροϊδία από τους πολιτικούς, ε έφτασε η ώρα να μην τους ακούει κανείς πλέον. Τάξε το ένα, τάξε το άλλο χωρίς να δίνεις το παραμικρό όταν έρχεσαι εν τη βασιλεία σου, έφτασε η ώρα της ανατροπής. Γιατί αν χρειαζόταν μια ανατροπή η χώρα, αυτή χρειαζόταν. Ούτε τις ανατροπές των φανφαρόνων ούτε εκείνες των φαντασμάτων του παρελθόντος. Εκείνο που χρειαζόταν η χώρα ήταν ο περιορισμός της ηλιθιότητας του εκλογικού σώματος. Όχι, βέβαια, ότι περιμένω και πολλά αλλά όσο και να είναι… Όταν, όμως, ακούς ανθρώπους που στις προηγούμενες εκλογές στήριξαν πρόσωπα και κόμματα που τους έταξαν τον ουρανό μαζί με τα άστρα του, να δηλώνουν πια απηυδισμένοι και κουρασμένοι και προδομένοι και (αυτό τους είναι αδύνατον να το αποδεχτούν) βλαμμένοι και κορόιδα και… ε τότε ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Ίσως μάλιστα αυτό να είναι το μόνο καλό που έφερε η προηγούμενη κυβέρνηση. Το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» έκρυβε μυστικά. Μάλλον εννοούσαν ότι η ελπίδα θα έρθει μόλις φύγουμε εμείς και αφού έχουμε διαψεύσει τους πάντες και τα πάντα. Με τόσες υποσχέσεις που δεν μπόρεσαν να τηρήσουν, οδήγησαν αρκετούς σε απόγνωση και αρκετοί από αυτούς τους αρκετούς ψάχνονται για το πού θα κατευθύνουν την ψήφο τους. Τα μεγάλα καλάθια και τα κοφίνια που κρατούσαν πριν από έξι εφτά μήνες παροπλίστηκαν και πλέον οι ψηφοφόροι βαδίζουν προς τις εκλογές χωρίς να κρατούν ούτε καλαθάκι για το Λάζαρο. 

Ωραία όλα αυτά. Περασμένα και ελπίζω όχι ξεχασμένα. Και τώρα τι κάνουμε; «Τι θα ψηφίσουμε»; Προσωπικά το έχω με χαρακτηριστική άνεση. 

Πρώτον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα δεσμευτεί ότι την επομένη κιόλας των εκλογών θα κλείσει την ΕΡΤ και το κανάλι της Βουλής. Εντάξει, ας κρατήσουμε έναν κρατικό τηλεοπτικό σταθμό και άντε έναν ραδιοφωνικό εθνικής εμβέλειας. Μέχρι εκεί. Κι αυτό χωρίς να καταργήσει το χαράτσι που πληρώνουν οι Έλληνες για να ΜΗ βλέπουν ΕΡΤ και ΒΟΥΛΗ. Το χαράτσι αυτό (ίσως ελάχιστα μειωμένο) να κατευθυνθεί πλέον στον τομέα της υγείας. Να διατίθεται για το διαρκή εκσυγχρονισμό των υποδομών σε νοσοκομεία, κέντρα υγείας αλλά και στη βελτίωση των μισθών όλων εκείνων που αφιερώνουν τη ζωή τους στο λειτούργημα που ασκούν. Σκέφτεστε τι υπηρεσίες υγείας θα απολαμβάνει ο κάθε Έλληνας τότε; Κι αν θέλουν ας το φέρουν και σε δημοψήφισμα για να δούμε αν οι πολίτες επιθυμούν να πληρώνουν για τη βλακοΕΡΤ ή για την υγεία όλων! 

Δεύτερον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα δεσμευτεί ότι θα μειώσει τον αριθμό των βουλευτών κατά ένα τρίτο ενώ παράλληλα θα περιορίσει και τις αμοιβές τους. Δηλαδή, σε τι μας χρειάζονται τριακόσιοι βουλευτές και αντίστοιχοι παρατρεχάμενοι; Δε φτάνουν οι διακόσιοι για να καταστρέψουν τη χώρα. Ή μήπως η καταστροφική πορεία που ακολουθήσαμε μέχρι τώρα προϋποθέτει πλουραλισμό γραφικότητας και ανοησίας και μετριότητας; Θεωρώ ότι οι διακόσιοι μας είναι υπεραρκετοί και μπορούν να συνεχίσουν να είναι το ίδιο επικίνδυνοι όσο και οι τριακόσιοι. Εννοείται ότι το μέτρο πρέπει να συνοδεύεται από αντίστοιχη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων της Βουλής και των αμοιβών τους. 

Τρίτον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα δεσμευτεί ότι θα διαχωρίσει πλήρως και χωρίς εξαιρέσεις τη Νομοθετική από την Εκτελεστική εξουσία. Κανένας βουλευτής δε θα καταλαμβάνει και υπουργική θέση. Έχω την αίσθηση ότι σε μια δημοκρατία οι εξουσίες πρέπει να είναι ανεξάρτητες, ώστε η μία να ελέγχει τις άλλες. Οι υπουργοί θα πρέπει να διαθέτουν τα κατάλληλα εφόδια για τη θέση τους και να προέρχονται από την κοινωνία χωρίς ο κομματισμός να περιθωριοποιεί τους άξιους. Οι υπουργικές θέσεις δεν μπορεί να είναι παροχές σε ημετέρους εξαιτίας των υπηρεσιών που πρόσφεραν στο κόμμα. Το κράτος πρέπει να είναι ακομμάτιστο. 

Τέταρτον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα δεσμευτεί ότι θα αγωνιστεί για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Τα φαντάσματα που επιθυμούν επιστροφή στο παρελθόν, σε εθνικά νομίσματα και σε καταστάσεις πρωτόγονες είναι καιρός να χαθούν εκεί που ανήκουν. Στη λήθη του μακρινού παρελθόντος. 

Πέμπτον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα δεσμευτεί για τον εκσυγχρονισμό και τον εξορθολογισμό του κράτους. Θα αγωνιστεί για ένα κράτος πιο γρήγορο, λιγότερο διεφθαρμένο που θα σέβεται και θα εξυπηρετεί τους πολίτες, που θα αξιοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία περιορίζοντας τις ουρές και το χάσιμο χρόνο που χάνεται ακόμα και για απλοϊκές υποθέσεις. 

Έκτον. Θα ψηφίσω εκείνον που θα στηρίξει τους ιδιωτικούς παραγωγικούς τομείς που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο στην ανάπτυξη, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την αύξηση των εσόδων για το κράτος. 

Έβδομον. Θα ψηφίσω εκείνον που δε θα υποσχεθεί διορισμούς, αυξήσεις, επαναπροσλήψεις, χάρισμα δανείων, σκίσιμο μνημονίων και δε συμμαζεύεται. Θα ψηφίσω εκείνον που θα μας πει ξεκάθαρα πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και ότι η έξοδος από αυτή απαιτεί σκληρή δουλειά από όλους. Εκείνον που θα δώσει πρώτος το παράδειγμα για θυσίες προωθώντας όλα τα παραπάνω χωρίς να φοβηθεί το πολυθρύλητο πολιτικό κόστος.
Κι όλα αυτά με κόστος μηδέν (0)! Αντίθετα με κέρδος που ούτε μπορούμε να το φανταστούμε!

Βαρέθηκα πια εκείνους τους πολιτικούς που υπόσχονται ό,τι τους κατέβει και σιχάθηκα όλους εκείνους τους πολίτες που είναι τόσο εύπιστοι σε κάθε βλακώδη υπόσχεση! Κι αν κανείς δε δεσμευτεί σε όλα αυτά θα ψηφίσω εκείνον που βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτά. Κι αν δεν υπάρχει τέτοιος, υπάρχει και το λευκό. Έχουν μια εβδομάδα καιρό να με πείσουν. Στις εκλογές θα συμμετέχω έτσι κι αλλιώς. 

Αυτά!!!