Η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη των τελευταίων ετών είναι αναμφισβήτητα η «κρίση». Και τα παράγωγά της, βέβαια. Τα «αχ», τα «βαχ» και τα «τι μας βρήκε στα καλά καθούμενα». Η κρίση επέφερε μύρια δεινά στο λαό μας αλλά κι ένα πολύ καλό. Έβαλε στη ζωή μας αυτό που χρειαζόμαστε και απαιτούμε. Την τραγωδία. Γιατί για τον Έλληνα, ζωή χωρίς τραγωδία δεν είναι ζωή. Την ψάχνει την τραγωδία του, τη θέλει τη μιζέρια και την κλάψα. Ζει για τον πόνο. Αν αδυνατεί να την εντοπίσει, τη δημιουργεί. Άγχος. Πού να βρίσκεις διαρκώς τραγωδίες; Πόσο δημιουργικός να είναι πια κανείς. Ήρθε, λοιπόν, η κρίση και ανανέωσε το υλικό της έμπνευσής μας. Έλυσε το πρόβλημα.
Νομίζω ότι δε θα αφήσουμε την κρίση να μας εγκαταλείψει ποτέ. Μπορούμε να την ξεπεράσουμε αλλά τη βρίσκουμε μαζί της ηδονικά. Δε θέλουμε να ξεφύγουμε από το δράμα. Φάνηκε από την αρχή εξάλλου. Πρώτα αναζητώντας τις αιτίες της. Αναλύσεις επί αναλύσεων. Ελάχιστες σοβαρές, οι περισσότερες σοβαροφανείς, απλοϊκές, δυσνόητες, ανόητες, κατάφεραν να προκαλέσουν τέτοιο μπέρδεμα που θα το ζήλευε και καλώδιο hands free. Άκρη καμιά. Ο καθένας είδε εκείνο που τον βόλευε. Κανείς δεν ανέλαβε ευθύνες. Υπεύθυνοι ήταν πάντα οι άλλοι.
Αφήσαμε πίσω μας το στάδιο αυτό. Άλλωστε, δε μας συνέφερε να το σκαλίζουμε και πολύ. Μπορεί να στάθηκε αδύνατος ο εντοπισμός των αιτιών αλλά εμείς αισθανθήκαμε έτοιμοι για την αναζήτηση λύσης. Τώρα πώς κι ενώ αγνοούμε τα αίτια, θα εντοπίσουμε τη λύση, είναι ένα παράδοξο. Παράδοξο για όσους διαθέτουν στοιχειώδη λογική. Άρα όχι για τους Έλληνες. Αφού όλοι αρνούνται τις ευθύνες τους, αρνούνται και να συμβάλλουν πρακτικά στη λύση. Λύσεις προτείνονται αλλά λύσεις που θα δώσουν άλλοι. Πιθανώς βρισκόμαστε σε αναμονή θεϊκής παρέμβασης. Τι σόι περιούσιος είμαστε άλλωστε;
Απλώς δεν περιμένουμε τίποτα. Είμαστε σε στάση τρένου που έχει καταργηθεί εδώ και αιώνες. Λατρεύουμε την κρίση. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή χωρίς τραγωδία; Δε θέλουμε να την αποχωριστούμε. Γι αυτό και λειτουργούμε έτσι. Με τα χέρια στις τσέπες αγναντεύουμε μια πόρτα κλειστή. Περιμένουμε ότι κάποια στιγμή -τελείως μαγικά- κάποιος -αγνοούμε ποιος- θα την ανοίξει για να γίνει το γιουρούσι και να βγούμε κλοτσοπατινάδα. Σειρά προτεραιότητας αποκλείεται να τηρήσουμε. Την ίδια στιγμή, βέβαια, λίγο πιο πέρα, μια πόρτα είναι ανοιχτή αλλά ελάχιστα μας ενδιαφέρει.
Δεν είναι ότι δεν τη βλέπουμε. Τη βλέπουμε αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα λιώνοντας στην ανείπωτη χαρά της τραγωδίας μας. Κι όμως, η πόρτα είναι ανοιχτή. Είναι η πόρτα από την οποία μπήκαμε στην κρίση. Ο τελευταίος την άφησε ανοιχτή. Σιγά και μην την έκλεινε. Τόσοι πέρασαν, τι είναι αυτός; Κορόιδο είναι; Η έξοδος είναι η είσοδος. Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε πώς φτάσαμε στα «Τάρταρα», οπότε, πάρ’ το αλλιώς και ίσιωνε. Δρόμος εναλλακτικός απλώς δεν υφίσταται.
Μας οδήγησαν στην κρίση πολιτικοί διεφθαρμένοι, αδαείς, άτομα με νοητική υστέρηση. Ας τους ξαποστείλουμε εκεί από όπου ήρθαν, εκεί που ανήκουν. Θα γεμίσουν τα ιδρύματα. Και οι πολιτικοί δε φεύγουν με βρισιές. Είναι ξετσίπωτοι. Με τις επιλογές μας φεύγουν. Φτάσαμε εδώ εξαιτίας του τερατώδους, αναχρονιστικού δημόσιου τομέα. Ε, ας τον περιορίσουμε κι ας τον εκσυγχρονίσουμε, να κάνουμε δουλειά. Χώρια που τόσοι δημιουργικοί, δουλευταράδες, καινοτόμοι υπάλληλοι, απαλλαγμένοι από τα δεσμά του Δημοσίου, θα δώσουν νέα πνοή στον ιδιωτικό τομέα οδηγώντας την παραγωγικότητα στο ζενίθ (αυτό πάντα το μπέρδευα με το ναδίρ). Και η φοροδιαφυγή έβαλε το χεράκι της, οπότε ας τελειώνουμε με αυτήν. Η τεμπελιά, η όρεξή μας για πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, η έλλειψη διάθεσης να ρισκάρουμε το παραμικρό, ο συντηρητισμός μας υπήρξαν αιτίες της εξαθλίωσης. Ας αρχίσουμε να δουλεύουμε πιο σκληρά. Και να δημιουργούμε. Και να αναζητούμε το καινούριο, το διαφορετικό, το αποδοτικό...
Όλα αυτά, όμως, δε γίνονται ούτε με σαχλές κουβέντες σε επίπεδο καφετέριας της γειτονιάς ούτε με βλακώδη σχόλια και τζάμπα μαγκιές στο Διαδίκτυο. Χάσιμο χρόνου είναι αυτά. Σπατάλη ενέργειας. Λύση, με βεβαιότητα, δεν είναι. Λύση είναι άλλα και κυρίως η αναζήτηση μιας άλλης κουλτούρας ζωής. Λύση είναι η αλληλεγγύη και η προσπάθεια που θα έχει αποτέλεσμα για όλους. Το άλλο -τον αγώνα για την πάρτη μας- το δοκιμάσαμε και απέτυχε παταγωδώς.
Φαίνεται ότι δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό. Οπότε ας περιμένουμε. Ας αγναντεύουμε την κλειστή πόρτα σαχλοκουβεντιάζοντας ανόητα για ψεκασμούς, συνωμοσίες και Μεσσίες. Υμνώντας την τραγωδία μας στα καφέ και στο Διαδίκτυο. «Έχει ο Θεός»! Με αυτό άλλωστε πορευτήκαμε μέχρι τώρα. Με αυτό και με το ένδοξο παρελθόν μας. Και τα δυο διαθέτουν πολύ πόνο. Και μας αρέσει ο πόνος, η πίκρα, η μιζέρια. Ποτέ δε θελήσαμε να ξεφύγουμε από το Μεσαίωνα και το σκοτάδι του. Τώρα θα αλλάξουμε; Τώρα θα απαλλαγούμε από τον Γραικό που έχουμε μέσα μας; Όχι βέβαια. Γιατί αν αλλάξουμε, θα βγούμε κι από την κρίση. Και πού να βρεις άλλη τόσο ηδονική τραγωδία μετά;
Ο κ. Ζάχος λατρεύει την κωμωδία.
Ανέκαθεν τον απωθούσαν η τραγωδία και οι τραγωδοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου