«Να το πάρει το ποτάμι...»

Τι ανάγκη για αλλαγή είναι αυτή, βρε παιδί μου; Για τη χώρα μας και το λαό της μιλάω (γραπτώς). Δώσε μας αλλαγή και πάρε μας την ψυχή, που λέει ο λόγος. Και δεν είναι μόνο σήμερα. Πάντοτε ήμασταν υπέρμαχοι της αλλαγής. Αρκεί να μη χρειαζόταν να κάνουμε και πολλά! Αυτή την ανάγκη μας εκμεταλλεύονται ανέκαθεν οι επαγγελματίες, πλέον και οι ερασιτέχνες της πολιτικής. «Ψηφίστε με και θα φέρω την αλλαγή», ο ένας. «Αλλαγή εδώ και τώρα», ο άλλος. Και τα συναφή: «επανίδρυση», «αναγέννηση», «άνοιξη»...

Και να μην την είχαμε πατήσει δεόντως με τόσες αλλαγές, να πω. Αλλά την έχουμε πατήσει ουκ ολίγες φορές ακολουθώντας όσους ευαγγελίζονταν την αλλαγή. Κι αν κάτι πληρώνουμε σήμερα, έχω την υπόνοια, ότι δεν είναι παρά το κόστος όλων αυτών των αλλαγών. Τέτοιοι είμαστε. Μυαλό ούτε για δείγμα. Επαναλαμβάνουμε τα λάθη περισσότερες φορές κι από το μαθητή που επαναλαμβάνει το ΑΟΔΕ πριν τις πανελλαδικές. Από εκεί ξεκινούν όλα. Μας έλεγαν: «η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως». Εκεί την πατήσαμε. Μένουμε στην επανάληψη αλλά από μάθηση, κουμπούρες. Συνεχίζουμε απτόητοι.

Αυτό που αγνοούμε είναι ότι ως χώρα και ως λαός δε χρειαζόμαστε αλλαγή. Σταθερότητα χρειαζόμαστε αλλά... Δεν κόβει το άτιμο. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα βρεθήκαμε πάλι στα ίδια. Βοηθάει και η προεκλογική περίοδος. Βγαίνει ο πάσα ένας και υπόσχεται αλλαγή. Τώρα, ποια αλλαγή, κανείς το γνωρίζει. Σίγουρα όχι εκείνος που την υπόσχεται. Αυτό είναι εξειδίκευση. Άλλος υπόσχεται την αλλαγή, άλλος την προσδιορίζει κι άλλος τη φέρνει. Τι μας νοιάζει, όμως, η λεπτομέρεια; Εμείς αλλαγή θέλουμε. Χρειάζεται να ξέρουμε και ποια; Ο Χου Ι, δηλαδή ΟΧΙ.

Κι επειδή δε συνηθίζω να λέω (γραπτώς πάντα, γιατί αυτά μένουν) λόγια του αέρα, έχω και το παράδειγμα. Και μάλιστα νωπό. Βγαίνει, λοιπόν, η τηλεοπτική περσόνα και λέει: «Ιδρύω το ποτάμι και θα φέρω την αλλαγή που χρειάζεστε». Είπαμε, βέβαια, ότι εμείς ναι μεν φτιαχνόμαστε με την αλλαγή, αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι αυτή. Οπότε έρχεται ο ειδικός και μας δίνει τη γνώση. Μας τη δίνει άραγε; Ο ίδιος άλλωστε δηλώνει κάτι σαν: «Ας ξεκινήσουμε και τα βρίσκουμε στην πορεία, γιατί δεν έχουμε προετοιμαστεί επαρκώς». Με απλά λόγια αυτό σημαίνει: "Δώστε μας την εντολή να σας κυβερνήσουμε αλλά δε γνωρίζουμε το πώς..."! Και τι είναι επιτέλους η εντολή διακυβέρνησης; Εντολή για αβγά μάτια είναι; Κι άντε τα αβγά, αν δεν πετύχουν, τα πετάς και φτιάχνεις άλλα (ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα)! Τη διακυβέρνηση τι την κάνεις; Λίγα πάθαμε μέχρι τώρα από διακυβερνήσεις του κ...λου; Κι άλλα μας χρειάζονται;

Για έναν λαό του επιπέδου μας όμως αυτό είναι αρκετό. Ουάου, «ποτάμι», ρε συ! Ωραίο πράγμα. Τουλάχιστον αρκετό για να κινητοποιήσει τα ένστικτα και τις τάσεις αναζήτησης του καινούριου. Σκέψου, ένα «ποτάμι» είναι αρκετό. Την επομένη και χωρίς να ξέρουμε καν το... όνομα του «ποτάμι», αυτό μαζεύει για την πλάκα του ένα 7% και βάλε. Αν μας έλεγαν και το όνομα, πού θα έφταναν τα ποσοστά του; Δηλαδή, μπορεί τώρα ο ιδρυτής του «ποτάμι» να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Σου λέει, «εδώ βγήκα και απλώς ανακοίνωσα ότι ιδρύω «ποτάμι» και σάρωσα. Τι θα γινόταν αν έλεγα ότι ιδρύω καταρράκτη, πέλαγος ή και ωκεανό; Το χαμό θα έφτιαχνα»; Εμ έτσι είναι. Θέλουν μια προετοιμασία τα κόμματα για να βγουν σωστά. Τι είναι η ίδρυση ενός «ποτάμι» πια; Εδώ η Δημιουργία βάστηξε εκατομμύρια χρόνια και πέρασε από σαράντα και παραπάνω κύματα κι εσύ ιδρύεις έτσι στα γρήγορα ένα «ποτάμι»; Βέβαια, από μόνη της η ίδρυση ενός «ποτάμι» είναι κάτι μεγαλειώδες. Έχει κάτι το μεταφυσικό, κάτι από τη Δημιουργία.

            Φοβερό. Μερικές χιλιάδες από εμάς δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν «ποτάμι» αλλά αγνοούν τα πάντα γι αυτό. Το μόνο που γνωρίζουν είναι ο ιδρυτής του. Αγνοούν τα πρόσωπα που θα το στελεχώσουν, τις θέσεις, τις επιδιώξεις του, την ιδεολογική βάση του, το τηλέφωνο, το mail, τη διεύθυνσή του. Αγνοούν τα πάντα αλλά το στηρίζουν. Εκεί είναι το μυστικό. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια προοπτική αλλαγής. Όσο πιο θολή, τόσο καλύτερη. Γιατί όταν αρχίσουν να ανακοινώνονται πρόσωπα, θέσεις, μέτρα, αρχίζουν και τα δύσκολα. Η προοπτική ξεθωριάζει. Η ουτοπία παίρνει ανθρώπινες διαστάσεις. Κι εδώ που φτάσαμε δε μας σώζουν τα ανθρώπινα. Δεν είμαι βέβαιος ότι πια μπορούν να το κάνουν και τα θεϊκά.

            Τη στιγμή που γράφω το συγκεκριμένο αγνοώ προτάσεις και δεσμεύσεις του «ποτάμι». Και δεν εννοώ το τι επιδιώκει το «ποτάμι». Εννοώ το πώς θα το πετύχει. Γιατί κι εγώ μπορεί να θέλω τον ουρανό με τα άστρα αλλά αγνοώ το πώς θα τα αποκτήσω. Όσο, λοιπόν, αγνοώ, δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Δε δηλώνω υπέρ ή κατά. Το μόνο που κάνω είναι να φοβάμαι. Τρομάζω με όλους εκείνους που δηλώνουν υπέρ ή κατά ενώ αγνοούν τουλάχιστον όσα κι εγώ. Γιατί όταν τόσοι πολλοί τοποθετούνται ενώ αγνοούν, σημαίνει ότι ως λαός έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Πολύ δρόμο μέχρι να καταλάβουμε ότι η αλλαγή θα προκύψει από εμάς. Από κανένα ποτάμι ή άλλο στοιχείο της φύσης και σίγουρα από κανέναν Μεσσία. Αυτοί έχουν πεθάνει προ πολλού και μια δεύτερη παρουσία φαντάζει μακρινή. Μακάρι και το «ποτάμι» και οι χείμαρροι και οι καταρράκτες που θα δημιουργηθούν στο εξής να δώσουν δείγματα θετικά. Μακάρι να δούμε προτάσεις που θα οδηγήσουν στη σταθερότητα που χρειαζόμαστε.

            Γιατί ωραία είναι τα κόμματα να «αφουγκράζονται» την κοινωνία αλλά ακόμα πιο ωραία είναι να διατυπώνουν υλοποιήσιμες θέσεις, ικανές να καλύπτουν τις ανάγκες της. Οπότε μήπως έφτασε ο καιρός... «να το πάρει το ποτάμι» και να μας πουν επιτέλους πώς θα πορευτούν, για να μάθουμε κι εμείς και να αποφασίσουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά;

            Ο κ. Ζάχος λατρεύει τα καθαρά ποτάμια.

Τα θολά τα φοβάται.