Η
μετανάστευση είναι τραγικό πράγμα για το λαό μας. Έγινε ποίημα, τραγούδι και
ασπρόμαυρες δραματικές ταινίες. Έχει ποτιστεί με δάκρυ, έχει ντυθεί στα μαύρα,
έχει συνδεθεί με αναφιλητά και ασπασμούς και πόνο. Λογικά όλα αυτά στο
παρελθόν. Τότε που ακόμα και η εσωτερική μετανάστευση από το χωριό στη
μεγαλούπολη συνδεόταν με απόσταση, χρονοβόρες μετακινήσεις, δυσκολίες
οποιασδήποτε επικοινωνίας.
Σήμερα, τα πράγματα είναι
διαφορετικά. Μετανάστευση δε σημαίνει κι αποχωρισμός. Οι ευκολίες στην
επικοινωνία και τη μετακίνηση, θα μπορούσαν να την έχουν απαλλάξει από
οποιαδήποτε τραγικότητα. Ναι, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει εδώ. Ο Έλληνας
θέλει τον πόνο του και η μετανάστευση αποτελεί μια ακόμη πηγή γι αυτόν.
Ένας λαός που τρέφεται από τη
μιζέρια είναι λογικό να πονάει κάθε φορά που ένας ακόμη νέος αποφασίζει να
πάρει των ομματιών του και να την κάνει για τα ξένα. Αδυνατώ, όμως, να καταλάβω
την αδράνεια του συγκεκριμένου λαού απέναντι στη μετανάστευση. Αν πράγματι όλοι
αυτοί που τόσο πολύ πόνο νιώθουν εξαιτίας της φυγής των νέων προς άλλες
πατρίδες, γιατί δεν κάνουν κάτι γι αυτό; Πιθανότατα η απάντηση συνδέεται με τις
διανοητικές ικανότητές τους. Δυσκολία απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη και αδυναμία
εξαγωγής ορθών συμπερασμάτων.
Κι όμως, τα πράγματα είναι απλά.
Αρκεί μια λογική σειρά σκέψεων. Τι φταίει, λοιπόν, για τη μετανάστευση των
νέων; Τι οδηγεί όλο και περισσότερους και καλύτερους στην αναζήτηση τύχης σε
άλλη γη, σε άλλα μέρη; Μα φυσικά, φταίει η έλλειψη προοπτικής. Δουλειές με
προοπτική δεν υπάρχουν και δε φαίνονται ούτε καν με το κιάλι στο μακρινό
ορίζοντα. Έκλεισε κι αυτό το έρμο το Δημόσιο, όπου κάθε πικραμένος μπορούσε να
βολευτεί σε βάρος των υπολοίπων. Βασικός αλλά όχι ο μόνος λόγος. Φταίει επίσης,
η αναξιοκρατία, η αίσθηση αδικίας, η δημοκρατία της μετριότητας που έχει
μπαστακωθεί και δε λέει να ξεκουνηθεί. Φταίει η έλλειψη αισθητικής που
κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας, η έλλειψη σεβασμού, ποιότητας, διάθεσης για
ανανέωση, για οποιαδήποτε κίνηση προς τα εμπρός.
Και ποιος φταίει για όλα τα παραπάνω;
Οι πολιτικοί. Εκείνοι που μας κυβέρνησαν, που μας κυβερνούν και που πρόκειται
-εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- να μας κυβερνήσουν. Κι αυτοί οι πολιτικοί
φυτρώνουν από μόνοι τους; Τους φέρνει ο πελαργός; Τους στέλνει κάποιος θεός;
Τίποτα από τα παραπάνω; Ορίστε και η ερώτηση πολλαπλής επιλογής. Σωστή
απάντηση: «Τίποτα από τα παραπάνω». Και ποιος... φέρνει τους πολιτικούς που μας
έχουν ρημάξει; Φυσικά εμείς. Τους φέρνουμε, τους ανεχόμαστε, τους αφήνουμε να
ασκούν μια πολιτική που ευνοεί τη φυγή των πιο άξιων τέκνων της πατρίδας μας.
Εδώ όμως, έρχεται η δική μου
αδυναμία να καταλάβω. Κι αφού εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τους πολιτικούς,
γιατί δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αλλάξουμε στις τελευταίες
δημοτικοπεριφερειακοευρωεκλογές; Στηρίξαμε όσους μας έδωσαν υποσχέσεις, όσους
στηρίζουν την έλλειψη αξιολόγησης, εκείνους που θα επαναφέρουν τους μισθούς που
παίρναμε, αυτούς που δεν τολμούν να ομολογήσουν τον αριθμό υπαλλήλων που πρέπει
να εκδιωχθούν από το δημόσιο κ.τ.λ. Για μια ακόμη φορά στρέψαμε τα οπίσθιά μας
σε εκείνους που προσπάθησαν να μας πουν την αλήθεια. Οπότε γιατί τώρα ακούω
γκρίνιες και ψυχοπαραπονιάρικα για τη μετανάστευση των νέων;
Κι όταν ακούω τα πατριωτικά περί
ανάγκης να μείνουν οι νέοι εδώ, να παλέψουν, να κάνουν υπομονή και θα έρθουν
καλύτερες μέρες και... προσωπικά πλέον τα ακούω ολίγον βερεσέ. Τι μπορώ να πω
στο νέο που θα ζητήσει την άποψή μου; Μπορώ να του πω να μείνει εδώ και να
αγωνιστεί; Να αγωνιστεί απέναντι στο τι; Μήπως μπορώ να του πω να μείνει και να
γίνει ίδιος με τους υπολοίπους για να επιβιώσει; Μπορώ να επιχειρηματολογήσω
περί πατρίδας και άλλα τέτοια όμορφα; Και τι είναι η πατρίδα άλλωστε; Πατρίδα
είναι απλώς ο τόπος που ο καθένας μας γεννήθηκε τυχαία; Όχι! Πατρίδα είναι ο
τόπος που σου δίνει ευκαιρίες, που αναγνωρίζει την προσπάθειά σου, που
περιορίζει τα εμπόδια, που επιδιώκει τη συνεχή αξιολόγηση των πάντων -ακόμη και
κυρίως των εκπαιδευτικών της- που σε κάνει, με απλά λόγια, να αισθάνεσαι καλά.
Τι να πω στα παιδιά που θα ζητήσουν
την άποψή μου; Ότι βλέπω προοπτική μετά το νέο ανασχηματισμό; Πού να βρω και
ένα έστω επιχείρημα; Στα πρόσωπα που στείλαμε στην Ευρωβουλή ή μήπως σε εκείνα
που στελεχώνουν την κυβέρνηση πλέον; Μήπως στα πρόσωπα που ελπίζουν να μας
κυβερνήσουν μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές; Μπορώ να το κάνω αυτό; Σίγουρα
όχι. Οπότε οι καλύτεροι, οι πιο δυναμικοί, οι πιο ευφυείς νέοι θα συνεχίσουν να
φεύγουν. Μάλλον είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον, κάτι μπορώ να πω αλλά
όχι στη νέα γενιά. Κύριοι Σαμαρά, Τσίπρα, Βενιζέλο, ψεκασμένοι Έλληνες... πιθανώς
με το λαϊκισμό σας, με την έλλειψη ποιότητας και αισθητικής των υποσχέσεων και
των επιλογών σας να κερδίσατε το πολιτικό μέλλον σας. Όμως, κύριοι, με τις
ίδιες αυτές επιλογές σίγουρα χάσατε μια (ακόμα) υπέροχη γενιά. Κι αυτό μπορώ να
το ισχυριστώ με τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου που την έζησε (και πάλι) από κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου