Ωραία! Η αυλαία των Πανελλαδικών, για μια ακόμη χρονιά, έπεσε. Φίλοι και γνωστοί με μακαρίζουν θεωρώντας -πόσο ανόητοι- ότι στο εξής με περιμένουν χαρούμενες διακοπές. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Και δεν ακούμπησε, επειδή τα δύσκολα έρχονται. Κι έρχονται, γιατί τώρα περιμένουμε τους βαθμούς και μαζί με αυτούς τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών και άρα την επιλογή σχολών από τους υποψηφίους. Κι αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Είναι εξοντωτικά και ικανά να διαλύσουν το νευρικό σύστημα ακόμη και μιας θαλάσσιας χελώνας.
Θα πει κάποιος αδαής: «Μα καλά δεν ξέρεις κάτω πάνω πώς τα πήγαν οι μαθητές»; Και θα απαντήσω εγώ με ένα «Ο Χου Ι» πιο ξεγυρισμένο κι από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940. ( Μωρέ, καλή δουλειά άνοιξα με τις «σφαίρες» και τα φλιτζάνια που προέβλεπαν τα θέματα. Αλλά όχι, αυτές οι τεχνικές δε βρίσκουν εφαρμογή και στην πρόβλεψη των βαθμών). Γιατί μπορεί ο υποψήφιος να βγαίνει από το εξεταζόμενο μάθημα και να δηλώνει ευτυχής. Βγαίνει και πιστεύει ότι τα πήγε εξαιρετικά υπερπαντέλεια αλλά… Αλλά, έχουν δει και έχουν δει τα ματάκια μας τόσα χρόνια. Κι ας μην πάω σε άλλα. Ας μείνω στο μάθημα που διδάσκω, την Έκθεση. Όλοι βγαίνουν τρελαμένοι από τη χαρά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, στις Πανελλαδικές έχουν γράψει την καλύτερη Έκθεση ever. Αφού να φανταστείτε, τα πρώτα χρόνια σκεφτόμουν ότι εγώ προκαλούσα άγχος στα παιδιά και αδυνατούσαν στη διάρκεια της χρονιάς να εξωτερικεύσουν το… απύθμενο ταλέντο τους. Σταδιακά κρατούσα όλο και μικρότερο καλάθι, ώσπου έφτασα να κρατάω ένα καλαθάκι πιο μικρό και από εκείνο που κρατούσαμε, όταν βγαίναμε στις γειτονιές και τραγουδούσαμε (το σακατεύαμε το άσμα) το «Λάζαρο».
Κι άντε και είδαμε τους βαθμούς. Είναι εύκολο το μετά; Αμ δε που είναι. Τερατώδες είναι. Εντάξει, υπάρχουν εκείνα τα παιδιά που ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρω… τρία τέτοια! Τα υπόλοιπα είναι άστα να πάνε. Σύγχυση και ταραχή ντουέτο. Αδιέξοδο. Και δε φταίω ο κακόμοιρος για όλο αυτό. Μπορεί να φταίνε οι γονείς, μπορεί οι λοιποί συγγενείς, μπορεί το κοινωνικό κατεστημένο που έχουν πλάσει ένα σωρό μύθους για την ιερότητα και σπουδαιότητα της εργασίας, για την κρισιμότητα της επιλογής σχολής για τη ζωή και την ευτυχία κάποιου. Αμήν.
Όλα αυτά βέβαια, είναι ακριβώς αυτό. Μύθοι. Η εργασία είναι μέσο επιβίωσης και μόνο. Σπάνια -μα πάρα πολύ σπάνια- είναι και κάτι άλλο. Η εργασία είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Και μάλιστα το πιο βασανιστικό. Άρα η εργασία δεν είναι χαρά. Η ζωή πάντως, με βεβαιότητα, δεν είναι εργασία. Η ζωή είναι άλλα πράγματα. Είναι όσα μας ευχαριστούν, όσα μας κάνουν καλύτερους. Είναι η οικογένεια, είναι οι φίλοι, είναι ο ελεύθερος χρόνος. Είναι όλα εκείνα με τα οποία κάποιος ασχολείται αβίαστα και χωρίς χρονικές δεσμεύσεις και ασχολείται όποτε του καπνίσει και για όσο του καπνίσει. Ζωή είναι όλα εκείνα για τα οποία δε χρειάζεται να λογοδοτούμε σε κανέναν.
Αν οι υποψήφιοι το βάλουν αυτό στο μυαλό τους(;), τότε θα έχουμε μια ήρεμη περίοδο και απλώς θα χρειάζεται κάτι ακόμη για να γίνουν λογικές -δεν υπάρχουν σωστές- επιλογές. Χρειάζεται ο υποψήφιος να σκεφτεί πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά δέκα, τουλάχιστον, χρόνια. Άρα χρειάζεται να τα βρει με τον εαυτό του. Να ανακαλύψει σε τι μπορεί να γίνει καλός, σε ποιο αντικείμενο πιστεύει ότι μπορεί να προσπαθήσει και να καταφέρει να αντεπεξέλθει. Με απλά λόγια, σε ποιο αντικείμενο θα μπορέσει να φανεί συνεπής και ίσως να κυριαρχήσει. Με ακόμη πιο απλά λόγια, πού θα μπορέσει να είναι «επαγγελματίας».
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια καμωμένα από μέτριους ανθρώπους χωρίς ευφυΐα. Είναι απλώς ιδεοληψίες. Με αυτή τη σκέψη οι υποψήφιοι μπορεί να νιώσουν λίγο πιο ελεύθεροι και ίσως να κάνουν μια λογική επιλογή. Να στραφούν σε κάτι το οποίο τους δημιουργεί τη διάθεση να αναλάβουν ρίσκο. Δυστυχώς, βέβαια, η λογική επιλογή μπορεί να γίνει από λογικά άτομα και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Η λογική σπανίζει. Στην όλη διαδικασία θα παρέμβουν μέτριοι και συντηρητικοί γονείς που είχαν φανταστεί κάτι εξαιρετικό για τα παιδιά τους και τώρα θα τα πιέσουν προς τη συγκεκριμένη επιλογή. Θα παρέμβουν άνθρωποι της εκπαίδευσης(;) που θέλουν να καυχηθούν για την επιτυχία μαθητών τους σε «περιζήτητες» σχολές, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται έξω από τις δυνατότητες των παιδιών. Θα παρέμβει ένα αμετακίνητο παρελθόν που έχει διαμορφώσει απαραβίαστα στερεότυπα. Εκείνοι που για μια ακόμη χρονιά δεν πρόκειται να παρέμβουν θα είναι μάλλον οι… μαθητές.
Ακούω συχνά: «Ε, παιδιά είναι. Πού να ξέρουν κι αυτά»; Ε, άμα παιδιά είναι και δεν ξέρουν, κράτα τα για μπιμπελό στο σπίτι κυρά μου. Άμα είναι παιδιά και δεν ξέρουν, πού θα τα αφήσεις να φύγουν μακριά σου και να πάνε να σπουδάσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους και να παίρνουν καθημερινά αποφάσεις και να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα και να τα βγάλουν πέρα και να καταφέρουν να συνυπάρξουν με άλλους χωρίς το μητρικό χάδι και την αντίστοιχη στοργή; Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ακούσω ανοησίες - κυρίως από μαμάδες που βλέπουν τον εαυτό τους σε όσα γράφω- για το πόσο σκληρός είμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά -που παιδιά είναι και δεν ξέρουν- και -σίγουρα- οι γονείς τους ήξεραν σχεδόν από τότε που γεννήθηκαν ότι θα έφτανε η στιγμή για τη συγκεκριμένη επιλογή. Κι αν κουβαλούσαν έστω και δράμι μυαλού, θα είχαν κάνει κάτι για να ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Θα πει κάποιος αδαής: «Μα καλά δεν ξέρεις κάτω πάνω πώς τα πήγαν οι μαθητές»; Και θα απαντήσω εγώ με ένα «Ο Χου Ι» πιο ξεγυρισμένο κι από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940. ( Μωρέ, καλή δουλειά άνοιξα με τις «σφαίρες» και τα φλιτζάνια που προέβλεπαν τα θέματα. Αλλά όχι, αυτές οι τεχνικές δε βρίσκουν εφαρμογή και στην πρόβλεψη των βαθμών). Γιατί μπορεί ο υποψήφιος να βγαίνει από το εξεταζόμενο μάθημα και να δηλώνει ευτυχής. Βγαίνει και πιστεύει ότι τα πήγε εξαιρετικά υπερπαντέλεια αλλά… Αλλά, έχουν δει και έχουν δει τα ματάκια μας τόσα χρόνια. Κι ας μην πάω σε άλλα. Ας μείνω στο μάθημα που διδάσκω, την Έκθεση. Όλοι βγαίνουν τρελαμένοι από τη χαρά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, στις Πανελλαδικές έχουν γράψει την καλύτερη Έκθεση ever. Αφού να φανταστείτε, τα πρώτα χρόνια σκεφτόμουν ότι εγώ προκαλούσα άγχος στα παιδιά και αδυνατούσαν στη διάρκεια της χρονιάς να εξωτερικεύσουν το… απύθμενο ταλέντο τους. Σταδιακά κρατούσα όλο και μικρότερο καλάθι, ώσπου έφτασα να κρατάω ένα καλαθάκι πιο μικρό και από εκείνο που κρατούσαμε, όταν βγαίναμε στις γειτονιές και τραγουδούσαμε (το σακατεύαμε το άσμα) το «Λάζαρο».
Κι άντε και είδαμε τους βαθμούς. Είναι εύκολο το μετά; Αμ δε που είναι. Τερατώδες είναι. Εντάξει, υπάρχουν εκείνα τα παιδιά που ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρω… τρία τέτοια! Τα υπόλοιπα είναι άστα να πάνε. Σύγχυση και ταραχή ντουέτο. Αδιέξοδο. Και δε φταίω ο κακόμοιρος για όλο αυτό. Μπορεί να φταίνε οι γονείς, μπορεί οι λοιποί συγγενείς, μπορεί το κοινωνικό κατεστημένο που έχουν πλάσει ένα σωρό μύθους για την ιερότητα και σπουδαιότητα της εργασίας, για την κρισιμότητα της επιλογής σχολής για τη ζωή και την ευτυχία κάποιου. Αμήν.
Όλα αυτά βέβαια, είναι ακριβώς αυτό. Μύθοι. Η εργασία είναι μέσο επιβίωσης και μόνο. Σπάνια -μα πάρα πολύ σπάνια- είναι και κάτι άλλο. Η εργασία είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Και μάλιστα το πιο βασανιστικό. Άρα η εργασία δεν είναι χαρά. Η ζωή πάντως, με βεβαιότητα, δεν είναι εργασία. Η ζωή είναι άλλα πράγματα. Είναι όσα μας ευχαριστούν, όσα μας κάνουν καλύτερους. Είναι η οικογένεια, είναι οι φίλοι, είναι ο ελεύθερος χρόνος. Είναι όλα εκείνα με τα οποία κάποιος ασχολείται αβίαστα και χωρίς χρονικές δεσμεύσεις και ασχολείται όποτε του καπνίσει και για όσο του καπνίσει. Ζωή είναι όλα εκείνα για τα οποία δε χρειάζεται να λογοδοτούμε σε κανέναν.
Αν οι υποψήφιοι το βάλουν αυτό στο μυαλό τους(;), τότε θα έχουμε μια ήρεμη περίοδο και απλώς θα χρειάζεται κάτι ακόμη για να γίνουν λογικές -δεν υπάρχουν σωστές- επιλογές. Χρειάζεται ο υποψήφιος να σκεφτεί πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά δέκα, τουλάχιστον, χρόνια. Άρα χρειάζεται να τα βρει με τον εαυτό του. Να ανακαλύψει σε τι μπορεί να γίνει καλός, σε ποιο αντικείμενο πιστεύει ότι μπορεί να προσπαθήσει και να καταφέρει να αντεπεξέλθει. Με απλά λόγια, σε ποιο αντικείμενο θα μπορέσει να φανεί συνεπής και ίσως να κυριαρχήσει. Με ακόμη πιο απλά λόγια, πού θα μπορέσει να είναι «επαγγελματίας».
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια καμωμένα από μέτριους ανθρώπους χωρίς ευφυΐα. Είναι απλώς ιδεοληψίες. Με αυτή τη σκέψη οι υποψήφιοι μπορεί να νιώσουν λίγο πιο ελεύθεροι και ίσως να κάνουν μια λογική επιλογή. Να στραφούν σε κάτι το οποίο τους δημιουργεί τη διάθεση να αναλάβουν ρίσκο. Δυστυχώς, βέβαια, η λογική επιλογή μπορεί να γίνει από λογικά άτομα και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Η λογική σπανίζει. Στην όλη διαδικασία θα παρέμβουν μέτριοι και συντηρητικοί γονείς που είχαν φανταστεί κάτι εξαιρετικό για τα παιδιά τους και τώρα θα τα πιέσουν προς τη συγκεκριμένη επιλογή. Θα παρέμβουν άνθρωποι της εκπαίδευσης(;) που θέλουν να καυχηθούν για την επιτυχία μαθητών τους σε «περιζήτητες» σχολές, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται έξω από τις δυνατότητες των παιδιών. Θα παρέμβει ένα αμετακίνητο παρελθόν που έχει διαμορφώσει απαραβίαστα στερεότυπα. Εκείνοι που για μια ακόμη χρονιά δεν πρόκειται να παρέμβουν θα είναι μάλλον οι… μαθητές.
Ακούω συχνά: «Ε, παιδιά είναι. Πού να ξέρουν κι αυτά»; Ε, άμα παιδιά είναι και δεν ξέρουν, κράτα τα για μπιμπελό στο σπίτι κυρά μου. Άμα είναι παιδιά και δεν ξέρουν, πού θα τα αφήσεις να φύγουν μακριά σου και να πάνε να σπουδάσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους και να παίρνουν καθημερινά αποφάσεις και να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα και να τα βγάλουν πέρα και να καταφέρουν να συνυπάρξουν με άλλους χωρίς το μητρικό χάδι και την αντίστοιχη στοργή; Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ακούσω ανοησίες - κυρίως από μαμάδες που βλέπουν τον εαυτό τους σε όσα γράφω- για το πόσο σκληρός είμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά -που παιδιά είναι και δεν ξέρουν- και -σίγουρα- οι γονείς τους ήξεραν σχεδόν από τότε που γεννήθηκαν ότι θα έφτανε η στιγμή για τη συγκεκριμένη επιλογή. Κι αν κουβαλούσαν έστω και δράμι μυαλού, θα είχαν κάνει κάτι για να ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.
1 σχόλιο:
Κύριε Ζάχο,
χαιρετώ.
Ομολογώ πως παραμέλησα την αρθρογραφία σας για ένα χρονικόν διάστημα(αχ άτιμη εργατιά) ,αλλά βλέπω οτι εσείς ήσασταν αρκετά ενεργός , αντλώντας πάντα ιδέες από τον επαγγελματικό σας χώρο ,ο οποίος ήταν πριν ολίγων ημερών στα... "ντουζένια" του.
Τα κείμενα, το κείμενο όπως πάντα προσέφεραν γερές δόσεις γέλιου,ενημέρωσης αλλά και προβληματισμού ( γι αυτό άλλωστε και τα κατατάσσω στην τέχνη, μια απο τις ερωμένες που έχω αφήσει πίσω εδώ και καιρό ,δυστυχώς).
Όσο για τα παιδιά, τι να λέμε.
Τα περισσότερα το χάσαν το παιχνίδι κι ας γράψανε και "άριστα".
Δυστυχώς δεν είναι άριστα κυριολεκτικά, αλλά ... "μπαλταδέζικα" άριστα .
Έχω κρατήσει επαφές με παιδιά που ξαναέδιναν, αλλά και πρωτάρηδες, σε όλους είπα πως μετά τις πανελλήνιες θα έχουν μια αντίληψη του τι εστί προσπάθεια και έναν αριθμό που θα αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα.
Η ζωή δεν τελειώνει εδώ, ΟΜΩΣ για κάποιους έχει τελειώσει,κι αυτό λόγω νοοτροπίας.
Τώρα για το αν θα πρέπει σε κάποιον να του αρέσει η εργασία ή όχι, αυτό είναι θέμα προσωπικό,ο καθείς έχει μια διαφορετικήν οπτικήν γωνίαν.
Το σίγουρο είναι πως πρέπει να είναι εργασία και όχι "δουλειά" .
Τέλος τα παιδιά που γουστάρουν τη ζωούλα τους και θέλουν να πετύχουν , καλό θα είναι εαν εισαχθούν σε πανεπιστήμιο,να αξιολογήσουν την κατάσταση που επικρατεί και να προσαρμόσουν τις σπουδές τους σε αυτό που θέλουν να κάνουν και όχι σε αυτό που
"και καλά/τάχατες" υποδεικνύει ο δείνα καθηγητής/ομιλητής/άτομο/δίποδο που τόσο πετυχημένος θα είναι και κάτι θα ξέρει παραπάνω(those who cant do, teach).
Και με το καλό στο δεύτερο εξάμηνο ,να πάρουν την απόφαση τους γιατί οι περισσότεροι -εκείνη την έρμη εποχή για του χορηγούς/γονείς - θα την έχουν λάβει και μάλιστα θα είναι και αμετάκλητη(όχι φυσικά γιατί είναι μια απόφαση ζωής ,βασισμένη σε σχέδιο μακροπρόθεσμο ,χιλιομελετημένο με υψηλούς στόχους, αλλά γιατί η νωθρότητα και η οκνηρία που τους διακατέχει δεν θα τους επιτρέπουν δεύτερες "ευκαιρίες", ακόμη και αν τους δοθούν στο πιάτο με γαρνιτούρα !!).
Αυτά τα ολίγα.
Να πώ για ακόμη μια φορά ,πως η γραφή σας είναι εξαίρετη και την απολαμβάνω.
Να ευχηθώ καλά αποτελέσματα(αν και δεδομένα τα θεωρώ απο πλευράς σας)
και να δώκετε χαιρετισμούς εις την αγαπητή κα Ζωή , κα Άντα και την κα Νόνη(μου λείπουν οι συζητήσεις μας).
Υ.Γ Ίσως , λέγω ίσως αν αποδεσμευτώ από τας υποχρεώσεις να έλθω να κρούσω θύρα(και με την προϋπόθεσην να είμαι δεκτός),
ετοιμάζω κάτι και επιθυμώ συμβουλήν σοφήν.
Δημοσίευση σχολίου