Από τον Αριστοτέλη στον... Ζαγοράκη

Η σημαία των Μπουρκινοφασιανών

Όταν ο Ι. Πολέμης αναρωτιόταν «Τι είναι η πατρίδα μας;» αδυνατούσε να  φανταστεί ότι περίπου έναν αιώνα μετά, θα είχαμε την απάντηση. Το αιώνιο ερώτημα του Πολέμη έπαψε να είναι αιώνιο. Χρειάστηκαν γι αυτό απλώς οι πρόσφατες δημοτικοπεριφερειακοευρωεκλογές. Τα αποτελέσματα που αντανακλούν τις πολιτικές επιλογές μας, αδιάψευστοι μάρτυρες του «τι είναι η πατρίδα μας».

            Αν με βάση την απλή λογική (το κείμενο δυσκολεύει για κάποιους) σκεφτούμε (το κείμενο απομακρύνεται επικίνδυνα από το επίπεδο του μέσου Έλληνα) ότι πατρίδα είναι ο λαός της, έχουμε την απάντηση. Ισχύει όχι μόνο για την πατρίδα μας αλλά και για την πατρίδα οποιουδήποτε λαού. Το Αζερμπαϊτζάν¹ αντανακλά την ποιότητα των Αζέρων², η Γουαδελούπη³ των Γουαδελουπιανών⁴, το Βανουάτου⁵ των Βανουατιανών⁶, η Μπουρκίνα Φάσο⁷ των Μπουρκινοφασιανών⁸ και πάει λέγοντας. Αυτό λέγεται λογικό συμπέρασμα (το κείμενο γίνεται διδακτικό). Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι π.χ. το Σάο Τομέ και Πρίνσιπε⁹ αντανακλά το ποιόν των Ουζμπέκων¹⁰ ή ότι το Ναουρού¹¹ έχει κάτι από την κουλτούρα των Μπαγκλαντεσιανών¹², δε θα ήταν λογικό συμπέρασμα. Θα ήταν πέραν κάθε αμφιβολίας παράλογο, αφού δε διαθέτει τα αναγκαία τεκμήρια.

            Με κριτήριο τα αποτελέσματα των τριών εκλογικών αναμετρήσεων η πατρίδα μας δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα φασιστών, ψεκασμένων, οπαδών ποδοσφαίρου (ο εθισμός του πιο απαίδευτου νου), λαϊκιστών, απολίτιστων και ανίδεων περί πολιτικής ατόμων. Με απλά λόγια η πατρίδα μας είναι ένα ποτ πουρί ανθρώπων με πρωτόγονη σκέψη, οι οποίοι έχουν καταστήσει την ηλιθιότητα νόημα και τρόπο ζωής επιβάλλοντάς την παντού. Οικονομία, πολιτική, εκπαίδευση, κοινωνία κυριαρχούνται, διαμορφώνονται και καθοδηγούνται από τις επιλογές ενός εκρηκτικού μείγματος υποκουλτούρας, άγνοιας, ατομικισμού, ανευθυνότητας και έλλειψης συνείδησης των αποτελεσμάτων κάθε δράσης.

            Υπήρξαν, βέβαια, ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες τη βλακεία του λαού αντιστάθμιζε ωραιότατα το όραμα για ανάπτυξη, η δυνατότητα για ανανέωση και η ποιότητα σκέψης της εξουσίας του. Στη σημερινή Ελλάδα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οπότε, μη φάτε... Τα δείγματα γραφής τόσο εκείνων που μας εξουσιάζουν εδώ και δεκαετίες όσο κι εκείνων που επιθυμούν να μας εξουσιάσουν για τις επόμενες δεν αφήνουν ελπίδα καμιά. Άντε να δικαιολογήσει κανείς τις ανόητες επιλογές του αδαή και απαίδευτου λαού στις δημόσιες (πολιτικές επιλογές) αλλά και στις ιδιωτικές (δάνεια που αδυνατεί να ξεπληρώσει) υποθέσεις του. Τι γίνεται όμως με τις ακόμα πιο ανόητες και χυδαίες από άποψη αισθητικής επιλογές της εξουσίας;

            Τι να σκεφτεί κανείς, όταν η χώρα που (ισχυρίζεται ότι) γέννησε τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, το Σωκράτη αναθέτει στον κ. Ζαγοράκη ρόλο στην επιτροπή «Παιδείας και Πολιτισμού» του Ευρωκοινοβουλίου; Τι να πει κανείς όταν ο κ. Ανατολάκης διορίζεται στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων; Δε λέει το παραμικρό. Μούγκα! Μένει άναυδος και άφωνος και άλαλος μαζί από την εκπληκτική έκπληξη που νιώθει κι αν δεν είναι γερή κράση παθαίνει και εγκεφαλικό!

            Και άντε, ιερό και όσιο δεν έχουμε στις εσωτερικές επιλογές μας. Τις κάνουμε και τις λουζόμαστε. Πρέπει πλέον να περιφέρουμε την απεραντοσύνη της βλακείας μας και εκτός συνόρων; Τι θα κερδίσουμε από τη διεθνοποίηση της ηλιθιότητάς μας; Ποιος θα δει τους ευρωβουλευτές που εκλέξαμε και τους παράταιρους ρόλους που τους αναθέτουμε και θα μας πάρει στα σοβαρά; Καλά «παιδιά», δε λέω αλλά τι έπεισε τους αρμοδίους έστω και να σκεφτούν ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα διαθέτουν τα εφόδια για τα αξιώματα που τους ανατέθηκαν; Προσωπικά όσο κι αν έψαξα δεν κατάφερα να εντοπίσω αναφορές για τις σπουδές των συγκεκριμένων κυρίων. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με οποιοδήποτε ρατσισμό. Κάποιος δεν έχει σπουδάσει αλλά μπορεί να πετύχει π.χ. στο ποδόσφαιρο αλλά... Ένας άνθρωπος επειδή διέπρεψε στους αγωνιστικούς χώρους μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά και στο στίβο του πολιτισμού και της παιδείας και μάλιστα χωρίς ίχνος σπουδών;

            Θα μου πείτε, εδώ διορίσαμε Υφυπουργό Παιδείας ηθοποιό που στο μοναδικό γνωστό ρόλο της είχε υποδυθεί τη «Σελήνη» της τηλεοπτικής «Λάμψης» του Φώσκολου, στον Ανατολάκη θα κολλήσουμε. Στο κάτω κάτω της γραφής πρόκειται για υπουργείο και... «Θρησκευμάτων» και όπως όλοι γνωρίζουμε το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία. Ίσως αυτό σκέφτηκε ο υπουργός και πήρε τη βαθυστόχαστη απόφασή του.

            Όταν ο πολιτισμός μιας χώρας διαμορφώνεται από τα βλακώδη τηλεοπτικά πρότυπά της, περιορίζεται στο πλαίσιο των ποδοσφαιρικών γηπέδων, αντανακλάται στα ευφάνταστης χυδαιότητας συνθήματα των οπαδών, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Και κυρίως δεν μπορούμε να απαιτούμε από τη νέα γενιά να έχει όραμα, να αγωνίζεται, να καινοτομεί, να συμμετέχει δυναμικά στα κοινά, να φέρει τα πάνω κάτω. Δεν μπορούμε να πείσουμε τους νέους να ακολουθήσουν το δρόμο που άνοιξε η σκέψη του Αριστοτέλη, όταν ανεχόμαστε ο πολιτισμός μας να εκπροσωπείται από τη σκέψη που διαμορφώθηκε στα γήπεδα των στημένων αγώνων και στα τηλεοπτικά παράθυρα της απόλυτης μπαρούφας.

^{1, 3, 5, 7, 9, 11}: Χώρες του σύγχρονου κόσμου

^{2, 4, 6, 10, 12}: Λαοί του σύγχρονου κόσμου

⁸: Σπανιότατο είδος φασιανού αλλά και λαός του σύγχρονου κόσμου

Ο κ. Ζάχος αναρωτιέται: αν ως χώρα διαθέταμε ποδοσφαιριστές επιπέδου Ρονάλντο ή Μέσι, θα τους κάναμε Προέδρους της Δημοκρατίας ή αυτή τη θέση την προορίζουμε για αποτυχημένους πολιτικούς;