Τι θέλει να πει ο... πρωθυπουργός;

Επειδή, πιθανότατα, με το έργο του αδυνατεί, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να στείλει μηνύματα για το μέλλον της χώρας με άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή». Η αισιοδοξία του τρέχει από τα μπατζάκια, από τα μανίκια ακόμα κι από μια εσωτερική τσέπη του σακακιού του είδα  λίγη να τρέχει. Λόγια τόσο γλυκά όσο κι ένα Συριανό λουκούμι. Πολύ γλυκό αλλά η γλύκα του κρατάει λίγο.

Ωραία αυτά που λέει αλλά για όσους δεν κατοικούν στη Ελλάδα. Γιατί αν κάποιος ζει στην Ελλάδα και διαβάσει τα όσα γράφει ο πρωθυπουργός, αρχίζει να νιώθει ζαλάδες, αναγούλες και κυρίως σύγχυση. Αρχίζει να αισθάνεται κάπως σαν... «Βρε μήπως είμαι τελείως βλαμμένος και δεν καταλαβαίνω τι μου γίνεται;», «μήπως έχω περιέλθει σε κατάσταση άνοιας και έχω χάσει κάθε επαφή με την εξέλιξη που συντελείται γύρω μου;».

Αλήθεια, όμως, πρέπει να αισθάνεται κανείς τέτοια παλιοπράγματα ή μήπως βλαμμένος είναι εκείνος που διαβάζει όλα αυτά και χαίρεται; Το δεύτερο με σιγουριά. Μια απλοϊκή ανάλυση βασικών σημείων του κειμένου είναι αρκετή και επιβεβαιωτική.

Ξεκινάει το άρθρο του ο πρωθυπουργός: «Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά. Πίσω δεν υπάρχει! Κανείς δεν το θέλει, κανείς δεν το αντέχει. Και εμείς δε θα το επιτρέψουμε...».

Πολύ καλό και δυνατό ξεκίνημα αλλά αν ο πρωθυπουργός κατέβαινε στους δρόμους ή αν σήκωνε το τηλέφωνο ή αν έστω έμπαινε στο FB άλλα θα έβλεπε, θα άκουγε και τελικά θα καταλάβαινε. Μα τα λένε αυτά, καλέ μου, στους πολίτες(;) καλύτερα κατοίκους μιας χώρας που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας με τόσα άλματα προς τα πίσω που έχει κάνει; Κοντεύουμε να γίνουμε αντικείμενο μελέτης επιστημόνων που ασχολούνται με το χρόνο και τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε σε αυτόν κι εσύ δεν πήρες πρέφα; Εδώ ήδη η παγκόσμια και (αν υφίσταται) η πανσυμπαντική κοινότητα πιστεύει ότι έχουμε εφεύρει τη «μηχανή του χρόνου» και ότι απλώς δε θέσαμε σωστές παραμέτρους στην προσπάθειά μας να μετακινηθούμε στο χωροχρόνο κι εσύ λες ότι «πίσω δεν υπάρχει»! Μωρέ υπάρχει και παραϋπάρχει και μπορείς να το τσεκάρεις ρωτώντας τη γιαγιά στη λαϊκή, το γονιό που δυσκολεύεται να προσφέρει στα παιδιά του τα εφόδια που χρειάζονται, στον παππού που περιμένει στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων ή ακόμα καλύτερα εκείνους που ταξιδεύουν στα Σκόπια, τη Βουλγαρία, την Τσετσενία ή όπου αλλού για να φτιάξουν τα δόντια τους ή να αγοράσουν τα αναγκαία από Σούπερ Μάρκετ των... αναπτυγμένων αυτών περιοχών.

Και συνεχίζει ο καλός μας: «Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στην έξοδο από την κρίση και τη μνημονιακή εποχή... Πιάσαμε τους στόχους μας νωρίτερα από το Πρόγραμμα! Βγήκαμε στις αγορές νωρίτερα. Δεν χρειαζόμαστε άλλα χρήματα, ούτε άλλο Μνημόνιο. Η ανάκαμψη ξεκίνησε και η ανεργία άρχισε να υποχωρεί. Όλοι αναγνωρίζουν πια την επιτυχία της χώρας».

«Όλοι» εκτός από τους κατοίκους της. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να χαρεί με όλα αυτά! «Πιάσαμε τους στόχους»; Και, δηλαδή, ποιοι ήταν αυτοί οι «στόχους» για να έχουμε καλό ’ρώτημα; «Στόχους» ήταν να ξεπαστρέψουμε τα τελευταία καλά μυαλά που είχαν απομείνει διώχνοντάς τα σε άλλη γη σε άλλα μέρη; «Στόχους» ήταν να μειωθεί το εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων σε επίπεδα μισού και βάλε αιώνα πριν; «Στόχους» ήταν να ξυπνάμε το πρωί και να αναρωτιόμαστε τι καινούριο φόρο ανακάλυψε το κυβερνητικό επιτελείο; Κι αυτό το «δε χρειαζόμαστε άλλα χρήματα», «στόχους» ήταν κι αυτό; Γιατί τουλάχιστον αυτό πράγματι το πετύχαμε. Η πλειονότητα των Ελλήνων αρχίζει και εθίζεται στο να ζει(;) χωρίς χρήματα. Με απλά λόγια, απλώς δε θέλω να πω τι... "πιάσαμε"!

Αμ αυτή η «ανάκαμψη» και η «μείωση της ανεργίας»; Μα που συχνάζει ο πρωθυπουργός και τις είδε; Όχι να μας το πει για να πάμε κι εμείς να τις γνωρίσουμε από κοντά. Δε λέμε όχι σε νέες γνωριμίες. Γιατί ο μέσος Έλληνας δεν έχει την τύχη να γνωρίζει ούτε ανάκαμψη ούτε μείωση της ανεργίας κι όχι γιατί είναι... αντικοινωνικός.

Και συνεχίζει: «Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που εύχονταν την αποτυχία της και τώρα ανησυχούν τι θα απογίνουν χωρίς... Μνημόνιο. Κι ίσως γι’ αυτό προσπαθούν να εκτροχιάσουν την κυβέρνηση, να υπονομεύσουν την πολιτική σταθερότητα. Να μας επιστρέψουν πίσω στην κρίση που τώρα ξεπερνάμε».

Να και οι αγωνίες για τους υπονομευτές. Ένα δίκιο, βέβαια, το έχει εδώ. Γιατί υπάρχουν πράγματι εκείνοι που επενδύουν στην κρίση επιδιώκοντας την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Τι πιο εύκολο από το να δίνει κανείς υποσχέσεις σε μια μάζα που αγωνιά για τα βασικά; Και τι πιο ανησυχητικό από το ότι η συγκεκριμένη μάζα τους πιστεύει! Αλλά τι είχαμε, τι χάσαμε. Ζήσαμε τα χάλια. Ας ζήσουμε και τα χειρότερα.

Λίγο πιο κάτω όμως, η συνταγή χαλάει: «Δική μας πολιτική είναι να διανύσουμε τα τελευταία βήματα ως την «οριστική επαναφορά» της Ελλάδας στην ομαλότητα και στην ανάπτυξη».

Μα τώρα τι είναι αυτά; Παιδιά είμαστε και κοροϊδευόμαστε; Τι ήταν αυτό το «οριστική επαναφορά»; Λίγο πριν δεν έγραφε για το ότι «πίσω δεν υπάρχει»; Τι είναι επιτέλους αυτή η «επαναφορά»; Δεν είναι επιστροφή σε μια προϋπάρχουσα κατάσταση; Δηλαδή, όταν ακούμε ότι «τον επανέφεραν στη ζωή», τι καταλαβαίνουμε; Ότι τον οδήγησαν με δόξες και τιμές στον... ακατονόμαστο; Α όχι! Από έναν πρωθυπουργό περιμένουμε τουλάχιστον να ακριβολογεί. Περιμένουμε κι άλλα, βέβαια, αλλά ας βολευτούμε στα τυπικά.

Μόνο κρύος ιδρώτας με πιάνει από τα επόμενα: «Να μην αφήσουμε κανένα και τίποτε να καταστρέψει όσα οι Έλληνες έχτισαν με τις θυσίες τους».

«Έχτισαν»; Μα πού το είδε αυτό; Χτίζουν στο Ντουμπάι, στη Σαουδική Αραβία, στην Κίνα, στο Αφγανιστάν ακόμα και στην Αλβανία χτίζουν αλλά εδώ; Χτίζει κανείς σήμερα; Από πότε έχει να κυκλοφορήσει σε δρόμους και μάλιστα κεντρικότατους; Τι βλέπει; Επίκαιρα της δεκαετίας του ’70 βλέπει; Δεν έχει πάρει μυρωδιά το πόσα μαγαζιά ρημάζουν αδειανά; Το πόσα μαγαζιά το γύρισαν στο «βαράμε μύγες» μέχρι να κλείσουν κι αυτά οριστικά; Γιατί κάτι άλλο από αυτό προσωπικά δε βλέπω, αν και έχω όλη την καλή διάθεση.

Έχει και καλύτερο: «Όλα αυτά δεν τα «υποσχόμαστε». Είμαστε πολύ κοντά να τα πετύχουμε. Τα βεβαιώνουν αριθμοί και τα επιβεβαιώνουν οι αγορές».

Φέξε μου και γλίστρησα. Μα οι αγορές δεν ήταν που μας οδήγησαν -κι όχι μόνο εμάς- εδώ που είμαστε; Οι αγορές δεν ήταν που δεν κατάλαβαν γρι από όσα συνέβαιναν και όσα επρόκειτο να συμβούν; Αποφάσεις οικονομικών επιτελείων εταιρειών και κρατών δε μας οδήγησαν στην καταστροφή, στην κρίση, στη φτώχεια, στην απόγνωση, στην οργή... Και τώρα έρχεται ο πρωθυπουργός να μας πει τι; Και ποιοι «αριθμοί» είναι επιτέλους αυτοί; Οι αριθμοί των πτωχεύσεων, των αυτοκτονιών, των ποσοστών των ανθρώπων που ζουν κάτω από ή στα όρια της φτώχειας... Ποιοι;

Το κλείσιμο είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Κλείνει περίπου όπως ξεκίνησε: «Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά. Πίσω δεν υπάρχει! Κανείς δεν το θέλει, κανείς δεν το αντέχει. Και εμείς δε θα το  επιτρέψουμε».

Μμμμ! Αυτό περιμέναμε; Όχι βέβαια! Όσα προηγήθηκαν μας έδωσαν δύναμη, κουράγιο να συνεχίσουμε, αισιοδοξία για το μέλλον. Ως λαός νιώσαμε βαθιά υπερηφάνεια, άξιοι απόγονοι του «ενοίκου» του τάφου της Αμφίπολης. Δηλαδή, πείραζε ένα και δύο: «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω το έθνος»; Να ξεσηκωθούμε λίγο βρε αδερφέ!