(Τι) διδαχτήκαμε;

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα έζησε μεγάλες χαρές. Νέα κυβέρνηση, νέα ΠτΒ, νέα πολιτικά ήθη και έθιμα κι ένα δημοψήφισμα. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, party animal είναι. Αρκετοί περίμεναν ότι την πολιτική αλλαγή θα συνόδευαν ριζοσπαστικές οικονομικές και κοινωνικές μεταβολές. Η ελπίδα (φήμες έλεγαν ότι έρχεται) δεν ήταν αβάσιμη(;). Ο όγκος των προεκλογικών υποσχέσεων έκανε κάποιους να δηλώνουν ευχαριστημένοι «ακόμη κι αν κάνουν τα μισά από αυτά». Σκίσιμο μνημονίων, επαναπροσλήψεις αλλά και νέες προσλήψεις στο Δημόσιο, καταπολέμηση διαπλοκής και διαφθοράς, επαναφορά μισθών σε επίπεδα εποχών τετράπαχων αγελάδων, κατάργηση οφειλών (δάνεια, εισφορές, οφειλές στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΣΤΑ ΣΠΟΡ...), αλλαγή της Ευρώπης αλλά και του Σύμπαντος και η λίστα δεν είχε τέλος. 

Δεν «είχε», γιατί πλέον έχει. Και μάλιστα «τέλος» φαρδύ πλατύ. Η κυβέρνηση μπορεί τα Μνημόνια να μην τα έσκισε αλλά έσκισε τη μεγάλη (με το συμπάθιο) λίστα υποσχέσεων. Αυτές παραπέμφθηκαν στις καλένδες και μαζί τους και οι προσδοκίες περί ελπίδας, η οποία προφανώς αποφάσισε να καταλύσει αλλού. Και «τίθω» εγώ το ερώτημα: «τι διδαχτήκαμε από όλα αυτά»; [...] Για να εντοπίσεις τα «τι» βέβαια, προϋπόθεση αποτελεί να έχουμε κάτι, οτιδήποτε, διδαχτεί. Κι εμείς απλώς φαίνεται ότι δεν έχουμε διδαχτεί το παραμικρό. Άρα άσκοπη η αναζήτηση του «τι». Οπότε τέλος ανάλυσης και πάμε για άλλα. Το σωστό ερώτημα θα ήταν: «τι θα έπρεπε να έχουμε διδαχτεί αλλά δεν το κάνουμε». 

Θα έπρεπε, λοιπόν, να έχουμε καταλάβει ότι η Ευρώπη -παρά τις φήμες για το αντίθετο- δεν ήταν έτοιμη για την αλλαγή που ευαγγελίζονταν οι κυβερνώντες μας. Οι κουτόφραγκοι, τελικά, γουστάρουν να αποτελούν θύματα εκμετάλλευσης των φιλελεύθερων ή σοσιαλιστικών κυβερνήσεών τους και του απάνθρωπου καπιταλισμού που ρουφάει το αίμα τους και διαμορφώνει εργασιακούς Μεσαίωνες καταλύοντας ελευθερίες, ισότητες και άλλα τέτοια πανέμορφα. Αναφαίρετο δικαίωμα αυτών των ανόητων να επιθυμούν ό,τι θέλουν. Αν εμείς γουστάρουμε κάτι άλλο, ας το λουστούμε μόνοι μας. Αν δε θέλουμε «αυτό» το ευρώ και «αυτή» την Ευρώπη, ας τα εγκαταλείψουμε. Ας ζήσουμε με ό,τι μόνοι μας μπορούμε να παράγουμε αποκλειστικά με δικές μας πρώτες ύλες, τεχνολογία και τεχνογνωσία (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;). Και βέβαια, ας θέσουμε στη νέα γενιά δυσκολίες πρόσβασης στα πανάκριβα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ευρώπης, στην αγορά εργασίας και έρευνας των αναπτυγμένων κοινωνιών της Δύσης. 

Αν διαθέταμε έστω ίχνη λογικής, θα γνωρίζαμε -πριν το βιώσουμε με τον πιο σαδομαζοχιστικό τρόπο- ότι μεταξύ δανειστή και δανειζομένου το πάνω χέρι το έχει με χαρακτηριστική άνεση ο δανειστής. Ιδίως όταν συνεχίζεις να τον έχεις ανάγκη, επειδή σου δανείζει με το καλύτερο επιτόκιο της αγοράς κι επειδή κάτι Ρωσίες, κάτι Κίνες και κάτι πρώην Σοβιετικές... «δημοκρατίες» έκαναν την πάπια, όταν τους χρειαστήκαμε. Άρα μαγκιές του στιλ: «εμείς θα βαράμε τα νταούλια και θα φυσάμε τις πίπιζες και οι αγορές θα χορεύουν» είναι αποκλειστικά για τα εσωτερικά πανηγύρια και αποδεκτές μόνο από νοητικά καθυστερημένους που αγνοούν πλήρως τους κανόνες λειτουργίας της αγοράς. 

Επίσης, θα έπρεπε να έχουμε βάλει στην γκλάβα μας και ότι «τα γούστα πληρώνονται». Αν συνεχίσουμε να γουστάρουμε μεγαλεία, έναν τερατώδη και σπάταλο δημόσιο τομέα, ανισότητες μισθών και προνομίων ακόμη και μεταξύ δημόσιων υπαλλήλων, συντάξεις στα 55, στα 48 ή στα... 3, πρέπει να βρούμε και τα λεφτά που απαιτούνται γι αυτά. Και είναι πολλά τα λεφτά. Οπότε ή συνεχίζουμε να δανειζόμαστε χωρίς προοπτική(1ο) ή ξεζουμίζουμε φορολογικά μέχρι σκασμού και αφανισμού ιδιωτικό τομέα, υπαλλήλους και συνταξιούχους(2ο) ή περιορίζουμε τις δαπάνες του δημοσίου, το εξυγιαίνουμε δίνοντας παράλληλα ευκαιρίες ανάπτυξης στην ελεύθερη αγορά και δημιουργίας θέσεων εργασίας σε αυτήν (3ο). 

Θα έπρεπε ακόμη να έχουμε αντιληφθεί ότι «έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες». Οπότε (1ο) η εκάστοτε αντιπολίτευση μπορεί να λέει ό,τι μπαρούφα της καπνίσει, η εκάστοτε κυβέρνηση, όμως, πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και άρα, αν ως αντιπολίτευση είχε φανεί ανεύθυνη, πρέπει να εξασκηθεί στις «κωλοτούμπες». Ότι (2ο) η εξουσία είναι μεγάλος διαφθορέας και ότι προσλήψεις και τοποθετήσεις ημετέρων σε σημαντικές θέσεις πάνε σύννεφο είτε από αριστερές είτε από δεξιές κυβερνήσεις. Λογικό μέχρι ενός σημείου. Εμπιστεύεται κανείς τους ομοϊδεάτες του και όχι εκείνους που πρεσβεύουν τελείως διαφορετικές θέσεις. Προϋπόθεση ότι οι ημέτεροι διαθέτουν στοιχειώδη εφόδια για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της θέσης τους. Ότι (3ο) «αριστερός» και ατράνταχτη περιουσία δε συμβαδίζουν. Αν, μάλιστα, αυτή την περιουσία δεν τη διαθέτει -στο όνομα της ισότητας και της δικαιοσύνης- για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, για την οποία τόσο κόπτεται, απλώς πρόκειται για ανέκδοτο. Ότι (4ο) είναι μούφα «αριστερός» εκείνος που δεν αγωνίζεται για το διαχωρισμό Νομοθετικής και Εκτελεστικής εξουσίας, τη μείωση του αριθμού των βουλευτών και των μισθών τους, τον περιορισμό των προνομίων βουλευτών, υπαλλήλων της Βουλής και οποιουδήποτε άλλου. 

Ανακεφαλαιώνω. «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι» ή καλύτερα μην κρατάς ούτε σπιρτόκουτο. Τα πολλά κεράσια τα λένε λαϊκισμό κι αν αυτός ήταν κριτήριο προόδου, θα ήμασταν η πιο αναπτυγμένη χώρα. Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή πηγάζει από εμάς. Και πιθανότατα θα σκεφτόταν να μας επισκεφθεί μόνο αν κάποια στιγμή διδασκόμασταν κάτι και το δείχναμε με τις επιλογές μας στις εκλογές που έρχονται.