"Τελικά, είχατε πολύ δίκιο.", άρχισε την κουβέντα, πριν καλά καλά καθίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να έχω δίκιο, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν γνώριζα για ποιο από όλα. Στο απορημένο βλέμμα μου μού απάντησε άμεσα και χωρίς να χρειαστεί την παραμικρή προτροπή. Πάντα έτσι ήταν αυτός.
"Θυμάστε, όταν είμασταν μαθητές, και μας λέγατε ότι η επιτυχία, για κάποιον που πραγματικά τη θέλει, δεν είναι δύσκολη;". Το θυμόμουν πολύ καλά. Άλλωστε συνεχίζω να το πιστεύω, ακράδαντα και να το εκμυστηρεύομαι στις νέες γενιές. "Μας λέγατε ότι πολλοί μπορεί να ισχυρίζονται ότι επιθυμούν κάτι αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που, πραγματικά, προετοιμάζονται και αγωνίζονται οργανωμένα γι αυτό. Ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός για εκείνους που θέλουν να κινηθούν σε υψηλό επίπεδο. Ότι ο ανταγωνισμός θα επιβαρύνει και θα ανησυχεί όσους επιλέγουν να κινηθούν σε δεδομένους και, συχνά, ξεπερασμένους δρόμους, στους οποίους συσσωρεύεται η μάζα. Κι εμείς οι ανόητοι -τα βλαμμένα- το αμφισβητούσαμε και αντιδρούσαμε και εκφράζαμε τις ανησυχίες μας, πιστεύοντας ότι πετάτε στα σύννεφα. Ε, λοιπόν, είχατε απόλυτο δίκιο. Μέχρι στιγμής, τα πράγματα πηγαίνουν, όπως τα είχα σχεδιάσει. Μετά τη σχολή, με δέχτηκαν στο διδακτορικό που επιθυμούσα και, παράλληλα, εργάζομαι για μια από τις πιο ισχυρές εταιρείες του κλάδου μου. Ασχολούμαι με κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και αμείβομαι τόσο όσο δεν είχα ποτέ φανταστεί. Μέχρι πριν λίγο καιρό είχα την αίσθηση ότι δεν έχω κάνει κάτι που δεν θα μπορούσαν κι άλλοι να το κάνουν. Πλέον, έχω αναθεωρήσει και ασπάζομαι πλήρως την άποψή σας περί επιτυχίας και ανταγωνισμού...".
Για να μου εξηγήσει, μου περιέγραψε την εμπειρία του από το εργαστήριο αλλά και από τον χώρο της δουλειάς του. Αναφέρθηκε σε συνεργάτες και συναδέλφους του, οι οποίοι ξεκίνησαν με υψηλούς στόχους αλλά, σταδιακά, και βλέποντας τις πρώτες δυσκολίες άρχισαν να εγκαταλείπουν. Μου μίλησε για κάποιους που έθεταν προτεραιότητες που τους έβγαζαν από τον δρόμο τους και, σταδιακά, τους "έβγαζαν στην άκρη".
Είχα ξεχάσει πόσο μιλάει και πόσο γρήγορα το κάνει. Τον έβλεπα χαρούμενο κι αυτό μου το μετέδιδε. Και μου αρκούσε. Μιλήσαμε για τη δουλειά του, μου περιέγραψε (όσο μπορούσε να μου δώσει να καταλάβω) το αντικείμενο της έρευνάς του, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τη ζωή του, γενικά, τις γνωριμίες που έχει κάνει, για τα ταξίδια του, για τα επόμενα σχέδιά του.
Κάποια στιγμή, πρόλαβα να πάρω τον λόγο και τον παρέπεμψα σε κάποιο πρόσφατο βιντεάκι του TEDx που αναφερόταν στην επιτυχία και κατέληγε στο ότι μόνο ένα 3% έχει, πραγματικά, τη διάθεση να πετύχει και το καταφέρνει ενώ το υπόλοιπο 97%, απλώς, ακολουθεί τις επικρατούσες τάσεις και καταλήγει σε μέτρια αποτελέσματα και σε ατελείωτη γκρίνια για το κακό και άδικο σύστημα. Πρόκειται για το 3% που κάνει αυτό που κάνουν οι λίγοι και κινείται έξω από τα δεδομένα, σκέφτεται διαφορετικά.
Προσωπικά πίστευα -χωρίς να διαθέτω επίσημα ευρήματα επιστημονικών ερευνών- ότι το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο. Το τοποθετούσα στο 10%. Μπορεί να είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Πάντως, είναι κάτι που συμβαίνει. Πολλοί ισχυρίζονται ότι θέλουν να πετύχουν αλλά αδυνατούν να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό. Οι περισσότεροι είναι δέσμιοι εύκολων λύσεων. Για παράδειγμα, οι τελειόφοιτοι μαθητές. Θέλουν να πετύχουν αλλά χωρίς να στερηθούν το παραμικρό. Το μέτρο είναι κάτι άγνωστο γι αυτούς. Αρκετοί γνωρίζουν τα κενά τους αλλά θα δώσουν προτεραιότητα στις πολυήμερες εκδρομές ("Εεε, εντάξει, να μην πάει το παιδί μια εκδρομή;"), στα ξενύχτια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ("Εεε, αυτό πείραξε τώρα;"), στην καθημερινή χασούρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ("Εεε, πώς θα γίνει, να αποκοπεί από όλους το παιδί;") και σε οτιδήποτε άλλο, το οποίο ελάχιστα συμβάλλει στην επίτευξη του... στόχου.
Κάποιοι άλλοι -τελικά, ένα 3%!!!- επενδύει σε πιο ουσιαστικές επιλογές και επενδύει για τη ζωή του σκεπτόμενο μακροπρόθεσμα. Αυτοί, βέβαια, θα θεωρούνται, απλώς, τυχεροί, γιατί οι υπόλοιποι -το 97%!!!- βλέπουν το αποτέλεσμα αδυνατώντας να το συνδέσουν με την πορεία.
Με τον πρώην μαθητή μου (πάντα θα έχει αυτή την ιδιότητα) τα είπαμε για ώρα. Θα μπορούσαμε να τα λέμε για μέρες, οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Φεύγοντας του υπενθύμισα ότι δεν πρέπει να αισθάνεται "τυχερός", να μην υποτιμήσει ποτέ την προσπάθεια που κατέβαλε, μέχρι να φτάσει εκεί που θα φτάσει, ό,τι κι αν του λένε οι άλλοι.
Τη στιγμή του αποχαιρετισμού θυμήθηκε κάτι ακόμη που τους έλεγα. Τελικά τους έλεγα πάρα πολλά! "Είχατε δίκιο σε κάτι ακόμη". Λατρεύω τέτοιες στιγμές αναγνώρισης. Με φτιάχνουν. "Τυχερός είναι εκείνος που κερδίζει στο τζόκερ. Οι άλλοι παλεύουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου