Δημοσκόπηση (17.4) της Metron
Analysis, ανάμεσα σε άλλα ευρήματα, αναφέρει ότι δύο στους τρεις συμπατριώτες
μας (66%) δηλώνει πως πιστεύει στον Θεό και, ταυτόχρονα, δηλώνει
κάποιο θρήσκευμα.
Ελπίζω να προσέξατε το «δηλώνει»,
κάτι για το οποίο φρόντισα ήδη. Πρόκειται για εντυπωσιακό ποσοστό ικανό να
προκαλεί ερωτηματικά. Για να αποφύγω, όμως, παρεξηγήσεις από κάθε κακόβουλο,
εξηγώ άμεσα και ξεκάθαρα τι εννοώ.
Σκέφτομαι ότι αν δύο στους τρεις (η πλειονότητα, δηλαδή) δηλώνουν πίστη στον Θεό και άρα σε αξίες οικουμενικές, όπως η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, πώς είναι δυνατόν, παράλληλα, τα ποσοστά ανυπακοής στους νόμους να είναι τόσο υψηλά στη χώρα μας. Γιατί είναι διάχυτη η αίσθηση ότι ζούμε στη χώρα της ανυπακοής, της μη συμμόρφωσης στους κοινούς κανόνες, στη χώρα της αδικίας; Είναι δυνατόν στο σύνολό της η παραβατικότητα να πηγάζει αποκλειστικά από το 34% εκείνων που δεν δηλώνουν πίστη στον Θεό; Δηλαδή, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό λογίζεται αυτόματα και ως ανήθικος; Τελείως αυθαίρετο και, μάλλον, απίθανο.
Φαντάζομαι ότι ανάμεσα στους ερωτηθέντες υπάρχουν άνθρωποι με βαθιά πίστη. Το ποσοστό τους, όμως, αγνοείται. Δεν είναι καν όλοι εκείνοι που συναθροίζονται στους ναούς.
Εξίσου σίγουρο είναι ότι στο
66% συνυπολογίζονται και εκείνοι που δηλώνουν πιστοί, επειδή η «πίστη» πουλάει.
Είναι εκείνοι, οι οποίοι αμέσως μετά τη δήλωση της πίστης τους βγαίνουν στα
κανάλια και πουλάνε «ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού».
Πιστοί, έχω την αίσθηση,
δηλώνουν, με ιδιαίτερο ζήλο κι εκείνοι, οι οποίοι αμέσως μετά εισβάλλουν σε
χώρους Τέχνης και -πάλι με ιδιαίτερο ζήλο- τα κάνουν λαμπόγυαλο «εις το όνομα
του Πατρός», βέβαια, αρνούμενοι σε κάποιους το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη παραδείγματα ανθρώπων που δηλώνουν πιστοί, απλώς, για να εκμεταλλευτούν την πίστη των άλλων αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να πορεύεται στη ζωή, όπως έχει επιλέξει, αρκεί η συγκεκριμένη πορεία να μη δημιουργεί προβλήματα στους άλλους και να μη θέτει αναχώματα στη συνεχή διεύρυνση της ελευθερίας και την πρόοδο. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, με γεια του με χαρά του. Μπορεί να πιστεύει στον Θεό, τον Βούδα, τον Μωάμεθ ή σε άλλη οντότητα της επιλογής του. Μπορεί να ακολουθεί το τυπικό της θρησκείας του, να παραβρίσκεται στις τελετές που επιτάσσει αυτό, να ρυθμίζει τις επιλογές του με βάση τις αρχές της πίστης του.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην ουσία. Ισχύει και εδώ. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Δεν χρειάζεται να δηλώνει κάποιος πιστός ή πατριώτης ή φιλόζωος ή φιλελεύθερος ή αριστερός ή προοδευτικός ή ό,τι άλλο. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είσαι ό,τι δηλώνεις. Είσαι αυτό που δηλώνει η συμπεριφορά σου, η οποία είναι καθρέφτης της Παιδείας σου. Κι αυτή είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της ποιότητας του καθενός.
Αγαπάτε αλλήλους και όλα θα είναι καλύτερα.
