Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Back to Black!

Πανηγύρι τρελό από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δικαιολογημένο. Χαρά και αισιοδοξία, εξαιτίας της νίκης και της αναρρίχησης ενός μαύρου στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, συνεπήραν μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, λευκούς και μαύρους και κιτρινωπούς και κόκκινους (και δεν εννοώ τους «γαύρους»). «Έχουμε μαύρο πρόεδρο, έχουμε έναν δικό μας στην εξουσία». Αλλά κι από την εδώ πλευρά τα ίδια και χειρότερα. Αδικαιολόγητο. «Έχουν μαύρο πρόεδρο κι εμείς έχουμε μαύρο πλανητάρχη»!
Τι καλά! Εντάξει ρε παιδιά, κι εμείς έχουμε ιμάμ μπαϊλντί σήμερα αλλά δεν το κάνουμε θέμα. Βέβαια, από τις επιλογές του δικού τους Obama, πολλοί εκτιμούν ότι θα εξαρτηθούν πολλά. Από τη γεύση του δικού μας ιμάμ μπαϊλντί θα εξαρτηθούν λίγα. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν οι πολλοί και άσχετοι. Οι λίγοι και σχετικοί, όμως, που γνωρίζουν και πέντε (δηλαδή 5) πράγματα για τη θεωρία του χάους, ξέρουν ότι και τα δυο (δηλαδή 2) γεγονότα μπορεί να αποδειχτούν εξίσου καταλυτικά για τις εξελίξεις.
Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με τους δεύτερους. Άρα τάσσομαι με τους λίγους και σχετικούς. Η πολυκοσμία αποτελούσε για μένα, ανέκαθεν, κάτι δυσβάσταχτο. Και ξέρω και πέντε πράγματα για τη θεωρία του χάους.
Ο Obama είναι σαν τα Σάββατα. Τα Σάββατα είναι η καλύτερη μέρα. Όλοι νιώθουν χαλαροί, αφού ακολουθεί η αργία της Κυριακής. Προσδοκούν ξεκούραση, τεμπελιά, ασχολία με προσωπικά ενδιαφέροντα μακριά από υποχρεώσεις, επαφή με αγαπημένα πρόσωπα. Σχέδια, χαρά, ηρεμία μας χαρακτηρίζουν τα Σάββατα. Και μετά; Μετά έρχεται η Κυριακή. Πάντα το κάνει! Και φέρνει μαζί τη συνείδηση ότι οι προσδοκίες υπήρξαν υπερβολικές και άρα ανέφικτες. Τότε οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται λίγη ακόμα ξεκούραση. Καταλαβαίνουν ότι δε γίνεται να βρεθούν με όλους εκείνους που είχαν προγραμματίσει, ότι δε γίνεται να πάνε και στο γήπεδο και στον κινηματογράφο και στο εστιατόριο και βόλτα στο χωριό και να διαβάσουν το βιβλίο που εδώ και μήνες μένει ανέγγιχτο στο κομοδίνο. Χάλι μαύρο! Πιο μαύρο κι από τον Obama. Και μένει η ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία. Αλλά πεθαίνει. Μετατίθεται για το επόμενο Σάββατο για να διαψευστεί από την επόμενη Κυριακή που ακολουθεί.
Κάπως έτσι θα καταλήξει και η υπόθεση Obama, αν δεν εκτιμηθεί σωστά. Η Obamania που έχει καταλάβει τους πάντες, είναι εύκολο να καταλήξει σε απογοήτευση και γκρίνια. Οι μεγάλες προσδοκίες συχνά έχουν ένα μεγάλο κακό. Διαψεύδονται! Ο καθένας κάτι περιμένει από τον Obama. Οι Αμερικανοί να τους βγάλει από το τέλμα που τους έριξε ο κακός και άσχετος Μπους, να τους οδηγήσει και πάλι στην πρωτοκαθεδρία και αποδοχή, να τους δώσει πίσω τη χαμένη αίγλη και την οικονομική ευρωστία. Οι μαύροι, οι γυναίκες, οι μειονότητες περιμένουν βελτίωση των συνθηκών ζωής τους και σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Οι υπόλοιποι λαοί κι αυτοί κάτι περιμένουν, άλλος λίγα κι άλλος πολλά. Και τα περιμένουν άμεσα.
Απλώς αδύνατον! Δηλαδή, αν τα καταφέρει το παλικάρι, δε θα μιλάμε για το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης αλλά για τη Δευτέρα Παρουσία. Και θα επιβεβαιωθούν και οι μαύροι που ισχυρίζονταν ότι ο Θεός είναι μαύρος. Άλλωστε στην ανάγκη μιας πίστης στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του και ο Obama. «Σας ζητώ να πιστέψετε. Όχι στη δική μου ικανότητα να φέρω την αλλαγή, αλλά στη δική σας». Θεϊκό! Αλλά ελάχιστοι το κατάλαβαν κι ακόμα ελαχιστότεροι θα κάνουν το παραμικρό. Ο Obama είναι γι αυτούς ο νέος Μεσσίας. Τον χρειάζονταν, οι Αμερικανοί, ο πλανήτης, το σύμπαν ολόκληρο. Ο Obama είναι το καλό που επικράτησε στη μάχη με το κακό. Είναι ο επίγειος παράδεισος που έρχεται να μας απαλλάξει από την κόλαση του Μπους. Ίσως το μόνο που θα αντιμετωπίσει πρόβλημα είναι το ΚΚΕ. Αυτό ως γνωστόν χρειάζεται βαρβάρους. Άρα χρειάζεται τον Μπους ή κάποιον παρόμοιο. Όχι τον Obama.
Όλο αυτό είναι υπερβολικά πολύ ακόμα και για τον πιο χαρισματικό άνθρωπο. Εντάξει, ένας μαύρος (όχι από τους πιο μαύρους πάντως) κατάφερε να γίνει πλανητάρχης. Αυτό δε σημαίνει ότι κι όλοι οι υπόλοιποι μαύροι θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τις συνθήκες στις οποίες ζουν μέχρι σήμερα. Αν ένας εργάτης γίνει πλούσιος επιχειρηματίας, δε σημαίνει ότι κι όλοι οι άλλοι εργάτες θα καταφέρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Κι ο Λεχ Βαλέσα λιμενεργάτης ήταν κι έγινε πρόεδρος της Πολωνίας αλλά αυτό δε βοήθησε και πολύ τους άλλους λιμενεργάτες. Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν προϊστορία διδακτική σε τέτοια θέματα. Μαύρη γυναίκα είναι και η υπουργός εξωτερικών τους εδώ και χρόνια, χωρίς ουσιαστικό θετικό αντίκτυπο στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, στη βελτίωση της θέσης των υπολοίπων γυναικών ή των μαύρων.
Ο Obama δεν είναι ο Μεσσίας. Μπορεί όμως να είναι ένα εκπληκτικό πρότυπο. Πρότυπο ανθρώπου που κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρό του παρά τις αντιξοότητες. Πρότυπο ανθρώπου που δεν περιέφερε την πικρία, τη μιζέρια, τον πληγωμένο εγωισμό του, τις ανασφάλειές του διεκδικώντας τον οίκτο των άλλων. Πρότυπο ανθρώπου που δεν ήρθε για να αντιδράσει, για να καταστρέψει ή να κατηγορήσει το σύστημα για τις αδικίες του. Ήρθε και μπήκε στο σύστημα ακολουθώντας τους κανόνες, όχι για να διαλύσει αλλά για να αλλάξει. Και δε θα αλλάξει τα πάντα μόνος του. Θα αλλάξει όσα μπορεί με τη βοήθεια των άλλων (“I’ m asking you to believe. Not in my ability to bring change. I’ m asking you to believe in yours”).
Το φαινόμενο Obama αξίζει προσοχής για έναν απλό λόγο. Ο Obama έδειξε στον εργάτη, στο μαύρο, στον αδικημένο, στον περιθωριακό, στο μουσουλμάνο, στο μαθητή, στον κάθε καταπιεσμένο, στο κάθε ανίδεο, βλαμμένο ξεχρέτζαλο που το παίζει αντιεξουσιαστής επαναστάτης ότι μπορεί να τα καταφέρει κι αυτός, αρκεί να πιστέψει στο όνειρό του και να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του γι αυτό. Έτσι, ίσως αξίζει να επιστρέψουμε στο σύνθημα του παρελθόντος «black is beautiful», γιατί διαφορετικά είναι καλύτερο να παραμείνουμε στο «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…» χαμένοι στην αδράνεια, παραδομένοι στην παθητικότητα, δούλοι της μετριότητας, δέσμιοι της μοιρολατρίας μας, φυλακισμένοι στο παραμύθι που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σας..Εντάξει,δεν υπάρχουν λόγια...Τι να λέμε τώρα...Απλώς αυτό που θα πω είναι ότι δεν θυμάμαι ποτέ στην ιστορία να εκμεταλλεύτηκαν σωστα μια κατάσταση που προέκυψε οι άν8ρωποι οπότε δεν πιστεύω ότι θα το κάνουν και τώρα...Και επιπλέον ας μην ξεχνάμε πως όλοι έχουν δικαίωμα να ελπίζουν σε αυτή τη ζωή ακόμα και αν γνωρίζουν ότι αυτό για το οποίο ελπίζουν δεν πράκειται να πραγματοποιηθεί ΠΟΤΕ....

Ανώνυμος είπε...

Ασφαλώς και δεν υποστηρίζω πως ο Obama είναι ο Μεσσίας. Υποστηρίζω όμως πως είναι ικανός να επιφέρει σημαντικές αλλαγές τόσο στη χώρα του, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναφερθήκατε στο προεκλογικό του σύνθημα... προσωπικά το βρίσκω εύστοχο και απόλυτα σωστό, αφού είμαι της άποψης ότι για να πετύχουμε την γενική ευημερία πρέπει να ασχοληθούμε συλλογικά γι' αυτό το σκοπό. Δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιον "ηγέτη" πολλοί καθησυχάζονται πως όλα τα προβλήματά τους θα λυθούν από αυτό το "σωτήρα" , το Μεσσία...σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο ηγέτης θα προσπαθήσει γι' αυτό που εσύ επιθυμείς και για τα συμφέροντά σου αλλά μόνο αν συνεργαστεις μαζί του, αν ακολουθήσεις και πιστέψεις πραγματικά στους στόχους του, οι οποίοι κατα συνέπεια είναι και δικοί σου. Τότε μόνο μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο πολιτικό μέλλον.
Γιώργος Κλέτσας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Γιώργο,
Αυτό το δεύτερο ενικό μου τσατάλιασε το νεύρο! Κάθε δεύτερο ενικό και μια μαχαιριά! "Εγώ" πρέπει να τα κάνω όλα αυτά; Α πα πα βρε παιδί μου και μόλις ξύπνησα! Δηλαδή, τι να περιμένω την υπόλοιπη μέρα;;;

Ανώνυμος είπε...

Το περίμενα να το αναφέρετε το β' ενικό... Απλώς δεν έβγαινε διαφορετικά το σχόλιο. Τι να έκανα... Πάντως αργήσατε να ξυπνήσετε!!