Το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου!

Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί ξυπνάμε -με το καλό- και δεν υπάρχουν εφημερίδες. Θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν καταργηθεί με νόμο ή θα έχουν αποφασίσει μαζικά να αυτοκτονήσουν ή θα έχουν κολλήσει αυτόν τον απαίσιο βρομοϊό της βρομογρίπης που κυκλοφορεί και δε θα μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, για να μη μας κολλήσουν κι εμάς. Αυτό είναι το σενάριο που μπορεί και να μην είναι και τόσο σενάριο αλλά μια πραγματικότητα. Και κάποιοι δεν τη φαντάζονται ως πολύ μακρινή.
Ένας κόσμος χωρίς εφημερίδες, ούτε χάρτινες (αυτές δύσκολα θα επιβιώσουν) ούτε ψηφιακές. Ούτε δείγμα! Το τέλος των εφημερίδων, τη δεδομένη στιγμή, θα προκαλούσε κενό ενημέρωσης και ίσως το τέλος της. Κάποιοι θεωρούν (εκ προοιμίου ηλίθια θεώρηση) ότι αυτό είναι ένα εφιαλτικά τραγικό σενάριο, και ότι η αποδήμηση των εφημερίδων σε τόπους χλοερούς και σε τόπους αναπαύσεως δε θα άφηνε το παραμικρό κενό. Ακόμα και αν ένας μέτριων πνευματικών δυνατοτήτων άνθρωπος αναλύσει την ηλίθια αυτή θεώρηση, θα καταλήξει σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ότι αυτή είναι ηλίθια.
Λογικά ο αφανισμός των εφημερίδων θα έστρεφε, όσους αναζητούν ενημέρωση, στην TV και στο internet. Ωραία; «Ναι» είναι η απάντηση και μη χαραμίζετε φαιά εγκεφαλικά κύτταρα, ιδίως όσοι δεν τα έχετε πολλά! Η συγκεκριμένη επιλογή, όμως, θα εξασφάλιζε την ποθούμενη ενημέρωση; «Όχι» είναι η απάντηση και ξεπερνώντας κάθε όριο καλότητας σας δίνω απαντήσεις στο πιάτο (αυτό δεν είναι κυριολεξία και μην περιμένετε πιάτα και άλλα τέτοια κουραφέξαλα). Δείχνει παράλογο αλλά είναι λογικό.
Ας μπούμε αρχικά στη θέση εκείνου που θα στρεφόταν στο Διαδίκτυο προς αναζήτηση ενημέρωσης (όχι απλώς πληροφόρησης). Αυτός θα πάθαινε παράκρουση! Γιατί πού θα απευθυνόταν ο δύσμοιρος; Ψηφιακές εφημερίδες δε θα υπήρχαν, οπότε; Οπότε το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να δέχεται έναν καταιγισμό πληροφοριών από πηγές συχνά ανώνυμες και άρα ανέλεγκτες ως προς τα κίνητρα και τους στόχους τους. Για κάθε θέμα που θα ενδιαφερόταν (πολιτική, οικονομία, επιστήμη, τέχνη, εκπαίδευση, μόδα…) θα έπρεπε να ανατρέχει σε διαφορετικές διευθύνσεις. Σπατάλη χρόνου που δε διαθέτουμε. Ενημέρωση συνολική, για τα βασικά έστω γεγονότα, δε θα εντόπιζε πουθενά. Η δε έγκυρη και ουσιαστική ανάλυση των γεγονότων θα ήταν πιο σπάνια κι από κλιματιστικό σε ιγκλού Εσκιμώου.
Θα μπορούσε, βέβαια, να στραφεί στις ιστοσελίδες πρακτορείων ειδήσεων. Πρόβλημα! Παρακολουθήστε το συλλογισμό. Αφανισμός έντυπων και ψηφιακών εφημερίδων, περιορισμός της αγοράς ειδήσεων, συρρίκνωση εσόδων των ειδησεογραφικών πρακτορείων, αδυναμία να αντεπεξέλθουν στο κόστος συλλογής, επεξεργασίας και διανομής πληροφοριών, ελαχιστοποίηση του αριθμού τους. Το ζήτημα τελικά είναι πολύ πιο σοβαρό! Η επιβίωση ελάχιστων πρακτορείων θα έθετε σε αμφισβήτηση την αντικειμενικότητα της είδησης. Μικρός αριθμός ειδησεογραφικών πρακτορείων θα σήμαινε ότι λίγα «κέντρα» θα έθεταν υπό τον έλεγχό τους την είδηση παγκοσμίως. Αυτά θα αποφάσιζαν ποια είδηση θα φτάσει στο κοινό και κυρίως με ποιο τρόπο και από ποιο πρίσμα. Εφιάλτης!
Το internet -χωρίς τις ψηφιακές εκδόσεις εφημερίδων- δε διαθέτει, ακόμα τουλάχιστον, μια αξιόπιστη και κυρίως εύχρηστη πρόταση ενημέρωσης. Ακόμα τα σκουπίδια της ανωνυμίας και της προπαγάνδας που κυκλοφορούν στον ψηφιακό κόσμο δείχνουν πολύ περισσότερα από τα διαμάντια που διαθέτει.
Ας μπούμε τώρα στη θέση εκείνου που, αναζητώντας την ενημέρωση, θα στρεφόταν στην τηλεόραση. Αυτός για πολλούς λόγους θα ήταν νεκρός! Πνευματικά και βιολογικά. Η τηλεόραση σκοτώνει με τον τρόπο που παρουσιάζει τον καύσωνα και τις μη ανεκτές από ανθρώπινα πλάσματα θερμοκρασίες. Την επικείμενη πανδημία γρίπης των χοίρων, των αμνοεριφίων, της χελώνας monachus - monachus, του Χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων σε συνδυασμό με την έλλειψη εμβολίων, τα οποία θα κυκλοφορήσουν στην αγορά μετά τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους. Την έξαρση της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών, την παγκόσμια οικονομική κρίση και την καλπάζουσα ανεργία. Ο θεατής της είναι πιο πιθανό -και λογικό συνάμα- να επιλέξει την αυτοκτονία ως αξιοπρεπές και ανώδυνο τέλος αντί να υπομείνει έναν αργό και βασανιστικό θάνατο εξαιτίας των παραπάνω δεινών.
Ακόμα και αν κατάφερνε να υπερνικήσει τη διάθεσή του αυτή, ο θεατής, θα είχε μια αρκετά περίεργη αντίληψη για την πραγματικότητα. Θα ένιωθε έρμαιο ακατάπαυστων συνωμοσιών που εξυφαίνονται εδώ και αιώνες από υπερφυσικές δυνάμεις που ελέγχουν την ανθρωπότητα. Οι κάθε μορφής Ελίμ, Νεφελίμ, Καραπιπερίμ θα ήταν οι ρυθμιστές της ζωής του. Γι αυτόν η αμερικανική κυβέρνηση και οι μυστικές υπηρεσίες της (ως σύγχρονος Νέρωνας) θα ήταν υπεύθυνες για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Θα θεωρούσε το ελληνικό γένος ως την απαρχή των πάντων. Οι αιγυπτιακές πυραμίδες, το Σινικό τείχος, οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας θα ήταν δημιουργήματα δικά μας. Ακόμα και ο πύργος του Eiffel (Άιφελ) θα ήταν τέτοιο, γιατί ο Eiffel είχε ελληνικές ρίζες. Λεγόταν Αϊφελίδης και ο παππούς του το άλλαξε, όταν αποφάσισε να μετοικήσει στην Εσπερία…
Αρκετοί, παρατηρώντας το επίπεδο και τις επιλογές των περισσότερων εφημερίδων, πιστεύουν ότι απλώς παρακολουθούμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου τους. Αυτό καθόλου θα μας ενοχλούσε, αν ήδη είχαμε εντοπίσει εναλλακτικές λύσεις για ενημέρωση. Δεν το έχουμε κάνει και αυτό σημαίνει ότι οι επιλογές των εφημερίδων δε σηματοδοτούν απλώς το δικό τους θάνατο. Η πορεία τους είναι το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της ίδιας της ενημέρωσης. Χρειαζόμαστε ακόμα τις εφημερίδες (μάλλον ψηφιακές). Το θέμα είναι να το αντιληφτούν και αυτές!