Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Terminator!


«Το παιχνίδι είναι ο δρόμος των παιδιών
για να γνωρίσουν τον κόσμο στον οποίο ζουν και οφείλουν να τον αλλάξουν».
Μ. Γκόρκι




Πλάκα πλάκα έφτασαν και τα Χριστούγεννα. Και μαζί τους η ώρα των εξολοθρευτών! Καμιά σχέση με την πρόσφατη -τέταρτη(!) συνέχεια- της κινηματογραφικής ταινίας. Στο μυαλό μου έχω όσους -γονείς, νονούς, θείες, κουμπάρους, παππούδες, γιαγιάδες- κάθε χρόνο τέτοια περίοδο σαν καλοκουρδισμένοι terminators, παίρνουν αμπάριζα και βγαίνουν με έναν και μοναδικό στόχο. Να τραυματίσουν, να αλλοιώσουν και τελικά να καταστρέψουν και να αφανίσουν κάθε θετικό στοιχείο της παιδικής ψυχής και προσωπικότητας. Κι αν αναρωτιέστε πώς οι ανωτέρω -συμπαθείς κατά τα άλλα- κοινωνικές ομάδες (γονείς, νονοί, θείες, κουμπάροι, παππούδες, γιαγιάδες) κάνουν τόσο μεγάλο κακό, έχω μια καλή απάντηση: Εύκολα, ύπουλα και απλά! Η βδελυρή πράξη τους λέγεται αλλιώς και … «παίρνω δώρα σε μικρά παιδιά»!
Το καλύτερο θα ήταν -σίγουρα το πιο ακίνδυνο- όλοι αυτοί οι … «άντε πάρε κάτι να τελειώνουμε» που από υποχρέωση (συνήθως) ή ανάγκη (σπανίως) δωρίζουν κάτι σε ένα παιδί, είτε να μην κάνουν δώρα είτε να δωρίζουν είδη ένδυσης ή υπόδησης (μπλιάξ). Ό,τι, δηλαδή, με φρίκαρε και με έκανε να κλαίω σπαραχτικά, όταν ήμουν παιδί. Αυτό, όμως, είναι με βεβαιότητα πιο ανώδυνο από οποιοδήποτε παιχνίδι μπορούν άνθρωποι αστοιχείωτοι να επιλέξουν για ένα αθώο (γιατί μάλλον υπάρχουν και ένοχα) παιδί.
Οι περισσότεροι (από τις συμπαθείς ομάδες που ήδη προαναφέρθηκαν δις και άρα θα ήταν βαρετό να αναφερθούν και τρις) αγνοούν το ρόλο του παιχνιδιού στην εξέλιξη του παιδιού. Θεωρούν ότι το παιχνίδι είναι απλώς διασκέδαση, οπότε και οι επιλογές τους είναι τόσο επιφανειακές όσο και η πέτσα που πιάνει το μη ομογενοποιημένο γάλα. Αγνοούν ότι το παιχνίδι επιδρά καθοριστικά στα κοινωνικοσυναισθηματικοπνευματικά (ουφ) γνωρίσματα του παιδιού. Αγνοούν ότι το παιχνίδι ασκεί το παιδί σε ρόλους που θα κληθεί να αναλάβει στο μέλλον, ότι είναι η γνωριμία του μπόμπιρα για τον κόσμο και τους ανθρώπους με τους οποίους θα συμβιώσει αλλά και με τον εαυτό του.
Σε κάθε εποχή το παιχνίδι αποτέλεσε παράγοντα κοινωνικοποίησης και αφού οι εποχές διαφέρουν μεταξύ τους, αυτό πρέπει να ισχύει και για τα παιχνίδια τους. Στο παρελθόν τα παιδιά έπρεπε να παίζουν κυνηγητό. Η ταχύτητα ήταν απαραίτητη στο παιδί του χωριού που δεν επιθυμούσε να αποτελέσει βορά των λυσσασμένων σκύλων που συχνά πυκνά το καταδίωκαν. Η ψηλή γομάρα υπήρξε σημαντική για όσα παιδιά θα ξεπλατίζονταν, έτσι κι αλλιώς, δουλεύοντας σκληρά στα χωράφια. Ακόμα και το κουτσό -τι ανόητο παιχνίδι- βοήθησε σε εποχές που οι εναπομείνασες από τον πόλεμο νάρκες σακάτεψαν πολλούς ανθρώπους. Ήταν πολύ καλό τότε κάποιος να ξέρει να κινείται και να ελίσσεται με ακρίβεια χρησιμοποιώντας μόνο το ένα πόδι. Το παιχνίδι με τις κούκλες, τα κουζινικά, τα σερβίτσια του καφέ με βεβαιότητα προετοίμαζαν τις μελλοντικές νοικοκυρούλες, κουτσομπόλες με προορισμό τον εντοπισμό ενός καλού γαμπρού και την απόκτηση παιδιών που θα δικαιολογούσαν την προσωπική στασιμότητά τους.
Αν οι συμπαθείς ομάδες, που κάθε Χριστούγεννα το παίζουν οι μάγοι με τα δώρα, σκεφτούν(;) λιγάκι, μπορούν να καταλάβουν τι πρέπει να προσέξουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πολύ απλό ακόμη και για ξεζουμισμένο δαμάσκηνο. Η εποχή μας είναι η εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της γνώσης. Άρα οι άνθρωποι που θα τα καταφέρουν, χωρίς προβλήματα θα είναι όσοι θα διαθέτουν γνώση, ικανότητες αναζήτησης, αποκωδικοποίησης και αξιοποίησής της. Θα είναι οι άνθρωποι που θα μπορούν με εκπληκτική άνεση να προσαρμόζονται και να χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες που εξελίσσονται με ρυθμούς Flash Gordon. Άρα τα παιχνίδια που θα επιλέξουν οι terminators πρέπει να στοχεύουν στη συγκεκριμένη προετοιμασία.
Τώρα λοιπόν, που οι … «πολύ ασχοληθήκαμε με το μούλικο» θα ξεχυθούν στην αγορά για την επιλογή παιδικού δώρου, ας έχουν υπόψη τους ότι αυτό μπορεί να έχει καταλυτικές επιδράσεις στην ψυχοσύνθεση και τους στόχους του παιδιού. Αν μια τέτοια ευθύνη τους φαίνεται βαριά και ασήκωτη, ας ρωτήσουν κάποιον ειδικό για να επιλέξουν ακίνδυνα. Αν ντρέπονται να φανερώσουν την άγνοιά τους, ας επιλέξουν ένδυμα ή υπόδημα. Το παιδάκι στο οποίο θα προσφερθεί ένα τέτοιο δώρο θα φρικάρει, θα τους μισεί, θα τους καταριέται, δε θα θέλει να τους ξαναδεί μπροστά του, θα τους θεωρεί σπαστικούς αλλά τουλάχιστον θα σωθεί από την καταστροφή που θα του επιφύλασσε σε κάθε άλλη περίπτωση η επιλογή δώρου από τον terminator!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το παιδάκι στο οποίο θα προσφερθεί ένα τέτοιο δώρο θα φρικάρει, θα τους μισεί, θα τους καταριέται, δε θα θέλει να τους ξαναδεί μπροστά του, θα τους θεωρεί σπαστικούς αλλά τουλάχιστον θα σωθεί από την καταστροφή που θα του επιφύλασσε σε κάθε άλλη περίπτωση η επιλογή δώρου από τον terminator!"¨: Έχοντας και μόνο το συσχετισμό της λέξης treminator με τις ομάδες που αναφέρατε δις... πεθαίνω τα γέλια! Τους φαντάζομαι να κινούνται νευρίκα στους δρόμους και να ψάχνουν δεξιά και αριστερά για κάτι "ξεχωριστό", τελικά δεν το βρισκούν, δίνουν 100 ευρώ στο παιδί και σκέφτονται από μέσα τους "Άιντε του χρόνου πάλι"! Το τέλειο όμως είναι όταν γίνονται και οι παραγγελείες από τηλεφώνου: "Έλα καλέ τι νούμερο παππούτσι να του πάρω του παιδιού φέτος; Ποιό παιχνίδι θέλεί;"

Γιώργος Κλέτσας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Γιώργο,
η προσφορά χρημάτων μπορεί να εμπεριέχει και μια μορφή συνείδησης. Σου λέει ο άλλος "αφού δεν το έχω, γιατί να αναλάβω την ευθύνη; Ας δώσω χρήματα και ας κάνουν ό,τι θέλουν". Αυτό σημαίνει: ας το καταστρέψουν μόνοι τους το παιδί. Δικό τους είναι ας το κάνουν ό,τι θέλουν!