2η Έκδοση!!!

Στις διακοπές συνειδητοποιώ ένα πράγμα! 

Μην ανησυχείτε! Δε θα αρχίσω τώρα τις ρομαντικές αρλούμπες του στιλ: «στις διακοπές ξεφεύγεις από την καθημερινότητα» ή «γεμίζεις τις μπαταρίες» ή «έχεις χρόνο για σένα, για τους φίλους, για τραγούδι, για χορό, για μανικιούρ, για αποτρίχωση …» και βάλε και λογάριασε. Όλα αυτά είναι γνωστά από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, έστω κι αν τότε δεν υπήρχε ακόμα συνείδηση του ελεύθερου χρόνου και άρα των διακοπών. Άσε που τότε δεν πρέπει να υπήρχαν υπηρεσίες μανικιούρ και λέιζερ αποτρίχωσης για τον απλό λαό. Τέλος πάντων, αφήνω τα «γλυκούλια» για άλλους. Τα αφήνω για εκείνους που τα λένε, επειδή περνούν πολύ χάλια στις διακοπές τους. Εμένα δε με εκφράζουν καθόλου. Αν με εξέφραζαν άλλωστε θα κρατούσα ημερολόγιο, όταν ήμουν μικρός, από εκείνα τα κιτς με κλειδαριά, με χαρωπά ροζ και φούξια ζωάκια, ανθρωπάκια, πολύχρωμα λουλούδια και καρδούλες στο εξώφυλλο. 

Εγώ, λοιπόν, άλλο πράγμα συνειδητοποιώ στις διακοπές. Συνειδητοποιώ ότι η καθημερινότητα είναι οδοστρωτήρας! Οδοστρωτήρας που με τις τεράστιες, βαριές μεταλλικές ρόδες του λιώνει τα πάντα αφήνοντας πίσω του ένα απέραντο ίσιωμα χωρίς το παραμικρό εξόγκωμα. Οτιδήποτε διαφορετικό δεν έχει θέση σ’ αυτό. Ο οδοστρωτήρας το πατάει και το εξαφανίζει σε μια εικόνα βγαλμένη από καρτούν. 

Κάπως έτσι, όταν ο εκδοτικός οίκος μού γνωστοποίησε ότι το βιβλίο μου «Μάθε, παιδί μου, γράμματα» βρισκόταν ήδη στη 2η έκδοση -η οποία παρεμπιπτόντως προχωρούσε εξίσου καλά- εγώ … έτρεχα. Έκανα μάθημα, συζητούσα με τους μαθητές για την πορεία τους, ενημέρωνα γονείς για την πορεία των μαθητών, διόρθωνα ατελείωτα γραπτά και γενικά ένιωθα κάπως σαν: «Σήκω γομάρι, μην κάθεσαι και χαζοπαζαρεύεις»! Πού καιρός και διάθεση για χαρές και πανηγύρια. 

Ένα γεγονός εξαιρετικής (για μένα) σημασίας πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Δεν το χάρηκα όσο του άξιζε, δεν το συζήτησα όσο θα ήθελα, δεν το σχολίασα όσο το είχα ανάγκη. Δεν είναι μικρό πράγμα. Μια 2η έκδοση είναι μια 2η έκδοση και δεν ξαναγίνεται. Ένα βιβλίο μια φορά μπορεί να κάνει 2η έκδοση. Αν κάνει άλλη, αυτή δε θα είναι η 2η έκδοση. Αυτή θα είναι η 3η. Ούτε η επόμενη ούτε η μεθεπόμενη θα είναι 2η έκδοση. Θα είναι η 4η, η 5η … και τελικά ελπίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω για να μη μακρηγορώ. Με απλά λόγια, κάθε έκδοση είναι μία και μοναδική, οπότε πρέπει κανείς (στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ) να τη χαίρεται ως τέτοια. 

Τώρα που σκέφτομαι ήρεμα τα πράγματα νιώθω εξαιρετική χαρά. Χαρά που τρέχει από τα μπατζάκια. Νιώθω τόσο χαρούμενος όσο κι ένα παγάκι σε ποτήρι με coca cola (για να θυμηθώ κι ένα από τα πολλά και βαθυστόχαστα ρητά που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο). Νιώθω και υπερήφανος που το βιβλίο μου βρίσκει ανταπόκριση σε ένα κοινό. Σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν το ατελείωτο χιούμορ, που κατανοούν τον έντονο σαρκασμό, που δέχονται αλήθειες που δεν εκφράζονται με τρόπο ήπιο αλλά με τρόπο αιχμηρό και χωρίς υπονοούμενα. 

Είναι συγκλονιστικό! Το «Μάθε, παιδί μου, γράμματα» ξεκίνησε σαν μια τρέλα, σαν ένα παιχνίδι μιας απερίγραπτα εκπληκτικής και εκπληκτικά μικρής παρέας και τώρα το βλέπω να εξελίσσεται, να γίνεται η αφορμή για τη δημιουργία μιας πολύ μεγαλύτερης παρέας. Άτομα που δε γνωρίζω προσωπικά και δε με γνωρίζουν κι αυτά διάβασαν το βιβλίο μου. Κάποια διασκέδασαν με αυτό, κάποια προβληματίστηκαν και κάποια σίγουρα τσατίστηκαν με αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τόσο δα βιβλιαράκι με χαριτωμένο εξώφυλλο μπορούσε να διαδραματίσει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Και τώρα αρχίζω να το συνειδητοποιώ. 

Τελικά, στις διακοπές δε συνειδητοποιώ μόνο ένα πράγμα! Συνειδητοποιώ πολλά και κάποια με κάνουν πολύ χαρούμενο!