Λίστα επιτυχόντων μαθητών του φροντιστηρίου «άποψη»

Επιθυμούμε να συγχαρούμε, έστω και αργοπορημένα, τους μαθητές μας: 

Barack Obama, που με 19978 μόρια πέτυχε Πρόεδρος ΗΠΑ 

Τενζίν Γκιάτσο, που με 21347 μόρια (πρόκειται περί θαύματος) πέτυχε Δαλάι Λάμα 

Ντάνος, που με 317 (όλα κι όλα) μόρια πέτυχε στο survivor 

Brigitte Tronie, που με 18900 μόρια πέτυχε σύζυγος του Γάλλου Προέδρου 

Emmanuel Macron
Kim Kardashian, που πιάνοντας 3… μόρια πέτυχε τηλεπερσόνα 

Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που με 18390 μόρια πέτυχε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 

Kim Yong Kun, που με «όσα μόρια γούσταρε» πέτυχε τύραννος της Β. Κορέας 

Νώε, που με 19111 μόρια πέτυχε Κατασκευαστής Κιβωτών 

Wolfgang Schäuble, που με 193581/2 μόρια πέτυχε Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών 

Mark Zuckerberg, που με 19456 μόρια πέτυχε δισεκατομμυριούχος 

Albert Einstein, που με 19698 μόρια πέτυχε Αϊνστάιν

[…]

Πώς φτάσαμε εδώ;

Λοιπόν, εγώ έχω ένα θέμα με τις λίστες. Κάθε είδους λίστες. Για τον λόγο αυτόν ποτέ μα ποτέ δε δημοσίευσα λίστες επιτυχόντων μαθητών μέχρι στιγμής. Μέχρι στιγμής! 

Ψάχνοντας λίγο το θέμα, ανακάλυψα, με τη βοήθεια ειδικών, ότι το πρόβλημα ξεκινάει από την παιδική ηλικία μου. Όπως όλα τα στραβά των ανθρώπων άλλωστε. Η ρίζα της απέχθειάς μου για τις λίστες βρίσκεται στις λίστες με ψώνια από το super market. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η μάνα μου, συχνά πυκνά, με εμπιστευόταν(!) για κάποιες αγορές. Την αδερφή μου σπάνια την εμπιστευόταν!!! Βέβαια, η εμπιστοσύνη δεν ήταν απόλυτη, οπότε και ετοίμαζε λίστα με όσα έπρεπε να αγοράσω. Το πρόβλημα ήταν ότι ετοίμαζε τη λίστα για τον εαυτό της και όχι για κάποιον χωρίς εμπειρία στη συγκεκριμένη διαδικασία. Έγραφε στη λίστα, πχ «ζάχαρη». Ωραία και καλά, έφτανα στο super market, κατευθυνόμουν στα ράφια με τη ζάχαρη και… έκπληξη! Στο ράφι δεν υπήρχε μία ζάχαρη. Υπήρχαν πολλές. Ζάχαρη άχνη, ζάχαρη κρυσταλλική, ζάχαρη καστανή, ζάχαρη μαύρη κι άραχνη, ζάχαρη γι αυτό, ζάχαρη για εκείνο. Η έλλειψη κινητού, εκείνη την εποχή, μεγιστοποιούσε το πρόβλημα. Για να μην τα πολυλογώ, συνήθως, έφτανα στο σπίτι με τη λάθος ζάχαρη, το λάθος ρύζι, το λάθος απορρυπαντικό, με τα πάντα λάθος. Κι άκουγα τον εξάψαλμο από τη μάνα μου, η οποία θεωρούσε απλοϊκά και δεδομένα κάποια πράγματα. 

Από τότε άρχισα να απεχθάνομαι κάθε είδους λίστα. 

Ακολούθησαν κι άλλα, βέβαια, που επιβάρυναν την κατάσταση, όπως η ταινία «Η λίστα του Σίντλερ». Στενοχώρια μεγάλη. Μα ήταν να θέλω να δω μπροστά μου λίστες και πολύ περισσότερο να δημοσιεύω τέτοιες; 

Τέλος πάντων, ξαναήρθα σε επαφή με λίστες, όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα φροντιστήρια... Έφριξα. 

Φροντιστήριο να δημοσιεύει στον τοπικό Τύπο λίστα καθηγητών -ναι καθηγητών- που τάχα εργάζονταν σε αυτό. «Τάχα», γιατί αρκετοί από αυτούς δεν εργάζονταν σε αυτό. Το φροντιστήριο έδειχνε προς τα έξω -ή τουλάχιστον αυτό πίστευε- ότι αποτελούσε έναν μεγάλο και άρα «επιτυχημένο» χώρο. Τα πράγματα δεν ήταν έτσι στην πραγματικότητα, αφού αρκετοί καθηγητές, που παρουσιάζονταν ως εργαζόμενοι, δεν είχαν ούτε μία ώρα μαθήματος. Ναι αλλά κάποιοι γονείς παραμυθιάζονταν και παρασύρονταν από αυτό. 

Το πιο συχνό, βέβαια, ήταν (συνεχίζει να συμβαίνει) να εντοπίζω μαθητές μου και όχι μόνο σε λίστες επιτυχόντων διαφορετικών φροντιστηρίων. Έτσι, ένας μαθητής εμφανίζεται ως επιτυχών σε τρία και τέσσερα και πέντε φροντιστήρια. Στο καθένα από αυτά μπορεί να παρακολούθησε ένα μάθημα, να έκανε κάποιο ιδιαίτερο, να είχε περάσει από αυτά για ένα φεγγάρι ή απλώς να είχε περάσει απ’ έξω. Κι όμως, και οι συγκεκριμένες λίστες αποτελούν για κάποιου επιπέδου γονείς κριτήριο επιλογής του χώρου που θα εμπιστευτούν την προετοιμασία των παιδιών τους… 

Με αυτά και με αυτά φτάνω στην ουσία. Πριν λίγο καιρό, κι ενώ ακόμη βρισκόμουν σε διακοπές, πληροφορήθηκα ότι φροντιστήριο (μπορείς να το πεις κι έτσι) της Λάρισας δημοσίευσε λίστα με μαθητές που διέπρεψαν στις τελευταίες πανελλαδικές. Καθόλου περίεργο. Είπαμε άλλωστε ότι οι λίστες πάνε κι έρχονται. Το περίεργο είναι -όπως αποκαλύφθηκε- ότι η λίστα περιείχε και ονόματα παιδιών που καμιά σχέση είχαν με τον συγκεκριμένο φροντιστηριακό χώρο (σοφά παιδιά). Η έρευνα κάποιων Πουαρώ απέδειξε ότι τα ονόματα αυτών των παιδιών δεν ήταν φανταστικά. Ήταν ονόματα παιδιών της γειτονικής πόλης των Τρικάλων, τα οποία (τα παιδιά, όχι τα Τρίκαλα) δεν υπήρξαν ποτέ μαθητές του συγκεκριμένου φροντιστηρίου και πιθανώς ούτε είχαν σκεφτεί να είναι. Και πολύ καλά έκαναν.

Έμαθα ότι έγινε χαμός. Καταγγελίες, απειλές, ανέκδοτα, γέλια. Η γελοιότητα, η ανοησία, η χωριατιά… του συγκεκριμένου φροντιστηρίου ήρθε στο φως, την ίδια στιγμή που η εικόνα του μαγαζιού, των συντελεστών, στελεχών και καθηγητών του έμπαινε για πάντα στο μαύρο το σκοτάδι.

Η όλη φάση μπορεί να αποτελέσει ένα καλό μάθημα για όλους όσοι πιστεύουν στη δύναμη και το κριτήριο της λίστας. Μάθημα, όμως, έγινε και για μένα. Κατάλαβα ότι έπρεπε να αρχίσω να ασχολούμαι με λίστες πάραυτα. 

Οπότε μαζί με τους συνεργάτες μου συγκεντρώσαμε ονόματα επιτυχόντων μαθητών μας και τα δημοσιοποιούμε, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, ώστε όλοι να αντιληφθούν τη διαχρονική και ανεξίτηλη ποιότητα του χώρου μας.

Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ... 

ΥΣ: Ζητάμε συγγνώμη από τους πολυπληθείς μαθητές μας που ενώ πέτυχαν δεν έχουν συμπεριληφθεί στη λίστα, η οποία, όμως, θα εμπλουτίζεται συνεχώς. Τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε και τους θυμόμαστε πάντα εξίσου με εκείνους που προαναφέρθηκαν!