Η αδυναμία αρκετών γονιών να συμβιβαστούν με τις χαμηλές επιδόσεις των παιδιών τους στις πανελλαδικές, όπως ισχυρίστηκα στο προηγούμενο σημείωμα, θα μπορούσε απλώς να θεωρηθεί μια γραφική και ανόητη αντίδρασή τους ανάμεσα στις τόσες άλλες. Και από τους περισσότερους έτσι αντιμετωπίζεται. Η έκφραση «οι βαθμοί αυτοί δεν ανταποκρίνονται στο παιδί μου» προκαλεί μειδιάματα και δεν αφήνει περιθώρια σοβαρής προσέγγισης.
Θα ήταν ακριβώς έτσι, αν η συγκεκριμένη στάση ολοκληρωνόταν με την επίρριψη ευθυνών στους καθηγητές του μαθητή (ο συγκεκριμένος μαθητής δε φταίει ποτέ και για τίποτε) ή με το πακετάρισμα του παιδιού και την αποστολή του σε φοιτητικούς παραδείσους για εκπληκτικού κύρους σπουδές (γιατί φταίει το σύστημα). Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, ίσως και Αζερμπαϊτζάν και, τώρα τελευταία, Κύπρος τρίβουν τα χέρια τους για τα έσοδα από Έλληνες φοιτητές-τουρίστες. Στους συγκεκριμένους προορισμούς το παιδί θα ενταχθεί σε σχολές, τις οποίες, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ούτε με το κιάλι θα μπορούσε να δει μέσω πανελλαδικών. Από αυτές κάποια στιγμή, θα αποφοιτήσει και τότε... κλάψε με μάνα κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι.
Αλλά, δυστυχώς, το πράγμα δε σταματάει εδώ. Γίνεται ο προθάλαμος διαμόρφωσης άθλιων πολιτών και της κρίσης της δημοκρατίας. Εκτρέφει οπαδούς της απόλυτης αθλιότητας. Οι πανελλαδικές αποτελούν για την πλειονότητα των εφήβων ουσιαστικά την πρώτη δύσκολη δοκιμασία. Μέχρι τότε η κατάσταση βολεύεται με την παροχή υψηλών βαθμών από το σχολείο, με χτυπήματα στην πλάτη και χάιδεμα αφτιών. Η πρώτη ουσιαστική και αντικειμενική αξιολόγηση έρχεται με τις πανελλαδικές. Σε αυτές ο μαθητής καλείται να δείξει και κυρίως, ο ίδιος να κατανοήσει τι πράγματι αξίζει. Οι περισσότεροι βρίσκονται τελικά μακριά από τους στόχους τους και από την πλασματική εικόνα που είχαν διαμορφώσει για τον εαυτό τους με την αμέριστη συμπαράσταση ανόητων γονιών και βολεμένων εκπαιδευτικών.
Ναι αλλά η πλειονότητα των γονιών στη χώρα μας αρνείται να δεχτεί ότι τα μόρια που συγκέντρωσε το παιδί τους είναι τα μόρια για τα οποία άξιζε. Η στάση τους οδηγεί τα παιδιά τους σε τελείως λαθεμένα συμπεράσματα. Είναι πολύ εύκολο το παιδί να διαμορφώσει υψηλή αυτοϊδέα, η οποία, όμως, δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις αντικειμενικές δυνατότητές του. Η καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί. Το νεοελληνικό σύνδρομο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» έχει περάσει στην επόμενη γενιά. Άνθρωποι που θέλουν πολλά χωρίς και να προσπαθούν γι αυτά θα στελεχώσουν τις στρατιές των άθλιων πολιτών της ελληνικής δημοκρατίας.
Αφού η κοπιαστική προσπάθεια βρίσκεται έξω από τα σχέδια αυτών των ατόμων, η επίτευξη των στόχων θα αναζητήσει άλλες ατραπούς. Τον πατερούλη και τη μανούλα θα αντικαταστήσουν με εξαιρετική άνεση οι λαϊκιστές που θα συνεχίσουν να παραμυθιάζουν τον σημερινό έφηβο λέγοντάς του ότι αξίζει περισσότερα από όσα διαθέτει αλλά και με υποσχέσεις για απλοϊκές λύσεις στα προβλήματα και τις επιδιώξεις του. Τη θέση των «καταραμένων πανελλαδικών» που του έδειξαν τι πράγματι αξίζει, σταδιακά θα καταλάβουν οι πολιτικοί που τον φέρνουν σε επαφή με τη δύσκολη και απαιτητική πραγματικότητα, οι εργοδότες που περιμένουν από αυτόν πολλά, οι πελάτες που επιθυμούν υψηλού επιπέδου εξυπηρέτηση, οι άνθρωποι που δεν τον κανακεύουν.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με την αρρωστημένη αντίληψη του «τα μόρια αυτά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία του παιδιού μου» αύριο θα στηρίξουν τους ψευτοτσαμπουκάδες λαϊκιστές που θα σκίζουν τα μνημόνια, που θα ωρύονται ότι η αδράνειά μας οφείλεται στο ότι κάποιες (ποιες άραγε;) δυνάμεις μάς ψεκάζουν, θα διεκδικούν αναξιοκρατικά θέσεις περιορισμένης ευθύνης αλλά καλά αμειβόμενες στον δημόσιο τομέα, θα «παρεμβαίνουν» με μολότοφ και καταστροφές δημόσιας περιουσίας, αφού κάποιος από πολύ νωρίς τους έπεισε ότι αξίζουν περισσότερα από όσα έχουν ή θα αδιαφορούν για τα κοινά, επειδή κάποιος «από μηχανής θεός» θα λύνει τα προβλήματα χωρίς τη δική τους δράση.
Εννοείται ότι οι συγκεκριμένες προσωπικότητες είναι αδύνατον να στηρίξουν την ανάπτυξη, να συμβάλουν στην επίλυση προβλημάτων, στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής, στη συνοχή της κοινωνίας και την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Φαίνεται τελικά ότι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και άρα την ισότητα και τη δικαιοσύνη έχει γίνει αλλεργική στις συγκεκριμένες αρχές. Οπότε, και άσχετα με ό,τι ορισμένοι ισχυρίζονται, η ελπίδα με μεγάλη βεβαιότητα δεν έρχεται ούτε πρόκειται σύντομα να το κάνει. Γιατί μπορεί ο λαός μας να είναι αλλεργικός στις δημοκρατικές αρχές αλλά και η ελπίδα είναι αλλεργική στην αθλιότητα. Και την αποφεύγει παθιασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου