Η Επανάσταση του Τραχανά

Σε προεκλογικές περιόδους δυο πράγματα με ξετρελαίνουν. Το ένα είναι το ουτοπικό που πλανάται στον αέρα. Η Ελλάδα αναπτύσσεται, τα προβλήματα λύνονται με τρόπο μαγικό, η ζωή μας βελτιώνεται, ο πολίτης μπαίνει στο επίκεντρο. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τότε όλα τα ουτοπικά και ωραία εξαφανίζονται τόσο μαγικά όσο κι ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ. Το άλλο που με ξετρελαίνει είναι τα συνθήματα των υποψηφίων. Λουσμένα με ευφυΐα, πασπαλισμένα με επαναστατικότητα, περιχυμένα με δυναμισμό είναι να τα λιμπίζεται κανείς.
Η τωρινή προεκλογική περίοδος δεν κατάφερε να διαφοροποιηθεί στο παραμικρό. Τα συνθήματα πήραν και έδωσαν αλλά διέθεταν την επαναστατικότητα μιας χελώνας και την πρωτοτυπία μιας μπανάνας. Η αίσθηση ότι το πνεύμα του Τσε πλανάται γύρω μας ήταν μόνιμη. Ο ένας υποψήφιος να υπόσχεται «ρήξεις», ο άλλος να ετοιμάζει «ανατροπές», κάποιος άλλος να προσβλέπει σε «σύγκρουση» και ένας άλλος να προωθεί «ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις». Και όλοι μαζί να δίνουν λύσεις σε μικρά και κυρίως μεγάλα προβλήματα. Η χαρά του πολίτη!
Τόσο ανατρεπτικό κλίμα η Οικουμένη δεν έζησε ούτε με τη Γαλλική Επανάσταση. Τέτοιους και τόσους επαναστάτες ούτε το ’21 δεν αναδείξαμε. Κι όλοι αυτοί που τώρα είναι έτοιμοι να «επαναστατήσουν» για χάρη μας τι επαναστατικό έχουν να επιδείξουν στη ζωή και την καθημερινότητά τους; Πού τα σκέφτονται οι άτιμοι όλα αυτά τα ωραία δεν καταλαβαίνω. Και επίσης δεν καταλαβαίνω σε ποιον απευθύνονται όλες αυτές οι ψευτοεπαναστατικές αηδίες. Τι εννοώ; Ένα σύνθημα πρέπει να έχει στόχο και εδώ στόχος είναι ο πολίτης, ο οποίος και μέσω του συνθήματος πρέπει να πειστεί να σταυρώσει (όχι κυριολεκτικά) το συγκεκριμένο υποψήφιο. Μέχρι εδώ απλό και κατανοητό. Από εδώ και πέρα όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί ποιον πολίτη ευελπιστούν να πείσουν και να καθοδηγήσουν τέτοιες ασυνάρτητες μπαρούφες;
Θα πει κάποιος ότι ο πολίτης - στόχος τέτοιων συνθημάτων είναι ο ανόητος που έχει τόση σχέση με τη σκέψη όση και ο τραχανάς. Ναι αλλά ποιος επικοινωνιολόγος πιστεύει ότι ο τραχανάς απαιτεί ρήξεις, συγκρούσεις και ανατροπές; Το μόνο που θέλει και ονειρεύεται ο τραχανάς είναι η στασιμότητα. Να τον απλώνεις στον ήλιο, να περιμένεις με τις ώρες να στεγνώσει και μετά να τον μαζεύεις για να μην τον ποτίσει η υγρασία της νύχτας. Αυτό θέλει και ο τραχανάς και ο τραχανοποιημένος πολίτης. Ούτε αλλαγές ούτε ανατροπές, ούτε συγκρούσεις ονειρεύεται κανείς τους. Την ησυχία τους και τη διαιώνιση της ακινησίας επιθυμούν οι τραχανοπολίτες. Κάθε αλλαγή, ακόμα και η ανεπαίσθητη, είναι ικανή να τους κοψοχολιάσει με κίνδυνο να το πάθουν το καρδιακό. Με απλά λόγια σε τέτοια άτομα αυτά τα συνθήματα δεν παίζουν.
Μήπως, όμως, είναι πιθανό αυτά τα συνθήματα να στοχεύουν λογικούς, καλλιεργημένους και κυρίως πολιτικοποιημένους ανθρώπους; Δύσκολο! Τέτοια άτομα είναι απίθανο να παρασύρονται από συνθήματα, γιατί πολύ απλά δεν τα ακούνε καν. Εδώ παίζει η λογική. Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχει υποψήφιος που ενώ κατέρχεται στις εκλογές υπό τη σημαία και με τις ευλογίες οποιουδήποτε κόμματος, να πιστεύει ότι θα πείσει κάποιον λογικό ότι είναι επαναστάτης; Και τι σόι επανάσταση κάνει αυτός; Την επανάσταση του κατεστημένου κάνει; Μα αν το κατεστημένο επαναστατούσε, θα το λέγαμε «κατεστημένο» ή μήπως θα το λέγαμε «επαναστατημένο» όμορφα κι ωραία; Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Δηλαδή, πόσο λογικό ακούγεται ένας υποψήφιος σε συνδυασμό που ελέγχεται από το ΠΑΣΟΚ να υπόσχεται ρήξεις και συγκρούσεις; Με ποιον θα έρθει αυτός σε ρήξη; Θα έρθει σε ρήξη και σύγκρουση με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ από το οποίο και υποστηρίζεται; Κι αν είναι να έρθει σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν κατέβαινε με συνδυασμό της ΝΔ, του ΚΚΕ, της ΕΥΔΑΠ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Ή μήπως είναι λογικό ένας υποψήφιος με τη ΝΔ να υπόσχεται λύσεις στα προβλήματά μας; Δηλαδή, αυτός και το κόμμα του δεν ήξεραν τις λύσεις μέχρι πριν λίγους μήνες που βρίσκονταν στην κυβέρνηση και τώρα τις έμαθαν και θα τις εφαρμόσουν; Σε φροντιστήριο πήγαν και τις έμαθαν ή τη δουλειά την έκανε το Πνεύμα το Άγιο;
Θα μου πείτε τώρα αυτός ο παραλογισμός με πείραξε; Όχι. Δεν είναι μόνο αυτός αλλά όταν εκείνοι που διεκδικούν την ψήφο μας το κάνουν με τόσο χαζούς τρόπους, ενοχλούμαι. Ας βγουν να μας το πουν απλά και καθαρά. Κυρίες και κύριοι πολίτες ξεχάστε τις λύσεις και τις συγκρούσεις και τις ρήξεις και τις ανατροπές. Θέλω την ψήφο σας γιατί έχω μεγάλη αυτοϊδέα ή γιατί λατρεύω να ασκώ εξουσία ή επειδή όταν ήμουν μικρός τις αποκριές με έντυναν Μέγα Ναπολέοντα ή γιατί δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τα υπόλοιπα φαίνονται και είναι πιο ανόητα και κυρίως έχουν πάψει εδώ και καιρό να συγκινούν και να πείθουν οποιονδήποτε. Σε έναν τόπο που η αλλαγή θεωρείται κατάρα και η σύγκρουση αμαρτία τα πράγματα είναι απλώς επικίνδυνα.
Οι ρήξεις, οι συγκρούσεις, οι ανατροπές και τελικά οι πολυπόθητες λύσεις προϋποθέτουν ηγέτες και αλήθειες. Οι ηγέτες, όμως, έχουν εξαφανιστεί και οι αλήθειες είναι σκληρές. Οι ηγέτες τολμούν να πουν αλήθειες. Οι μέτριοι πολιτικάντηδες και οι επαγγελματίες πολιτικοί τις αποφεύγουν, γιατί ελάχιστοι επιθυμούν να τις ακούσουν. Οι περισσότεροι προτιμούν τα συνθήματα. Λέγονται εύκολα, είναι απλοϊκά, ξεχνιούνται γρήγορα και κυρίως κρύβουν την αλήθεια. Έχουμε όμως την πολυτέλεια να κρύβουμε ακόμα τις αλήθειες;