Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

«Το τέλος της εφηβείας»

Οι λαοί είναι όπως οι άνθρωποι. Ο βίος τους χαρακτηρίζεται από φάσεις. Η παιδική, η εφηβική, η φάση της ωριμότητας με τα καλά και τα κακά της η καθεμιά προσδιορίζουν όχι μόνο την ανθρώπινη αλλά και την πορεία των λαών. Παρακολουθώντας όσα διαδραματίζονται γύρω μας, έχω την αίσθηση ότι μάλλον, ως λαός, ήρθε η ώρα να μεγαλώσουμε και πιθανώς να ωριμάσουμε! Αν κανείς αφήσει κατά μέρος την γκρίνια, μπορεί να διακρίνει όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι εγκαταλείπουμε μια μακροχρόνια εφηβεία και οδηγούμαστε στην ενηλικίωση με ό,τι επώδυνο αλλά και θετικό(;) σημαίνει αυτό. 
Ούτε μάντης ούτε φωστήρας της αναλυτικής σκέψης χρειάζεται να είναι κανείς, για να καταλάβει ότι αυτό συμβαίνει στους Έλληνες. Κάτι αφήνουμε πίσω μας, κάτι ξεριζώνεται βίαια και κάτι άλλο εμφανίζεται μπροστά μας. Αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε την ευκολία του δεδομένου, δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε το καινούριο. Νομοτελειακά, όμως, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το ραντεβού μας με αυτό. Και ή θα προσαρμοστούμε και θα πετύχουμε ή θα το υποτιμήσουμε και θα αποτύχουμε. Νιώθουμε ό,τι ακριβώς και ο νέος στο τέλος της εφηβείας. Σύγχυση. Ούτε αυτός ούτε οι άλλοι γνωρίζουν τι ακριβώς είναι. Είναι το παιδί που αρνείται να εγκαταλείψει. Είναι ο ενήλικος που πρέπει να αναλάβει ευθύνες. Ένα πράγμα μεσοβέζικο, αχταρμάς αλληλοσυγκρουόμενων σκέψεων και συναισθημάτων. Αυτά τα δυο, παιδικότητα και ενηλικίωση, παλεύουν και ανταγωνίζονται σκληρά για την επικράτηση στο πεδίο της εφηβείας. Ρημαδιό, εκνευρισμός, παραλήρημα, τάσεις αυτοκαταστροφής, φυγής, αυτοκτονίας, αναίτιες εντάσεις, αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, ωριμότητα και ανωριμότητα, ξέγνοιαστο παιχνίδι αλλά και επίπονες προσπάθειες εντοπισμού ταυτότητας. Συνεχείς αναταράξεις, πισωγυρίσματα και βήματα εμπρός εναλλάσσονται. 
Με δεδομένη, όμως, κατάληξη. Βίαιη και δεδομένη. Εκεί που ξεριζώνονται τα γνωρίσματα του παιδιού, δημιουργείται εύφορο έδαφος για την άνθηση των χαρακτηριστικών του «μεγάλου». Όσα πράτταμε θύμιζαν εφηβική συμπεριφορά. Η ανεμελιά, η χωρίς κόπο καλοπέραση, η αίσθηση ότι θα μας δίνονται συνεχώς ευκαιρίες, η προσπάθεια να ξεφύγουμε από την επιτήρηση για να κάνουμε τα δικά μας, δε θυμίζουν εφηβικές τρέλες; Για μια παρατεταμένη περίοδο αυτό κάναμε. Ήταν η εφηβεία μας. Σπαταλούσαμε λεφτά άλλων σε κάθε είδους ανοησία χωρίς να δίνουμε λόγο. Διασκεδάζαμε μέχρι τελικής πτώσεως χωρίς να σκεφτόμαστε ότι την επομένη μας περίμενε δουλειά(;). Αδιαφορούσαμε για τις παρατυπίες των άλλων, γιατί όλοι κάναμε τις αταξίες μας, μικρές ή μεγάλες. Επιδιώκαμε μια ζωή βουτηγμένη στη χλιδή, όπως στη monopoly. Η τράπεζα πάντα μας δάνειζε όσα χρειαζόμασταν, χωρίς να κινδυνεύουμε σε περίπτωση πτώχευσης. Το παιχνίδι, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή ξανάρχιζε και όλοι είχαμε πάλι θέση σ’ αυτό. 
Η ενηλικίωση, όμως, έφτασε. Τα στοιχεία της εφηβείας δίνουν τη θέση τους στον προγραμματισμό, στην ανάληψη ευθυνών, στον καθημερινό μόχθο για την επιτυχία ή απλώς για την επιβίωση. Κάποιοι ήδη έχουν προχωρήσει εκεί, γιατί απλώς το περίμεναν. Φυσική εξέλιξη. Και όπως στην εφηβεία, συμβαίνει κάτι ακόμα. Αλλάζουμε πρότυπα. Όπως οι έφηβοι, μόλις ενηλικιώνονται, ξεχνούν από τη μια στιγμή στην άλλη όσους πριν θαύμαζαν –αναίτια αντιδραστικούς, απροσάρμοστους, ανεύθυνους που το διατυμπανίζουν, εκείνους που δρουν στα άκρα χωρίς νόημα. Ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Ο ψευτοτσαμπουκάς μένει πίσω, γραφική φιγούρα, ξεχασμένος, ηττημένος από τη «φυσική τάξη» που επιτάσσει την εξέλιξη. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε ως λαός. Έτοιμοι να αμφισβητήσουμε τον ψευτόμαγκα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ενώ κι ο ίδιος το αγνοεί, το «χωριάτη» που παρκάρει όπου του καπνίσει, τον κουτοπόνηρο τεμπέλη που εξυμνεί τη στασιμότητα, γιατί η πρόοδος απαιτεί κόπο. Ήδη αρκετοί αμφισβητούν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της ψευτογκλαμουριάς, του κάλπικου ψευτοαναρχισμού της κραυγαλέας μετριότητας, της χωρίς πρόταση ψευτοαριστεράς, της αρπαχτής, της αβάσταχτης κενότητας σκέψεων, λόγων και προτάσεων αναζητώντας πλέον τη ρεαλιστική πρόταση, την ηρεμία των επιχειρημάτων που πηγάζει από την ωριμότητα. 
Βέβαια, δεν ωριμάζουμε όλοι ταυτόχρονα. Άλλωστε δε θα τα καταφέρουμε εξίσου. Ούτε όλοι οι έφηβοι τα καταφέρνουν. Εξαρτάται από τις «επενδύσεις» που ο καθένας έκανε ως… έφηβος. Ο καθένας διαθέτει διαφορετικά αντανακλαστικά και εφόδια. Πολλοί ακόμα αρνούνται να πιστέψουν ότι η εφηβεία μας τελείωσε. Επώδυνη, ανώφελη και άρα ηλίθια αναμονή. Γραπώνονται από την ουτοπία της εφηβείας, γιατί ο ρεαλισμός της ενηλικίωσης είναι γεμάτος δυσβάσταχτες ευθύνες. Είναι τα θύματα του πολιτικού λαϊκισμού -δεξιού ή αριστερού- που θολώνει τη σκέψη τους, που τους ταΐζει με παραμύθια, που τους υπόσχεται αιώνια εφηβεία και ανεμελιά. Ναι, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι την εφηβεία ακολουθεί η ενηλικίωση. Το κάνει πάντα! Η εφηβεία τέλειωσε. Ας φερθούμε ως ενήλικες. Κι αυτοί πέρα από το να ονειρεύονται, καλούνται και να υλοποιούν. Πέρα από το να απαιτούν, πρέπει και να προσφέρουν.

2 σχόλια:

Georgios Voutselas είπε...

Κύριε Καθηγητά! Ώστε πιστεύετε ότι μόνο ώς έφηβοι(μαζί σας σ' αυτό) μπορούν να χαρακτηριστούν οι χαμάληδες του κράτους της Ελλάς?
Γιατί να μην μπορούμε να τους συσχετίσουμε με τα γερόντια, μιας και η γεννια τους μας έφτασε εδώ που μας έφτασε και δεν λένε να το
παραδεχτούνε,αφού τα (απο)κόμματα όπως ΚΚΕ,ΠΑΣΟΚ ζούνε στο πολιτικό παρασκήμιο με την ψήφο των γεροξεκουτιδων παππούδων?!

Σαν ποιητής κ' εγώ σκέφτηκα και είπα...

Μην ειν' έφηβοι φραπέδες
μην ειναι τα ΑΘΑΝΑΤΑ πουρά?
Όπου φωλιάζουν στους καναπέδες
και κάνουνε το κράτος μας σκατά?
Μήπως ήταν εκείνοι οι απαράμιλλοι πολιτικοί
που με το όνειρο ξυπνούσαν πως θα γίνουν αρχηγοί?
Ή μήπως είναι ο χρυσαυγήτης που βαρά πακιστανό
ή το κουμούνι που τον βλέπει και κανει το χαζό?
Μήπως όμως ήμαστε όλοι έλληνες μαζί
κλέφτες,ψεύτες,βλάκες όλοι μέσα στο κουτί?
Άρα πρέπει οι ΄΄απ' έξω΄΄ αμέσως να μας κάψουν
και δίχως δισταγμό το έθνος μας να θάψουν!!!

Υ.Γ Γι αυτό δεν μας βάλατε έκθεση για το σαβ/κο? Για να μπορώ να φτιάξω ποιηματάκι? ΕΕΕΕΕΕ....???????!!!

evropeos είπε...

Από το 1980 και μετά φερόμασταν ουσιαστικά σαν έφηβοι. Ζήσαμε για αρκετά χρόνια σε μια κατάσταση επίπλαστης ευημερίας (με δανεικά φυσικά), χωρίς να παράγουμε (εκτός από ελλείματα φυσικά) τίποτα. Τώρα ξαφνικά πέσαμε, απότομα είναι η αλήθεια, στη σκληρή πραγματικότητα η οποία επιτάσσει να παράγουμε, να καταναλώνουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, να ζούμε πάντα σύμφωνα με αυτό που παράγουμε. Τα δανεικά ΤΕΛΟΣ.
Θα ήθελα-με μία δόση χιούμορ- να περιγράψω την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας που μας έφερε μέχρι εδώ:
Μια τεράστια ανακάλυψη ανήγγειλαν μια ομάδα αρχαιολόγων του πανεπιστημίου Trobona της Μασαχουσέτης.
Ανακάλυψαν ότι στην πλειστόκαινο περίοδο(περίπου 200.000 χρόνια πριν) έζησε ένα είδος ανθρώπου λίγο μετά τον Χόμο-Σάπιενς, και λίγο πριν εμφανιστεί ο Χόμο- Ερέκτους. Από τις τοιχογραφίες των σπηλαίων που έμεναν, οι επιστήμονες κατάφεραν να περιγράψουν την ζωή και τις συνήθειες τους.
Ζούσαν νομαδικά, χωρίς να καλλιεργούν τη γη ή να κυνηγούν. Είχαν κάνει μια συμφωνία με γειτονικές φιλές να δανείζονται από αυτούς τα απαραίτητα προς το ζην.
Μετά την πάροδο κάποιου χρόνου(εδώ οι γνώμες των επιστημόνων διίστανται για το εύρος του χρόνου) οι δανειστές ζήτησαν τα χρωστούμενα. Μεγάλη φαγωμάρα έπεσε λοιπόν στην κοινότητα τους, με τους περισσότερους να επιμένουν να μην δώσουν τα δανεικά και να συνεχίσουν τον τρόπο ζωής που έκαναν έως τότε. (Σ’αυτό το σημείο οι επιστήμονες προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν και άλλα στοιχεία ώστε να μας δώσουν κι’ άλλες πληροφορίες για την συνέχεια).
Η οργάνωση της κοινωνίας τους ήταν απλή: Με την πάροδο κάποιων ετών ψήφιζαν και έβγαζαν το μεγάλο συμβούλιο της φυλής. Το συμβούλιο ήταν υπεύθυνο για όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν την φυλή.
Τα μέλη του συμβουλίου της φυλής μερικές φορές, για να αποκτήσουν φίλους έβαζαν σε ξεκούραστες θέσεις κάποιους από αυτούς που τους ψήφιζαν, ώστε να μπορούν να εκλέγονται σαν μέλη σε όλες τις εκλογικές(κατά κάποιο τρόπο)αναμετρήσεις.
Αυτοί οι φίλοι έμπαιναν σε ξεκούραστες θέσεις και είχαν προτεραιότητα στο να παίρνουν πρώτοι κρέας όταν το δανεικό κρέας ερχόταν προς διανομή στο κέντρο του χωριού. Επίσης δεν έκαναν χειρωνακτικές εργασίες, τις οποίες εκτελούσαν οι κατώτεροι της φυλής, που είχαν και τα λιγότερα προνόμια.
Ήταν λαός αυστηρός με την παρανομία. Όταν κάποιος παρανομούσε, τον πήγαιναν στο συμβούλιο, όπου τον ανέκριναν. Εάν τον έβρισκαν ένοχο, τον εξόριζαν και κάτεσχαν όλη την περιουσία του η οποία μοιραζόταν εξ’ ίσου στα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Όλη αυτή η διαδικασία (η ανάκριση και η τιμωρία) ονομαζόταν «το μαχαίρι στο κόκαλο».
Τα κατώτερα μέλη της φυλής έκαναν τις χειρωνακτικές δουλειές, έτρωγαν ότι έμενε από το δανεικό φαγητό (αφού πρώτα διάλεγαν οι πολιτικοί φίλοι τα καλύτερα κομμάτια) και το μόνο δικαίωμα που είχαν ήταν να ψηφίζουν κάθε μία χρονική περίοδο για το συμβούλιο της φυλής.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τα κατώτερα μέλη δεν γκρίνιαζαν και δεν παραπονιόταν, και όνειρό τους ήταν να γίνουν κάποτε φίλοι κάποιου μέλους του συμβουλίου ώστε να καλυτερέψει η ζωή τους.
Πότε περίπου εξαφανίστηκε αυτή η φυλή παραμένει άγνωστο, ωστόσο κάποια ευρήματα δείχνουν ότι αυτό άρχισε να συμβαίνει από την εποχή που οι άλλες φυλές έπαψαν να τους δανείζουν. Οι έρευνες συνεχίζονται.
Αυτό το είδος ανθρώπου ονομάστηκε από τους επιστήμονες:
HOMO ZONTOVOLUS