Τριήμερο τρομοκρατίας

Α πα πα... Το περίμενα πώς και τι αυτό το (σχεδόν) τριήμερο. Από τη μύτη μού βγήκε. Αλλά έτσι συμβαίνει. Όταν κάτι το περιμένεις πολύ, καταλήγει μια μπούρδα και μισή. Ξινό, θεόξινο μου βγήκε από την τρομάρα. Λίγο πιο χαλαρός πλέον κι ακούγοντας χαλαρωτικό Eric Clapton, σκέφτομαι πότε θα έρθει η ώρα και η στιγμή να ξαναμπώ στη ρουτίνα μου, να ησυχάσω. Δηλαδή, θα με δουν καταχαρούμενο οι μαθητές μου τη Δευτέρα και θα τρομάξουν τα καημένα τα ζωντόβολα. Θα πιστέψουν ότι μου έλειψαν πραγματικά. Ότι έπαθα κρίση αγάπης και θετικών συναισθημάτων γι αυτούς. Κι άντε να τους εξηγώ ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Άντε να τους πείσω ότι δεν είναι παρά μια αντίδραση στη φρίκη του (σχεδόν) τριημέρου, η οποία και δε θα διαρκέσει πολύ. 

Ξυπνάω, λοιπόν, ήρεμα και ωραία την Παρασκευή, μετά από έναν (πόσο καιρό το ήθελα) πολύωρο ύπνο, φτιάχνω τον καφέ μου και (τι το ήθελα ο κακόμοιρος) κάθομαι στον υπολογιστή για να πάρω μια γεύση της επικαιρότητας (δε μου έφτανε η υπέροχη γεύση του καφέ μου...). Αυτό ήταν! Τέλος ηρεμίας. 

Εθνικιστικός παροξυσμός έχει καταλάβει το Διαδίκτυο όλο. Γαλανόλευκες να κυματίζουν «υπερήφανες», σύμφωνα με τα σχόλια που συνόδευαν τις φωτογραφίες και τα εθνικοπατριωτικά βίντεο. Λες και υπάρχουν και σημαίες μεμψίμοιρες και η δική μας πήρε όλη την περηφάνια. Στρατός να παρελαύνει, αεροπλάνα να πετούν πάνω από την Ακρόπολη, άρματα μάχης με τις ερπύστριες να καταστρέφουν την άσφαλτο διάφορων ελληνικών πόλεων, κανόνια, πολυβόλα, πύραυλοι εδάφους εδάφους (αλήθεια αυτοί είναι είδος προς εξαφάνιση όπως η καρέτα καρέτα;) αλλά και εδάφους αέρος. Ελληνοτσολιάδες κάθε ηλικίας και αισθητικής παντού. Και να τα συνθήματα και να τα πατριωτικά άσματα και να οι εθνικιστικές κορώνες και να τα τσάμικα των φουστανελοφόρων και να τα «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν» και να τα «ζήτω η Ελλάς» και τα «ζήτω το έθνος» και «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και «Ελευθερία ή Θάνατος»... 

Κόκκαλο εγώ. Κόκκαλο ακίνητο, έκπληκτο και τρομαγμένο συνάμα, να βλέπω και να μην πιστεύω στα μάτια μου. 

Δεν μπορεί, σκέφτομαι, κοιμήθηκα σε μια δημοκρατική (ο Θεός να την κάνει) χώρα και ξύπνησα σε καθεστώς δικτατορίας. Γιατί έτσι είναι αυτοί οι δικτάτορες. Πιάνουν τους λαούς στον ύπνο (και τον είχα τόση ανάγκη). Νύχτα τα ξεκινούν τα πραξικοπήματα. Όταν κάποιοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, κάποιοι άλλοι τον ύπνο του αδίκου και κάποιοι άλλοι απλώς κοιμούνται, αυτοί (οι δικτάτορες) ξεκινούν με τα τανκς και με τα πολυβόλα και καταλαμβάνουν ζωτικά εθνικά σημεία και πάπαλα η δημοκρατία. Έτσι απλά και γρήγορα συμβαίνουν αυτά, εκεί που δεν το περιμένεις.

Χρειάστηκα κάποια, αρκετά λεπτά και μια πιο προσεκτική ματιά στον ψηφιακό κόσμο, για να καταλάβω ότι τελικά όλα ήταν μια φρικτή παρανόηση. Είδα τον Πάκη στη θέση του να παρακολουθεί την παρέλαση, άκουσα μεγαλειώδεις δηλώσεις του Φίλη, χάρηκα (ναι συνέβη και αυτό) με τον αγέρωχο Καμμένο να επιβεβαιώνει (για πολλοστή φορά) τον απίθανο λαό μας ότι προσεγγίζουμε την ώρα και τη στιγμή που θα αποτινάξουμε το μνημόνιο, είδα και άκουσα την πολιτική ελίτ του τόπου ατάραχη και με στόμφο να εξαίρει το φρόνημα του έθνους. Άκουσα για τις πρωτιές μας, για το μεγαλείο μας, επιβεβαίωσα ότι του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει (παρά τις ενδείξεις ότι χωρίς τέτοιον ο Έλληνας αδυνατεί να ζήσει) και ήρθα στα συγκαλά μου. Γιατί, αν είχε γίνει πραξικόπημα, ποιον θα είχαν μπουζουριάσει πρώτα οι πραξικοπηματίες; Τον καστανά της πλατείας Αριστοτέλους θα είχαν μπουζουριάσει; Όχι βέβαια. Την πολιτική και την πολιτειακή ηγεσία θα είχαν μπουζουριάσει. Ναι, αλλά τόσο η πολιτική όσο και η πολιτειακή ηγεσία του τόπου συνέχιζαν να κυκλοφορούν ελεύθερες σε στιλ «είμαστε κεφάτες γυρίζουμε από του Βερόπουλου», οπότε... Οπότε δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ.

2016! Τι εικόνα ήταν αυτή; Άλλη μια ευκαιρία για χαρά και γλέντι για τους συμπατριώτες μας. Άλλη μια ευκαιρία προερχόμενη από το παρελθόν. Άλλωστε το παρόν δεν είναι ικανό να μας προσφέρει την παραμικρή αφορμή για οποιαδήποτε χαρά. Το παρόν γράφεται στην Ειδομένη. Γράφεται στα νησιά που δέχονται δεκάδες πρόσφυγες καθημερινά. Γράφεται στο κάθε σπίτι που δυσκολεύεται να καλύψει και τις βασικές ανάγκες του. Γράφεται από εκείνους που περιμένουν έναν Μεσσία της πολιτικής να τους απαλλάξει από τα δεινά τους. Γράφεται από έναν θίασο πολιτικών λαϊκιστών ανίκανων να αντεπεξέλθουν και στα πιο απλά ζητήματα της πραγματικότητας. Γράφεται από μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε διαρκή διαπραγμάτευση, επειδή αδυνατεί να προχωρήσει στην όποια υλοποίηση των παράλογων νεανικών ιδεών της. Γράφεται από πολίτες χωρίς κουλτούρα και αισθητική που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι επιλογές τους μας γυρίζουν πίσω, σε ένα κακοφορμισμένο παρελθόν. Οπότε τι μας απομένει; 

«Ζήτω το έθνος». Πόσο κρίμα.