Η μαθήτρια, απέναντί μου, βρίσκεται σε απόγνωση. Έχει μπροστά της δυο γραπτά της φρεσκοδιορθωμένα. Και τα δυο εκτός θέματος. Απορεί αδυνατώντας να κατανοήσει «πώς γίνεται αυτό;». Θεωρεί τον εαυτό της ιδιαίτερα έξυπνο και μου το δηλώνει ξεκάθαρα. Επιθυμεί, φυσικά, να εισαχθεί στην Ιατρική σχολή.
Λίγες μέρες μετά. Η μαθήτρια (τελείως άλλη από την προηγούμενη), απέναντί μου, βρίσκεται σε απόγνωση. Δηλώνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει όσα εξελίσσονται στο μάθημα, γιατί κάποιοι συμμαθητές της βρίσκονται σε καλύτερο επίπεδο από την ίδια. Δηλώνει, επίσης, ότι στα υπόλοιπα μαθήματα -για τα οποία, όμως, αδυνατώ να έχω προσωπική άποψη- είναι άριστη. Το μόνο πρόβλημά της είναι η Έκθεση -για την οποία, όμως, μπορώ να έχω πολύ προσωπική άποψη. Επιθυμεί, φυσικά, να εισαχθεί στην Ιατρική.
Κάτι δεν πάει καλά. Δυο μαθήτριες με προβληματικές επιδόσεις και αντιδράσεις θέλουν να σπουδάσουν Ιατρική. Κανένα πρόβλημα. Μάλλον, όμως, θέλουν να γίνουν και γιατροί. Μεγάλο πρόβλημα. Το θέλουν πολύ. Πεθαίνουν γι αυτό. Κι αν, με κάποιο τρόπο, τα καταφέρουν, δεν ξέρω πόσοι άλλοι θα πεθάνουν από αυτό. Και οι δυο έχουν πειστεί από το περιβάλλον τους ότι είναι ιδιαίτερα ικανές. Τουλάχιστον ικανές να πετύχουν το στόχο τους, εισαγωγή στην Ιατρική. Στο σχολείο, όλα τα χρόνια, τις θεωρούσαν(;) άριστες. Και τους το έδειχναν(!). Με εικοσάρια παντού. Ακόμη και στην Έκθεση, για την οποία μπορώ να έχω προσωπική άποψη. Κι εγώ καλούμαι να βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά.
Δυο μαθήτριες που πιστεύουν ότι Έκθεση είναι να γεμίζουν σελίδες με «όμορφες» λέξεις και εκφράσεις εκθαμβωτικές. Θεωρούν τα εκφραστικά λάθη τους απλή λεπτομέρεια Η λογική, η προσπάθεια στήριξης απόψεων με επιχειρήματα, η δομή, δεν έχουν την παραμικρή σημασία ούτε για τη μία ούτε για την άλλη. Μάλλον έτσι τους δίδαξαν να προσεγγίζουν το μάθημα. Όσο για ενημέρωση... Και οι δυο δηλώνουν ότι απέχουν από το σπορ. Το μόνο που έκαναν στη μαθητική ζωή τους ήταν να αποστηθίζουν σχολικά μαθήματα. Η χαρά του καθηγητή. Ήσυχα και ευγενικά παιδιά του πρώτου θρανίου που δεν δημιουργούν προβλήματα στην αίθουσα και πάντα «εντάξει» στις υποχρεώσεις τους. Οι προϋποθέσεις για ολοστρόγγυλο εικοσάρι. Η καλλιέργεια του μυαλού, η άποψη για την πραγματικότητα, η σφαιρική καλλιέργεια δεν απασχολούν το σχολείο.
Οι δυο μαθήτριες έφτασαν στην τρίτη Λυκείου με άριστους βαθμούς. Έφτασαν εδώ που έφτασαν χωρίς τη δυνατότητα να κατανοούν τις απαιτήσεις ενός θέματος –και συνηθίζω να δίνω θέματα σε απλά ελληνικά. Έφτασαν χωρίς δυνατότητα να επεξεργαστούν και να διατυπώσουν απλά νοήματα, χωρίς να διαθέτουν τη γνώση, την εικόνα της πραγματικότητας, ώστε να τοποθετηθούν και να αναλύσουν ένα θέμα με βάση τη λογική. Έχουν την αίσθηση ότι το να γεμίσουν απλώς κάποιες σελίδες είναι το ζητούμενο. Δυστυχώς όμως γι αυτές, δεν είναι. Πιθανότατα θα το συνειδητοποιήσουν για πρώτη φορά στις Πανελλαδικές.
Κι όμως, και οι δυο ονειρεύονται την Ιατρική. Πέρασε και σε αυτές, όπως και σε μερικές ακόμη εκατοντάδες μαθητών, ότι η Ιατρική είναι για εκείνους που απλώς έχουν μεγάλους βαθμούς στο σχολείο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί. Είναι πολλοί. Κάπως έτσι Έλληνες μαθητές γεμίζουν κάθε χρόνο τις Ιατρικές στην Μπρατισλάβα, τη Σόφια, το Μπακού, την Καμπούλ, το Μουσκάτ, την Αστάνα... Οι περισσότεροι μην έχοντας τα προσόντα, ώστε να υλοποιήσουν το όνειρο με εγχώριες λύσεις, προσπαθούν να το κάνουν με επιλογές, οι οποίες δεν θέτουν καμιά προϋπόθεση για την αποδοχή τους. Ο καθένας μπορεί να σπουδάσει Ιατρική. Ακόμη κι αν δεν παρακολούθησε τα προαπαιτούμενα μαθήματα στο σχολείο. Μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης σπουδάζουν Ιατρική, Φαρμακευτική, Οδοντιατρική σε πόλεις εξωτικές. Αν μπορείς να πληρώσεις είσαι καλοδεχούμενος. Αν μπορείς να πληρώσεις, θα γίνεις γιατρός, μηχανικός, αστροναύτης. Φοιτητικός τουρισμός.
Κι ενώ σήμερα, αυτά τα παιδιά, αδυνατούν να επεξεργαστούν απλά γλωσσικά μηνύματα και δεδομένα (με επιπτώσεις αποκλειστικά για τα ίδια), αύριο θα αδυνατούν να επεξεργαστούν πολύ πιο κρίσιμα ζητήματα (με επιπτώσεις, συχνά τραγικές, για πολλούς άλλους). Δε θα είναι ικανά ούτε για τα βασικά. Δεν θα τα εμπιστευόμουν ούτε για ξεμάτιασμα, πολύ περισσότερο για βεντούζες και μάλιστα κοφτές.
Μαθητές σε απόγνωση. Θέλουν να γίνουν γιατροί. Ίσως επειδή είναι από τα ελάχιστα επαγγέλματα, για τα οποία μπορούν να έχουν μια εικόνα. Ο γιατρός γιατρεύει. Η τηλεόραση έπαιξε το ρόλο της. Για άλλους, σύγχρονους επαγγελματικούς τομείς αγνοούν οτιδήποτε. Κανείς δεν τους μίλησε γι αυτούς και φυσικά οι ίδιοι δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν. Το σχολείο δεν κατάφερε να τους δείξει τον δρόμο. Οι γονείς επίσης. Και τώρα συνωστισμός στον προθάλαμο της Ιατρικής. Άγχος, πίεση, ανασφάλεια. Συνειδητοποίηση ότι το όνειρο προϋποθέτει εφόδια τα οποία δεν διαθέτουν. Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Μια Ιατρική Σχολή στο Ασγκαμπάτ μπορεί να αναγνωρίσει τα ταλέντα τους και τους περιμένει. Με βεβαιότητα θα αναγνωρίσει το ταλέντο του μπαμπά: να πληρώνει αδρά.
Ο κ. Ζάχος διαβεβαιώνει ότι όλες οι πόλεις που αναφέρονται στο άρθρο
υφίστανται και δεν αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου