Ιθάκη -Η ενοποίηση της αποσπασματικότητας-

Εγχειρίδιο Επιβίωσης, σελ. 267-269 

«Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ» έπαιζε στο βίντεο. Ήταν απόγευμα Σαββάτου και παρακολουθούσα την ταινία, όταν ο Παναγιώτης έκανε την εμφάνισή του και ήρθε να κουρνιάσει δίπλα μου στον καναπέ. Για λίγα λεπτά προσπάθησε να μου δώσει την αίσθηση ότι παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον που το έκανα κι εγώ. Την ηρεμία μου διέκοψε η τσιριχτή κραυγή έκπληξης και ταυτόχρονα απόγνωσης του μικρού! «Καλά!!! Τόσο παλιά είναι αυτή η ταινία;;; Με γραφομηχανή γράφει αυτός;;;»! Φυσικά, ελάχιστη σημασία έδωσα στην υπόλοιπη ταινία! Ο Παναγιώτης θεωρούσε πολύ παλιά μια ταινία, εξαιτίας του ότι ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιούσε γραφομηχανή! Του φάνηκε -και τελικά είναι- τόσο ξένο για την εποχή του!!! Αν μάθαινε ότι στο ξεκίνημά μου χρησιμοποιούσα γραφομηχανή για τις σημειώσεις μου, ίσως να με είχε στείλει σε μουσείο! 

Λίγες μέρες μετά βρεθήκαμε σε ένα κατάστημα με υπολογιστές και άλλα είδη προηγμένης τεχνολογίας. Την προσοχή μου τράβηξε ένα πρόγραμμα αυτόματης μετάφρασης. Πήρα το κουτί στα χέρια μου και άρχισα να διαβάζω για τις δυνατότητές του προσπαθώντας να καταλάβω με ποιο τρόπο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί την ίδια στιγμή που ο γιος μου περιεργαζόταν τις νέες κυκλοφορίες ηλεκτρονικών παιχνιδιών! Ο μικρός δεν άργησε να αντιληφθεί το ενδιαφέρον μου και πλησιάζοντας απαίτησε να μάθει τι ήταν αυτό που κρατούσα στα χέρια μου! Του εξήγησα πιστεύοντας ότι θα με άφηνε να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και να διαβάσω τα χαρακτηριστικά και τις απαιτήσεις του προγράμματος. Θεώρησα ότι όλα είχαν τελειώσει εκεί και φαντάστηκα ότι αυτό συνέβη γιατί ήταν, μάλλον, δύσκολο να κατανοήσει τη χρησιμότητα ενός τέτοιου εργαλείου. Για μια ακόμη φορά τα γεγονότα δεν άργησαν να με διαψεύσουν! Στο δρόμο για το σπίτι ο Παναγιώτης μού έδειξε ότι και πάλι ήταν … λίγο πιο μπροστά από μένα! «Δε μου λες μπαμπά! Και για ποιο λόγο χρειάζεται να μαθαίνουμε Αγγλικά και να χάνουμε το χρόνο μας»; Τον κοίταξα όλο απορία! Ο μικρός συνέχισε. «Καλά λέω! Αφού σε λίγο καιρό θα υπάρχουν και μεταφραστές ομιλίας. Θα μπορούν να μεταφράζουν ό,τι μας λένε οι ξένοι και αντίστροφα, άρα γιατί να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες»; [!!!]

Αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν, σήμερα, η απαίτηση ενός γονιού να μάθει στο παιδί του να χειρίζεται γραφομηχανή; 
Με βεβαιότητα γραφική, παράλογη και άχρηστη! Κι ενώ κάτι τέτοιο κανείς δεν το αμφισβητεί, σε άλλα ζητήματα παραμένουμε δέσμιοι ξεπερασμένων στοιχείων, τα οποία και προσπαθούμε μετά μανίας να μεταδώσουμε στη νέα γενιά. Είναι εξίσου γραφικό, παράλογο και άχρηστο το να μαθαίνουμε στους νέους γραφομηχανή με το να τους διαπαιδαγωγούμε με βάση τις αξίες μας, τα πιστεύω μας, τις εικόνες που μεταφέρουμε από το… μακρινό και δυσδιάκριτο πια παρελθόν μας. Είναι παράδοξο να προσπαθούμε να τους κινητοποιήσουμε και να τους προσφέρουμε κίνητρα με κριτήριο τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας αντιλήψεις και ιδεολογίες και να έχουμε την απαίτηση να αποδεχτούν όλα εκείνα που μπορεί να φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμα σε άλλες γενιές αλλά το παραμικρό δεν μπορούν να προσφέρουν στις επόμενες!

«Η σημερινή είναι μια εποχή διαφορετική»! Τη συγκεκριμένη φράση την ακούμε τόσο συχνά και από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους κι όμως ελάχιστοι δείχνουν ότι το έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα κι ολοκληρωμένα, γεγονός που ευθύνεται για τα προβλήματα, τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις που συναντάμε καθημερινά γύρω μας. Οι περισσότεροι συνεχίζουν να προσεγγίζουν αποσπασματικά και χωρίς σύγχρονο ιδεολογικό υπόβαθρο τα όσα διαδραματίζονται. Από τους περισσοτέρους λείπει και η διάθεση ακόμη να αποδεχτούν αυτό που πραγματικά συμβαίνει! Εντάσσουν στη ζωή τους μια πλευρά της εποχής μας, χωρίς να επαναπροσδιορίζουν ολόκληρη την κοσμοθεωρία τους, με αποτέλεσμα την αδυναμία εύρεσης ισορροπίας! 

Εκείνο που χρειάζεται είναι καθαρή σκέψη και ρεαλιστική προσέγγιση των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί και είναι αδύνατο να αμφισβητηθούν. Είναι η ανάγκη να ενοποιήσουμε τα γνωρίσματα της σύγχρονης πραγματικότητας μεταξύ τους και σε κάθε επίπεδο, ώστε να προχωρήσουμε με συντονισμένες κινήσεις στην οργάνωση της ζωής μας πάνω σε βάσεις διαφορετικές. Βάσεις που θα στηρίζουν την οργάνωση και τη δομή που τόσο μας έχουν λείψει. 

Οι συγκρούσεις, με το περιβάλλον και τον εαυτό μας, τα προβλήματα και η σύγχυση ως προς τις επιλογές και τις συμπεριφορές μας απορρέουν από τη μάταιη προσπάθεια συνδυασμού στοιχείων που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές, διαφορετικούς πολιτισμούς και κόσμους (όχι απαραίτητα κακό), χωρίς όμως, να δεχόμαστε ή και να επιδιώκουμε τις αναγκαίες προσαρμογές και ίσως συμβιβασμούς (πολύ κακό). Η συνύπαρξη και ο συνδυασμός καταλήγουν, έτσι, αδύνατοι προκαλώντας τριγμούς και αποπροσανατολισμό. 

Χρειαζόμαστε πλέον ένα νέο ιδεολογικό, κοινωνικό και οικονομικό «κέντρο», γύρω από το οποίο θα κινηθεί κάθε προσπάθεια οργάνωσης των πάντων και το κέντρο αυτό που φαίνεται ικανό να κατακτήσει τη συγκεκριμένη θέση, αυτή τη στιγμή, δεν είναι άλλο από την παγκοσμιοποίηση! Η αποδοχή της ως τέτοιου θα λύσει προβλήματα και θα δώσει την ώθηση που χρειαζόμαστε, ώστε να αποφευχθεί η στασιμότητα που έχουμε επιβάλλει σε άτομα, αξίες, στην οικονομία και σε θεσμούς όπως η εκπαίδευση, η οικογένεια, η πολιτική. 

Η μελέτη και κατανόηση των δομών, με βάση τις οποίες λειτουργεί η παγκοσμιοποίηση, ως «Φυσική Τάξη» κι όχι ως έκτρωμα των παρεμβάσεων των ισχυρών οικονομικών κέντρων, μπορούν να φανερώσουν τις αρχές πάνω στις οποίες δε θα δυσκολευτούμε να στηρίξουμε την προσαρμοστικότητά μας αλλά -κι αυτό είναι το ζητούμενο- κυρίως την προσαρμοστικότητα των επερχόμενων γενιών! 

Έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα, η «Φυσική Τάξη» θα φροντίσει για την ταχτοποίηση των πραγμάτων! Οπότε για ποιο λόγο να καθυστερούμε να αποδεχτούμε τον κόσμο μας και να μην τον αντιμετωπίζουμε έτσι όπως πραγματικά είναι; Και δε χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο γι αυτό! Καθαρή σκέψη μόνο! Καθαρή σκέψη και αισιοδοξία!