Το 83,6% των πολιτών συμφωνεί με την απόφαση απαγόρευσης της χρήσης κινητών στα σχολεία. Το ποσοστό δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι μεταξύ εκείνων που δηλώνουν υπέρ του μέτρου βρίσκονται και γονείς μαθητών. Κι αυτό είναι που δημιουργεί τεράστια έκπληξη.
Δηλαδή, υπάρχουν γονείς, οι οποίοι γνωρίζουν ότι τα κινητά απειλούν ποικιλοτρόπως τα παιδιά τους αλλά δεν παίρνουν κανένα μέτρο;
Κι όμως, υπάρχουν και δεν είναι λίγοι. Είναι πολλοί. Και τι έκαναν αυτοί τόσο καιρό; Πώς προφύλασσαν τα παιδιά τους; Τι έκαναν για να τα νουθετήσουν και να τα οδηγήσουν σε ορθή χρήση τους;
Η απάντηση είναι ένα μεγαλειώδες ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!
Άφηναν τα παιδιά τους -πιθανότατα θα συνεχίσουν να το κάνουν- να αποβλακώνονται, ατελείωτες ώρες, απέναντι στις οθόνες. Επέτρεπαν στα παιδιά τους να εκτίθενται σε κάθε μπούρδα που αποφάσιζε ο αλγόριθμος ότι έπρεπε να δουν. Τους έδιναν το περιθώριο να φωτογραφίζονται μιμούμενα τ@ν κάθε γελοί@, βλαμμέν@, απερίγραπτα ματαιόδοξ@ και επικίνδυν@, τον ορισμό του ξόανου και του τίποτα, ινφλουένσερ.
Και τώρα; Τώρα, ξαφνικά, βρήκαν τη σωτηρία σε μια υπουργική απόφαση και απαγόρευση; Ωραίοι γονείς. Να περιμένουν από το κράτος, από μια ανώτερη δύναμη, από τους εκπαιδευτικούς, από τον περιπτερά της γειτονιάς και δεν ξέρω από ποιον άλλον, να αναλάβει τον ρόλο και την ευθύνη, που θα έπρεπε οι ίδιοι να έχουν αναλάβει, από τη στιγμή που αποφάσισαν να γίνουν γονείς.
Για όσους βρίσκονται έξω από τον χορό αποτελεί έκπληξη. Για όσους χορεύουν, καθημερινά, με παιδιά και γονείς είναι, απλώς, η επιβεβαίωση αυτού που γνώριζαν εδώ και χρόνια.
Γονείς ανήμποροι να επιβληθούν, να καθοδηγήσουν, να διαπαιδαγωγήσουν, να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για τη ζωή. Γονείς που αγνοούν τον ρόλο, την ευθύνη τους, τις μεθόδους προσέγγισης της νέας γενιάς. Γονείς που ανακάλυψαν πόσο δύσκολο και περίπλοκο είναι να είναι γονείς, αφού πρώτα έγιναν. Γονείς που περιμένουν από τους άλλους να κάνουν όσα οι ίδιοι αδυνατούν.
"Σας παρακαλώ, πείτε του εσείς το... τάδε", γιατί εσάς σας ακούει. "Εσείς μόνο μπορείτε να πείσετε τ@ μπούλ@ μου να κάνει το... δείνα", είναι ορισμένες μόνο από τις παρακλήσεις-απαιτήσεις αξιολύπητων, κατακαημένων, ανήμπορων, γονιών από νηπιαγωγούς, δασκάλ@ς, καθηγητ@ς, από τους οποίους περιμένουν να λειτουργήσουν και ως γονείς των παιδιών τους.
Αλήθεια, έχουν σκεφτεί τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το παιδί σέβεται κάποιους άλλους περισσότερο από τους γονείς του, ότι εμπιστεύεται την κρίση άλλων ενώ αμφισβητεί τον γονιό. Δεν μου φαίνεται σόι. Παράλογο μου φαίνεται και είναι. Γιατί, αν ο γονιός αδυνατεί να επηρεάσει στην πιο κρίσιμη ηλικία -μέχρι τα πέντε χρόνια έχει διαμορφωθεί η βασική δομή της προσωπικότητας, λένε οι ειδικοί- τι στο καλό κάνει; Και τι άλλο περιμένει από τους "από μηχανής θεούς"; Μήπως περιμένει από το κράτος μια απόφαση που θα απαγορεύει πλήρως τη χρήση "έξυπνων κινητών" μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε; Ίσως και μια απόφαση για επιβολή τιμωρίας για παιδιά που δεν είναι εντάξει στις μαθητικές υποχρεώσεις τους; Και γιατί όχι, μια άλλη που θα απαγορεύει στα παιδιά την είσοδο στα ξενυχτάδικα; Και μια άλλη για τις ώρες που μπορούν να κυκλοφορούν τα ανήλικα τα βράδια; Θα ήταν τότε περίεργη μια απόφαση για τον ενδεδειγμένο τρόπο ένδυσης των ζωντόβολων;
Με βεβαιότητα, τέτοιες αποφάσεις από την κεντρική εξουσία θα βόλευαν πολλούς γονείς αλλά αυτή μπορεί να είναι η λύση; Σίγουρα όχι. Η λύση λέγεται διαπαιδαγώγηση κι αυτή ξεκινάει από νωρίς, θέτει σαφή όρια, καλλιεργεί αξίες, στόχους και προσφέρει τα στηρίγματα που έχουν, πραγματικά, ανάγκη τα παιδιά.
Και το ακριβό κινητό-ρούχο-παπούτσι-ηλεκτρικό πατίνι..., μπορεί να είναι μέσα επίδειξης αλλά δεν είναι στήριγμα. Και οι γονείς που αδυνατούν να θέσουν όρια, τροφοδοτώντας τη ματαιοδοξία των τέκνων τους είναι, απλώς, για κρέμασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου