Μετά από 30 και βάλε χρόνια αναμονής, μετά από δαπάνη-σπατάλη εκατομμυρίων ευρουλακίων, μετά από αμέτρητες παλινωδίες, ήξεις αφήξεις, μετά το πέρασμα πολλών κυβερνήσεων, περιφερειαρχών, δημάρχων, κλητήρων, αρχιεπισκόπων, μετά (ακόμη και αυτό) από πολλά... εγκαίνια, είναι γεγονός! Και το γεγονός είναι ακριβώς αυτό.
Ένα έργο που θα έπρεπε να μας κάνει υπερήφανους και χαρούμενους. Κι, όμως. Αρκετοί όχι μόνο δεν νιώθουν την παραμικρή χαρά, όχι μόνο δεν βρήκαν κάτι θετικό στην -επιτέλους- ολοκλήρωση του έργου, που θα διευκολύνει τη ζωή χιλιάδων Θεσσαλονικιών, θα επηρεάσει θετικά το περιβάλλον αλλά, αντίθετα, επιστρατεύοντας τη νεοελληνική, γεμάτη μιζέρια, εφευρετικότητά τους, ανακάλυψαν λόγους για να τα βάλουν με όλους και με όλα, να ρίξουν διαδικτυακή χολή.
Διαβάζω την είδηση και -κυρίως αυτά- τα σχόλια των αναγνωστών και αδυνατώ να συγκρατήσω τα γέλια μου. Σταμάτησα να διαβάζω, όταν πίστεψα ότι θα πάθω νευρικό κλονισμό.
Θα περίμενε κανείς σχόλια χαράς, ανακούφισης, ικανοποίησης, αισιοδοξίας.
Βέβαια, θα περίμενε κανείς θετικές αντιδράσεις, αν ζούσαμε σε άλλη χώρα. Εμείς, όμως, ζούμε στην Ελλάδα, στην οποία ζουν και πολλοί... Έλληνες.
Και οι Έλληνες είναι μαλωμένοι με τη θετική οπτική των πραγμάτων. Οι Έλληνες λατρεύουν την τραγωδία, έστω κι αν δεν έχουν διαβάσει καμιά από τις μεγάλες τραγωδίες των μεγάλων τραγωδών. Ίσως εκεί να βρίσκεται και η αιτία της απεγνωσμένης αναζήτησης του τραγικού ακόμη και στα πιο θετικά και αισιόδοξα μηνύματα. Ο Έλληνας θέλει αφορμές για να γκρινιάξει, να παραπονεθεί, να κλαψουρίσει, να μιζεριάσει και να κοινοποιήσει τη μιζέρια του, να τη γνωστοποιήσει στα πέρατα της οικουμένης.
"Ε, ας τα λέμε καλά", "Τι να κάνω, μωρέ, δεν βλέπεις την κατάσταση;", "Άσε τώρα, πού να σου τα λέω.", είναι ορισμένες μόνο από τις αντιδράσεις στην απλή ερώτηση: "Τι κάνεις, πώς πάνε τα πράγματα;".
Ο νεοέλληνας, ώρες ώρες, γίνεται τόσο τραγικός που καταντάει απόλυτα κωμικός, διασκεδαστικός και φαιδρά γελοίος.
Όχι, για τον Έλληνα τα πράγματα ποτέ δεν είναι καλά. Κι αν είναι, θα αναζητήσει κάτι, οτιδήποτε, για να μην είναι. Αρνείται να δει το θετικό, λες και όλα τα αντικρίζει μέσα από παραμορφωτικούς φακούς που έχουν την ιδιότητα να αναδεικνύουν, αποκλειστικά, και μόνο το αρνητικό, το απαισιόδοξο.
Κάπως έτσι θυμήθηκα το βιβλίο του Νίκου Δήμου, "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" από το οποίο και τα αποσπάσματα που ακολουθούν:
"Ο νεο-Έλληνας μοιάζει ευτυχισμένος, όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει."
"Η ευτυχία της δυστυχίας του νεο-Έλληνα εκφράζεται τέλεια στην ελληνική γκρίνια."
"Ο Έλληνας προσπαθεί, σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι ευτυχής... διότι είναι δυστυχής."
"Ένας περίεργος δεσμός συνδέει τον Έλληνα με τη δυστυχία του. Γι αυτό και βρίσκεται πάντα στις καλύτερες στιγμές του, όταν δυστυχεί ή όταν απειλείται. Η κρίση και η σύγκρουση τον δυναμώνουν. Η άρνηση γίνεται θέση."
Τέλος πάντων, το METRO της Θεσσαλονίκης είναι γεγονός.
Να είναι καλοτάξιδο, έστω κι αν μας κάνει δυστυχείς, προσφέροντάς μας δόσεις ευτυχίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου