Αυτή η ανιαρά επαναλαμβανόμενη ιστορία έχει καταλήξει πιο κουραστική κι από την ίδια την κόπωση. Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα. Τρελαμένοι γονείς, καταπιεσμένοι μαθητές, ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί να καταδικάζουν το ψυχοφθόρο, το εξοντωτικό, το παπαγαλίστικο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Το σύστημα που «δεν αφήνει τον κάθε μπούλη/α να το διασκεδάσει, να το ρίξει έξω, να ξεσαλώσει, να ζήσει τις χαρές της ηλικίας του…».
Για να αποφύγω όσα καταδικάζω, θα προσεγγίσω την πραγματικότητα με λίγα λόγια και σταράτα. Μάλιστα, τα λόγια αυτά δε θα τα μασήσω, που σημαίνει ότι δε θα επιδείξω το παραμικρό έλεος και σεβασμό, οπότε κάποιοι πρέπει να εγκαταλείψουν την ανάγνωση κάπου εδώ! Τι επίδειξη καλότητας!
Έχουμε και γράφουμε. Πράγματι το δεδομένο σύστημα είναι ψυχοφθόρο και εξοντωτικό και θεοποιεί την παπαγαλία και δε δίνει στους υποψηφίους, που φτάνουν να το αντιμετωπίσουν, την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το σύνολο των ταλέντων(;) τους και να αναδείξουν την πολύπλευρη κουλτούρα που έχουν συσσωρεύσει μέχρι τη δεδομένη στιγμή.
Ε ναι, το σύστημα εισαγωγής είναι όλα αυτά και ακόμα χειρότερα. Αλλά για ποιους είναι; Είναι για εκείνους που συμμετέχουν κάθε χρόνο σε αυτό και μαζεύουν δεκαεφτά και δεκαοχτώ και δεκαεννιά χιλιάδες μόρια; Μάλλον όχι. Για ποιους είναι λοιπόν; Ε, είναι για εκείνους που ενώ αναίτια πίστευαν στην αρχή της σχολικής χρονιάς ότι είναι για πολλές χιλιάδες μόρια, τελικά διαψεύδονται, πιάνοντας κάτι άλλο.
Γι αυτούς καλά κάνει και είναι εξοντωτικό και άδικο και βλαμμένο και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο κάθε πικραμένος. Κάθε χρόνο διαγωνίζονται με αυτό το βλαμμένο, ανυπόφορο και άδικο σύστημα περίπου ογδόντα χιλιάδες υποψήφιοι. Αν κάποιος πιστεύει ότι όλοι αυτοί είναι ικανοί, έχουν τη γνώση και διαθέτουν τα ψυχικά εφόδια για να συμμετέχουν στις Πανελλαδικές, είναι πιο βλαμμένος και από το βλαμμένο σύστημα.
Κάθε χρόνο φτάνουν στην Τρίτη Λυκείου άτομα αναλφάβητα -όχι μόνο λειτουργικά αλλά συχνά και οργανικά. Φτάνουν άτομα που αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει μελέτη, προγραμματισμός, στόχος. Άτομα που αγνοούν τη γνώση που προηγήθηκε στις προηγούμενες τάξεις. Φτάνουν, τέλος, άτομα που τρέμουν την ιδέα της εξέτασης, της αξιολόγησης, της επιλογής.
Τελικά, μπορεί και να μη φταίει τόσο πολύ το σύστημα. Σίγουρα φταίει. Εκείνο που φταίει περισσότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι οι υποψήφιοι δεν έχουν αξιολογηθεί αντικειμενικά σε κανένα προηγούμενο στάδιο εκπαίδευσης. Φτάνουν στις εισαγωγικές εξετάσεις χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς κανείς να τους έχει καταστήσει σαφές τι αξίζουν, πού μπορούν να φτάσουν. Εξωφρενικά μεγάλοι βαθμοί χωρίς κόπο, ντάντεμα και προδέρμ τους συνοδεύουν μέχρι τις Πανελλαδικές. Είναι απολύτως δικαιολογημένο αυτοί και κυρίως οι γονείς τους να βλέπουν τα πράγματα σκούρα.
Και τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως να προσαρμόσουμε το σύστημα πάνω στον κάθε τεμπέλη, μέτριο, ανίκανο και αναλφάβητο; Μα αυτό κάναμε μέχρι τώρα ως κοινωνία σε κάθε τομέα και πιάσαμε πάτο. Πιθανώς δε χρειαζόμαστε ανάλογη συνέχεια. Ε λοιπόν, εκείνος που ξημεροβραδιάζεται στο Facebook ή σε τηλεοπτικές μπούρδες, εκείνος που προτιμάει τα ξενύχτια στα μπουζουξίδικα από εκείνα για μελέτη, εκείνος που διαβάζει επιλεκτικά κι όχι σφαιρικά, εκείνος που έχει μετατραπεί από τους γονείς του σε μπουλομπούλη, χωρίς αυτοπεποίθηση και πρωτοβουλία, δεν έχει θέση στο σύστημα, γιατί θα δεινοπαθήσει με πενιχρά, συνήθως, αποτελέσματα. Έχει θέση αλλού και καλά θα κάνει να τη διεκδικήσει. Αυτογνωσία λέγεται.
Το παιδί που λιποθυμάει, επειδή δεν έπεσε το SOS, πρέπει να γίνει γιατρός; Τι θα κάνει μπροστά σε ένα επείγον περιστατικό; Θα λιποθυμάει κι εκεί και μετά θα θέλουμε γιατρό για το γιατρό; Ε; Εκείνη που πάει στις εξετάσεις και δε γράφει καλά, επειδή το θέμα που της δόθηκε είχε ξαναδοθεί πριν λίγα χρόνια και δεν το περίμενε, έχει λογική στο κεφάλι της; Μάλλον, έχει οτιδήποτε στο κεφάλι της; Δηλαδή, τι είναι τα θέματα, κούκλα μου; Επισκέπτες που δεν τους περίμενες, καλή μου; Μήπως, αγάπη μου, το θέμα έπρεπε να σε ειδοποιήσει μέσω Facebook, πριν να… πέσει; «Γεια, είμαι το τάδε θέμα και θα πέσω» κι εσύ θα του κάνεις like και βλακώδη σχόλια; Κι άντε αυτή να περάσει και να γίνει καθηγήτρια. Τι θα λέει αύριο στους μαθητές της; «Αυτό μην το διαβάσετε, γιατί έπεσε πρόσφατα» θα λέει; Μήπως εκείνος που δεν έχει ξαναδιαβάσει στη ζωή του, έχει θέση στο σύστημα; Τι να πρωτοπρολάβει ο κακόμοιρος; Να μάθει να διαβάζει ή να μάθει τις γνώσεις που απαιτούν οι εξετάσεις;
Μήπως η πολλή αφασία έχει καταλήξει γραφική; Τα δεδομένα γύρω μας αλλάζουν με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια φάση «διόρθωσης» -όχι κρίσης- η οποία δεν είναι καθόλου παροδική. Λύσεις υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, απλώς δε θα είναι οι εύκολες λύσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Και το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο αλλά αγνοώ πόσο επιθυμητό θα ήταν κάτι τέτοιο από όλους εκείνους που καταδικάζουν τη βαρβαρότητά του. Η αντικειμενική και αυστηρή αξιολόγηση των μαθητών από τις πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης με ανάλογο εκσυγχρονισμό των υποδομών θα ήταν μια τέτοια λύση. Όσοι, λοιπόν, βιάζονται να μιλήσουν για τη βαρβαρότητα του συστήματος, ας σκεφτούν την εναλλακτική. Πιστεύω, όμως, ότι θα τη βρουν λίγο πιο βάρβαρη.
Ο κ. Ζάχος γνωρίζει πόσο αγαπητός θα γινόταν,
αν τόνιζε
τη βαρβαρότητα του συστήματος,
αλλά απεχθάνεται το λαϊκισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου